..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 22)

.. 22 ..





มีละคร 2 เรื่องที่แม่ดูเกือบจบ และจบ..ไม่สิ้นไร้ไฟสวาท..นางชฎา..



เรื่องแรกแม่ติดใจพระเอกและนางเอก.. คุณตุ้ย..แม่เคยดูเรื่องพันท้ายนรสิงห์..พอถึงบทพระเอก แม่จะบอกว่านี่ไงๆ พันท้ายนรสิงห์..ส่วนนางเอก..คุณอุษามณี..แม่สับสนอย่างไรไม่รู้ว่าคือลูกหลานคนรู้จัก ที่ๆ ทำงานเก่า การไฟฟ้านครหลวง (แม่ขี้ตู่อย่างนี้มาตั้งแต่คุณอุษามณีเริ่มเข้าวงการ)

เรื่องนางชฎา..แม่ดูจบทุกตอน (ผมพากย์ทั้งตอน)..แม่ชอบดูหนังผี..เสียแต่ว่าเห็นใครก็เหมาเป็นนางเอกหมด..ทุกฉากด้วยซิ..ผมอธิบายแล้วอธิบายอีก (กระซิบข้างหู+ตะโกนเวลาไม่อยากละสายตาจากจอทีวี)..หนักเข้าผมเล่นมุขเจ็บคอ (เจ็บจริงแต่ต้องบอกว่าเพราะเป็นหวัด ไม่อย่างนั้นจะโดนงอนและตัดพ้อ)


“แม่ไม่กลัวผีหรือ?” ระยะหลังผีลินลนีอาละวาดถี่

“กลัวซิ” แม่ตอบ..ตาจ้องทีวีไม่กะพริบ

“แล้วแม่จะดูทำไม?” เรื่องกลัวผีไม่กังวล..ผมกลัวแม่คิดมากเข้าตัวเอง..ยิ่งฉากในโลงหรือฉากงานศพ (ละครแทบทุกเรื่องต้องมีฉากนี้ รวมทั้งฉากกำลังเผาศพ ฉากเมรุด้วย)..ยิ่งฉากในห้องดับจิต..ฉากดึงศพออกมาจากลิ้นชักแช่เย็น..ผมรู้ว่าถ่ายทำที่สถานที่จริงเพราะเคยเข้าไปแล้ว..ผมว่าเว้นฉากเหล่านี้ไปน่าจะได้..สงสารนักแสดง โดยเฉพาะที่แสดงเป็นคนเสียชีวิต..นอนรอรดน้ำบนเตียง..เตียงจริง..ผ้าคลุมจริง..ผมว่าผู้กำกับ+ผู้จัด ซาดิสต์มากกว่า

เคยคิดเล่นๆ..ถ้า “ปริศนามาตา” ได้รับการถ่ายทอดเป็นละครหรือภาพยนตร์..ตอนเด่นหล้าเข้าไปในห้องดับจิต..ดึงลิ้นชักที่ใส่เด่นเก้าออกมา (สองสามครั้ง..ไม่แน่ใจ)..จะถ่ายทำอย่างไร..ที่ไหน..นึกสงสารพระเอกทั้งสองล่วงหน้า..55..เป็นจริงเป็นจังเชียวนะนายดล..555++


“ปิดทีวีเถอะนะ” ผมหยั่งเชิง

“ปิดทำไม?”

“ตี๋กลัวผี” แกล้งพูด

“ไม่..”

“ไม่มีผี..” ผมรีบขัด..อุบายให้แม่สบายใจ “โลกนี้ไม่มีผีหรอก คนคิดไปเองมากกว่า ผีไม่รู้เรื่องรู้ราวถูกใส่ร้าย..ใช่ไหมแม่”

“มี!..” เสียงมั่นใจ “ตอนเป็นเด็กผีเปิดมุ้งเข้ามาหา..ตาแก่ตาโบ๋..แม่ร้องกรี๊ดลั่นบ้าน”

“แม่ฝันไปมั้ง”

“อะไรได้..เปิดมุ้งเห็นน้องชายและเพื่อนหัวจุกกระโดดหยอยๆ เข้ามาทางหน้าต่าง..พ่อของแม่รีบปิดตาแม่..สวดมนต์พึมพำแล้วพาแม่ลงข้างล่างที่พวกผู้ใหญ่กำลังทำงานอยู่..แม่เองร้องไม่หยุด”

“ทำงานอะไรกันหรือแม่..ค่ำๆ มืดๆ” รู้คำตอบอยู่แล้ว..ครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้

“เตรียมของงานศพน้องชายที่พาเพื่อนหัวจุกมาเที่ยวบ้านไง..” แม่ทำท่าประกอบ “เดี๋ยวเดียว ตาแก่ตาโบ๋นุ่งโสร่งพาเด็กๆ รูดรั้วสังกระสีกราวๆ หายไป”

“แม่จำได้ไหม..” เล่าเรื่องเข้าใจผิดเกี่ยวกับผี เผื่อแม่จะหายกลัวลงบ้าง “ตอนพ่อตายใหม่ๆ..คืนนั้นฝนตก..แม่ปลุกตี๋ขึ้นมากลางดึกให้ฟังเสียงพ่อร้องเรียกแม่”

“ใช่ๆ..พ่อเรียก..น้อย..น้อย..ทีแรกไม่อยากปลุกแกให้กลัว..แต่แม่กลังจริงๆ”

“แล้วอย่างไรล่ะ..เสียงที่ได้ยินไม่ใช่ น้อย..น้อย..สักหน่อย..” ผมอดเว้นวรรคขำไม่ได้ “เออ..เออว..อีง..อืงอาง..เออว..ออ..เสียงอึ่งอ่างร้องต่างหาก..แม่นี่นะกลัวผีที่สุด”

“แล้ว..ในละครนางชฎาล่ะ..มีจริงนี่นา”

“นั่นคือละคร..คนเขาแต่งขึ้น..แสดงให้เรากลัวต่างหาก”

“แล้ว..” เรื่องผีฝังใจแม่

“โลกนี้ไม่มีผีจริงๆ หรอกแม่..คนพูดกัน หลอกกันเล่นจนเหมือนมีจริง..” ปิดไฟ “นอนเถอะครับ ดึกแล้ว”

“แล้ว..” แม่ผงกหัวขึ้นมองปลายเท้า..ประตูกระจก..ช่องบันได “แกไม่เคยเห็นเจ้าน้องบ้างเลยหรือ?”

“นอนเถอะแม่..” คลี่ผ้าห่มคลุมร่างแม่ “ไม่เคยเห็นน้องเลย ไม่เคยฝันถึงด้วย..เขาตายไปนานแล้วแม่จะนึกถึงเขาทำไมอีก”

“ก้อ..”

“นอน!..” แกล้งเสียงเข้ม “ตี๋นอนกอดแม่ทุกคืนอย่างนี้จะกลัวผีทำไมอีก”



แม่มีเหตุผลที่จะกลัวผี โดยเฉพาะผีนายน้อง..เขาทำกับแม่ไว้มาก..สาเหตุมาจากผมนี่ละ..ที่ช่องบันไดเมื่อหลายปีก่อน..น้องเดินคู่กับผมขึ้นบันไดมา..พูดลอยๆ ดังให้ได้ยินกันทั่ว..”คอยดูนะ!..ถ้าผมตาย..จะเดินตามพี่ไปทุกหนแห่ง..ขึ้นบันได ลงบันไดพร้อมกันทุกครั้ง..ใครจะทำไม!”

ระหว่างที่รู้จักกันและร่วมทำธุรกิจร้านอาหารที่เชียงใหม่ (ผมขึ้นไปดูแลกิจการทุกเสาร์อาทิตย์..เดินทางคืนวันศุกร์ กลับเช้ามืดวันจันทร์)..น้องจะโทรรายงานความคืบหน้าของการตบแต่งร้าน..จัดเตรียมอุปกรณ์..รับสมัครพนักงานและกุ๊ก..ทำบัญชีรายรับรายจ่าย..ดูเหมือนน้องเป็นคนเก่งและมีความเข้มแข็งในการบริหารงาน

ตกกลางคืน..น้องจะกลายเป็นคนอ่อนแอ..โทรฯ อ้อนให้ผมขึ้นไปหาแทบทุกคืน..บางคืนมีร้องไห้ฟูมฟาย สำเนียงเมาแอ๋..บางทีร้องไห้ไป ร้องเพลงไป..ก็เพลง “คิดถึง” ในเรื่องนางชฎานี่ไง..ตอนนั้นผมก็ทนฟังคนเมาร้องเพลงไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้นึกอะไร..ตอนนี้ได้ยินทีไรน้ำตาซึม..ยิ่งตอนน้องตายใหม่ ..งานศพ..เปิดเพลงนี้ ผมน้ำตานอง

รายละเอียดเกี่ยวกับน้องและวีรกรรมของเขาผมจะเล่าแทรกไปเรื่อยๆ..ไม่อยากเขียนติดต่อกันเป็นเรื่อง..โลกนี้มีอะไรซุกซ่อนอยู่มากมายทั้งดีและชั่ว..คนโง่มักตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด โดยเฉพาะฉลาดแกมโกง..ไหนๆ น้องก็ตายไปแล้ว..ถ้าเขียนทั้งเรื่องน้องจะกลายเป็นผู้ร้ายเต็มตัว

ก่อนตายไม่เท่าไหร่น้องฝันว่าถูกรถคันหนึ่งวิ่งผ่ากลางรถที่เราขับอยู่..ผมและเขาแยกจากกันคนละซีกรถ..น้องแก้ฝันเองว่าเราคงต้องจากกัน..ไม่นึกว่าจะเป็นการ “จากตาย”

สองสามวันต่อมา..เพื่อนร่วมก๊วนของน้องโทรฯ มาจากเชียงใหม่ให้ผมขึ้นไปหาน้องโดยด่วน..ผมติดงานที่กรุงเทพฯ ไม่อยากทิ้งงาน..อีกอย่างถูกน้องหลอกให้ไปหาบ่อยๆ ด้วยเสียงเมาและเพลงตัดพ้อคิดถึงนั้น..ซักถามคาดคั้นหนักเข้าเพื่อนจึงยอมบอกว่าน้องถูกรถชนตาย

เพียงไม่กี่ชั่วโมง..ผมยืนอยู่ในห้องดับจิตของโรงพยาบาลที่เพื่อนน้องพามา..น้องนอนอยู่บนถาดสแตนเลสขนาดใหญ่..ใส่กางเกงในตัวเดียว..มีรอยเย็บหยาบๆ ตั้งแต่ลิ้นปี่จนถึงท้องน้อยจากการผ่าชันสูตรศพ

ผมช่วยอาบน้ำศพ แต่งตัวและอุ้มน้องลงโลง..นอนค้างในห้องนอนของเขาที่บ้านเกิด (นอนไม่หลับ..กลัวผีน้องมาหา..แต่ไม่!)..แม้กระทั่งบวชหน้าไฟให้



ที่ผมมั่นใจพูดกับแม่ว่าในโลกนี้ไม่มีผี..เพราะตั้งแต่น้องตายจนเดี่ยวนี้ผมไม่เคยฝัน..ไม่เคยได้กลิ่นธูปหรือสัญญาจากวิญญาณของน้องเลย


“คนเดียวที่คิดถึง..ที่รักเธอเป็นดังดวงใจ
เธอไม่มาด้วยเหตุใด..จะไปไหนก็ไม่บอก..ทิ้งฉันไว้คนเดียว

คนเดียวที่คิดถึง..ป่านนี้ใจเธอคิดอะไร
คิดถึงฉันหรือเปล่า..ว่านอนหนาวหัวใจ..เหงาเกินคำบรรยาย

เลยเวลาเธอไม่มาหา..รู้บ้างไหมว่าฉันคอย
กำลังใจเริ่มจะถดถอย..น้ำน้อยๆ ล้นออกตา

คิดถึงเธอแทบใจจะขาด..อยากให้เธอกลับมาสักที
คิดถึงเธอทุกวินาที..อยากจะพบเธอคนเดียว”



แรงอาฆาต..แรงพยาบาท อยู่ในใจของคนเป็นต่างหาก..คนตาย..ตายแล้วตายเลย..ไม่รู้สึกอะไรอีก..ไม่อยากไม่รู้สึกอะไรอย่างนั้นเลย..แต่จะมีใครหนีพ้น!

Create Date : 12 พฤษภาคม 2558		4 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2558 16:18:56 น.
Counter : 6400 Pageviews.
Share Tweet