|
|
..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 16)
.. 16 ..
ชะตาชีวิตคน..บางทีถูกลิขิตไว้แล้วอย่างเลี่ยงไม่ได้..
ได้ดูละคร บุษบาท่าเรือ ..ตัวละครตัวหนึ่งบอกให้ลูกสาวผลักดันชีวิตตัวเองขึ้นสูงจากที่เป็นอยู่..ส่วนตัวเธอคงจมอยู่ที่เดิมเพราะอายุและชะตาชีวิตที่ถูกลิขิตไว้แล้ว
อาจจะจริง..หรือไม่..ต้องคอยดู....ตามธรรมชาติ สิ่งที่เพิ่งเจริญเติบโต..นอกจากพื้นฐานและหนทางที่เป็นไปแล้ว..ถ้ามีความคิด มีความตั้งใจในการบริหารจัดการ..นั่นละคือหนทางให้ชีวิตสูงหรือต่ำจากที่ควรต้องเป็น
เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ผมเขียนหรือ?
ผลประกาศออกมาว่า ยุ่นได้เข้ารอบห้าคน..ต้องไปร้องสดที่สถานีวิทยุเพื่อชิงตำแหน่งที่หนึ่ง
ความลับไม่เป็นความลับอีกต่อไป..ข่าวยุ่นไปประกวดร้องเพลงรู้กันทั่วตลาด..ใครๆ ต่างยินดีด้วย ทั้งข่าวเข้ารอบห้าคน และยินดีล่วงหน้ากับตำแหน่งชนะเลิศ..มีหรือที่พ่อผมและนายฮั้วจะไม่รู้..พ่อเฉยๆ แต่นายฮั้วออกอาการ
ชุดยีนส์เท่ห์ เข็มขัด รองเท้า..ฮั้วเป็นคนจัดเครื่องแต่งตัวให้น้องชาย..อาจเป็นได้ว่า นึกละอายใจที่ไม่เอาใจใส่ ปล่อยให้คนอื่นจัดการให้....นอกจากเรื่องเสื้อผ้าแล้ว มีอีกสองเรื่องที่สำคัญไม่แพ้กัน..สถานที่สถานีวิทยุนั้นตั้งอยู่..ฮั้วเป็นฝ่ายจัดการให้อีก
อีกเรื่อง..คนที่จะพาไป..เป็นผมอยู่แล้ว..ปัญหามีอยู่ว่าไม่ได้ประกวดวันเสาร์อาทิตย์..ผมต้องเทสท์เก็บคะแนนวิชาภาษาอังกฤษพอดี..ฮั้วมีกิจกรรมมหาวิทยาลัย..โชคดีที่นัดออกอากาศตอนบ่าย และผมเทสท์ช่วงเช้า
พักกลางวัน..ผมมุดรั้วโรงเรียนกลับบ้าน (หนีเรียน)..ยุ่นแต่งตัวรออยู่แล้ว..ผมไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงต้องไปทั้งชุดนักเรียนอย่างนั้น..ดีเหมือนกันเผื่อกลับถึงบ้านค่ำ พ่อเห็น จะได้อ้างว่าอยู่ช่วยงานที่โรงเรียน (ภารโรงกิตติมศักดิ์..แล้วจะเล่าให้ฟัง..หรือเล่าแล้วในเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่ผมเขียน)
ไม่ยากนักที่จะไปให้ถึงสถานที่ประกวด..ถามเขาไปเรื่อย..ลงรถสายนั้น ต่อสายนี้..ยุ่นเหงื่อตก..เพราะชุดที่ใส่....ผู้เข้าประกวดทั้งห้าคนและกองเชียร์รวมอยู่ที่ห้องพักก่อนเข้าห้องส่ง..บางคนจำเราสองคนได้หันไปซุบซิบกัน..คงไม่พ้นเรื่องที่ยุ่นเกาะติดผมแจ..มองมากๆ ซุบซิบมาก..ผมนึกอยากโอบเอวยุ่นประชดให้ไม่เป็นอันเตรียมตัวร้องเพลง
เตรียมแผนเข้าห้องออกอากาศของยุ่นดีกว่าสนใจคนรอบข้าง..จากห้องพักเป็นห้องเล็กๆ คั่นก่อนเข้าห้องส่งอีกที..ในนั้นมีกรรมการบางคนคอยสังเกตการร้องอย่างใกล้ชิดนอกจากบางกรรมการที่ฟังผ่านลำโพงอยู่ด้านนอก
จากห้องพัก ผ่านเข้าห้องเล็กที่คั่นอยู่..ผมกะระยะให้ยุ่นอย่างแม่นยำตั้งแต่ผลักบานประตูเข้าไป..ยุ่นทำได้เรียบร้อยดี..แต่เมื่อผลักประตูห้องออกอากาศ..ทั้งๆ ที่ผมกะระยะ ทิศทางให้แล้ว..แต่โต๊ะเก้าอี้บางตัวที่ไม่อยู่ในสายตา และอุปกรณ์บางอย่างที่มองไม่เห็นทำให้เกิดอุบัติเหตุ
ความแตก..ยุ่นสะดุดโต๊ะ..ออกอาการเหวอเมื่อถูกซักถาม....ถึงยุ่นจะร้องได้ไพเราะเพียงไรก็ไม่ได้รับโอกาสให้แสดงฝีมือ..
กลับถึงบ้านเกือบค่ำ..ตลอดทางไม่ได้พูดอะไรกันเลย..ผมอยากปลอบใจ แต่ไม่ได้ทำ กลัวยุ่นจะร้องไห้และยึดผมไว้เป็นที่ซับน้ำตา..เอาเข้าจริงๆ เมื่อเข้าบ้าน ลับตาคน..ผมเป็นฝ่ายดึงยุ่นเข้ากอด น้ำตาไหลเสียเองเพราะความสงสาร
อย่าร้องไห้เลย.. สองมือยุ่นประคองหน้าผม ผมเสียใจมากกว่าตี๋อีก..คิดมาตลอดทางว่าหวังอะไรเกินความเป็นจริง.. น้ำตาเริ่มไหลริน ใครเขาจะอยากได้คนตาบอดไปร่วมงาน..คนตาบอดไม่มีใครต้องการ.. สะอื้น ไม่มีใครรัก
กลับบ้าน เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหม?.. คลายยุ่นจากอก..รู้ว่าประโยคสุดท้ายยุ่นอ้อนผม..กลัวว่าความสงสารและความเคว้งคว้างของเราสองคนจะทำให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น (ในสายตาคนอื่น..โดยเฉพาะพ่อและฮั้ว)
ไม่อยากกลับไปพบใครๆ ที่จะหัวเราะเยาะใส่.. ยุ่นขืนตัวไม่ยอมออกห่าง ให้ผมอยู่ที่นี่ก่อนนะ
อย่างไรยุ่นก็ต้องพบพวกเขาอยู่ดี ไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้..เชื่อผมสิ กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวค่อยมาใหม่ก็ได้ รู้ว่าถ้าเข้าบ้านแล้วออกมาอีกไม่ได้
ก๊อกๆ..
นั่นไง..พ่อกลับมาแล้ว.. ยุ่นยอมออกห่างให้ผมไปเปิดประตู อ้าว!..ฮั้ว
ปิดห้องเสียด้วย..ปลอบใจกัน?.. เสียงเหยียดแกมประชดกลับมา รู้ผลแล้วจากวิทยุ..ดีนะที่เขาไม่ได้พูดว่าผู้ประกวดตาบอด บอกแต่ว่าประสบอุบัติเหตุต้องออกจากการแข่งขัน
ขออั๊วอยู่ที่นี่ก่อน.. ยุ่นรู้ว่าพี่ชายมาตามกลับบ้าน พ่อตี๋มาแล้วค่อยกลับ
เดี๋ยวพ่อก็คงกลับ.. ผมเป็นฝ่ายพูดขึ้น ไม่นานหรอก..คุณฮั้วอยู่ด้วยก็ได้
โอ๊ย!..ใครจะอยากนั่งดูนายสองคนทำบ้าบอ.. ฮั้วผลุนผันออกไป..แค่อึดใจกลับเข้ามาใหม่ อย่านะ!
ฮั้วเดินเข้าเดินออกทุกห้านาที..ผมภาวนาให้พ่อกลับมาเร็วๆ ..ลืมนึกไปว่าเป็นคืนวันศุกร์ พ่อไม่กลับบ้านง่ายๆ
อยู่ห่างๆ กันหน่อย.. ฮั้วอดไม่ได้
ตี๋.. ยุ่นยิ่งขยับเข้าชิด..หมั่นไส้พี่ชาย คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรจะเสียแล้ว..เดาล่วงหน้าได้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
ยุ่น!.. ฮั้วตวาด
ยุ่น.. ผมกระซิบ (หวังว่ายุ่นจะเข้าใจ)..กอดตอบ..หมั่นไส้เหมือนกัน..ขนาดมองไม่เห็น ยุ่นยังเข้าใจความรู้สึกของพี่ชาย..แล้วที่เห็นอยู่เต็มสองลูกตา ทำไมจะไม่รู้ว่าฮั้วรู้สึกอย่างไร..ทำนองปากว่าตาขยิบ
กอดกันเข้าไป..กอดเข้าไป.. ฮั้วเหลืออด..พาลหลุดปากประโยคที่ผมกำลังรับรู้อาการของยุ่น..ตัวสั่นกลั้นหัวเราะ..และช่วงท้องที่เต้นตุบๆ พร้อมระเบิด
เดี๋ยวกางเกงยีนส์ของอั๊วก็เลอะหมดหรอก
| Create Date : 22 มีนาคม 2558 |
| Last Update : 22 มีนาคม 2558 14:33:38 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 768 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน  ) วันที่: 22 มีนาคม 2558 เวลา:14:39:34 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
งอน!..งอนกระแสไฟ..กว่าจะหายงอน..วันนี้เขียนเสร็จ..ไม่เหมือนเดิมเลย..พอได้ครับ..