|
|
..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 9)
.. 9 ..
เมื่อคืนหลังจากคุณรูปหล่อกล่าวสวัสดี..แม่คว้ามือผมไปกอด..แม่ไปแล้วแกจะอยู่กับใคร?
แม่ถามคำถามเดิมซ้ำหลายครั้ง..และทุกครั้งผมจะตอบว่าอยู่กับแม่..ในที่สุดแม่ก็เลิกถาม..
เพื่อนหลายคนในเฟส พูดแต่เรื่องเดิมๆ ที่มีความสำคัญกับเขา..วันละหลายครั้ง..แทบทั้งเฟส..บางคนพูดเรื่องสามี..บางคนพูดเรื่องพระเจ้าและสิ่งบูชา..หรือโพสท์รูปท่องเที่ยวที่เขาไปเสมอๆ (มีฐานะ)....เหล่านี้เต็มเฟสไปหมด..ในที่สุดผมก็บล็อกข้อความเหล่านั้น..55..ผลคือเฟสผมสะอาดเอี่ยม ไม่มีใครหรืออะไรให้ดูเลย..สมน้ำหน้า!
ที่เขียนข้างต้นก็เพื่อจะบอกว่า..ผมจะไม่เขียนเล่าเหตุการณ์ระหว่างแม่กับผมลง คืนวันที่หลงลืม ฯ อีกแล้ว (มีแทรกอยู่เกือบทุกตอน)..เด๋วเพื่อนๆ นักอ่านจะบล็อกผมเสียหรอก
วันหนึ่ง..ผมเล่นกับพรรณอยู่ที่ร้านพี่ติ๋ม..ได้ยินเสียงคนร้องเพลงดังมาจากไหนสักแห่ง..ร้องเพราะด้วยไม่ได้มั่ว..เพลงแล้วเพลงอีก..ชิ!..หนวกหูแล้วซิ..กำลังนึกรำคาญ ได้ยินพี่ติ๋มคุยกับลูกค้าที่คงคิดคล้ายผมว่า ยุ่น เด็กหนุ่มตาบอดหลานของเจ้หุยข้างร้านเป็นคนร้อง
ห้องแถวแต่ละห้องไม่ได้กว้างมากนัก..มองออกไปข้างร้านพี่ติ๋ม เห็นบั้นท้ายสาวที่เหมือนกำลังยืนหันมองไปที่ร้านเจ้หุย..สักครู่มีเพิ่มอีกบั้นหนึ่ง..มองอะไรกัน..ว่าแล้วผมก็กะเตงพรรณออกไปดูมั่ง
เจ้หุยผู้อ้วนตุ้ยนุ้ยกำลังนั่งเย็บเสื้อโหล..บนพื้น..หน้าจักรเย็บผ้า เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง..ใส่เสื้อกล้ามสีขาว..กางเกงกีฬาดำสั้นเต่อ..ท่อนขาอวบล่ำที่ปลิ้นจากกางเกงขยับตามจังหวะ..ทั้งปากกำลังร้องเพลง มือคลำเสื้อที่ทยอยเลื่อนลงมา..ใช้กรรไกรตัดเล็มเศษด้ายที่ติดอยู่ตามเสื้อเหล่านั้นอย่างชำนาญเหมือนตาเห็น
จากเสียงเพลงที่เปล่งออกมา..รอยยิ้มและดวงตาที่เหมือนคนปกติธรรมดา..ไม่น่าเชื่อว่าหนุ่มยุ่นตาบอด..ดวงตาของเขาสดใสไม่มีลักษณะพิการแต่อย่างใด เพียงแต่มองอย่างไม่มีจุดหมาย
ยุ่น เป็นชาวตาคลี นครสวรรค์..เกิดมาร่างกายแข็งแรงเป็นปกติ..ช่วยพ่อแม่ทำงานหลังเลิกเรียน และวันเสาร์อาทิตย์..เขาติดรถไปส่งสินค้ากับพ่อ..นอนอยู่บนกองสินค้าหลังรถ แหกปากร้องเพลงนาๆ ชนิด..ต่อมารู้สึกตัวว่ามองอะไรตรงๆ ไม่ค่อยชัด ต้องมองสูงกว่าความเป็นจริง..ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะภาพที่ปรากฏชัดเจนเหมือนเดิม
แต่เมื่อต้องเหลือกตาดำสูงขึ้นทุกทียุ่นจึงเริ่มเอะใจ บอกพ่อ..พ่อซึ่งเป็นคนหัวโบราณมุ่งแต่ทำมาหากินไม่เข้าใจ กลับดุด่าว่ายุ่นขี้เกียจไม่ยอมทำงาน....ในที่สุดแม้ยุ่นจะเหลือกตาสักเท่าใดก็ไม่เห็นอะไรเลย
พ่อพายุ่นไปรักษาแทบทุกแห่ง ทุกวิธี ที่คิดว่าจะทำให้ตาของยุ่นมองเห็น..แต่ไม่..แม้พามารักษาที่กรุงเทพฯ โรงพยาบาลใหญ่ๆ คุณหมอผู้เชียวชาญ..ตายุ่นก็ยังมองไม่เห็น..(สาเหตุที่ยุนตาบอด..ตัวจริงกับใน ไม่มีเมฆสีเงิน คือสาเหตุเดียวกัน)
ผมร้องเพลงเพราะไหมครับ? จู่ๆ ยุ่นถามขึ้น..ไม่มีใครยืนอยู่แล้วนอกจากผม..พรรณเข้าบ้านไปกินนม
ถามใครหรือ? ผมไม่แน่ใจ..อาจเป็นคนอื่นที่ยุ่นรู้จัก (ยืนดูเมื่อครู่)
คนที่ฟังอยู่น่ะครับ ยุ่นหันมาทางเสียงผม
เพราะครับ.. ไม่รู้จะคุยอะไรด้วย..ผมเดินออกมาดื้อๆ
อ้าว!.. เสียงผิดหวังเบาๆ แล้วยุ่นก็ร้องเพลงต่อ พร้อมมือที่ไม่อยู่นิ่ง
เขาชื่อตี๋..อยู่ห้องด้านตลาด ที่พรรณขึ้นไปอึ๊ใส่บนบ้านไง..พรรณติดมาก เสียงเจ้หุยอธิบายแว่วมา
คงใจดี เด็กถึงรู้..นะเจ้ ดวงตาเหม่อ..ครุ่นคิด
คนมองไม่เห็นก็รู้ด้วยละมั้ง! เจ้หุยสัพยอกกลับ
เขียนไปเขียนมา..จากเรื่องเล่ากลายเป็นนิยายเสียละ..เรื่องจริงที่เกิดขึ้นก็คล้ายนี้ แต่ไม่ฟินเท่า..มะเอาๆ..เปลี่ยนเป็นเล่าแบบเดิมดีกว่า..555++
| Create Date : 07 มีนาคม 2558 |
| Last Update : 7 มีนาคม 2558 16:27:54 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 751 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [