|
|
..คืนวันที่หลงลืมจากปลายนิ้วที่เลอะเลือน..และ..จุด จุด จุด..(ตอนที่ 7)
.. 7 ..
น้องสตางค์จงมา..ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน..
ผมเคยแว๊บๆ กับรายการประกวดร้องเพลง..
เผอิญเปิดเจอ..ดูนิดนึง แล้วเปลี่ยน..ที่จำได้มีสมัยคุณบี้..วันสุดท้าย..คนต่อมาคือคุณสิงหรัตน์..สองสามวีคท้ายๆ เช่นกัน และไม่ได้ดูอีก
อย่างไรไม่รู้..เปิดไปพบตั้งแต่เริ่มออดิชั่นปีที่โดมได้เป็นเดอะสตาร์..นึกว่า..อือ..อย่างนี้คงไม่ได้เข้ารอบหรอกถึงจะร้องเพราะ..อีกหนุ่ม..ร้องไม่เท่าไหร่..โชว์เสต็ปนิดหน่อย..คงไม่เข้ารอบ....ชิ!..เข้ารอบทั้งสอง..อย่างโด่งดัง
เชียร์โดมตั้งแต่วีคแรก..นอกจากร้องเพราะ..ความสงบเสงี่ยมเจียมตัว..และความกตัญญูที่ได้รู้ในเวลาต่อๆ มา..ในที่สุดโดมก็ได้เป็นเดอะสตาร์ท่ามกลางความดีใจและปิติของหลายๆ คน (ผมด้วย..เฮลั่นบ้าน)
เกิดมาเพิ่งเป็นแฟนคลับดารา นักร้อง ก็ครั้งนี้..งานวันเปิดอัลบั้มที่เอสเพอร์นาดผมไปกับหลานสาว..มีการนัดใส่สีประจำตัวโดม..แว่น..หมวก..และดอกไม้แสดงความยินดี (ของผมสวยมาก..ช่อเบ้อเริ่ม)..คนมาก..เก้ๆ กังๆ สองคนกับหลาน..แฟนคลับใจดีของโดมช่วยพาไปดักเพื่อพบและมอบดอกไม้..หน้าเวทีไม่มีสิทธิ์ (คนมาก..และต้องลุย)..แต่พลาดในที่สุด
หลายๆ คน รวมทั้งผม ฝากของฝากและช่อดอกไม้ไปกับทีมงาน....จากรูปที่โพสท์ขอบคุณแฟนๆ..มองไม่เห็นช่อดอกไม้ของผมเลยทั้งที่น่าจะเห็นได้ชัดกว่าเพื่อน..ผมนอยนิดหน่อย..พี่ๆ ที่ค่อนข้างสนิทและเข้าถึงตัวศิลปินยืนยันว่าไม่เห็นดอกไม้ของผม..หายไปอย่างไร้ร่องรอย..ชั่งเถอะ (จากวันนั้นผมก็ลืมเดอะสตาร์..จนกระทั่งได้ยินเสียงมาตังร้องเพลงโดนใจ..ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน)
วันที่ผมกระแดะไปเยๆ นั้น (ไม่ได้เย..อมยิ้มดูเฉยๆ) แม่เข้าโรงพยาบาลได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว..ไม่ได้เป็นโรคอะไรแค่ประสบอุบัติเหตุ..แม่ยังแซวและบอกว่าผมทำตัวตลกไม่สมตัว (กลับจากเอสเพอร์นาด..ไปเยี่ยมแม่..แม่มีพยาบาลพิเศษเฝ้า..อือ..โก้จัง..ปล่าว..คือมันมีสาเหตุ..อ้า..)
เกือบทุกกลุ่ม สมาคม องค์กร ไม่ว่าเล็กใหญ่ มักมีจุดบกพร่องอันนำไปสู่หนทางแห่งหายนะแฝงอยู่แทบทั้งนั้น เพียงแต่ว่าใครโชคร้าย ดวงไม่ดีได้พบ (ไม่ใช่ผิดหวังจากดอกไม้ช่อนั้น..จิบจ๊อย!..ถ้าเทียบกับเรื่องที่จะเล่าต่อไป)
แม่อายุมากแล้ว..เป็นคนรักษาสุขภาพมาก จึงเมื่อป่วยนิดหน่อย (ปวดหัวตัวร้อน ปวดแขนขาอันเนื่องจากวัย) เป็นต้องรบเร้าให้พาไปโรงพยาบาล..เมื่อก่อนแม่ค่อยๆ เดินลงมาเองได้ (จากชั้น 3..ห้องนอน) ..ต่อมาสามคนช่วยพยุง จับขา ลงมาทีละก้าว..ต่อมา..ขาไม่ขยับต้องใช้บริการรถพยาบาลและพนักงาน 5 คน พาลงมา
กลายเป็นว่าแม่ต้องไปเจาะเลือด ตรวจสุขภาพทุกเดือน (แม่ชอบมาก..การไปหาหมอ ฉีดยา กินยา..เดี๋ยวนี้กลางคืน รู้สึกตัวตื่นปุ๊บเป็นร้องขอกินยา..จึงต้องขอยาหลอกๆ จากหมอ (จำพวกวิตามินที่เมื่อกินเข้าไปแล้วไม่ได้ใช้ร่างกายจะขับถ่ายออกมาเอง ไม่เป็นอันตราย)
จุดบกพร่องอันนำไปสู่หายนะ..ความหละหลวมในการปฏิบัติหน้าที่..หลายครั้งผมสังเกตเห็นบุรุษพยาบาลไม่จรดจ่ออยู่กับงาน (คนไข้..การนำพา)..บางที ทีวีกำลังเสนอรายการฟุตบอล (แม่ชอบดูกีฬาทุกชนิด)..นายพยาบาล..มือประคองคนไข้แต่ตาดูทีวี (ผมเคยปิดทีวีต่อหน้าต่อตา..ดุอีก..ไม่มองคนไข้..เดี๋ยวหล่นหรอก)
วันหนึ่ง..รถของโรงพยาบาลมารับตามปกติ..ตรวจ รักษาเรียบร้อยพร้อมกลับบ้าน..ขณะกำลังดันรถเข็นที่แม่นอนอยู่ขึ้นรถ..สายคาดที่คาดมือแม่ไว้กับตัวหลุดออก (คาดไม่แน่น) บุรุษพยาบาลดันรถพรวด..แขนแม่ครูดกับรางสำหรับล้อรถเข็น..แม่ร้องกรี๊ด!..เลือดสีแดงสดพุ่งจากแขนแม่กระจายทั่วถนน
มือซ้ายของแม่ฉีก..นิ้วหัวแม่โป้งแหลก กระดูกแตกเป็นชิ้นๆ..
หมอใหญ่..และเจ้าหน้าที่หลายฝ่ายรีบพาแม่เข้าทำการรักษา..ผมต้องเซ็นยินยอมให้วางยาสลบแม่ ซึ่งเป็นไปได้ว่าอาจเกิดอุบัติเหตุจากการวางยา..ไม่นับเป็นความผิดของโรงพยาบาล
ระหว่างนั้นญาติพี่น้องร่วมกันปรึกษาเรื่องความผิดพลาดที่เกิดขึ้นกับแม่..คนหนึ่งหัวรุนแรง (เคยใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก)..ยืนยันให้ฟ้องโรงพยาบาล..งานนี้แม่จะได้รับค่าเสียหาย ซึ่งอาจถึงเลข 8 หลัก..แต่ทำไปทำมา..ไม่รู้สิ..ผมและญาติส่วนใหญ่ตกลงกับโรงพยาบาลว่า..ทางโรงพยาบาลจะทำการรักษาให้จนหายสนิท..วีไอพี ทุกรายการ..แม่สามารถอยู่โรงพยาบาลไปจนกว่าจะเบื่อ และในอนาคตจะได้รับสิทธิพิเศษต่างๆ มากมาย
เงินก้อนโตที่ว่าไม่ใช่จะได้มาง่ายๆ ต้องฟ้องร้อง ขึ้นศาล โจทก์ จำเลย พยาน..กว่าจะได้เงินชดเชย..ที่รู้ๆ มือแม่ต้องการการรักษาอย่างเร่งด่วน..
แม่อยู่โรงพยาบาลเกือบ 3 เดือน..ค่าใช้จ่ายทั้งหมดเกือบหนึ่งล้านบาท (โรงพยาบาลรับผิดชอบ) ..หมอหลายคนช่วยกันเรียงกระดูก..กล้ามเนื้อ จนเข้าที่ ใช้งานได้ตามปกติในปีถัดมา..คุ้มไหม..ไม่คุ้มนะ..เราอยู่ของเราดีๆ โรงพยาบาล (หลายคนหลายฝ่าย) ทำให้แม่บาดเจ็บ..แม้ไม่พิการ แต่เป็นแผลเป็นอยู่ที่มือและในใจของแม่ตลอดไป
เรื่องภูมิใจ..ขำๆ..ขำไม่ออกมากกว่า..ไม่มีหมอหรือเจ้าหน้าที่คนใดที่ไม่รู้จักแม่ และเคสที่เกิดขึ้น..รวมถึงครอบครัวของเราก็เป็นที่รู้จัก..เรื่องตลก..ไม่รู้เข้าใจผิดกันไปได้อย่างไรว่าแม่เป็นคุณแม่ของท่านทูต..ก็ลือกันไป พูดกันไป..วีไอพีซะอย่างนั้นนี่นา
ที่น่าเศร้า..เวลาต่อมา..คำสัญญาต่างๆ ที่โรงพยาบาลให้..สลายไปตามกาลเวลา..ชั่งเถอะ..ไม่เป็นไร....เหมือนดอกไม้ช่อนั้น..
| Create Date : 03 มีนาคม 2558 |
| Last Update : 3 มีนาคม 2558 12:11:28 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 816 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ดาเรน (ดาเรน  ) วันที่: 3 มีนาคม 2558 เวลา:11:34:13 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [