๐๐ ... ซีจินไต ... ๐๐ (บทที่ 7)

บทที่ 7






ฉันเดินตามกลิ่นกำยานเหมือนมีมนต์สะกด


ร่างสูงสง่าข้างหน้าย่างก้าวอย่างมั่นใจ ดูๆ ไปเหมือนหุ่นยนต์ ลำคอหนาก้อนกล้ามเนื้อปลายไหล่กว้าง ปึกแผ่นหลัง คอดบั้นเอว แก้มก้นแข็งตึง..ท่อนแขนและอุ้งมืออุ่นที่ไพล่มาจูงฉันเท่านั้นที่เหมือนคนจริงๆ

ยิ่งเดินไปรูปลักษณ์ของซีจินไตยิ่งชัดเจน ฉันมองเพลินจนไม่ทันสังเกตว่าสิ่งห่อหุ้มเรือนร่างเบาบางลงทุกที จนมาถึงห้องหนึ่งไม่เหมือนห้องนอนแต่คิดว่าคงใช่ มีแท่นกลมกลางห้องระดับเอว แสงสลัววับแวมทั่วทั้งห้อง น่าแปลกไม่มีกระจกเงาสักบานทั้งระหว่างทางและในห้อง..หรือฉันไม่ได้ตั้งใจดู

“อือ..” ซีจินไตหันมาประจันหน้า ไอเย็นคลุ้งพร้อมกับความอุ่นจากใบหน้าที่ก้มลงมา

“เจ้าชาย..” ฉันเผลอครางละเมอ..จะเจ้าชาย อสูร หรือซีจินไต ฉันบังคับตัวเองไม่ได้เลย

“ผม..” ริมฝีปากอุ่นกระไอหอมสัมผัสริมฝีปากฉัน “ผมจะผสมพันธุ์กับคุณคนสวย”

“ฮะ!..” ถึงจะเคลิ้มอย่างไรฉันก็ตกใจกับคำพูดทื่อๆ ที่ได้ยิน..อะไรกัน..อะไรกัน..ฉันกำลังจะเจออะไร..ผสมพันธุ์..ถูกข่มขืน..ฉันกำลังจะถูกข่มขืน

“อยากผสมพันธุ์” ซีจินไตคว้าฉันเข้าวงแขน รัดไว้แน่นด้วยมัดกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นที่เปล่าเปลือย..เสื้อผ้าที่เบาบางนั้นไม่มีเหลืออยู่ ฉันสัมผัสได้ทั้งแผ่นอกหน้าท้องและความเป็นชาย

“อย่า..” ถึงสียงจะไม่เข้มแต่หมายความตามนั้นจริง “อย่าทำฉันเลย”

“คนสวยถูกเลือกให้ผสมพันธุ์กับหนุ่มหล่อ” น้ำเสียงกึ่งบังคับกึ่งอ้อน

“ทำไม..ฉันไม่ใช่สาวสวยอย่างที่คิด” ทำใจดีสู้เสือถ่วงเวลาหาโอกาสเอาตัวรอด

“เผอิญผ่านมา..” คำตอบเพิ่มความข้องใจ “ไม่ถาม ไม่ตอบ..” ริมฝีปากแนบลงมากดทับแล้วดึงออก “ผสมพันธุ์” คำน่าเกลียดออกมาอีก

“อย่าทำฉันเลยซี..” จินไตยังไม่ทันออกมา ปากฉันถูกปิดกะทันหัน

“อือ!..” ซีจินไตชะงักนิดหนึ่ง ฉันนึกดีใจ แต่แล้วขบวนการผสมพันธุ์ของเขาก็ดำเนินต่อ

ฉันถูกอุ้มขึ้นไปวางบนแทนกลม มันไม่นิ่มอย่างที่นอน ร่างฉันจมลงในความหนืดนั้น ซีจินไตประกบติดแน่นตั้งแต่ริมฝีปากจนปลายเท้า เสื้อผ้าฉันยังอยู่ครบ ต่างกับร่างหนักหน่วงที่ทับอยู่

ถึงแม้จะเป็นสาวคานพลาสติกไม่เคยต้องมือชายฉันก็พอรู้บทรักและเดาความรู้สึกขณะนั้นได้ แต่..ปากที่แนบอยู่..นิ่ง..ไม่เล้าโลม ไม่บดบี้..มีแต่แรงดูดที่เพิ่มความรุนแรง ร่างสวยงามไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างใดแม้แต่อวัยวะที่แข็งแนบสแลคดำของฉัน หรือยังไม่ถึงเวลา หรือซีจินไตยังไม่ตัดสินใจ

ช่วงลังเลน้อยนิดขอสารภาพว่า..หากสิ่งที่เกิดขึ้นถูกต้องตามทำนองคลองธรรม ตามขั้นตอน ฉันคงยอมซีจินไตทุกอย่าง..แต่นี้ไม่ใช่..แล้วฉันจะทำอะไรได้

ที่แอบหวังว่าร่างบนตัวจะถอนออกกลับไม่ใช่..ทั้งที่ปากกำลังส่งแรงดูด มือสองข้างเคลื่อนมาบนอกฉัน บีบและบีบเหมือนจะให้ละลาย แน่ใจว่าไม่ได้ให้ความเพลิดเพลินหรือความสุขกับฝ่ายใดเลย..และแล้ว..อวัยวะที่แนบอยู่เริ่มขยายตัว..มันไม่น่าจะใช่อวัยวะ..ฉันมองไม่เห็นสัมผัสที่มีเสื้อผ้ากั้นอยู่หลายชั้นนั้น รู้แต่ว่ามันเคลื่อนที่ได้ และกำลังหาทางเข้าสู่ตัวฉัน..วินาทีนั้นกำลังมาถึงแล้ว ฉันจะเป็นอย่างไร..ตาย..คงขาดใจตายเพราะบาดแผลและความเจ็บปวด..ความตายกำลังคืบคลานเข้ามา

ถ้าออกแรงดิ้นสุดกำลังซึ่งฉันยังไม่ได้พยายาม..อาจไม่มีผลอะไรแต่อย่างน้อยยังบอกใครๆ ในยมโลกว่าได้ต่อสู้แล้ว

“อือ..” ซีจินไตกดฉันไว้ตามเดิม แน่นขึ้น แน่นขึ้นจนหายใจไม่ออกพร้อมอาวุธร้ายที่กำลังจะประสบความสำเร็จในการบุกทะลวง

“อึ๊ด!..” ความเจ็บปวดเกิดขึ้นจากการผละใบหน้าจากซีจินไต..อย่างไรก็ต้องตายอยู่แล้วกลัวอะไร..เลือดคาวเค็มไหลเข้าปากที่เป็นอิสระ แต่ลำตัวยังติดแน่นเหมือนหลอมเป็นร่างเดียวกัน..ตาย..ก่อนตายขอพยายามอีกครั้ง “อึ๊ด!..” ยิ่งกว่ากาวใดๆ ยึดอยู่ ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อยนอกจากที่กำลังเลื้อยเข้ามา..ร้องสิ..ร้องให้คนช่วย

“อึ๊!..” พอจะเปล่งเสียงได้บ้าง ซีจินไตคงกำลังตั้งใจกับการเคลื่อนท่อนกลางลำตัว..แต่ฉันจะร้องให้ใครช่วย..”ช่วยด้วย!”

“อือ..” น้ำลาย น้ำเมือกจากปากซีจินไตไหลใส่ฉัน

“ซีช่วยด้วย!” ไม่รู้เพราะอะไรจึงร้องออกไป

“อือ!..” อวัยวะที่สัมผัสบนหน้าท้องหยุดการเคลื่อนไหว ซีจินไตหยุดชะงัก

“ซีช่วยด้วย!” สัญชาตญาณสั่งให้ร้องอีกครั้ง

“อือ!” สามครั้งที่เอ่ยชื่อซี มีผลกับซีจินไตทั้งสามครั้ง

“ซีช่วยจินด้วย!” หรือเพราะซีกับซีจินไตมาพร้อมกัน มีอะไรบางอย่างเกี่ยวเนื่องกันที่ไม่มีใครรู้ “ซีช่วยจินด้วย!” ความคิดปัญญาอ่อนของฉันมีผล..ร่างที่ทับอยู่คลายความแกร่ง..คะเนว่าพอขยับตัวได้ฉันแหกปากร้องอีกครั้ง “ซีช่วยด้วยซีจินไตกำลังจะฆ่าจิน”

“อือ..” ท่อนมหึมาหดหายพร้อมกับร่างที่ผละออก..จังหวะนั้นฉันเลื่อนตัวลงจากแท่นอย่างรวดเร็วตั้งตัวได้วิ่งไม่คิดชีวิต ไม่รู้หนทางไป วิ่ง..วิ่ง..วิ่ง

“ซีช่วยจินด้วย” วิ่งไปท่องไปเหมือนคาถาหนีผีร้าย “ซีช่วยจินด้วย” ในที่สุดฉันก็ออกมาถึงโค้งประตูเหนือขั้นบันได..เหมือนวันที่วิ่งลงจากปราสาทเจ้าชายอสูร

“ฮือ..ฮีมมม..” ลงบันไดได้สี่ห้าขั้นฉันเหลียวกลับมองไปทางเสียง..กองทัพ นางพญาปีศาจยืนอยู่เต็มไปหมด..และซีจินไตในสภาพน่ากลัวโผล่ตามมา

“ซีช่วยจินด้วย!” แหกปากร้องสุดเสียงก้องปราสาทผีร้าย..กระโดดทีละสองขั้นให้ถึงพื้นเร็วที่สุด..รองเท้าสานเจ้ากรรมทำท่าจะหลุด ดีที่ไม่ใช่ชุดรุ่มร่ามอย่างคืนนั้น

“ฮือ..” เสียงตามหลังมา

ในที่สุดลงมาถึงพื้นโดยปลอดภัย..แต่จะไปไหน..จะพ้นเงื้อมมือเหล่าอสูรร้ายหรือ?..รถ!..รถของซีจินไตยังจอดอยู่..ที่เดียวที่ความปลอดภัยอย่างลมๆ แล้งๆ อาจมีให้..ฉันตรงไปเปิดประตู..ไม่ขยับ..ยังไงดี?..รถจอดอยู่โดดๆ ซีจินไตกำลังตรงมา..มุดเข้าใต้ท้องรถ ความคิดโง่ๆ ฉันมุดเข้าไปทันทีหวังให้มีปาฏิหาริย์สักอย่าง

“อือ..” สักอึดใจมือเย็นเฉียบของซีจินไตดึงฉันออกจากใต้ท้องรถ..แวบแรกคิดว่าคราวนี้คงไม่ใช่แค่ซีจินไตที่จะผสมพันธุ์..นางปีศาจและสาวก..นั่นคงหลังจากฉันตายไปแล้ว

“ซีช่วยจินด้วย..” เสียงแหบพร่าแทบไม่ออกจากปาก..คาถานี้แค่ทำให้ผีร้ายชะงักงันหาได้ทำให้รอดจากความตายได้ นอกจากจะพร่ำซ้ำๆ จนหมดแรง

หมดสิ้นความหวัง หมดโอกาสรอดชีวิต ฉันเลื่อนตัวขึ้นตามแรงฉุด..วินาทีสุดท้าย!..แสงหนึ่งแวบเข้าตา!..นึกไม่ถึงว่ารถประหลาดคันนี้มี..หูช้าง!..กระจกหูช้าง!..ฉันตะกายเข้าไปหากระจกเงาบานเล็กนั้น..แสงสว่างโพล่งขึ้นเหมือนระเบิดเพลิง ตามด้วยเสียงฮึมกระหึ่ม ไอเย็น หมอกมัวและความมึนงง



รู้ตัวอีกที..ฉันยืนพิงรั้วบ้านอย่างระโหยโรยแรง รองเท้าข้างหนึ่งหลุดอยู่ข้างๆ ..สแลคดำขาวขาดวิ่นกองอยู่..จำได้ว่ากระชากออกจากตัวพร้อมแสงโพล่งจากกระจกหูช้าง

“ปี้นๆ..” ฉันสะดุ้งสุดตัว..จีซินไตขับรถตามมา!

“ปึก!..” เสียงปิดประตูรถ “น้าทำอะไรน่ะ เนื้อตัวมอมแมม” ที่แท้โจจิน

“ทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้น” พี่จินตมัยตะโกนถามจากรถ

“น้า..จิน..” นั่นสิฉันกำลังทำอะไร “จินออกมาหารองเท้าข้างที่หาย เห็นแวบๆ อยู่หลังบ้าน” ก้มลงหยิบรองเท้าสานข้างที่หลุดขึ้นโชว์

“ผมหิว..” โจปัดเศษใบไม้ออกจากเสื้อผ้าฉัน “บุกเข้าไปทำไมก็ไม่รู้เลอะเทอะหมดเลย”

“ไม่คุ้มกันถ้าถูกงูกัด” สองพ่อลูกเดินเข้าบ้าน

“อนาคอนด้าต่างหาก” ฉันพึมพำ

“เตือนดีๆ..” พี่จินโต้กลับ “ระวังจะเจอสักวัน”

“เจอแล้ว” ความจริงอันน่าสยดสยอง

“มีอนาคอนด้าในพงรกหลังบ้านหรือน้า?” โจหันกลับมา ตาลุก

“เปล่า..น้าพูดเล่น โจขึ้นไปอาบน้ำก่อน น้าว่าจะอาบเหมือนกัน แล้วค่อยลงมากินขนม” ยายเพิ้ง แม่บ้าน คานใจจินต์คนเดิมตามเข้าบ้าน เริ่มงานประจำที่ขาดหายไปครึ่งค่อนวัน



“ซีหรือ?..” โชคดีที่วันนี้ทั้งพี่จินและโจขึ้นนอนแต่หัวค่ำ ฉันเองก็เช่นกัน แต่ก่อนจะนอนอดไม่ได้ที่จะโทรฯ ไปขอบคุณผู้ที่มีส่วนช่วยชีวิต

“ไปไหนมาไม่รับสาย เค้าโทรฯ หาทั้งวัน อยู่โรงเรียนก็โทรฯ กลับมาก็โทรฯ” ต่อว่าเป็นชุด

“มือถือของผมไม่ค่อยดี ไว้จะซื้อใหม่” โกหกเด็กอีกแล้ว

“จริงนะ..เค้าไม่ชอบคนโกหก”

“อือ”

“จ๋าา า...” เด็กชายซีลากเสียงยาว

“อะไร?”

“ยายเรียกให้ไปขุนหมา”

“ขุนหมา?”

“ฮะ..ฮะ..” เสียงหัวเราะชอบใจแบบเด็กๆ ทำฉันที่เพิ่งผ่านสิ่งเลวร้ายน้ำตาซึม

“ยังไม่บอกอีก” แกล้งทำเสียงดุกลบเสียงเครืออู้อี้

“ฮะ..ฮะ..คลุกข้าวให้หมากินไง..เค้าไปก่อนนะ” แค่กะพริบตา “พรุ่งนี้รับสายเค้าด้วยนะ..บาย”

ซี และ ซีจินไต คนหนึ่งเกือบจะเอาชีวิต อีกคนทำให้มีความสุขจนน้ำตาซึม..สองคนเข้ามาในชีวิตฉันพร้อมๆ กัน เหมือนมีอะไรเกี่ยวเนื่อง


มันคืออะไร?

 

Create Date : 22 สิงหาคม 2554		3 comments
Last Update : 22 สิงหาคม 2554 9:47:44 น.
Counter : 1624 Pageviews.
Share Tweet