บันทึกวันฝนพรำ

กับคลาสเรียนเขียนนิยายบทที่ 1 ของฉัน

โจทย์โดย : Bloggang

            ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงต้องลุกจากเตียงนอนแสนนุ่มตั้งแต่เช้า  ฟ้ายังไม่สว่างสักเท่าไหร่เมื่อมองผ่านกระจกหน้าต่างบานใหญ่  ที่จริงแล้วกระจกอาจจะหลอกตาทำให้มองฟ้าฉ่ำน้ำในเช้านี้เป็นสีเขียว  ความรู้สึกส่วนลึกของฉันบอกว่าสีของมันหดหู่หม่นหมองแปลกๆ

ความขี้เกียจยังคงไม่ปล่อยให้ฉันทำอะไรอย่างที่ใจต้องการ  ลมเย็นสบายเมื่อเปิดหน้าต่าง ผ้าม่านไหวพะเยิบพะยาบด้วยแรงลม สายฝนยังคงโปรยปรายต่อเนื่อง  ฉันซุกตัวใต้ผ้าห่มต่อด้วยความเคยชินหลังจากเช็คสถานะเฟซบุคแล้วไม่มีอะไรเคลื่อนไหวจะนอนทั้งวันก็ยังไหวเลยถ้าหากร่างกายไม่ต้องหิว  อีกอย่างภารกิจที่ต้องทำประจำทุกวันในช่วงนี้ปลุกฉันให้ลืมตาตื่นได้ชะงัดนัก

ฉันต้องตื่นมาท่องเฟซบุคอีกแล้ว  ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับเพราะคลาสเรียนเขียนนิยายข้ามทวีปที่พี่สาวใจดีร่วมถนนนักเขียนชักชวนให้ฉันสมัครเข้าเรียนฉันไม่พลาดแน่นอน โอกาสดีแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว  ฉันตัดสินใจลงเรียนทันทีโดยไม่มีความรู้อะไรเลยว่าการเขียนนิยายที่ดีต้องเริ่มต้นยังไงฉันไม่เคยเข้าคลาสอบรมใดๆ  แล้วฉันจะไหวรึเปล่า!

บทเรียนแรกผ่านไปพร้อมการบ้านตอบโจทย์  ฉันรีบเขียนรีบส่งด้วยความกระตือรือร้น  แต่ผลออกมาไม่ค่อยดี ฉันตีความผิด! ต้องลบแล้วเขียนใหม่  แต่ฉันก็ไม่ได้ลบข้อความเก่าเกือบครึ่งหน้าที่ผิดนั้นทิ้งไปกลับส่งครูไปทั้งที่ผิด  มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อฉันเปิดอ่านซ้ำอีกครั้ง  สุดท้ายฉันก็เขียนและส่งให้ครูรอบสอง  แต่การบ้านครั้งที่สองคงไม่ถูกตรวจเพราะฉันไม่ได้แจ้งให้ครูทราบและเพื่อนๆ รอคิวตรวจมากเหลือเกิน

ฉันรอผลตรวจการบ้านอย่างใจจดใจจ่อ  รู้ผลตอนเย็นที่ขับรถกลับบ้านแทบจะกรี๊ดเลยทีเดียวเพราะอ่านไม่ได้จากมือถือจอเล็ก  ถึงอยากรู้แค่ไหนก็อ่านไม่ออก  กรรมของคนไม่มีโทรศัพท์จอใหญ่บิ๊กแบบใครเขาจริงๆ  อ่านการบ้านที่ครูตรวจแล้ว หัวใจฉันหล่นไปอยู่ตาตุ่ม!  คราวหน้าต้องทำให้ดีกว่านี้ฉันสัญญากับตัวเอง

นักเรียนคลาสข้ามทวีปกว่าห้าร้อยคน  ฉันไม่รู้ว่าครูทำได้ยังไงที่ต้องตรวจการบ้านนักเรียนหนึ่งหน้าต่อหนึ่งคนและครูคอมเมนท์ให้คะแนนด้วยตัวหนังสือจากปลายปากกาของครู  ในขณะที่ฉันพิมพ์แค่หนึ่งหน้าแต่ครูเขียนตอบนักเรียนกว่าห้าร้อยหน้า

ฉันหวังว่าจะอ่านและคอมเมนท์เพื่อนได้ทุกคน  หรือถ้าไม่ทุกคนแค่เกือบๆ ฉันก็พอใจ  ในเมื่อมีตัวอย่างดีๆ จากเพื่อนนักเขียนที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว  ไม่มีอะไรที่ต้องเสียฉันพร้อมเต็มที่กับการเข้าสู่บทเรียนใหม่

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างในวันฝนพรำแบบนี้  คงไม่เหมาะที่จะออกไปไหนจริงๆ  ฉันเปิดการบ้านที่เขียนใหม่รอบสองอ่านดูอีกครั้งอย่างเสียดาย  เขียนลงบันทึกวันฝนพรำในตะพาบดีกว่าดูจะเข้าบรรยากาศยามเช้าดีเหมือนกัน  แต่ต่างกันแค่ตัวละครในเรื่องต่างออกไป..ไม่ใช่ฉันแต่เป็นปัณณ์หนุ่มน้อยวัยสิบแปดปี

การบ้านบทที่ 1 : Point of View (ส่งรอบ 2)

ยังจำได้ดีเมื่อตอนอายุสิบแปดปี ผมเดินทางมายังสถานที่แห่งนี้เป็นครั้งแรกกับครอบครัว  เราสามคนพ่อแม่ลูกในเมืองใหญ่ที่เคยเห็นผ่านสายตาเพียงแค่ภาพในจอโทรทัศน์ขนาดเล็ก  ไม่เคยแม้แต่จะเยี่ยมกรายเข้ามาสัมผัสประสบการณ์จริง  ถนนหนทางรถราขวักไขว่และมากมายผู้คน  สีสันรายล้อมน่าตื่นตาตื่นใจจนผมรู้สึกได้ว่าตัวเองเป็นเพียงเศษเสี้ยวส่วนเล็กๆ ณ.สถานที่แห่งนี้ที่เรียกว่า..กรุงเทพเมืองฟ้าอมร

ผมชื่อ ‘ปัณณ์’ เป็นว่าที่นักศึกษาแพทย์ของมหาวิทยาลัยรัฐอันดับหนึ่งของประเทศด้วยคะแนนเกือบจะสูงสุดของภาคเหนือ  พ่อของผมชื่อ ปกรณ์ เป็นครูประชาบาลสอนหนังสือชั้นประถมอยู่อำเภอฮอดที่ห่างไกลจากตัวเมืองเชียงใหม่มาก  ส่วนแม่เป็นผู้ใหญ่บ้านอำเภอสันกำแพงไม่มีใครไม่รู้จักแม่หลวงวิณีผู้บำเพ็ญคุณงามความดีจนได้รางวัลประจำปีนี้มาครอง  พ่อและแม่เป็นต้นแบบผู้อุทิศตนเพื่อสังคมโดยแท้จริงจนผมซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวอยากเดินตามรอย

ครอบครัวเราเดินทางเข้ากรุงเทพครั้งแรกเพื่อพาผมมาสอบสัมภาษณ์ที่มหาวิทยาลัยผมเตรียมความพร้อมและพกความฝันมาเต็มเปี่ยม  ด้วยว่าสักวันจะเป็นแพทย์ที่ใช้หนึ่งสมองสองมือเพื่อช่วยเหลือผู้คนและมันคงไม่ไกลเกินเอื้อม  ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้าสดใสยามเช้าสูดลมหายใจลึกแล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก  เมื่อเสียงพ่อลอยมาจากท้ายรถขณะหยิบของยื่นส่งให้แต่ผมไม่ได้สนใจจะรับมัน

“เหม่ออะไรอยู่รึเจ้าปัณณ์  ทำเหมือนไม่เคยเห็นกรุงเทพ  เสื้อผ้าหน้าผมจัดให้เรียบร้อยอย่าให้เสียชื่อ”

“ลูกครูปกรณ์แห่งฮอดวิทยา  ผมจำได้แล้วครับพ่อ เสียงดังขนาดนี้ผมอายคนนะ”

ถ้าใครได้เห็นคงนึกขำน่าดูที่อยู่มาป่านนี้ยังต้องให้พ่อกับแม่มาส่งและคอยบ่น  ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองผู้คนที่มองมายังรถของเราขณะรอรถเมล์มาจอดเทียบ  นึกในใจว่าพวกเขาอาจจะจ้องมองดูผมอย่างขบขัน  แต่ผมคิดมากเกินไปเมื่อเสียงแตรรถประจำทางดังขอทางมาแต่ไกล  ผู้คนขวักไขว่ไปมาพากันลุกยืนโดยไม่ได้นัดหมายเพื่อจะไปเล่นเก้าอี้ดนตรีบนรถประจำทางคันใดคันหนึ่งที่กำลังแล่นตามกันมา

“ข้ามสี่แยกไฟแดงเลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วเดินไปรอก่อนเลยนะ  พ่อกับแม่จะไปหาที่จอดรถก่อนแล้วจะรีบตามเข้าไป  อย่าเถลไถลล่ะ”  แม่ยื่นกระเป๋าเป้ใบย่อมส่งให้ผมรับมาถือไว้ก่อนจะรีบขึ้นนั่งประจำที่ข้างพ่อที่ติดเครื่องรออยู่แล้ว  ผมรับคำแล้วรีบเดินแกมวิ่งรีบข้ามถนนทันทีที่สัญญาณไฟเขียวให้คนข้ามสว่างขึ้น

แน่นอน..จุดหมายปลายทางของผมคือมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งที่ซึ่งจะทำให้ฝันของผมเป็นจริง...

ผลตรวจการบ้านจากครู สำหรับบทเรียนแรกและนามปากกาใหม่

‘ปฏิปทา’

ที่ครูกรุณาตั้งให้ ฉันตื่นเต้นจริงๆ 

เพราะเป็นนามปากกาภาษาไทยนามแรกของฉัน

หวังว่าจะมีโอกาสได้ใช้ในอนาคต

และนี่เป็นหนังสือที่กำลังจะพิมพ์ใหม่อีกครั้งของครู  ฉันไม่พลาดแน่นอนเพราะเป็นละครในดวงใจของแม่  แม่ต้องดีใจแน่ๆ ที่ครูคนแรกในชีวิตการเขียนของฉันคือ

‘กีรติ ชนา’

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตะพาบหนนี้มาช้ามากจริงๆค่ะ 

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆ จากคุณยายเก๋าและคุณญามี่

ขอบคณเพลงเพราะ ๆ จากอินเตอร์เนต

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

^______^

Create Date : 02 กรกฎาคม 2558
Last Update : 3 กรกฎาคม 2558 13:34:04 น.		49 comments
Counter : 1699 Pageviews.
Share Tweet