ถนนสายนี้มีตะพาบ : 89 : ชิ้นส่วนที่หายไป

โจทย์โดย : คุณต่อ (toor36)

เรื่องของพี่จุด...2

“มานี่สิพี่จุด..อย่ามัวแต่ต้อนหน้าต้อนหลัง เดี๋ยวโดนแม่เหยียบเท้าแล้วร้องอีกนะ”  

เสียงพี่สาวตะโกนเรียกชื่อฉันดังมาจากหลังบ้าน ฉันมัวแต่กระดี๊กระด๊าเกินเหตุเวลาเห็นแม่กลับมาจากทำงาน รีบเข้าไปออดอ้อนต้อนรับขับสู้อย่างดีตามประสาฉัน ฉันรู้หน้าที่ รู้ว่าจะทำให้แม่มีความสุขได้ยังไง แม่ยิ้มแย้มอารมณ์ดีส่งให้ฉันเสมอ ไม่เคยโดนเอ็ดเลยสักครั้ง ฉันเคลียคลอออดอ้อมแม่ที่นั่งบนม้านั่งนอกชานตลอดเวลา แม่ไม่มีทีท่าว่าจะรำคาญฉัน...ฉันมีความสุขจัง  

“จู๊ด..พี่เรียกหาแล้วไม่ไป เดี๋ยวก็อดกินข้าวเย็นหรอกนะ แม่ได้กลิ่นปลาโอห๊อมหอมเชียว”

แม่..หยอกเย้าโดยการลูบไล้หัวฉันอย่างเอ็นดู วันดีคืนดีก็จับหนังหน้าผากที่ย่นเล็กน้อยของฉันเล่น บางครั้งก็หยิกหนังแก้มที่ห้อยตกอยู่ข้างริมฝีปากเล่น

ฉัน..พี่จุด..หมาไทยพันธ์ผสมดัลเมเชียน สีขาวลายแต้มน้ำตาลปื้นใหญ่กลางหลัง คราวก่อนที่ใครถามฉันนะว่าทำไมฉันถึงชื่อพี่จุด พี่เค้าบอกว่าจุดของฉันใหญ่จัง ฉันอายที่จะบอกว่าพี่ไม่ได้เห็นตรงซอกคอฉันที่มันเป็นจุดเล็กๆ เต็มไปหมดจนถึงต้นขาหน้า ส่วนหนังหน้าย่นได้ส่วนผสมจากอีกพันธุ์หนึ่งที่หมอบอกว่าเป็นสุนัขพันธ์อเมริกาเชียวนะ  

เสียงของฉันดังลั่นสนั่นซอย จนใครต่อใครเกรงกลัว ทั้งที่ตัวก็ไม่ใหญ่มาก แต่เสียงของฉันดังทะลุทะลวงทำเอาเด็กข้างบ้านที่กำลังเล่นอยู่ไม่ไกลบ้านต้องรีบหนีเข้าบ้านทุกทีเวลารถของแม่กลับมา พอแม่กลับเข้าบ้านเด็กคนนั้นถึงออกมาเล่นเหมือนเดิม ฉันออกจะขำเล็กน้อยทั้งๆที่ฉันออกจะใจดี สวยสง่า ใครๆก็ว่าฉันสมาร์ท เท่ห์เหลือใจ แต่ติดที่อาจจะหน้าโหดไปนิดเดียวเอง พี่สาวมักจะหยอกฉันด้วยการจับฉันหงายท้องผึ่งพุง แต่ฉันไม่มีพุงนะ แค่มีนมแฝดกลายเป็นหมาเก้าเต้า ไม่เหมือนใคร  

“นี่ถ้าพี่จุดหายไปนะ ไม่ต้องกลัวว่าจะจำไม่ได้ ก็พี่จุดอ่ะมีนมแฝด สาวนมแฝด เซ็กซี่ซะด้วย”  

ตอนนั้นชีวิตของฉันเหมือนถูกเติมเต็ม...  

ร่างกายของฉันสวยงาม..อุดมสมบูรณ์..และขนเรียบนุ่ม  

หัวใจของฉันเหมือนถูกเติมเต็มชิ้นส่วนแหว่งวิ่นที่ขาดหายไป..  

เหมือนกับว่าฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิด..  

เหมือนกับว่าฉันไม่เคยเป็น..เด็กหลงทาง..  

บางสิ่งบางอย่างหรือหลายสิ่งหลายอย่างที่ขาดหายไปจากชีวิตเหมือนภาพจิ๊กซอว์ที่เว้าแหว่งไม่เป็นรูปเป็นร่างเริ่มถูกเติมเต็มอย่างช้าๆ ฉันมีความสุขที่ได้รับความรักมากจนล้นปรี่ จากเจ้านายคนสวย ที่ฉันแอบเรียกในใจว่า...แม่  

ลูกสาวของแม่...ที่ฉันแอบเรียกในใจว่า...พี่สาว คอยหาอาหารอร่อยๆมาให้ อาหารโปรดประจำวันของฉันคือข้าวคลุกปลาโอ ปลาทะเลตัวใหญ่ที่แม่จ๋า กับพี่สาวไปหาซื้อมาให้ฉันเป็นกิโลๆ กลิ่นหอมยั่วน้ำลายมากเวลาหิ้วถุงใหญ่ๆ ปลาสดๆ กลับเข้ามาบ้าน พี่สาวบอกฉันว่า  

“ใจเย็นๆ พี่จุด...เดี๋ยวต้มให้อร่อยๆนะ”  

ฉันครางหงิงๆ มองหน้าพี่สาว หน้าตาละห้อยคิ้วขมวดเขม้นมองปลาที่ตั้งอยู่ในหม้อ..เมื่อไหร่จะเดือดสักที

พี่สาวทำกับข้าวไม่เป็น แต่ยังดีที่ต้มปลาโอให้ฉันได้ พี่สาวคลุกข้าวให้ฉันกินมื้อเย็นทุกวัน เวลาพี่สาวกลับดึก ฉันหิวจนไส้แทบขาด ดีที่มีอาหารเม็ดใส่ถาดวางไว้ให้แก้หิว แต่ฉันอดจะฉิวไม่ได้ทุกทีที่เจ้าเหมียวหลังบ้านแอบลอบมาขโมยกินอาหารเม็ดของฉันทุกทีสิน่า เวลาเห็นแล้วหงุดหงิดจริงๆ แต่ฉันก็ไม่โวยวาย เจ้าเหมียวตัวเล็กอยากกินเท่าไหร่ก็เชิญตามสบาย เพราะฉันรอพี่สาวกลับบ้านพร้อมปลาเส้นเจ้าอร่อยที่มีติดไม้ติดมือมาฝากฉันทุกวัน และเจ้าเหมียวข้างบ้านไม่มีวันได้ลิ้มรสนอกจากยัยเหมียวหกตัวที่แม่เลี้ยงไว้ที่ห้องบนบ้าน

ฉันมีความสุขมากเลย ถ้าไม่บังเอิญที่วันนั้นฉันจะคิดอะไรต่ำตื้นออกมา...ทั้งๆที่ก่อนแม่ออกจากบ้านก็บอกฉันไว้แล้วว่า

“พี่จุด..เดี๋ยวหมอจะให้รถมารับไปอาบน้ำ ฉีดวัคซีนนะ ทำตัวดีๆ แม่ไม่มีเวลารู้มั๊ย เดี๋ยวค่ำๆ แม่กับพี่จะไปรับที่ร้านหมอนะ”  

ทั้งที่พี่สาวอยากจะให้ฉันหอมสวย แต่พี่สาวไม่มีเวลาก็เลยเรียกรถให้มารับฉัน ฉันโดนจับขึ้นรถตู้ที่มีกลิ่นสาปเต็มไปหมด ไม่เห็นทั้งแม่ และพี่สาว แล้วคนขับเจ้ารถตู้คันนี้ที่มีกลิ่นอายของหมาตัวอื่นที่ฉันนึกแขยง ฉันไม่ให้ความร่วมมือใดๆ สายตาสอดส่องกระวนกระวาย ฉันจดจำเส้นทางไม่ได้ มันช่างซอกแซกและลดเลี้ยว เส้นทางข้างหน้ายาวไกลจนฉันสับสน  

พอรถจอดที่หน้าร้านสัตวแพทย์ ฉันจึงตัดสินใจกระโดดลงรถ ทันทีที่ประตูรถเปิด แล้วฉันก็ออกวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว  

เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้แล้วฉันต้องกลายเป็นเด็กเร่ร่อนอีกครั้ง...  

ครั้งนี้กินระยะเวลายาวนานกว่าแปดเดือนเลยทีเดียว...  

ชีวิตของฉันที่เคยถูกเติมเต็ม..กลับมาแหว่งวิ่น...  

‘หัวใจ’..ชิ้นส่วนอวัยวะสำคัญในร่างกายของฉันขาดหายไปโดยไม่ทันได้รู้ตัว...  

ช่วงนั้นชีวิตของฉันตกต่ำจนถึงที่สุดจนต้องไปอาศัยข้าวโบสถ์กินประทังความหิว หลวงพ่อเมตตามอบอาหารเหลือทิ้งให้ฉันกินกันตายทุกวัน วันละมื้อเล็กๆ ที่ไม่พอได้อิ่มอะไร ฉันได้แต่ผลุบโผล่ใช้ชีวิตแบบต้องคอยระวังตัวอยู่ตลอดเวลา จนอยู่มาวันหนึ่ง..มีคนใจบุญที่อยู่ห้องแถวตรงข้ามโบสถ์นึกสงสารฉัน เพราะโบสถ์ถูกรื้อเอาไปทำคอนโดมิเนียม  

วันนั้น...เขาเรียกฉันเข้ามาหา ฉันก้าวเดินอย่างระแวดระวังข้ามถนนใหญ่ไปหาชายคนนั้นที่หน้าตาดูมีเมตตาและดูใจดีไม่น้อย เขาลูบหัวฉันทันทีที่ฉันคลานหมอบไปกองอยู่แทบเท้าของเขาด้วยตัวสั่นงันงก แล้วเขาก็พูดบางอย่างที่ทำให้ชีวิตฉันต้องเปลี่ยนไปอีกครั้ง

“มาอยู่ด้วยกันนะ บ้านเราทำกับข้าวขาย เจ้าไม่ต้องกลัวอดตาย มาอยู่ด้วยกันนะ..เจ้าดิ๊ก”

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านด้วยนะคะ

ขออนุญาตไม่เปลี่ยนเพลงให้เข้ากับเรื่อง แบบว่ากำลังชอบเพลงนี้..อิอิ 

ขอบคุณเพลงเพราะๆจากยูทูป 

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆจากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ 

ขอเวลานิดนึง ^^

แล้วจะตามไปอ่านบล็อคย้อนหลังทั้งสามวันนะคะ  

เพราะภารกิจรัดตัวเล็กน้อยค่ะ

เกเรบล็อคอีกแล้ว สามวันเลย T T 

คืนนี้หรือถ้าไม่ทันคงเป็นพรุ่งนี้จะไปตามอ่านตะพาบพี่ๆที่บล็อคค่ะ 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ

Create Date : 19 กันยายน 2556
Last Update : 19 กันยายน 2556 21:04:18 น.		32 comments
Counter : 2210 Pageviews.
Share Tweet