สุขสันต์วันตรุษจีนค่ะ

ขอให้มีความสุข ขอให้ร่ำรวย ขอให้เฮงตลอดปีนะคะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

วันนี้มีโจทย์ตะพาบใหม่ ตอนที่ 98 ค่ะ

โดย..พี่อ้อมแอ้ม (คนผ่านทางมาเจอ)..

+ + รวยทางลัด + +

              เรื่องเล่าของหญิงวัยห้าสิบห้าปี ผู้หญิงรูปร่างท้วมผิวขาว ที่ชอบขี่มอเตอร์ไซค์สีแดงบุโรทั่งไปไหนมาไหน ด้วยหน้าตาท่าทางที่บ่งบอกความไม่เป็นมิตรกับคนทั้งโลก เธอชื่อ ‘รัตนา’  

                ‘รัตนา’ เมื่อวัยสิบห้าปีเป็นสาวน้อยแรกแย้มสวยสดใสประจำซอย อยู่บ้านหลังใหญ่ในเขตชุมชนคนจีนแท้แต่ดั้งเดิม เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของครอบครัวใหญ่มีพ่อแม่และพี่น้องคลานตามกันมาอีกหกคน ฐานะครอบครัวจัดว่าดีมากไม่เดือดร้อนในการดำรงชีวิต  

            สาวน้อยคนเดียวของครอบครัวร่ำเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุดในตัวอำเภอ และเป็นเด็กเรียนดีจนได้รับรางวัล แต่แล้วมาวันหนึ่งมีเหตุการณ์ที่ทำให้เธอ ...เปลี่ยนไป..  

            “ช่วยด้วยๆ มีคนโดนรถชน!! ช่วยเรียกรถพยาบาลหน่อยเร็ว!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังลั่นไปทั่วทั้งซอย  

            รัตนา..นอนจมกองเลือดอยู่กลางถนนหมดสติไม่รู้สึกตัว นับตั้งแต่วันนั้นจวบจนผ่านไปเกือบสามเดือน ผู้คนละแวกซอยก็ได้เห็นเธออีกครั้ง สาวน้อยแสนสวยยังคงงดงามเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือระดับการได้ยินของเธออยู่ในเกณฑ์ต่ำกว่าปกติมาก รวมไปถึงระดับการรับรู้ของสมองเธอด้วยเช่นกัน ทำให้เธอไม่สามารถเข้าเรียนระดับอุดมศึกษาได้และต้องเปลี่ยนมาเรียนสายวิชาชีพแทน คือเรียนตัดเย็บเสื้อผ้าและยึดเป็นอาชีพจวบจนปัจจุบันและเธอก็ทำได้ดี

             “อะไรเนี่ย..รัต”

             เจ้าของร้านตัดเย็บเสื้อผ้าที่แก่กว่าประมาณห้าปี เอ่ยถามเสียงดังหลังจากอ่านจดหมายลับที่ใช้สื่อสารกันเป็นประจำทุกวัน เพราะเหตุที่รัตนาหูไม่ได้ยิน  

            “เราบอกแล้วใช่มั๊ยว่าให้เรียกเราว่ารัตนาวดีๆ ไม่งั้นก็แอนนา ก็ได้ อายเค้า เราไม่ชอบให้ใครเรียกเราว่ารัดๆๆ พูดไม่ข้าใจเลย”  

            พี่กุ้ง..เจ้าของร้านถึงกับกุมขมับด้วยความปวดเศียรเวียนเกล้า ด้วยความที่พูดกันไม่ค่อยเข้าใจจึงต้องใช้จดหมายในการสื่อสาร บางวันจึงต้องทำไม่สนใจบ้างเพราะรู้ว่าอาการทางประสาทของรัตนากำเริบอยู่บ่อยครั้ง จนกระทั่งวันหนึ่ง..  

            ‘พี่กุ้งรู้มั๊ย เมื่อก่อนเราเคยมีแฟนอยู่คนนึง หล่อมากเด็กกว่าเราด้วย เราได้มรดกตอนแม่ตายเกือบล้าน เราไปลงทุนร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ให้แฟนเรา เรารักแฟนเรา แต่เราไม่รักลูกมัน ลูกมันบอกว่าเราเป็นประสาท พูดไม่รู้เรื่อง เราโกรธมาก มันทิ้งเราหนีไปมาเลย์แล้วเอาเงินเราไปหมดเลย ไม่งั้นเราไม่เหลือแต่ตัวแบบนี้หรอก เราเคยรวยนะ’  

            ถ้อยคำในจดหมายพร่ำพรรณนาความเจ็บปวดเมื่อครั้งอดีต พี่กุ้งได้แต่ปลอบใจไม่ให้รัตนาคิดมากและบอกให้ตั้งใจทำงานเก็บเงินไว้กินตอนแก่ เพราะความที่รัตนาหลงรักชายหนุ่มรุ่นน้องคนนั้นมากจนตัดขาดจากญาติพี่น้อง  

            อยู่มาวันหนึ่ง รัตนาร้องห่มร้องไห้มาหาพี่กุ้ง พร้อมทั้งยื่นจดหมายให้อ่านอีกตามเคย พี่กุ้งอ่านแล้วได้แต่ขมวดคิ้วมึนงงอีกครั้ง  

            ‘พี่กุ้ง โทรหาพี่ชายเราให้หน่อย พี่ชายเรารวยนะมีบริษัทใหญ่โต บอกให้ช่วยเราหน่อย เราเป็นโรคหัวใจไม่มีใครมาเยี่ยมเราเลย เราน้อยใจมากๆ ญาติพี่น้องไม่มีใครสนใจเราเลย ไล่เราอย่างกับหมูกับหมาเลย..นะ พี่กุ้งนะ’  

            พี่กุ้งใจอ่อน โทรหาพี่ชายของรัตนาแทนให้ แล้วก็ต้องหน้าม้านกลับมาหลังจากได้ฟังคำตอบจากพี่ชายของรัตนา  

            “พ่อแม่แบ่งเงินมรดกให้เท่าๆกัน แต่มันบ้าผู้ชาย โดนผู้ชายหวังรวยทางลัดปอกลอกหมดตัวไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ไม่พอยังขโมยทองพี่สาวไปขาย ตอนนี้ที่บ้านบอกตรงๆไม่มีใครเอาแล้ว ขอบคุณที่แจ้งให้ทราบแต่ที่บ้านตัดขาดรัตนาหมดแล้ว ไม่มีใครยอมรับคนนี้ให้อยู่ในตระกูล”  

            พี่กุ้งถึงกับเครียดไม่รู้จะบอกรัตนายังไงเกี่ยวกับความจริงที่ได้รับรู้ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเขียนจดหมายบอกรัตนาไป เพราะไม่มีประโยชน์ที่จะยืดเยื้อ รัตนารับรู้ด้วยความเสียใจ เธอฟาดหัวฟาดหางใส่คนรอบข้างและเพื่อนร่วมงานจนเอือมระอากันไปหมด พร้อมกับสบถคำพูดด่าทอต่างๆมากมาย  

            “ถ้าเราถูกหวยเป็นแสนเป็นล้าน เราจะลาออกไม่ทำงานแล้ว ไม่ต้องมาง้อเรา เพื่อนบ้าๆพวกนี้ก็ชอบหัวเราะเยาะเรา เราเสียใจๆ พี่น้องก็ไม่สนใจ เราต้องพึ่งตัวเอง แก่มาเราจะอยู่ยังไง จะเอาอะไรกิน”  

            พี่กุ้งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่รู้จะทำยังไงพูดกันก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง นับแต่นั้น รัตนา หรือ ‘รัตนาวดี’ หรือ ‘แอนนา’ จะมีภารกิจทุกวันที่หนึ่ง และ สิบหกของทุกเดือนเวลาเที่ยงตรงเธอจะหายออกไปจากร้าน ทิ้งการทิ้งงานทั้งหมดจนสิ้น เธอหายไปประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วยิ้มกริ่มกลับเข้ามาพร้อมทั้งบอกพี่กุ้งว่า  

            “งวดนี้เราจะถูกหวยรวยเป็นล้าน เราจะเชิดใส่มันผู้ชายเฮงซวย”  

            พูดจบรัตนาก็หัวเราะอย่างภาคภูมิใจในความฉลาดของตน พี่กุ้งส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะให้ข้อคิด  

            “เขาหนีเราไปแล้วจะมาสนใจเราที่ไหน เก็บเงินใส่ธนาคารไว้ไม่ดีกว่าเหรอ รัตนา เสียดายตังค์นะอย่าคิดจะรวยทางลัดด้วยวิธีนี้เลย เก็บไว้รักษาตัวดีกว่า ตัวเองยิ่งป่วยไม่ค่อยมีตังค์อยู่นี่”  

            รัตนาค้อนขวับทันทีที่พี่กุ้งพูดจบ เธอให้ความเห็นที่พี่กุ้งถึงกับพูดไม่ออกและเหนื่อยเกินกว่าที่จะช่วยเหลือและให้ความเห็นใดกับรัตนาอีกต่อไป

            “เราซื้อหวยก็เหมือนกับเอาเงินไปฝากธนาคาร สักวันเราจะได้กดเงินก้อนโตมาใช้”  

            รัตนาวดีคนสวยพูดอย่างภาคภูมิใจ และพี่กุ้งได้แค่นึกในใจว่า  

            ‘จ้ะ..ธนาคารของเธอนี่ต้องฝากเยอะ ฝากถี่นะ บางทีก็ไม่มีดอกเบี้ยอีก ยังจะฝากอีกเหรอ”  

            “คนขายหวยล้อหล่อ ฝากทุกวันก็ได้เราชอบ” คำตอบของรัตนา ที่พาให้พี่กุ้งปวดหัวหนัก พร้อมทั้งนึกในใจ  

‘อ้อ..อย่างนี้เอง กะจะรวยทางลัดสองเด้งเลยสินะ เอาเถอะ ตามสบายเถอะจ้ะ ตัวใครตัวมันก็แล้วกันนะจ้ะ’ พี่กุ้งส่ายหน้าระอาใจ

ปัจจุบัน..รัตนายังคงวนเวียนไปหาธนาคารส่วนตัวของเธอทุกวันที่หนึ่งกับสิบหกของทุกเดือนอย่างไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้แต่อย่างใด และขยายผลไปยังธนาคารมาเลย์หรือที่เรียกกันว่าหวยมาเลย์ ทุกวัน พุธ ศุกร์ เสาร์ ของทุกอาทิตย์อีกด้วย...

แล้วจะตามไปอ่านงานพี่ๆนะคะ

ค่อนข้างเหนื่อยเลยไม่ค่อยได้เข้าบล็อคและถนนนักเขียนค่ะ

อาทิตย์นี้ทั้งวุ่นวายกับสอบย่อยและป่วยเป็นไข้หวัดนิดหน่อย

ขอให้โชคดี ร่ำรวย เฮงตลอดปีค่า

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ

ขอบคุณภาพประกอบและเพลงเพราะๆจากอินเตอร์เนตด้วยค่ะ

ขอบคุณของแต่งบล็อคสวยๆจากคุณยายเก๋า และคุณญามี่ค่ะ

Create Date : 30 มกราคม 2557
Last Update : 30 มกราคม 2557 20:41:21 น.		29 comments
Counter : 1936 Pageviews.
Share Tweet