บันทึกของความโดดเดี่ยว (เหรอ?)

โจทย์ตะพาบ 82 โดยพี่อ้อมแอ้ม  (คนผ่านทางมาเจอ)

             ฝนตกโปรยปรายอย่างต่อเนื่องนานนับชั่วโมง อากาศยามค่ำมืดดึกดื่นที่ฝนตกยาวนานอย่างนี้เย็นสบายจน ‘ฉัน’ อดใจไม่ไหวที่จะเปิดคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ที่เพิ่งถอยมาหมาดๆมาแต่งแต้มตัวหนังสือเสียหน่อย ความเคยชินที่จะต้องใช้ราวกับมันเป็นปัจจัยที่ห้า ที่หกยังคงดำเนินอยู่อย่างนี้เรื่อยไป    

            ฉันเปิดหน้าเวิร์ดหน้าใหม่ขึ้นมา และนั่งนึกว่าจะพิมพ์อะไรลงไปดี ให้สมกับคำว่า ‘โดดเดี่ยว’ ฉันไม่ค่อยรู้สึกถึงมัน ถึงแม้ว่าหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากภารกิจนอกบ้านมาแค่ไหนฉันก็จะมีโลกที่ใช้เวลาเต็มที่อยู่กับภารกิจส่วนตัวที่ใครก็ไม่สามารถเข้าถึงมันได้ เหมือนจะโดดเดี่ยว แต่ฉันก็ไม่รู้สึกถึงมัน    

            ทำไมน๊อ อาจจะเพราะฉันเป็นคนไม่คิดมากหรือเรียกง่ายๆว่าคิดบวก คิดบวกแล้วมีความสุข ไม่เห็นต้องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร ไม่เห็นต้องกลัวใครจะว่ายังไง ฉันก็ยังเป็นของฉันแบบนี้ทุกเมื่อเชื่อวัน ชีวิตง่ายๆมีความสุข ไม่เคยขวนขวายไปช็อปปิ้งของแบรนด์เนมหรือหาทานอะไรที่คนเขานิยมกัน บางทีอาจจะง่ายไปจนทำให้ชิวิตขาดสีสัน แต่สีสันของฉันไม่ใช่สีฉูดฉาดนี่นา ฉันชอบทุกสีที่มันอ่อนๆ ทึมๆ ไม่ชอบสีหวานแหววน่ารักเหมือนใครเขา แต่ฉันก็ยังมีความสุขกับสีทึมๆนั้น เอ..ทำไมกันนะ  

            ฉันอาจจะเป็นพวกชอบสมถะ ถ้าปฏิบัติธรรมเสียหน่อยฉันคงไปโลดแน่นอน แต่ทำไมบางคนไปวัดไปวาแล้วแต่ไม่เห็นตัดได้ บางคนไปวัดเกือบสิบปียังคิดว่านั่นก็ของฉัน นี่ก็ของฉันอยู่เลย ไหนว่าละกิเลสไง หรืออะไรกันไม่เข้าใจ    

            ฝนตกแบบนี้ ฉันคิดจะแต่งนิยายผีตอนใหม่เสียหน่อย หลังจากได้แรงบันดาลใจจากซีรีย์เกาหลีเรื่องหนึ่ง ฉันก็ตั้งท่าคิดพล็อตตอนใหม่เสียให้วุ่นเพราะพล็อตของเรื่องนั้นมันเจ๋งมากเลยจนฉันอดใจไม่ไหวคิดจะแต่งหลังจากทิ้งร้างกว่าสองอาทิตย์ หรือฉันจะเขียนนิยายรักดี สต็อกก็กำลังจะหมด ฉันเริ่มร้อนเหมือนไฟลนแล้วเมื่อคนอ่านทวงถาม ฉันก็เริ่มเครียด พอตั้งใจจะพิมพ์ตอนต่อของนิยายฉันก็นึกได้ว่าวันนี้มีโจทย์อีกแล้วนี่นา แล้วฉันจะเขียนอะไรที่มันโดดเดี่ยวดีล่ะ  

            โดดเดี่ยว(เหรอ?) จึงเกิดขึ้นในตัวหนังสือต่อไปด้วยประการฉะนี้...  

            ในระหว่างที่ ‘ฉัน’ นั่งโดดเดี่ยวพิมพ์ต๊อกแต๊กอยู่หน้าคอม ฉันกลับรู้สึกไม่โดดเดี่ยวเพราะฉันมีเพื่อนๆพี่ๆที่ฉันรู้ว่าเขายังนั่งอยู่หน้าคอมที่ไหนสักแห่งในประเทศไทย ในโลกใบเดียวกันถึงแม้อาจจะไม่ใช่ประเทศเดียวกันแต่เราก็สื่อสารกันได้อย่างใจคิด  

            เอาเป็นว่าฉันเขียนถึงเพื่อนบล็อก เพื่อนถนนนักเขียนดีกว่า..  

            ฉันเริ่มเขียนนิยายเรื่องแรกในเว็บอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่ งานที่เขียนเรื่องแรกจึงเป็นแนวโรมานซ์อย่างที่กำลังเป็นที่ชื่นชอบอยู่ในขณะนี้ การเขียนนิยายโรมานซ์ไม่ได้แย่อย่างที่ใครคิด การเขียนอย่างไรให้ได้ความรู้สึกที่คนอ่านสัมผัสกับตัวอักษรทั้งหมดทั้งมวลได้โดยรู้สึกอินไปกับตัวละครเป็นสิ่งที่ฉันอยากทำได้ ฉันอยากเก่งจริงๆ และถนนนักเขียนก็เป็นที่แรกที่ฉันเข้ามาสัมผัสด้วยความหวั่นเกรงในกิตติศัพท์ความน่าพรั่นพรึง เป็นอย่างนี้จริงๆ คนแรกที่ฉันคุยด้วยในถนนนักเขียนคือ    

            คุณscottie ฉันถามเธอว่าที่นี่ลงนิยายฉากเรทได้ไหม นึกไปก็อายกับคำถามโง่ๆของตัวเอง คุณเขาก็เลยอธิบายให้ ต้องขอขอบคุณมากจริงๆ    

            พี่วังวน เป็นคนที่สองที่ฉันได้คุยกับพี่อย่างจริงจัง พี่ให้คำแนะนำดีมากสำหรับนักเขียนมือใหม่ที่ไม่ได้เก่งอะไรเลย นิยายเรื่องแรกที่ลงในถนนนักเขียนต้องบอกว่าเป็นเพราะพี่แท้ๆที่เป็นกำลังใจให้ฉันลงจนจบโดยไม่ท้อไปเสียก่อนเพราะไม่มีคนอ่าน คำสอนของพี่ไม่เคยลืมเลย ถึงพี่จะไม่ได้เข้ามาแล้วก็ตาม    

            คุณดีแอน คุณมิสพรหล้า คุณka-nom-wan คุณN-Foxtrot คุณห้าสิบป่าย และพี่วังวน ขอบคุณมากที่อุตส่าห์มาเมนท์นิยายเรื่องแรกให้ถึงจะมาพร้อมคำถามหรือคำติชม แต่ฉันก็ดีใจมากที่อย่างน้อยก็รู้ว่ามีคนอ่าน โดยเฉพาะคุณดีแอนที่เมนท์ให้ทุกตอนไม่ลืมเลยจริงๆ  

            พี่มาโซคิส พี่นุ้ย (นารีจำศีล)  มาเป็นกำลังใจให้ในนิยายเรื่องแรกถึงแม้จะตอนท้ายเรื่องไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่ลืม ยังคงมีความสุขเสมอ ขอขอบคุณมากๆที่ทำให้ไม่โดดเดี่ยวในถนนนักเขียน

            หลังจากที่ฉันลงนิยายเรื่องแรกที่ถนนนักเขียนจบ ฉันก็ริอ่านที่จะเอานิยายมาลงบล็อคทั้งที่ปกติไม่เคยคิดจะเป็นบล็อคเกอร์คนหนึ่ง ไม่รู้จะเขียนอะไร เห็นใครเขามีมุมโปรด นิยายโปรด เพลง หนัง ซีรีย์ ต้นไม้ ดอกไม้ แบบบ้านสวย ข่าวเด่น ธรรมะ อาหาร ขนมนมเนย ฉันก็อยากมีบ้าง อยากทำบ้าง  

            ครั้งแรกกับการลงบล็อกเป็นไปด้วยความทุลักทุเล ฉันปล้ำกับมันเหมือนอะไรสักอย่าง ถ้าทางเหนือเขาเรียกว่า ‘อย่างกะหมากั๊นเต่า’ แปลว่า ‘เหมือนกับหมาที่ฟัดเต่าที่กระดองแข็งแรง’  อย่างไรอย่างนั้น เสียเวลาไปจนอ่อนใจ ไม่อยากแล้ว เป็นโรคเบื่อง่ายอีกต่างหาก ฉันก็เลยทิ้งอีก ฉันทิ้งบล็อกไปร่วมสามเดือนเพื่อไปลงที่เว็บอื่นที่ง่ายกว่า  

            แต่แล้วในที่สุดฉันก็กลับมา และฉันจะอดทนกับบล็อกดูสักครั้ง ตอนนั้นโดดเดี่ยวอย่างแท้จริง ฉันไม่มีเพื่อนบล็อกเลยสักคนจริงๆ ไม่รู้จักใคร ฉันลงนิยายไปแบบมึนๆ อึนๆ ลุ่มๆ ดอนๆ และชักจะไม่สนุก และคนแรกที่เมนท์นิยายเรื่องแรกในบล็อคให้ก็คือพี่มาโซคิส ตามมาด้วย พี่นุ้ย (นารีจำศีล)  พี่หมูน้อย พี่น้ำผึ้ง และท่านอื่นบ้างประปราย ฉันจบเรื่องแรกมาได้ด้วยตอนจบที่เรียกว่าพอจะมีคนอ่าน ตอนนั้นฉันเริ่มท้อเล็กน้อยแล้ว และคิดว่าลาขาดกับถนนนักเขียนและบล็อกจริงๆสักที    

            ฉันหายไปสามเดือนจากการลงกระทู้ และบล็อก แต่ยังคงมาอ่านนิยายพี่ๆที่ถนนนักเขียนอย่างสม่ำเสมอ ฉันพยายามมาอ่านทุกวันเท่าที่จะทำได้ แต่ฉันก็ยังไม่กล้าลงอยู่ดี เป็นความทรมานกับการต่อสู้กับตัวเอง กับจิตใจตัวเองว่าฉันจะผ่านมันไปได้ไหม แล้วฉันก็ตัดสินใจนั่งลงหน้าคอมและสื่อสารมันผ่านเพื่อนบล็อกที่ต่างก็อยู่ไกลแสนไกลอีกครั้ง  

            ตั้งแต่นั้นฉันก็เริ่มเข้ามาอ่านเรื่องของพี่ๆที่บล็อกบ้าง นอกจากถนนนักเขียนที่ฉันใช้เวลาตอนค่ำแล้ว ฉันใช้เวลาตอนดึกกับการแวะเวียนบล็อคทุกบล็อคที่ฉันสนใจ และอยากเรียนรู้โลกกว้างที่ไม่ใช่แค่ในนิยายของฉัน ไม่นานฉันก็มีเพื่อน แค่เพื่อนที่มาทักทายไม่ได้อ่านนิยายฉันก็อุ่นใจ รู้สึกไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป...

            ต้องขอบคุณคุณเปิ้น(fonrin)  พี่ก๋า (ปราชญ์ของเราชาวบล็อก) คุณหญิงแก่น ที่แวะเวียนมาเป็นเพื่อนในทุกเช้า พร้อมภาพสวยๆ เรื่องราวดีๆ มาแบ่งปันอยู่เสมอ และบ่อยครั้งจนฉันรู้สึกอุ่นใจ ฉันค่อยๆเรียนรู้ที่จะมีเพื่อนมากขึ้น  

            ไม่ว่าจะเป็นพี่ตุ๊ก(ฝากเธอ) ที่มีภาพสวยๆมาฝาก คุณกาปอมซ่า ที่มีขนมน้ำอร่อยๆ คุณก้อนเงินที่มีภาพสวยๆมาฝาก คุณโปร์(Pikake) ที่มีภาพสวยๆ คำห่วงใยมาฝากเสมอ

            พี่อุ้ม(อุ้มสี) ที่ไลค์ให้เสมอพร้อมด้วยภาพสวยๆ พี่อ้อมแอ้ม คนน่ารักที่ชอบไปดูบล็อคน่ารักๆตลอด พี่อ้อ(เริงฤดีนะ) บล็อกภาพยนต์ที่สนุกสนานโดนใจ คุณพลิ้วไหวไปตามลม ที่มีคำพูดดีๆและอาหารอร่อยๆมาฝาก

            พี่โอ(เนินน้ำ) ที่เป็นกำลังใจให้อยากทำทั้งอาหารและงานนิยาย คุณปอย(แค่ได้รู้จัก_ก็เพียงพอ) สำหรับบางเรื่องราวที่ทำให้อึ้งทึ่งเสียวแต่ก็ยังคงไม่ทิ้งกัน คุณนิค (ที่เห็นและเป็นมา) สำหรับภาพสวยๆ ที่ส่งมาให้อย่างสม่ำเสมอ

            พี่แหม่ม(mambymam) สำหรับเพลงเพราะๆที่เข้าไปฟังอยู่เสมอ คุณลงสะพาน..เลี้ยวขวา สำหรับคำทักทายที่มีให้กัน คุณเป็ดสวรรค์ ที่ทำให้รู้จักงานตะพาบและร่วมเดินทางไปกับตะพาบด้วย  คุณนก(andrex09) มิตรภาพของคุณนกขอขอบคุณไม่ลืมเลย    

            อันที่จริงเยอะมากจนบรรยายไม่หมด แต่ไม่ได้เอ่ยถึงไม่ใช่ว่าลืม แต่ไม่สามารถบรรยายได้หมด กลัวว่าคนอ่านจะเบื่อเสียก่อนถ้าเอ่ยครบคนจนจะจบบรรทัดสุดท้าย  

            ขอบคุณเพื่อนๆ พี่ๆ ถนนนักเขียนทุกท่านสำหรับความสนุกสนานที่ได้รับจากการอ่านนิยาย การพูดคุย หยอกเย้า สนุกสนาน ไม่ว่าจะเป็นพี่มาโซคิส คุณโค อัสดง อาจารย์จี(Psycho man) พี่น้ำ(บ้านสายไหม) พี่รามี่(ชนมนธรส) คุณนัน(turtle_cheesecake) พี่หนุ่ย(เกสรผกา) คุณทะเลเดือด..พันธ์ร็อค พี่ปราง(Mareeraya) คุณคาซารีฟ พี่ดีเจบอย(kinkan00) และอีกหลายท่านบรรยายไม่หมดจริงๆ มีความสุขที่รู้จักทุกคน    

            ความโดดเดี่ยวที่นั่งอยู่หน้าคอมเครื่องหนึ่งได้แต่ส่งผ่านความรู้สึกไปยังใครหลายคนที่อยู่ปลายทางอย่างตั้งใจ แต่ความตั้งใจก็ยังส่งไปได้ไม่หมดเพราะลงชื่อทุกคนไม่ไหว แต่บอกได้ว่าไม่ลืมยังคงปฏิบัติเหมือนเดิมทุกค่ำคืน..    

            เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกความสนใจฉันให้รามือจากคอมเบื้องหน้าแล้วหันมาให้ความสนใจกับเจ้าโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่ส่งเสียงเก่งจริงๆ เบอร์โทรศัพท์เคยคุ้นฉันไม่รีรอที่จะกดรับทันใด แล้วเสียงความห่วงใยก็ส่งผ่านเข้ามากระทบโสตประสาทของฉันจนสัมผัสได 

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ ^^

ตามอ่านตะพาบของพี่ๆครบหมดแล้ว อิอิ

Create Date : 08 มิถุนายน 2556
Last Update : 9 มิถุนายน 2556 23:03:14 น.		160 comments
Counter : 3146 Pageviews.
Share Tweet