ถนนสายนี้มีตะพาบ : 88 : เรื่องของ...
ถนนสายนี้มีตะพาบ : 88 : กลับมาแล้ว โจทย์โดย : คุณต่อ (toor36) เรื่องของ... ..ฉันกลับมาแล้ว.. ..ฉันกลับมาแล้ว.. ..ฉันกลับมาแล้ว..
ใช่..ในที่สุด...ฉันก็ได้กลับมา... บ้านสีขาวสองชั้นขนาดใหญ่ภายในเนื้อที่หนึ่งร้อยตารางวาปรากฏแก่สายตาของฉันอีกครั้ง ฉันตัวสั่นเทาหวนคิดถึงวันคืนเก่า วันคืนแห่งความสุขที่เกิดขึ้นภายในบ้านหลังนี้ หลังที่จากไปนานจนคิดว่าไม่มีโอกาสจะได้กลับมาอีกแล้ว บ้านหลังนี้..ที่ในที่สุด..ฉันก็ได้กลับมา.. 
หกปีก่อน... ตลาดเช้า จ.สตูล เอ้า..เร่เข้ามา..มาดูมาชิมสินค้าของดี ไม่ซื้อไม่หาเข้ามาดูฟรีๆ ไม่เสียสตางค์ เอ้า..เร่เข้ามาจ้า กุ้ง หอย ปู ปลา สดๆ ไม่แพง หรอยแท้ สดๆ เข้ามาดูก่อนจ้า เสียงพ่อค้าตะโกนโหวกเหวกท่ามกลางผู้คนมากมายรายล้อมแน่นขนัดด้วยความสนใจในโฆษณาชวนเชื่อทั้งหลายเมื่อครู่ ฉันได้แต่เหลือบตามองอย่างสนใจ ไม่สามารถเบียดตัวแทรกเข้าไปได้ถึงแม้กลิ่นหอมของเจ้าสิ่งที่พ่อค้ากำลังโฆษณาจะยั่วยวนใจให้ท้องหิวมากเพียงใด หอมจัง..กลิ่นอะไรน่ะ..หิวจัง อยากกินจังเลย ฉันคิดรำพึงในใจ ร่างกายอ่อนแรงลงทุกขณะ ฉันเหนื่อยล้าเดินหนาวตากฝนมาหลายวัน ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกทำอะไรได้แต่นอนนิ่งหนาวสั่นอยู่ในซอกหลืบมุมหนึ่งของตลาด ตาจะหลับมิหลับแหล่ แต่ฉัน..ก็ยังหลับไม่ได้..ที่นี่อันตรายเกินไป ทั้งผู้คนขวักไขว่และรถราสัญจรไปมา ฉันกลัวสถานที่แห่งนี้จริงๆ ถ้าไม่ได้ยินเสียงใจดีของใครบางคนเรียกฉันเอาไว้ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ฉันมองที่มาของเสียงจากจุดที่อยู่ใกล้กับระดับสายตามากที่สุด รองเท้าแตะคีบสีขาวบางคาดทับน้ำเงิน รูปทรงโบราณที่มีขายราคาถูกทั่วไปตามท้องตลาดปรากฏสู่สายตา รองเท้าคู่นั้นแสนเก่าแทบจะขาด พื้นของมันบางเฉียบราวกับผ่านการใช้งานมาอย่างหนัก ฉันมองเลยขึ้นไปก็พบว่าคนนั้นกำลังยิ้มอ่อนโยนสายตามีคำถามส่งมาให้ฉันที่หมอบราบพื้นอย่างหมดแรง ดวงตาของฉันคงเต็มไปด้วยคำถาม เขามองฉันอยู่นานทั้งที่รู้ว่าไม่มีวันได้คำตอบ แล้วใครบางคนก็เข้ามา พระอาจารย์..ทำอะไรครับรถติดมาก กำลังจะเวียนมาใกล้ถึงแล้ว เราไปรอหน้าถนนดีกว่าจะได้ขึ้นทันที ได้สิ..โยม.. เอาเนื้อทอดในย่ามอาจารย์มาให้หน่อย ฉันมองตามสายตาคนที่ได้ชื่อว่า พระอาจารย์ ไปยังคนมาใหม่อายุไม่มาก น่าจะไม่ถึงยี่สิบปีด้วยซ้ำ ส่วนคนที่ชื่อว่า พระอาจารย์ น่าจะอายุอานามไม่เกินสามสิบจากที่ฉันประเมินด้วยสายตา แล้วกลิ่นหอมของเนื้อทอดก็ปรากฏอยู่แค่ปลายจมูกฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว เอ้ากินสิ..กินให้อิ่มท้องนะ..เจ้า มือหนากร้านยื่นเนื้อทอดชิ้นบางมาจ่อปากของฉัน ปากที่ตอนนี้มันสั่นเทาไปด้วยความหิวปนซาบซึ้งในน้ำใจ ดวงตาของฉันเริ่มมีน้ำคลอระยิบ ค่อยๆอ้าปากไปรับสิ่งของที่หอมยั่วใจนั้นทันที ดีมาก..จะเอาตั้งไว้ให้ตรงนี้นะ กินให้หมด..จะได้อิ่มท้องทั้งวัน ฉันมองตามหลังคนที่ได้ชื่อว่า พระอาจารย์ จนเขาขี้นรถไปอย่างรีบร้อนเพราะรถติดหนักตลอดแนว ชายในชุดคลุมแปลกตาสีอะไรฉันก็ไม่รู้เพราะประสาทการรับรู้เรื่องสีฉันไม่มี เขาช่างไม่เหมือนคนเดินถนนทั่วไป ไม่มีผมแม้สักเส้น แต่สายตาเขากลับอ่อนโยนแล้วมองมายังฉันอย่างสงสาร ฉันคิดว่าอย่างนั้น ดูจากสายตาของเขา ขอบคุณนะ ฉันนึกในใจแล้วมองสารรูปตัวเองเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆชันกายลุกขึ้นอย่างปวดร้าว คงเพราะฉันนอนนานเกินไปแล้ว เนื้อทอดหมดไปอย่างรวดเร็วเพราะฉันกลัวจะถูกแย่งฉันต้องจัดการมันให้หมดให้ท้องอิ่มเสียก่อนเป็นดี พอเงยหน้าขึ้นอีกทีฉันก็ยังเห็น พระอาจารย์ ยังอยู่ที่เดิม อาจเพราะรถติด ฉันหันรีหันขวางมองไปรอบๆ แล้วฉันก็เห็นเขากวักมือเรียกฉันให้เข้าไปหา ฉันทำตามอย่างว่าง่ายค่อยๆก้าวขาสั่นเทาออกเดินไปใกล้ๆ ไปอยู่ด้วยกันไหม คำพูดอ่อนโยนจากในรถที่ พระอาจารย์ เปิดกระจกชะโงกหน้ามาคุยกับฉันที่ยืนอยู่ข้างรถตรงจุดที่เขานั่งอยู่ ฉันได้แต่มองอย่างสงสัย ดวงตามีแววลิงโลดนิดๆ ว่าเขาพูดจริงหรือหลอกให้ดีใจเล่น ปรากฏว่าเขาเปิดประตูรถ ท่ามกลางคำทักท้วงของคนในรถ ก็รถยนต์คันนั้นเป็นรถเก๋งชั้นดีราคาแพงที่เจ้าของคงจะหวงน่าดูจนต้องเอ็ดออกมาเบาๆ จารย์อย่าไปมอง สกปรกจะตาย ไป..ไป๊..ชิ๊ว อย่าขึ้นมา ไปด้วยกันเถอะ ถ้าอยากไปก็ขึ้นรถมาเลย เร็วๆ เสียงคนนั้นดังแหวกอากาศผ่านคนที่เพิ่งไล่ฉันเมื่อครู่ ฉันเห็นเขาคนที่มองฉันด้วยสายตาเหยียดหยามลอบถอนหายใจเบาๆอย่างขัดไม่ได้ ขณะนั้นสัญญาณไฟจราจรก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว ฉันต้องตัดสินใจเมื่อได้ยินคำถามย้ำอีกครั้ง เจ้าคงไม่อยากเร่ร่อนหรอกใช่ไหม..มาสิ ไม่ดุหรอก เร็วๆ รถจะไปแล้ว ฉันตัดสินใจได้ในนีนั้นแล้วก้าวขึ้นไปนั่งตัวลีบอยู่ระหว่างเท้าสองข้างของคนใจดีที่ให้ฉันขึ้นรถมาด้วย เขาลูบศีรษะฉันไปมาอย่างเอ็นดูแล้วบอกฉันที่มองเขาด้วยสายตาละห้อยว่า เดี๋ยวจะพาไปฝากคนที่เขารัก เจ้าจะได้มีที่อยู่นะ จารย์จะเอาไปฝากใคร พี่ๆเขาก็มีของเขานะครับ จารย์ ในคำพูดของเขาเหลือบมองฉันอย่างหมายมาดอีกครั้ง ในเวลาเกือบสองชั่วโมงที่ฉันนั่งสั่นสู้อยู่ในรถ ฉันก็ได้มาถึงสถานที่ที่เรียกว่า บ้านของฉัน เป็นครั้งแรก สถานที่ที่ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเจ้านายที่แสนจะรักและเอาใจใส่ฉันตลอดห้าปีกับอีกสี่เดือน ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ที่ฉันจะต้องเร่ร่อนอีกครั้งนานกว่าแปดเดือน และตอนนี้ฉันก็ได้กลับมาที่ บ้านของฉัน อีกครั้ง บ้านที่ฉันยังคงใช้ชีวิตอยู่ในปัจจุบันตราบจนจะสิ้นลมหายใจสุดท้าย อาจจะสงสัยว่าฉันหายไปไหนกว่าแปดเดือน หายไปได้อย่างไร โปรดติดตามเรื่องของฉันได้ใหม่ในโอกาสหน้า.. อ้อ...เกือบลืม..ฉันเกือบลืมบอกไปว่าฉันชื่อ พี่จุด ค่ะ...
++เรื่องของพี่จุดยังมีต่อ++ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านค่ะ ^^ ขอบคุณสำหรับของแต่งบล็อกสวยๆจากคุณยายเก๋าและคุณญามี่ค่ะ ขอบคุณเพลงเพราะๆจากยูทูปด้วยค่ะ กำลังทยอยอ่านตะพาบและบล็อกพี่ๆอยู่ค่า อาจจะมาช้าหน่อยนะคะ ฮึดๆๆๆๆ
| Create Date : 04 กันยายน 2556 |
| Last Update : 4 กันยายน 2556 20:55:08 น. |
|
92 comments
|
| Counter : 2470 Pageviews. |
 |
|
หวัดดีคร้าคุณนุ่น มาอ่านงานเขียนคุณนุ่นค่ะ
หวัดดียามเช้าจ้าน้องนุ่น สบายดีนะจ้า
ทรมานเหลือเกิน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 76 คน [
