O หอมดอกแก้ว .. O
Secret Garden - ChaconneO กลางริ้วลมโรยระลอก .. หอมดอกแก้วคล้ายเสียงหนึ่งผ่านแว่ว .. ดังแผ่วหวานค่อยรุมเร้าเจตจินต์ .. เหนี่ยววิญญาณ-เสพรับความทรมาน .. ที่ผ่านคอยO อ้อยอิ่งสังคีตครวญ .. เสียงหวนไห้กลางกลิ่นไอ .. เย็นเยียบแสนเงียบหงอยสื่อส่งความพร่ำพร้อง .. ฝาก-ร่องรอย-ผ่านแววตาเหลือบชม้อย .. ชม้าย .. เมินO อ่อนหวานทั้งอ่อนไหว .. หัวใจหนอกับเนียนแก้มนวลลออ .. ที่พอเขิน-ก็ซับเลือดเรื่อก่ำ .. ขึ้นก้ำเกิน-ยั่ว-หยอกเอินปรารถนา .. ในตาชายO เผยรูปพักตร์งดงาม .. คุกคามอยู่กอปรนัยชู้ลุกลาม .. สื่อความหมายนัยเร้นซ่อนวับวาม .. ทุกยามปราย-แววเนตรคล้ายพร้องพร่ำ .. รับจำนงO ละครั้งคราว .. ลมพัดสะบัดริ้วขลุ่ยก็พลิ้วเสียงขับ .. ขึ้น .. รับ-ส่งสายเยื่อใยพาดพัน .. ก็-บรรจง-ล้อมเป็นวงผูกเงื่อนที่เรือนใจO อ้อยสร้อยขลุ่ยโหยหวน .. ความครวญคร่ำเฝ้าคอยบำเรอขวัญ .. ผู้หวั่นไหวผ่าน .. แตะ .. ตื่นเสน่หา, ความอาลัย-ก็ผ่านนัยออดอ้อน .. ไม่ผ่อนเพลาO กรุ่นกลิ่นแก้วหอมร่ำ .. ขลุ่ยคร่ำเสียงซ้ำซ้ำเพียงพอให้ .. หัวใจเหงา-รื่นรมย์ด้วยโลมลูบ .. แห่งรูปเยาว์ที่คอยเร้ารุมหวานมาผ่านคอยO แววอุทธัจ .. ขลุ่ยผิว .. รอบริ้วลมราวห้อมห่มหล้าโลก .. พ้นโศกสร้อยยอ-งดงามทั้งผอง .. ให้ล่องลอย-เหนี่ยวแรงหวังตั้งคอย .. ผ่านร้อยเรียงO ลมระบัด .. ขลุ่ยหวาน .. พลิ้วผ่านโสตดาลปราโมทย์ถ้วนสิ้น .. แต่ยินเสียงในความหมายตอกย้ำ .. แห่งสำเนียง-คือหวานหอมเกินเลี่ยงหรือเบี่ยงพ้น !O ขลุ่ยยังคงคร่ำครวญ .. เสียงหวนไห้หากหมองไหม้ในทรวงกลับร่วงป่นเยี่ยงใบไม้บอบบางร่วงคว้างบน-ริ้วลมวน-วกระลอก .. คอยหยอกเย้าO อ่อนหวานทั้งอ่อนไหวหัวใจนั้นค่อยผูกพันรัดเหนี่ยวพาเปลี่ยวเปล่า-ลบเลือนจากเส้นทางจนร้างเงาให้เหลือเพียงรูปเยาว์ .. ที่เฝ้ารอO ริ้วลมหนาวผ่านสาย .. เมื่อสายแล้วโลมลูบแก้วระริกไหว .. ก้าน .. ใบ .. ช่อต้องลมหนาวล้อมรุมทั้งพุ่มกอต่างฤๅพักตร์นวลลออ .. ร่ำรอชมO โอ .. เลือดฝาดแต่งแต้มเนียนแก้มอิ่มหรือ-สบยิ้มอ่อนหวาน .. แล้วซ่านสม ?โอ .. ท่วงทีเอียงอายกลางสายลม-ฤๅ-อาจข่มขับล้างให้จางรอย ?O เข้าสาย .. ลมอ่อยเอื่อย, นกเจื้อยแจ้วเมื่อลมร่ำโลมแก้วอย่างแผ่วค่อยต่างฤๅอารมณ์ชู้ที่รู้คอย-เฝ้าแหนหวงอ่อนน้อย .. รูปรอยนั้นO แก้ว .. ปีบ .. โมกดอกขาว .. อะคร้าวรูปต้องลมลูบโลมไล้ .. ก็ไหวสั่นแววในตาสบหมายย่อมคล้ายกันต้องเลศนัยไหวหวั่น .. สุดบั่นทอนO ขลุ่ยสังคีตยังครวญเสียงหวนไห้เมื่ออาวรณ์อาลัยเกินไถ่ถอนรับรู้เถิดใจเจ้า-ความเว้าวอน-ย่อมออดอ้อนอยู่พร้อมอย่างยอมใจO กลางริ้วลมโรยระลอก .. หอมดอกแก้ว-ก็หอมแล้วหอมอีก .. เกินหลีกไหวอาจรุมเร้าเจตจินต์ .. ตราบสิ้นไป-แห่งเปลวไฟลุกช่วง .. ทุกดวงดาว !