|
|
O มณีเดียว .. O
Sebastian Bach - Air
-1-
O โล่งลิบแลสิ่งใดก็ไม่เห็น
ด้วยแฝงเร้นเลศกลเกินค้นหา
ช่างเถิด-ด้วยสมองและสองตา
เหมาะควรด้วยคุณค่า .. คงหาพบ
O โล่งลิบแลตลอด .. เพียงยอดพฤกษ์
กอปรสำนึกนัยฉันท์ร่วมบรรจบ
ที่โล่งลิบล้วนพิลาศด้วยชาติภพ
ขอตระหลบโอบไว้ด้วยนัยเดียว
O จากเรือนร้างตักอุ่นให้หนุนพัก
ฤๅเนตร-พักตร์นวลละม่อมจะยอมเหลียว
ชม้อยเหลือบแววฉายคลี่คลายเกลียว
สวาดิสายทอดเกี่ยวพันเหนี่ยวทรวง
O ถวิลถึงก็วิตกสะทกสะท้อน
ทิฆัมพรก็แต่คอยละห้อยหวง
จึงต้องกอปรกรองคำขึ้นบำบวง-
เทพทั้งปวงสดับคำ .. ที่รำพัน
O เพื่อพ้นผ่านยศถาบรรดาศักดิ์
ด้วยความรักเพียบพร้อม .. รอกล่อมขวัญ
จักรองภาษพจนีด้วยชีวัน
พลิ้วผ่านฉันทาภพ จนครบความ
O ลมแผ่วเบาพลิ้วผ่านฝ่าลานหญ้า
เมื่อพรรณนาล้อมประนังโลกทั้งสาม
รูปองค์เอยบริบท .. แสนงดงาม
เริ่มลุกลามหยัดอยู่ไม่รู้แล้ว
O งดงามรอบอำรุงความมุ่งหมาย
ค่อยวนว่าย-รุมเร้า .. จากเบาแผ่ว-
แทรกหวานซึ้งลามล่วงทุกช่วงแนว
ยอพร่างแพร้วรอบรายที่ปลายจร
O สดับเถิดมธุรส .. คำพจน์นี้
จากใจที่หมายมุ่ง .. คอยปรุงป้อน-
แรงอาลัยปรารถนา .. ให้อาวรณ์-
ถ้วนปวงย้อนคืนกลับ .. บอกรับรู้
O โล่งลิบแลสิ่งใด .. เคย-ไม่เห็น
กลับตอบเต้นคุณค่า .. ย้อนมาสู่
สุจริตนัยคำ .. ความดำรู-
หวังเพียงรู้ปลิดปลิวด้วยนิ้วเรียว
O พ้นผ่านปวงยศถาบรรดาศักดิ์
เรื้องจำหลักเสน่หาให้ตาเหลียว
โล่งลิบรูปดวงมณี .. ราศีเดียว
เหลื่อมทุกเสี้ยวแสงวับ .. ลงจับใจ
O คืนรสความอาลัย .. พาไหลล่อง
กระซิบพร้องพร่ำความ .. เพรียกหวามไหว-
หลังเสพสื่อถ้วนตอน-เว้าวอน, ใน-
แววตาใคร .. รมยาจักบ่าล้อม
O อวลรสแห่งอารมณ์ที่พรมผ่าน
ให้รับรู้ซึ้งซ่านกับหวานหอม
เป็นรสความแห่งถวิลให้ยินยอม-
คอยรอบล้อมใจอยู่ .. เกินรู้ล้าง
O จะลืมฤๅ .. อาลัยที่ใฝ่เฝ้า
เมื่อรุมเร้าแนบอยู่ไม่รู้ห่าง
หวานเอยเมื่อโชนเชื้อก็เหลือวาง
ทุกที่ทางละห้อยเห็นอยู่เช่นนั้น
O คิดถึงถวิลอยู่ .. ไม่รู้แล้ว
อย่างพลิ้วแผ่วห้วงใจ .. จงไหวสั่น
เพื่ออาวรณ์ล่วงล้ำ กับรำพัน
กล่อมทรวงนั้นให้สะทกอยู่วกวน
O ให้ละห้อยคอยเห็นอย่าเว้นว่าง
แม้นข่มวางฝืนขวัญนับพันหน
อย่าผ่อนพัก .. อาลัยที่ใจคน
ให้แต่อลวนอยู่ .. อย่างรู้คอย
O ถึงที่ความถวิลหา .. เผย-ปรากฎ
รำพันพจน์แทรกแล้ว .. จากแผ่วค่อย-
จักลูบใจรึงเร้าให้เฝ้าคอย
เต็มละห้อยห่วงเห็น .. อย่าเว้นวัน
O ที่อาวรณ์เริ่มบท .. ปรากฎค่า
ปรารถนา, อาลัย, ความไหวหวั่น
พึงอุบัติรายล้อม .. ขึ้นพร้อมกัน
เพื่อผูกขวัญผูกสวาดิ - รองชาติภพ !
-2-
O ลำดับความผูกพันในวันผ่าน
ล้วนอ่อนหวานเพียบพร้อมคอยล้อมตระหลบ
ทั้งยามวันลอยดวง .. ทั้งห้วงพลบ
รู้-บรรจบรวมขวัญ เข้าพันธนา
O จากภพชาติเบื้องไกล .. เมื่อไรหนอ
จึงคอยรอพบเจอพร่ำเพ้อหา
หรือตักบาตรร่วมขันด้วยกันมา
เมื่อสบกันซึ่งหน้า .. ถึงอาลัย ?
O แววเนตรแสนบรรเจิด .. เจ้าเปิดเผย
คล้ายว่าเคยบรรจบแต่ภพไหน
และคล้ายบุญบาปสร้างแต่ปางใด
คอยสาปให้พลัดหลง .. ร่วมวงกรรม
O อีกครั้งกลางจันทร์นวล .. อกครวญร้อง
เมื่อแว่วท่วงทำนอง .. เพลงพร้องพร่ำ
แรงอาวรณ์ .. ตาชม้อย .. รูปรอย-คำ-
เพรียกครวญคร่ำละห้อยหวง .. ให้ช่วงแรง
O แต่ละเสี้ยวคาบยาม .. สุดข้ามผ่าน-
กับหอมหวานชำแรกลงแทรกแฝง
ทุกคำนึงโลมลูบ .. ด้วยรูปแพง
ย่อมเติมแต่งงามปวงถมดวงใจ
O เหมือนจะเคยผูกพันแต่บรรพกาล
ก่อนสังสารวงวัฏฏ์ .. ผ่าน-พัดให้-
ทิ้งร่างกายฝากดิน .. ดับสิ้นไป
เหลืออาลัยเรื่องหลังที่ยังคง
O สายหยุด .. เจ้า-หยุดกลิ่น .. แต่สิ้นสาย
อาวรณ์ชาย, รูปยูง อันสูงส่ง-
ตรู่เช้า, สาย, บ่าย, ค่ำ .. ยังดำรง-
อย่างมั่นคงในจิตเกินคิดคลาย
O อาสูรสายสวาดิน้อย .. ละห้อยเห็น
ลำเพาเพ็ญรูปพักตร์ .. ฤๅหักหาย-
แรงอาวรณ์ .. อาลัย, ห้วงใจชาย
ย่อมรำบายลงจิต .. จนติตรึง
O ฤๅรอบเวียนวงวัฏฏ์ .. เมื่อพัดผ่าน-
จักพัดหวานหอมชู้ .. โจมจู่ถึง
เหนี่ยวรั้งรอบเพรงกรรม .. ลงคำนึง
บรรจบแรงซาบซึ้งรัดรึงทรวง
O ลำดับความผูกพันในวันผ่าน
ยังหอมหวานผ่านสู่ไม่รู้ล่วง
หลีกพ้นฤๅแรงถวิล .. ทั้งสิ้น-ปวง
เมื่อโชนช่วงนักแล้ว ทั่วแววตา
O คงเคยร่วมผูกขวัญ .. จากบรรพกาล
ทุกคาบผ่านคล้อยเคลื่อน .. จึงเหมือนว่า-
ความรู้สึกคงมั่น .. ในสัญญา
ยังแจ่มจ้าเร้ารัวทั้งตัวตน
O บรรจบแล้วอีกครา .. ขออย่ามี-
ความคิดลี้หลบหลีก .. แม้-อีกหน
ยอมรับเถิดทุกช่วงของดวงมน-
อบอุ่นจนล้นหก .. ด้วยอกใคร ?
| Create Date : 06 กันยายน 2556 |
| Last Update : 14 เมษายน 2566 10:05:45 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 3130 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: บุษบามินตรา IP: 80.129.193.67 วันที่: 7 กันยายน 2556 เวลา:18:13:45 น. |
|
|
|
| โดย: บุษบามินตรา IP: 80.129.218.133 วันที่: 8 กันยายน 2556 เวลา:19:32:33 น. |
|
|
|
| โดย: สดายุ IP: 171.4.251.173 วันที่: 8 กันยายน 2556 เวลา:21:54:21 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
France
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 151 คน [?]
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ดายุ...
"O บรรจบแล้วอีกครา .. ขออย่ามี-
ความคิดลี้หลบหลีก .. แม้-อีกหน
ยอมรับเถิดทุกช่วงของดวงมน-
อบอุ่นจนล้นหก .. ด้วยอกใคร ?"
"อบอุ่นจนล้นหก .. ด้วยอกใคร ?"..อื้อฮือ...นะ!