Bloggang.com : weblog for you and your gang
Group Blog
พระพุทธเจ้า
พระพุทธวจนะ
ธรรมบรรยาย
ตรรกะวิภาษ ..
Innovation
Value Investor ..
DiscountedCashFlow
Transportation
NewGenDevice
History
Science
Home & Garden ..
Food & Sweet
DIY
SlowRock ..
Classic
RockMusic
SweetMusic
Ernesto Cortazar
Giovanni Marradi
Secret Garden
Omar Akram
Mix
CountrySong
SweetSong
OldSweetSongs ..
MLTR
ENYA
EAGLES
เพลงร็อคไทย
เพลงไทยเดิมประยุกต์
เพลงย้อนอดีต
เพลงบรรเลง
เพลงลูกกรุง
เพลงลูกทุ่ง
เพลงเพื่อชีวิต
นิราศนรินทร์ - คำแปล
นิราศภูเขาทอง - คำแปล
นิราศลำปาง .. โคลง
นิราศเพรงกาล .. โคลง
ชั่วฟ้าดินดับ .. โคลง
มหาภารตะยุทธ .. ฉันท์
ศรีอยุธยา .. ฉันท์
สายธารกาลเวลา .. กลอน
สองฝั่งฟ้า .. กลอน
หอมกลิ่นร่ำ .. กลอน
รัตนโกสินทร์ .. กลอน
ชั่วฟ้าดินสลาย .. กลอน
บรรณภพ
วรรณศิลป์
วรรณกรรมไทย
อวิภัชวาท
ปริภาษวาจก
นรกวาที
นารีปราโมช
ฉันท์
โคลง
<<
มกราคม 2556
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
10 มกราคม 2556
O ห้วงอาวรณ์ .. O
All Blogs
O ใช่แน่หรือ ? .. O
O จากบัดนั้น .. O
O สิ้นสวาดิ .. O
O แววในดวงตา .. O
O เช้านี้ .. O
O อาวรณ์ .. O
O มธุรสลีลา .. O
O ยิ้มแรก .. O
O หนาวแรก .. O
O ปลายฝน .. O
O ซ่อนเร้น .. O
O งามรูปนั้น .. O
O เจ้าเอย .. O
O ฟ้าคร่ำลมครวญ .. O
O ยอมเถิด เจ้า .. O
O เมื่อลมเช้าโชยแผ่ว .. O
O ปรารมภ์ .. O
O ลมรำเพย .. O
O เหมันตะกาล .. O
O ดวงตาคู่นั้น .. O
O รูปเอย .. O
O ในค่ำหนาว .. O
O คำนึง .. O
O สิ้นเยื่อใย .. O
O ค่ำนี้ .. O
O เพียงเจ้า .. O
O กรรตุวาท .. O
O รูปธรรมในค่ำฝน .. O
O ฉันทาสมัย .. O
O จันทร์ .. O
O ห้วงเสน่หา .. O
O ยามเช้า .. O
O หอม .. O
O อีกไม่นาน .. O
O นาทีนั้น .. O
O วิสาขะสมัย .. O
O กลางริ้วลม .. O
O หวง .. O
O .. เช้านั้น .. O
O แรงอาลัย .. O
O แสงสรวงในทรวงนี่ .. O
O อุปาทานรูป .. O
O ยอมเถิด .. ดวงใจ ! O
O คิมหันตะสมัย .. O
O เพียงคำเดียว .. O
O ขาบเขียวแห่งเรียวขน .. O
O เมื่ออุษาสาง .. O
O ครวญคร่ำแห่งคำวอน .. O
O เมื่อลมหนาวล่อง .. O
O รูปนามแห่งความคะนึง .. O
O น้องสาว .. ที่แสนดี O
O รูปนามเจ้าเอย .. O
O ใต้ปีกนกฟ้า .. O
O มีเจ้า .. O
O น้ำปลายฝน .. O
O เรื่อรุ้ง..บนคุ้งฟ้า O
O ก่อนอุษาสาง .. O
O น้ำค้างเดือนเจ็ด .. O
O เดือนลอยดวง .. O
O สาวเอย .. O
O ฟองคลื่นแห่งรมยา .. O
O ฝากจันทร์ .. O
O แก้วตาพี่ .. O
O ก่อน .. วิสาขะมาส .. ! O
O หอมนี้ .. O
O รูปธรรมในคำนึง .. O
O รูปนามเอย .. O
O จันทร์เพ็ญรูป .. O
O รูปพรรณในบรรจถรณ์ .. O
O คันธา .. แห่งวรรษาสมัย O
O นางใจ ... O
O ถวิละรูป .. O
O บวงทิพที่ลิบโพ้น .. O
O รูปในคำนึง .. O
O ลมร่ำ .. เมื่อย่ำรุ่ง .. O
O น้ำค้างยามรุ่ง .. O
O คอยเจ้า .. O
O เพรงวาสน์ เมื่อพาดช่วง .. O
O เหมันตะกาล .. O
O บุหลันลอยเลื่อน .. O
O รื่นลมหนาว .. O
O ลมร่ำในค่ำหนาว .. O
O เสน่หา .. O
O คือ .. เจ้า .. O
O รูปนามแห่งความรัก .. O
O อาลัย ที่ไหววน .. O
O งามละมุน .. กับกรุ่นข้าวหอม .. O
O ปีกนก กับ อกคน .. O
O หอม .. เสน่หา .. O
O ซ่อนเร้น และ เอ็นดู .. O
O น้ำค้างเดือนสิบ .. O
O ลมหนาวและดาวเดือน .. O
O ปริศนาแห่งท่าที .. O
O จันทร์เอย .. O
O คนดี .. O
O แรงถวิลหา .. O
O สุดหัวใจ .. O
O ขวัญเอย .. O
O ปีกนก และ อกคน .. O
O จันทร์เจ้า .. O
O วานนั้น .. จนวันนี้ .. O
O สุดรอคอย O
O ลมร่ำและฝนโรย .. O
O คอยเถิดเจ้า .. O
O ปลายฝน .. ต้นหนาว .. O
O รูปอาวรณ์ .. O
O กลางฝุ่นฝน .. O
O ตราบชั่วนิรันดร .. O
O สร้อยดอกโศก .. O
O สู่กลางใจเธอ .. O
O เพียงคำเดียว .. O
O หอมดอกลำดวน .. O
O ฟ้าคร่ำฝนครวญ .. O
O ชั่วฟ้าดินสลาย .. O
O ข้าวร่วมขัน .. O
O พิรุณพิลาปร่ำ .. O
O ห้วงแห่งคำนึง .. O
O วันคอย .. O
O แค่เสี้ยวธุลีความ .. O
O แสงช่วงแห่งดวงมณี .. O
O บ่วงอาวรณ์ .. O
O หอมหัวใจ .. O
O คอยเจ้า .. O
O อาลัย ที่ไหวรับ .. ! O
O คำข้าว .. และใจคน .. O
O พวงผกา .. แห่งป่าฝน .. O
O กล่อมขวัญ .. O
O พินทุกล แห่ง สุคนธรส .. O
O คำมั่นคำสัญญา .. O
O รูปนามแห่งยามสาง .. O
O รื่นวรรษา .. O
O โสมกลางสรวง .. O
O ท่ามกลางละอองรื่น .. O
O รูปธรรมเพื่อจำนน .. O
O เมื่อลมร่ำ .. O
O หอมกลิ่นแก้ว .. O
O คิดถึง .. O
O ฝนห่มลมเห่ .. O
O ฤดูลม .. O
O บ่วงปฏิพัทธ์ .. O
O นิรมิตะรูป .. ? O
O แววตาผู้อาวรณ์ .. O
O รูปในคำนึง .. O
O กลาง - ลม .. ฝน .. O
O บุพสัญญา .. O
O ลมทะเล .. O
O เตรียมเถิด .. ใจ ! O
O เมื่อดาวลอยดวง .. O
O กลางลมร่ำ .. O
O หอม-อุ่น .. กลางฝุ่นฝน .. O
O อัปสระรูป .. O
O ขวัญพี่ .. O
O .. หัวใจที่ร่ำรอ .. O
O เพลงพยาน .. O
O พรรณาแห่งอารมณ์ .. O
O รื่น..ลมร่ำ .. O
O แก้วเอย .. O
O คอย .. O
O ดาวดื่นในคืนแรม ... O
O เภรีและคีตา .. O
O รูปนฤมิต .. O
O ก่อน .. มาฆะมาส .. O
O เพรงภพบรรจบล้อม .. O
O กลางวสันตะสมัย .. O
O ดั่งลมร่ำ .. O
O ปริศนาแห่งนารี .. ? O
O จินตะภพ .. แห่งพลบสมัย O
O คือ ความรัก .. O
O คันธาแห่งมาลี .. O
O เหมันตะสมัย .. O
O หอมดอกแก้ว .. O
O หอมกลิ่นโมก .. O
O พินทุแห่งกุสุมา .. O
O สัญญาใจ .. O
O รูปนามนั้น .. O
O ลมหนาวร่ำ .. O
O ฟ้าหลังฝน .. O
O วรรษาสมัย .. O
O คันธบท .. แห่งรสสุมาลย์ .. O
O คอยเถิดนะ .. O
O กรุ่นกลิ่นประทิ่นมาลย์ .. O
O อาวรณะสมัย .. O
O รูปแพงเอย .. O
O คอยเถิด .. รูปแพงเจ้า .. O
O มณีเดียว .. O
O ภิรมย์สมัย .. O
O ร่ำรสเกสรา .. O
O เจ้าอ่อนเอย .. O
O ลมเอย .. O
O กลางฝนโปรยปราย .. O
O อหังการ .. แห่งน้ำค้าง .. O
O กลางพระลบ .. บรรจบล้อม .. O
O หนาวลมร่ำ .. O
O จากเดือนเร้น .. จนเพ็ญรูป .. O
O แต่บัดนั้น .. จนบัดนี้ .. O
O เสภา .. กลางราตรี O
O โสมส่องแสง .. O
O ฝุ่นน้ำฟ้า .. O
O ศรัทธาสองภพ .. O
O ด้วยแรงอธิษฐาน .. O
O เม็ดฝน ใต้ม่านฟ้า .. O
O พันธนาการแห่งรูป .. O
O น้ำผึ้งเดือนเจ็ด .. O
O ฝนเดือนเก้า .. O
O อาลัยที่ใฝ่เฝ้า .. O
O ลีลาและท่าที .. O
O เดียงสาเจ้า .. O
O มณฑาทิพ .. O
O ห้วงอาวรณ์ .. O
O คือ .. เจ้า .. O
O รักเอย .. O
O ชายฟ้าเลื่อน .. O
O เพียงหนึ่งคำ .. O
O ละห้อยหา .. O
O ในห้วงคำนึง .. O
O หยาดเพชรเมื่อเพ็ญรูป .. O
O ใจเอย .. ! O
O ลมรัก .. O
O ผืนทรายและปลายฟ้า .. O
O รูปนามแห่งความคะนึง .. O
O รักสุดใจ .. O
O เชิญขวัญ .. O
O แต่ปางใด ..? O
O ฝากลมร่ำ .. O
O ห้วงเหมันตะสมัย O
O หลังเหมันต์ .. O
O บุหรง .. รำแพน .. O
O ใจเจ้าเอย .. ! O
O งามนั้น .. O
O ร่ำร้อย .. พจีเรียง .. O
O แรกอรุโณทัย .. O
O หนาวลมฝน .. O
O หลัง .. อัสดงคต .. O
O รอ .. O
O ดวงเด่นกลางนภา .. O
O จันทร์ขจ่างฟ้า .. O
O กรุ่นแก้วกำจาย .. O
O ฟ้าสองฝั่ง .. O
O ก่อน .. นางครวญ...O
O หงส์ร่อน .. มังกรรำ .. O
O อาวรณ์ .. ที่ซ่อนเร้น ..? O
O สิ้น .. วาสนา .. O
O บุพเพสันนิวาส .. O
O เลื่อมลายรุ้ง...O
O สิ้น - ดวงวิเชียรฉาย...O
O นางครวญ O
O ห้วงอาวรณ์ .. O
Giovanni Marradi - September Love
O ดูเถิด .. รูปเรียวร่างคิ้วคางแก้ม-
ซับเลือดแต้ม, เนตรชม้อยก็คอยเหลียว-
เวียนสบเลศนัยชาย .. ที่คลายเกลียว-
เข้ารัดเหนี่ยวโอบขวัญ .. ลอบพันธนา
O ลมเช้าโชยแผ่วมา .. ล้อมอารมณ์
เมื่อเนตรคมเหลือบชม้อย .. เหมือนคอยท่า
สบ .. ขัดเขิน .. ยิ่งแล้ว .. ในแววตา
รมยา .. ก็วาบ-วกในอกชาย
O นัยน์ตาซึ้งโศกหวาน .. นั้นซ่านแวว-
ความผ่องแผ้วอ่อนโยนออกโชนฉาย
มีรูปคราญบริสุทธิ์เป็นจุดปลาย-
การทอดสายตาล้อม .. ไม่ยอมเบือน
O เอนไหวเรียวกิ่งก้าน .. ดอกมาลย์สี-
ลมวาดวีโลมเลียบก็เปรียบเหมือน-
เลศในแววตาวาม .. นั้นตามเตือน-
จนสุดเคลื่อนคล้อยผ่าน .. หอมหวานนั้น
O เมื่อมีรูป .. มีใจ .. หวั่นไหวรูป
เช่นลมวูบวาบผ่าน .. ช่อมาลย์ .. สั่น
งามเจ้าเอยโลมไล้ .. ดั่งไฟควัน-
แต่จะรุมล้อมขวัญ .. ตราบวันวาย
O งามปีกผีเสื้อบิน .. กลางถิ่นทุ่ง
ขณะรุ้งทินกรเริ่มชอนฉาย
ลม-ร่ำกลิ่นหอมนักมาทักทาย
ความเอียงอายก็อบร่ำในคำนึง
O งามปีกผีเสื้อลายบินว่าย-วน
เมื่อใจคนต้องพิษ .. ความคิดถึง
แววแห่งความวุ่นว้า .. คล้ายตราตรึง-
บนใจซึ้งทราบชู้ .. เช้าตรู่นั้น
O โอภาสแดดอบอุ่น .. ล้อมฝุ่นดิน
ใจผู้ดิ้นรนอยู่ .. ฤๅ-รู้หวั่น-
กับการไขว่คว้าครอง .. ที่พ้องกัน-
แต่เมื่อแววตานั้น .. คล้าย .. สั่นสะทก
O งดงามความนัยชู้ .. ในตรู่สาง-
ก็พรายพร่างโลมไล้อยู่ในอก
หวานเอย .. สุดขับข่ม .. เมื่อลมวก-
พาหวานปกคลุมครองทุกห้องใจ
O ปีกผีเสื้อโบยบิน .. ล้อมกลิ่นหวาน
เมื่อแรกกาลเบิกบทความสดใส
เรณูเสียดช่อช้อย, รูปรอยใคร-
ก็เสียดรูปขับไข .. ค้างนัยน์ตา
O ลืมได้ฤๅ-แววชม้อยชม้ายสู่
แฝงเลศนัยซ่อนอยู่ .. ให้รู้ว่า-
ความรู้สึกอ่อนหวาน .. ส่งผ่านมา-
ให้ตอบรับคุณค่า .. และท่าที
O คืนอบอุ่นอ่อนหวาน .. ที่หวานกว่า-
หวานถ้วนทั้งบรรดา .. รูปราศี
พร้องลำดับภพชาติ .. ขึ้นวาดวี-
เยื่อใยดีสั่นพลิ้ว .. กลางริ้วลม
O เหมือนรูปรอยคุณค่า .. ค่อยตราตรึง-
ความซาบซึ้งแรงชู้ .. ลงสู่สม
พาอกใจละห้อยหาเฝ้าปรารมภ์-
แววเนตรคมเหลือบชม้อย .. เฝ้าคอยรอ
O ริ้วลมร่ำโชยแล้วเพียงแผ่วค่อย
เมื่อจริตอ่อนน้อยเหมือนคอยล่อ-
ให้สายตาใฝ่เฝ้าพะเน้าพะนอ
ยั่ว .. หยอกล้อเสน่หา .. แต่ครานั้น
O พร้อม แดดใส .. ฟ้าคราม .. แห่งยามสาย
คือ เอียงอาย .. วุ่นว้า .. แววตาหวั่น
ชม้อยชม้ายเหลือบสบ .. แล้วหลบพลัน-
ก่อนทรวงนั่นสั่นสะท้อน .. เกินผ่อนเพลา
O พร้อม - แดดใสฟ้าครามแห่งยามสาย
คือ ความหมายทอดทับความอับเฉา
รื่นเย็นสายลมลูบ .. เมื่อรูปเงา-
แห่งยามเช้าทอดร่างลงกลางทรวง
O และแล้วก็มองเห็นความเป็นไป-
ของอกที่โหยไห้ .. อาลัย-หวง
แววอาวรณ์โลมไล้อยู่ในดวง-
ตาที่ห่วงใยอยู่แต่ผู้เดียว
O สายหยุดเจ้าหยุดกลิ่นแต่สิ้นสาย
เมื่อตาชายคอยแต่ชะแง้ - เหลียว
บนฟ้า .. นกร่อนคว้าง .. เมื่อร่างเรียว-
เจ้ากอดเกี่ยวสายตา .. ล้ออารมณ์
O โบกบินปีกนกกางร่อนกลางหาว
เมื่อเนตรวาววามชู้ .. เกินรู้ข่ม
โลมลูบแดดอุ่นอาย .. ด้วยสายลม
กลิ่นชื่นฉมกุสุมาลย์ .. ก็หว่านล้อม
O อบอุ่นแดดยามสายโชนฉายสู่
เมื่อลมชู้พลิ้วผ่านทุกย่านหย่อม
โดยแววตาผ่านนัย .. โดยใจยอม-
ร่วมหล่อหลอมนัยชู้ .. ร่วมดูแล
O ดูเถิด .. รูปเรียวร่าง .. คิ้วคาง .. แกม-
ริ้วเลือดแต้มสองปราง .. ดุจร่างแห-
เหวียงลงครอบคลุมใจ .. เกินไหว-แปร-
เปลี่ยน-แกะแก้, ผูกพันจนมั่นคง
O โอ .. แววนั่นที่เห็น .. ล้วนเป็นจริง
คอย - วนวิ่งในตา .. เพื่อ -พาหลง-
สู่เงื่อนบ่วงเจ้าวาง .. รอ-ย่างลง-
ให้เรียวร่างเอวองค์ .. ได้แอบอิง !
O นัยน์ตาซึ้งโศกหวาน .. สบ .. ซ่านแวว-
ความผ่องแผ้วอ่อนไหวของใจหญิง
เจ้าเอยคำออดอ้อน .. ร่างผ่อนพิง-
คงยากนิ่งงันอยู่ .. แม้-ครู่เดียว !
Create Date : 10 มกราคม 2556
Last Update : 17 เมษายน 2566 10:38:47 น.
12 comments
Counter : 3811 Pageviews.
Share
Tweet
สวัสดีค่ะคุณสดายุ
เมื่อก่อนวลีก็เป็นค่ะเขียนเร็วผิดเยอะแยะไปหมด ได้ครูหลายๆท่านทีเดียวช่วยติติง จึงระวังมากขึ้นยิ่งเขียนยิ่งใช้เวลานานขึ้น ผิดกับที่คาดหวังเอาไว้ว่าจะเขียนได้เร็วขึ้น จนบางครั้งเขียนไม่ออก ต่อกลอนไม่ได้เลย
วลีตั้งใจจะเขียนกลอนให้ได้ดีก่อน แล้วจะทยอยเขียนฉันท์ เขียนโคลง เพิ่ม แต่เวลาจำกัดสมาธิไม่ค่อยมีเลยเขียนไม่ค่อยออกต้องสมองโปร่งจริงๆ ยิ่งตอนนี้บทนี้คงลากยาวเลยยังไม่อยากให้จบค่ะ เพราะอาจหยุดเขียนอีกยาว หรือเลิกเขียนไปเลยไม่แน่ใจแล้วแต่สถานะการณ์ที่กำลังทำให้ชีวิตต้องปรับเปลี่ยน
วลีปลื้มกับคำชมของคุณสดายุค่ะเพราะ ทราบว่าคุณสดายุไม่ทำอะไรแบบฝืนๆ ขอบคุณนะคะ
ความคิดเห็นส่วนตัว ของคุณสดายุ วลีแอบนำมาปฏิบัติค่ะ ห้ามหวง อิๆ
โดย:
วลีลักษณา
วันที่: 10 มกราคม 2556 เวลา:22:27:40 น.
.
สวัสดีครับคุณวลี
กลอน โคลง ฉันท์ ล้วนใช้ภาษาเดียวกันครับ .. ต่างกันแค่ข้อกำหนดบางประการ .. ในความเห็นของผมแล้ว-เราสามารถเขียนพร้อมกันไปได้ตามแต่ใจต้องการ ..
วิธีการที่ดีที่สุดในการเรียนรู้ คือ การอ่านงานของยอดกวีในอดีต เข้าตำรา "จับโจรให้จับหัวหน้า" อย่าไปเสียเวลากับระดับหางแถว .. เป็นต้นว่า ..
ฉันท์ .. อ่าน อิลราชคำฉันท์ สามัคคีเภทคำฉันท์ อันเป็นฉันท์ที่เขียนขึ้นในยุค ร.6 ก่อนเพราะเคร่งครัดฉันทลักษณ์มากกว่า .. แล้วค่อยขยับไปอ่านงานยุคกรุงศรีอยุธยา เช่น เสือโคคำฉันท์ อนิรุทธคำฉันท์
โคลง ก็เช่นเดียวกัน .. อ่านที่เขายกย่องว่าเป็นเลิศกันเสียก่อน ที่หากเป็นโคลงสี่สุภาพ ก็เช่น ..
ลิลิตพระลอ .. วรรณกรรมยุคกรุงศรีอยุธยา
ลิลิตเตลงพ่าย .. วรรณกรรมยุคกลางรัตนโกสินทร์
นิราศนรินทร์ .. วรรณกรรมยุคต้นรัตนโกสินทร์
หรือหากเป็นโคลงดั้น ก็เอายุคอยุธยาเลย เช่น
โคลงกำสรวลสมุทร หรืออีกชื่อ กำสรวลศรีปราชญ์
โคลงทวาทศมาส
โคลงยวนพ่าย
ส่วนกลอนแปด .. กวียุคใหม่ก็ ..
เนาวรัตน์ .. ยุคแรกๆ ยุคกลาง - คำหยาด เพียงความเคลื่อนไหว - ยุคหลังๆผมไม่อ่าน 55
คมทวน คันธนู .. คนนี้รู้รอบเรื่องเสียงทำนองเสนาะ จึงบอกว่า กาพย์ กับฉันท์ ท้ายวรรค 2 ควรใช้เสียงสามัญ ไม่ใช่เสียงจัตวาแบบกลอนแปด - คนนี้รู้จริงในระดับสร้างฉันทลักษณ์ใหม่ๆ ออกมาให้เห็นจึงควรศึกษา
วรภ วรภา .. ชุดที่ได้ ซีไรต์
หมี่เป็ด-มนตรี ศรียงค์ .. ชุดที่ได้ ซีไรต์
ยุคเก่า ..
สำหรับผู้ชอบสัมผัสสระในวรรค ก็อ่านงานสุนทรภู่ .. เป็นต้นว่า .. นิราศภูเขาทอง ..
หากชอบสัมผัสอักษรก็หาอ่านงานเจ้าฟ้ากุ้ง พวกเพลงยาวต่างๆ
กาพย์ยานี กาพย์ฉบัง .. งานเขียนของนายผี อัสนี พลจันทร์ นั้นไร้เทียมทาน ในงาน "ชะนะแล้วแม่จ๋า - เรื่องนี้ขึ้นภาคแรกด้วยสัททุลวิกกีฬิตฉันท์ 19 ยาวเหยียด" .. และ "ความเปลี่ยนแปลง"
เป็นกาพย์ลีลาฉันท์ - ยานี 11 กับ อินทรวิเชียร 11 คืออันเดียวกันนั่นเอง ทั้งลีลาและเสียงท้ายวรรค .. บทข้างล่างจาก"สายธารกาลเวลา-ภาค5" ก็ได้รับอิทธิพลจากนายผีครับ ..
๕๔๓. เศร้าเสียงพญาโศก - - - ยามกล่อมโลกย่อมบีบใจ
เรื่องหลังก็หลั่งไหล - - - ละภาพไหวภาพใคร-จำ
๕๔๔. หมื่นพันจำนรรจ์เปรียบ - - - ฤๅอาจเทียบที่เคยทำ
หยอกหัวเย้ายั่วคำ - - - จักย้อนย้ำซ้ำซ้ำหน
๕๔๕. โดยภาพทุกภาพนั้น - - - ย่อมบีบคั้นหัวใจคน
ละภาพละภาพพ้น - - - ย่อมมืดมนในหนทาง
๕๔๖. แท้เทียวคือทอดทิ้ง - - - ทำใจหญิงแทบวายวาง
แท้เทียวคือทิ้งขว้าง - - - ให้อ้างว้างอยู่เอกา
๕๔๗. ท่ามเสียงพญาโศก - - - ย่อมชุ่มโชกด้วยน้ำตา
เสียงโศกย่อมโศกสา- - - - หัสะว่าจะพร่าเผา
๕๔๘. นกร้องคนพร้องพร่ำ - - - ด้วยชอกช้ำกระหน่ำเอา
ลมลูบเหมือนรูปเงา - - - คอยหยอกเย้ารุมเร้าทรวง
ในลักษณะเรื่องราวที่ต้องการเดินเรื่องเร็ว .. มีการซ้ำคำเพื่อย้ำคิดย้ำอ่าน นั้น กาพย์ยานี 11 ทำได้ดีกว่าอย่างอื่นครับ
โดย:
สดายุ...
วันที่: 11 มกราคม 2556 เวลา:8:30:34 น.
ขอบคุณคุณสดายุมากมายเลยนะคะ ที่แนะนำสิ่งดีๆ วรรณกรรมดีๆ ที่ควรศึกษา วลีได้อ่านวรรณกรรมไทยก็แค่ช่วงที่เรียนมัธยม เท่าที่ตำราเรียนมี หลังจากนั้นก็ไม่ได้หา หรือ ค้นคว้าเพิ่มเติมอีกเลย ตั้งหน้าตั้งตาเขียนด้วยใจรักเป็นที่ตั้ง คำศัพท์ที่ใช้จึงซ้ำๆ แคบๆ
ไม่สงสัยเลยค่ะ ว่าทำไมฝีมือคุณสดายุจึงไร้เทียมทานได้ขนาดนี้
บทกาพย์ที่ยกมาเศร้ามากเลยนะคะ โดยเฉพาะบทนี้
๕๔๖. แท้เทียวคือทอดทิ้ง - - - ทำใจหญิงแทบวายวาง
แท้เทียวคือทิ้งขว้าง - - - ให้อ้างว้างอยู่เอกา
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
ปล. ต้องใช้ IE เลยไม่ได้ล็อกอิน เบลาเซอร์อื่นมองไม่เห็นภาพพื้นหลัง และทำให้มองไม่เห็นตัวอักษรที่เป็นสีขาวด้วยค่ะ
โดย: วลีลักษณา IP: 115.67.100.155 วันที่: 11 มกราคม 2556 เวลา:9:27:25 น.
เขียนเก่งจังค่ะ
โดย:
Pikake
วันที่: 11 มกราคม 2556 เวลา:15:58:51 น.
ครับ .. ผมเข้าใจดีว่า พันทิป ออกแบบเวปมารองรับเฉพาะ IE คนที่ใช้อย่างอื่นจึงมีปัญหาเรื่องภาพพื้นหลังและตัวอักษร ..
จึงลองเปลี่ยนมาใช้อักษรดำดู .. น่าจะดีกับทุก เบราเซอร์ .. อีกทั้งไม่ต้องคอยเปลี่ยนสีตัวอักษรให้เห็นชัดเมื่อเปลี่ยนพื้นหลัง ..
เรื่องกลอน คุณวลี คงชอบคล้ายๆผมคือ ความเนียนของรูปประโยคที่อ่านแล้วไม่ควรเหมือนกลอน .. แต่ควรเหมือนร้อยแก้วที่มีสัมผัส .. คือ ประโยค สำนวน ไม่ฝืนหูคนอ่าน หรือ เอาคำมาเที่ยวกลับหน้ากลับหลังเร่หาสัมผัส ซึ่งพบเห็นได้มากมายทั่วไป .. อิๆ
คำควบคู่ เป็นคำที่หากกลับหน้ากลับหลังแล้วจะขัดหูมากมาย .. เช่น
เยื่อใย .. หากไปเขียนเป็น .. ใยเยื่อ .. อ่านแล้วจะพิลึกกึกกือชวนหัวสำหรับคนอ่าน ..
เช่นเดียวกับ ..
กลับกลอก .. กลอกกลับ
อ้อยอิ่ง .. อิ่งอ้อย
เหน็ดเหนื่อย .. เหนื่อยเหน็ด
รุนแรง .. แรงรุน
ห่วงหา .. หาห่วง
ขัดเขิน .. เขินขัด
หลับใหล .. ใหลหลับ
หักโค่น .. โค่นหัก
ฯลฯ
ในขณะที่หลายคำทำได้ ไม่มีปัญหา
หนาวเหน็บ .. เหน็บหนาว
ร้อนผ่าว .. ผ่าวร้อน
อิงแอบ .. แอบอิง
ไออุ่น .. อุ่นไอ
แหนหวง .. หวงแหน
วายวาง .. วางวาย
หลั่งไหล .. ไหลหลั่ง
เกรี้ยวกราด .. กราดเกรี้ยว
กรากเชี่ยว .. เชี่ยวกราก
ชิดใกล้ .. ใกล้ชิด
ไกลห่าง .. ห่างไกล
ฯลฯ
คำพวกกลับหน้ากลับหลังนี้ แม้ชั้นกวีดังๆ .. ก็เคยเห็นปล่อยไก่ออกมานะครับ .. และเป็นเรื่องที่พบเจอมากที่สุดสำหรับเด็กเริ่มหัดเขียนกลอน .. ที่เราเรียกว่า "ดันทุรังเขียน" อิๆๆ
โดย:
สดายุ...
วันที่: 11 มกราคม 2556 เวลา:16:31:23 น.
สวัสดีค่ะ...
เพิ่งว่างค่ะ...
คุณย่ากลับวันอาทิตย์นี้ ท่านห่วงบ้านทั้งๆที่มีต่อคอยดูแลให้ ท่านก็ห่วง เล็กอยากให้ท่านอยู่อีกนิดไม่สำเร็จค่ะ รักบ้านมากกว่าหลาน :((
แกล้งบ่นไปงั้น อิอิ
รักษาสุขภาพนะคะ
โดย: น้องเล็ก IP: 118.172.103.143 วันที่: 12 มกราคม 2556 เวลา:7:11:59 น.
มาอ่านบทกวี "ชั้นครู" ดังที่คุณวลีกล่าว
และมาศึกษาวิธีการแต่งกลอนครับ ผมมีความรู้น้อยมากเกี่ยวกับร้อยกรอง ขอเก็บเกี่ยวความรู้ไปนะครับ
โดย:
นิราลัย
วันที่: 12 มกราคม 2556 เวลา:7:13:46 น.
น้องเล็กตัวน้อย ..
ผู้สูงวัยมักคุ้นเคยที่จะอยู่บ้านตัวเองมากกว่าที่ใดๆในโลก
อันนี้เป็นธรรมดาค่ะ .. แต่อีกไม่กี่เดือนตัวน้อยก็ไปเยี่ยมท่านได้อีกแล้ว ..
แล้วจะมีคนขับรถพาไปค่ะ .. อีกไม่นานเลย
วันนี้ลำปางหนาวมาก .. ดูแลตัวเองนะคะ
คุณนิราลัย
คำพูดนั้น .. คุณวลียกย่องเกินไปครับ
ผมก็แค่คนเขียนกลอนธรรมดา .. เพียงแต่ชอบศึกษาเรียนรู้แข่งกับตัวเองไม่ยอมหยุดเท่านั้นครับ ..
อีกทั้งโดยนิสัยที่ชอบความงดงามของสตรี ก็เลยมีเรื่องให้เอามาเขียนในสิ่งที่พบเห็นมากหน่อย ..
ยินดีที่แวะมาทักทายครับ
โดย:
สดายุ...
วันที่: 12 มกราคม 2556 เวลา:8:13:11 น.
สวัสดีค่ะ คุณสดายุ
มาในฐานะถูกพาดพิงค่ะ
วลีพูดตามความรู้สึกจริงค่ะ งานของคุณสดายุมีคุณค่าจริง คำวิพากย์วิจารณ์ที่คุณสดายุเขียนไว้ อาจทำให้ผู้อ่านเกิดความไม่สบอารมณ์ แต่หากมองข้ามความไม่สบอารมณ์นั้น แล้วนำกลับไปทบทวนผลงานของตัวเอง หาจุดที่ควรปรับปรุงแก้ไข พัฒนาไปเรื่อยๆ นับว่าเป็นประโยชน์ไม่น้อยเลยค่ะ วลีก็ใช้วิธีนั้น
สำหรับวลี คำชมถือเป็นกำลังใจ คำติติงไม่ว่าจะเป็นงานของตัวเอง หรือ งานของคนอื่น คือสิ่งที่ควรยินดีน้อมรับ คิดอย่างนี้นะคะ อาจจะดูแปลกสักหน่อยแต่ก็คิดอย่างนี้จริงๆ
ลำปางอากาศหนาว รักษาสุขภาพนะคะ
โดย:
วลีลักษณา
วันที่: 12 มกราคม 2556 เวลา:10:19:03 น.
ผมเชื่อคุณวลีครับ และขอตามมาศึกษาด้วยคนนะครับ ถ้าไม่รังเกียจ เห็นข้อบกพร่องอะไรก็ช่วยติติงด้วยนะครับ คำชมไม่ต้องครับ
โดย:
นิราลัย
วันที่: 12 มกราคม 2556 เวลา:16:36:27 น.
สวัสดีครับ
คุณวลี ..
สงสัยว่าจะดูถ่ายทอดประชุมสภาบ่อย .. 55
ครับ .. เราคนเขียนกลอนก็ชอบจะอ่านกลอนที่ผ่านมาให้อ่าน .. หากถูกกับที่ชอบก็ชอบที่จะอ่านเรื่อยไป ..
ทั้งสองคน ผมอยากแนะนำให้อ่านกลอนของ"หมี่เป็ด-มนตรี ศรียงค์ .. ผมว่างานเขาดีมากนะ
..............................
ตรู่อันโหดร้าย
๑).ไม่เชื่อเธอลองเพ่งมองดู
ดินที่ตรู่ปาดป้ายระบายสี
ดาวสุดท้ายร่วงลงเป็นผงคลี
นกที่ขานขับมารับเช้า
และกลีบขาวของแก้วที่เกลื่อนลาน
ผ่านการร่ำรมของลมเศร้า
หอมนั้นจะหวานอยู่นานเนา
นานเท่าการก่ำของน้ำตา
ของเรา-
แสงเงาตกลงมาตรงหน้า
ขณะการถ่ายเทห้วงเวลา
แดดเปลี่ยนมุมองศากับฟ้าไกล
๒).มันเป็นความรางเลือนเหมือนเหมือนฝัน
โลกที่ฉันเพ่งมองช่างหมองไหม้
เทาทึมครึ้มตัวอยู่ทั่วไป
เต้นตูมทุ้มไหวอยู่รายล้อม
แดดเช้าจึงเหมือนแสนเลือนราง
เวิ้งว้างจึงขรมมาห่มห้อม
ฉันเหมือนเป็นคนแรกผู้แปลกปลอม
ของอ้อมอกเช้าของเช้านี้
ที่ตื่นมาดูโลกใบโศกเศร้า
แก้วเก่าเกลื่อนกล่นอยู่ป่นปี้
ความจริงอันเศร้าโศกที่โลกมี
เต็มปรี่ล้นปริ่มอยู่ริมตา
ริมริมดวงตาคู่พร่าไหว
มองไปถ้วนครบยังพบว่า
โลกมีความขัดแย้งรุนแรงมา
แตกพร่าไกวกวัดกระจัดกระจาย
ไม่เชื่อเธอลองเพ่งมองดู
ดินที่ตรู่สีแสดมาแปดป้าย
คืนฝันดื่มด่ำถูกทำลาย
ความจริงอันโหดร้ายที่ฉายมา
กระชากภาพฝันของวันคืน
พังครืนตกลงมาตรงหน้า
มิรู้รุ่งอรุณสนธยา
เหมือนว่าโลกมีมิติเดียว
ความฝันในโลกมืดถูกพืดขึง
ที่ซึ่งยับแหลกจนแตกเสี้ยว
ฉันลืมตาเวิ้งว้างมองทางเทียว
ท่ามเกรียวกรูพรมของลมเช้า
ที่ปลิดดาวสุดท้ายร่วงลงดิน
ย่ำกลิ่นช้ำแล้วของแก้วเก่า
ความขัดแย้งที่มีนั้นสีเทา
อ้างว้างว่างเปล่าและเศร้าใจ
๓).ไม่เชื่อเธอลองเพ่งมองดู
ดินที่ตรู่เริ่มร้าวเมื่อเช้าใหม่
โลกขัดแย้งนานเนิ่น-นานเกินไป
อยากหลับในความฝันนิรันดร.
M-e-e P-e-d
๑๖ มิถุนายน ๒๕๕๑
พิมพ์ครั้งแรกที่นิตยสาร Happening Magazine เดือนกรกฏาคม ๒๕๕๑
..........................................
ข้อสังเกตุมีว่า ..
1. หมี่เป็ด นิยมสัมผัสคร่อมท้ายวรรคเหมือนผมและคุณวลี .. และตรงนี้เป็นสัมผัสใน เราจึงสามารถใช้สัมผัสเลือนได้ตรงนี้ เพราะไม่ใช่สัมผัสบังคับ
สัมผัสเลือนคือ เสียงใกล้กัน แต่ไม่เหมือนกันทีเดียว เช่น
กำ กรรม กัม ... สัมผัสกับ .. กาม
กรอม .. สัมผัสกับ .. กรม
รอน .. สัมผัสกับ .. รน
หลาย .. สัมผัสกับ .. ไหล
จุน .. สัมผัสกับ .. โจน
พวกนี้เอามาสัมผัสบังคับไม่ได้
2. กลอน 7 ผสมกลอน 8 .. เนื่องจากต้องการลดความเยิ่นเย้อ ..
ตามธรรมดากลอนแปดจะมีจังหวะอ่านคือ 3-2-3
เมื่อเขียนเป็นกลอนเจ็ดจะตัดตัวแรกออกเหลือ 2-2-3
ที่ปลิดดาว-สุดท้าย-ร่วงลงดิน - 8
ย่ำกลิ่น-ช้ำแล้ว-ของแก้วเก่า - 7
ความขัดแย้ง-ที่มี-นั้นสีเทา - 8
อ้างว้าง-ว่างเปล่า-และเศร้าใจ - 7
คุณนิราลัย
ยินดีมากครับที่แวะมาพูดคุย .. ไม่ต้องเกรงใจครับ ที่นี่ยินดีต้อนรับ ..
เพียงแต่เจ้าของบ้านไม่ค่อยได้ออกไปไหนนอกบ้านนัก .. อย่าได้ถือสานะครับ ..
มีอะไรอยากพูดคุย หรือมีความเห็นก็ขอเชิญครับ ..
โดย:
สดายุ...
วันที่: 12 มกราคม 2556 เวลา:20:36:05 น.
โอ วับวามแววหวานที่ผ่าน, ต้อง-
รอบสัญญา เกี่ยวคล้องเกินป้อง,หนี
ทุกอิริยา วาจา ทุกท่าที
รัดใจนี้ลงบ่วง..ห้วงอาวรณ์
โดย: มาย IP: 171.96.29.139 วันที่: 25 มกราคม 2556 เวลา:1:06:55 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
สดายุ...
Location :
France
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 151 คน [
?
]
O ใช่แน่หรือ ? .. O
O หรือธรรมชาติผ่านเวียน .. คอยเปลี่ยนโลก ?
ทั้งสุขโศกเร่งรุดยากหยุดไหว
หรือกำหนดยุดยื้อจากมือใด
จัดการให้แปลกแยกได้แทรกตัว
O หรือพบกันครั้งแรก, ความแตกต่าง
ถูกบ่มสร้างเหมาะควรอย่างถ้วนทั่ว
แต่ตา-รูป .. สบกัน, ที่สั่นรัว-
แรกที่หัวใจคน .. เริ่มอลเวง
O ละห้อยเห็นในยามห่างนามรูป
แต่ละวูบเนรมิตคอยพิศเพ่ง
งามทุกงามจารจรดเยี่ยงบทเพลง
พร้องบรรเลงด้วยมือช่วยยื้อยุด
O ย่อมเป็นมือสร้างเหตุแทรกเจตนา
ผ่านรูปหน้าอำนวยเข้าฉวยฉุด
ร้างไร้ความกริ่งเกรง, หากเร่งรุด
แทรกลงสุดหัวใจเพื่อไขว่คว้า
O แน่นอนว่ายากเว้น .. อยากเห็นรูป
และชั่ววูบวาบเดียวที่เหลียวหา
หวังทุกหอมรินไหลผ่านไปมา
ทั้งหางตาที่ชม้อยเหลือบคอยปราย
O โลกย่อมงามพร่างแพร้วเมื่อแผ้วผ่าน
ด้วยอ่อนหวานอ่อนโยนที่โชนฉาย
แม้นมิอาจโยกคลอนให้ผ่อนคลาย
ก็อย่าหมายโยกคลอนให้ผ่อนลง
O จะกี่ครั้งกี่ครา, ความอาวรณ์
เวียนรอบตอนจับจูงจนสูงส่ง
ด้วยรูปนามเทียบถวัลย์อย่างบรรจง
แตะแต้มลงผ่านจริตจนติดตรึง
O ความรู้สึกในอกย่อมยกตัว
หวานถ้วนทั่ว, รสประทิ่น, ถวิลถึง
เหมือนรุมล้อมหยอดย้ำลงคำนึง
ให้เสพซึ้งรสงามของ .. ความรัก
O วัฏฏจักรแห่งธรรม .. ย่อมย่ำผ่าน
เข้าขัด-คาน จับจูงความสูงศักดิ์
ของอาวรณ์หลบเร้น เพื่อเว้นวรรค
ที่เข้าทักทายทั่วทั้งหัวใจ
O หรือแท้จริงตัวตนถูกค้นพบ
การบรรจบ .. รูป-จริต แล้วพิสมัย
ปรารมภ์ของฝั่งฝ่าย .. นั้น-ฝ่ายใด
เพิ่งยอมให้เรื่องเฉลย .. ยอมเผยความ ?
Friends' blogs
เป็นแฟนกับกวางน้อย
Webmaster - BlogGang
[Add สดายุ...'s blog to your web]
Links
Budha Truth
กรุงเทพธุรกิจ
ข่าวสด
ประชาชาติธุรกิจ
isra-news
ศิลปะวัฒนธรรม
พจนานุกรม
TNN16
series west 2
series west 3
Ch3
Thai PBS
Ch7
One-31
กกต.
series thai
Dict Longdo
บ้านซีรีย์
iQIYI
NationTV
ไทยรัฐ TV
คมชัดลึก
SpringNews
ฐานเศรษฐกิจ
Kseries
pinterest
youtube 2 mp4
settrade
investing
123-hd
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
เมื่อก่อนวลีก็เป็นค่ะเขียนเร็วผิดเยอะแยะไปหมด ได้ครูหลายๆท่านทีเดียวช่วยติติง จึงระวังมากขึ้นยิ่งเขียนยิ่งใช้เวลานานขึ้น ผิดกับที่คาดหวังเอาไว้ว่าจะเขียนได้เร็วขึ้น จนบางครั้งเขียนไม่ออก ต่อกลอนไม่ได้เลย
วลีตั้งใจจะเขียนกลอนให้ได้ดีก่อน แล้วจะทยอยเขียนฉันท์ เขียนโคลง เพิ่ม แต่เวลาจำกัดสมาธิไม่ค่อยมีเลยเขียนไม่ค่อยออกต้องสมองโปร่งจริงๆ ยิ่งตอนนี้บทนี้คงลากยาวเลยยังไม่อยากให้จบค่ะ เพราะอาจหยุดเขียนอีกยาว หรือเลิกเขียนไปเลยไม่แน่ใจแล้วแต่สถานะการณ์ที่กำลังทำให้ชีวิตต้องปรับเปลี่ยน
วลีปลื้มกับคำชมของคุณสดายุค่ะเพราะ ทราบว่าคุณสดายุไม่ทำอะไรแบบฝืนๆ ขอบคุณนะคะ
ความคิดเห็นส่วนตัว ของคุณสดายุ วลีแอบนำมาปฏิบัติค่ะ ห้ามหวง อิๆ