สดายุ...

"ขวัญเอย ..
O คงละห้อยคอยหาแต่ตาตื่น
ในความรื่นรมย์ตอนแสนอ่อนหวาน
วนเวียนคอยผ่านช่วงล้อมดวงมาน
ให้เบิกบานวาบหวาม .. รับความนัย
O ทั้งดวงตาหลับพริ้ม .. คงยิ้มรื่น
ด้วยอกใจแช่มชื่นเกินฝืนไหว
ถวิลคอย, ถ้อยปวง, ความห่วงใย-
คงวุ่นวายวูบไหว .. กลางใจนั้น "

อ่านแล้ว ..
เห็นถึง ความสดใส แช่มชื่น รื่นรมย์ ของ"ขวัญ" ทีเดียว...
คนอะไรไม่มีหมองมีหม่น เกรี้ยวกราด ใดใดติดตัวเลย..

มินตรา ..

วัยสาวน้อย ในห้วงคิดคำนึงมักเต็มไปด้วยจินตนาการอันเพริดแพร้วพิสดารสุดที่จะมีใครสามารถเข้าใจได้ถ่องแท้

เป็นจินตนาการที่มักสอดคล้องในท่วงทำนองเดียวกับประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาแต่วัยเด็กเป็นส่วนใหญ่

ซับซ้อน หรือ เปิดเผยเรียบง่าย
ระแวงระวังภัยรอบตัว หรือ มั่นคงต่อสถานภาพ
อ่อนหวานอ่อนโยน หรือ แข็งกระด้าง
เอาเรื่องเอาราว หรือ ปล่อยวางง่ายๆ
ฯลฯ

วัยที่สดใสตามธรรมชาติจึงมักมีแรงเหนี่ยวรั้งต้านทานจากภูมิหลังดังกล่าวพอสมควรทำให้ความสดใสตามวัย ที่ควรมีตามปกติ ถูกลดทอนลงอย่างน่าเสียดาย

เวลาเขียนนารีปราโมชส่วนใหญ่ คนเขียนจึงมีจินตนาการผสมผสานกันระหว่างความเปิดเผยกล้าแสดงออกแบบเด็กรุ่นใหม่ที่มีอิทธิพลของโลกตะวันตกชักนำ ..

กับท่วงทีแบบคุณหนูแห่งโลกยุคเก่าที่กอปรด้วยจริตแห่งวัยสาวแบบยุค แม่หญิงเรไรในสายโลหิตตอนปลายสมัยอยุธยา จนมาถึง แม่พลอยในสี่แผ่นดินตอนกลางยุครัตนโกสินทร์

เป็นเสน่ห์ของจริตแบบไทยๆที่ไม่มีในสาวน้อยฝรั่ง
หากแต่เปิดเผยมากกว่ายุคโบราณ ยังคง"ออดอ้อน" - แต่ไม่ถึงกับ"จัดจ้าน"

คงเพราะคนเขียนชอบแบบนั้น
55

สดายุ..

เฉียดไปนิดเดียว..
หลบเกือบไม่ทันแน่ะ 555

"O โอ หวานหอมรื่นถิ่น .. หนอ-กลิ่นแก้ว
กับผ่องแผ้วอารมณ์, สายลมร่ำ-
โปรยปรายภาพงดงามจากความจำ
เอาล่วงล้ำอยู่ล้อ .. การรอคอย "