Bloggang.com : weblog for you and your gang
หลายเรื่องราว...เล่าเรื่องลูก...ที่คงไม่มีวันเลือนหาย..ในความรู้สึกของแม่
Group Blog
เรื่องเล่าจาก Mommy and me
เรื่องเล่า..ในวันที่ลูกเรียน
<<
กุมภาพันธ์ 2551
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
21 กุมภาพันธ์ 2551
เวลา..เป็นเครื่องทดสอบ
All Blogs
รูปล่าสุด
ได้กินจนได้
บ้าน
โอเรกอน
Thanksgiving
ไม้เลี้ยง
อั๊พเดท
ของที่ทำขาย
กุยช่าย
วันเกิด
ฤดูใหม่
โลว์ขวด
เปลี่ยนภาพ
อั๊พเดทรูป
ปีใหม่
นึกว่าเรื่องแบบนี้ มีแต่ที่เมืองไทย
พาชมสวนหลังบ้าน
คำถามนี้..ต้องตอบ
หยุดสามวัน
เด็กๆในห้องเรียน
ใครไม่รู้ แต่ฉันรู้แก่ใจ
ฝึกเด็กให้อ่านเป็น
แม่แบบนี้..ก็มี
เรื่องมีอยู่ว่า....
เรียนรู้ไว้ไม่เสียหลาย
เรื่องของเมื่อวาน
สิ่งที่เห็นและเป็นไป
เดินหน้าต่อไป
หิมะ..ทางที่ไม่คิดจะไป
สีสรรชีวิต
ไวโอลิน
หมอก
ส่งความสุขรับปีใหม่
ความอยากของคน
ถนนสายนี้
43 ปีที่ผ่านมา
ถามใจตัวเอง
ไม่ง่ายอย่างที่คิด
จันทร์เจ้าเอย
ฤดูร้อนเวียนมาอีกครั้ง
เปลี่ยนห้องเรียนใหม่
ฉลองปิดเทอม
วันเกิดของหนู
ใกล้เวลาปิดเทอม
ความรู้สึกดีๆ จากใจ
แรงฮึด
ความตั้งใจที่ไม่เท่ากัน
ช่วงนี้...เฮ่ออออ
พิซซ่า..สูตรของฉัน
เก่า..ใหม่..มาเจอกัน
มูลนิธิ นักเล่าเรื่อง
สมาชิกใหม่..บีชู..กินนี่พิก
มีแต่เรื่องชวนเศร้า
ลูกฉัน..ลูกเธอ
ทุกสิ่ง..ย่อมเกิดขึ้นได้เสมอ
ตามอลีนา..ไปเรียนภาษาอังกฤษ
โอกาสที่ได้มา
ชีวิตประจำวัน
เวลา..เป็นเครื่องทดสอบ
สังคมเล็กๆที่ฉันอยู่
สละเวลา..เพื่อลูก
เพียงเราเท่านั้น
จากใส้อั่ว..ถึงหมี่กรอบ
ที่มา..กับความเชื่อ
นึกว่าวางแผนไว้ดีแล้วเชียว!
ของขวัญที่ติดค้าง
ทำไมต้องเป็นเหมือนใคร
อั๊พเดทครอบครัว
เสน่ห์ปลายจวัก
สิ่งที่หวังไว้ในปีหน้า
ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง
คริสมาสต์ของหนู
คนบ้านเดียวกัน
หายแซ๊บ..หายสอย
วันหยุด..การรอคอยคำตอบ
เรื่องดีๆ
เสมือนหนึ่ง นักจิตวิทยา
ยังไม่นิ่งพอ
ใช่เพียงเรา..ที่มีปัญหา
ไปช่วยคุณครู
หวงแหน..ความเป็นส่วนตัว
ไม่มีอะไรเป็นสาระ
ต่างคน..ต่างเรียน(รู้)
เหา..ที่เรากลัว!!
เมื่อวาน..วันนี้..และพรุ่งนี้
เจ็ดปีกับบ้านหลังนี้
เจ้าหมา..ยัมยัม
ได้เวลาของหนูแล้ว
หลายวันที่ผ่านมา
คุยกันเรื่องลูก
เปิดเรียนวันแรก
ดีกว่าปีที่ผ่านมา
วันเกิด
เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ!
Follow your heart
ห้ามขาย
ของเล่นในยุคปัจจุบัน
จิตตก
ของฟรี..
ยุง
เพื่อนเล่นของนิก
มิตรภาพที่ยั่งยืน
น้ำเน่าแบบเด็กๆ
บางภาคของชีวิตคู่
แล้วแต่ใจที่อยากจะอ่าน
ภาพไปเที่ยว..
เหลือแต่ใจที่ใช้เดินทาง
น้ำใจมนุษย์
มิตรภาพในโลกอินเทอเนท
จากข้าวเหนียวถึงสาคูใส้หมู
นินเทนโด้ DS
วันงานของมาเรีย
วันแห่งความสุขของมาเรีย
ได้เวลาเที่ยวจนได้
หลายเรื่องราว...เล่าเรื่องลูก (6)
ต้นไม้..สวนครัว...ให้อะไร
หลายเรื่องราว...เล่าเรื่องลูก (5)
หลายเรื่องราว...เล่าเรื่องลูก (4)
สิ่งที่นับว่าเป็นความสุข
9 มิถุนายน เมื่อสี่ปีที่แล้ว
ทุกชีวิต มีบททดสอบ
หลายเรื่องราว...เล่าเรื่องลูก (3)
หลายเรื่องราว...เล่าเรื่องลูก (2)
ห่างไกล ไม่ห่างกัน
หลายเรื่องราว...เล่าเรื่องลูก (1)
ความตั้งใจดี..ที่เริ่มถอย
ไม่ง่ายเลยกับการเรียนฟรี
บนความน้อยใจ..
ตัดออกจากกองมรดกใจ
ระลึกถึงผ่านโปสการ์ด
เรียนรู้..ผ่านตัวอักษร
ระหว่างฝัน..กับความเป็นจริง
หรือชีวิตมีค่าเพียงเท่านี้
น้ำใจที่ไม่ต้องซื้อหา
รักให้เป็น
พาลูกเที่ยวสวนสัตว์
เหตุผลแบบแม่..กับคำถามที่ไม่เข้าใจ
เพียงช่วงเวลานึง คิดถึงเพื่อนๆจริงๆ
รู้จัก-รักษา-สัญญา
ไม่ใช่ทุกคน ที่จะให้อภัย
จริงหรือ..ที่ความสุขนั้น น่าเบื่อ
ต่างเหตุผล - ต่างความคิด
ต้นไม้ของแฟร้งคลิ่น
กฏของฉัน
เวรกรรมน่ะมีจริง
ฉันเป็นของฉันอย่างนี้
แฉความรู้สึกบ้างดีกว่า
พี่ผัวตัวร้าย กับ น้องสะใภ้ตัวแสบ
ฉันจะพยายาม
นี่แหละชีวิตจริง
ความพอใจในชีวิต
สวัสดีปีใหม่ด้วยภาพ
ของขวัญปีใหม่..จากพี่คนหนึ่ง
ความงดงามในยามสุข
วันนี้..ที่ลมพัดแรง
ของที่มีความใส่ใจกับการให้ส่งเดช
ป้าจูดี้
ลูกพร้อมแม่ก็พร้อม
วันที่ใบไม้เปลี่ยนสี
ความสุขในแต่ละวัน
ปิดเทอมก็ควรจะหยุดเรียน
ความรู้สึกเหงา
งานที่ต้องเร่งทำ
Thanksgiving
เล่าสู่กันฟัง
คิดเองไม่เป็น
Back to normal
สองวันที่รอคอย
อึดอัดใจ..
หลังตู้เย็น...กับคำว่าคุณค่า
เมื่อลูกทะเลาะกัน
คุณเลือกคบเพื่อนจากอะไร
รู้จักรับผิดชอบ
ความรู้สึกที่ไร้ตัวตน
แรงขับ..เปลี่ยนแปลงชีวิต
สอนให้ลูกรักการอ่าน
คำถามที่ต้องตอบ
เมื่อรัก..ต้องปรับ..เพื่อความสุข
รูปครอบครัวที่ไม่เคยมี
ชีวิตที่ยึดติด
คุณค่าในมิตรภาพ
ของขวัญที่อยากได้
Angel Child,Dragon Child
เรื่องของภูมิ(ภาคต่อ)
ความแตกต่างระหว่างคำว่า..เพื่อน
เข้มแข็งกว่าที่คิด
เมื่อห้ามไม่ได้
ขอบคุณจากใจจริง
น้ำใจและการตอบแทน
ในความทรงจำ
รอเก็บเกี่ยว
เล่าถึงรัฐOregon
เหมือนไม่ใช่ญาติ
น้ำใจที่ได้รับ
วันเดินทางกลับ
ก่อนจะหนีไปเที่ยว
เมื่อคุณคิดว่าฉันไม่เคยใส่ใจ
บทลงท้ายของภูมิ
โชคร้ายของภูมิ
เมืองนี้น่าอยู่มั๊ย
วันที่เฝ้าคอย
ภาพแห่งความสงบ
วันเกิดอนิก
ชีวิตที่ถูกกระทำ
วันคล้ายวันเกิด(Alina's birthday)
ห้องเรียนของนิก
ของกินเมืองนอก
ในวันที่อากาศร้อน
ปัญหา..ที่หนีไม่พ้น
คนต่างด้าว
เขียนด้วยมือลบด้วยเท้า
ทาชาเน
โบสถ์..กับการดับทุกข์
พี่ชายกับน้องสาว
ทางที่เลือกเดิน
รอยมือน้อยๆ
ความตั้งใจของเด็กคนหนึ่ง
เหตุที่เกิดในโรงเรียน
ยุน ผู้จบชีวิตลูก
แอนโทนี่
Gifted child
คิดถึงความหลัง
เทพีหาบเงิน
ตาแก่ข้างบ้าน
เด็กชายณัฐภูมิ
ความหลังที่มาพร้อมกับสายฝน
เพียงเพราะเธอไม่ใช่คนขาว
เวลา..เป็นเครื่องทดสอบ
ตอนเช้าฝนปรอยลงมาแต่เช้า พอเปิดไฟที่ห้องนั่งเล่นปั๊บ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ฉันยังนึกแปลกใจว่า..ใคนนะช่างโทรมาได้แต่เช้า ถ้าไม่มีเหตุอะไรล่ะก็..สวย!
คุณนายทริสซี่โทรมาแต่เช้าค่ะ..น่ากลัวเธอจ้องว่าเมื่อไหร่ฉันจะเปิดไฟที่ห้อง
นั่งเล่นแน่ๆเลย พอเปิดปุ๊บเธอเลยรีบกดโทรศัพท์..เพื่อจะบอกว่า ลูกเธอไม่สบาย
ขอให้ฉันช่วยพาลูกอีกสองคนของเธอ ไปโรงเรียนให้หน่อย ก็ไม่ว่ากันจ้ะ
เพราะเมื่อวานเราลืมไปรับลูกที่โรงเรียนเฉยเลย ทริสซี่โทรมาตามที่บ้าน
แล้วพาลูกฉันกลับมาบ้าน ดีนะ..ที่เราสองคนมีมิตรภาพที่ดีต่อกันและช่วยเหลือ
เกื้อกูลกันในลักษณะแบบนี้มาตลอดที่ลูกๆเราเรียนมาด้วยกัน
ส่งลูกทั้งของฉันและของทริสซี่ไปโรงเรียนเสร็จในช่วงเช้า ฉันก็จ้องเวลา
ไปรับลูกกลับ ตั้งใจเลยว่าจะต้องไม่ลืม ถ้าลืมอีกวันนี้ น่ากลัวทริสซี่จะด่า
เพราะเธอขอร้องให้รับลูกกลับบ้านให้เธอด้วย
บ่ายไปถึงโรงเรียน แทนที่จะมองหาลูกหล่อน ฉันก็ลืมอีก ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นสิ
ทำไมมันขยันลืม มองหาเด็กก็ไม่มอง ดั๊น..เข้าไปหาครูนิก ถามความประพฤติ
ของนิกว่าเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นมั๊ย อะไรทำนองนี้แหละ..
ครูบอกว่า..ดีขึ้นค่ะ ผลของการพัฒนา ครูเลยอนุญาตให้นิกเข้าคลาสเรียน
ดนตรี เป่าแคลริเนทที่นิกสมัครไว้ตั้งนานแล้ว และครูเพิ่งจะให้เรียน
เรื่องของเรื่อง..เด็กห้องที่เรียนดี ครูจะอนุญาตให้เรียนดนตรีได้ก็ต่อเมื่อ
มีผลการเรียนดี มีความรับผิดชอบสูง เพราะเวลาเรียนดนตรีนั้น คาบเกี่ยว
กับเวลาเรียน เรียกว่าต้องผละชั่วโมงเรียน เพื่อไปเรียนดนตรีแทน ตอนที่นิก
เข้าเรียนปอสี่เทอมแรกนิกก็หน่อมแน้ม เจ๊าะๆแจ๊ะ เป็นเด็กที่นิสัยไม่โต
อย่างเพื่อนคนอื่น ความเป็นเด็กๆทำให้ครูไม่อนุญาตให้นิกไปเรียน ทั้งๆที่เปอร์เซ็นต์ของเด็กห้องนิกที่จะได้เรียนนั้นสูงมาก นั่นหมายถึงว่าต่อให้เธอเรียนดี แต่เธอไม่รับผิดชอบ มันก็ขึ้นอยู่กับปลายปากกาของครูอีกเช่นกัน ตอนนั้น..
นิกเสียใจมาก เพราะความอยากเรียนเหมือนอย่างเพื่อนๆในห้องเรียนบางคน
ฉันก็ได้แต่ปลอบ ทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจว่าเพราะอะไร แต่ก็ไม่สามารถซ้ำเติมความ
รู้สึกลูกให้มันแย่ไปกว่านี้ได้
ฉันไม่ว่าอะไร มันเป็นอำนาจการตัดสินใจของครูเขา ในเมื่อลูกเราไม่ทำให้ครู
เห็นว่า รับผิดชอบได้ในขณะนั้น การไม่ได้เรียนดนตรีเราก็ต้องยอมรับ ต่อมา
นิกก็ทำให้ครูได้เห็นความสามารถ รู้รับผิดชอบมากขึ้น ระงับอารมณ์เป็น ไม่ทำให้ครูหนักใจ แม้ว่าเวลาครูสอนจะฟังบ้างไม่ฟังบ้างก็ตาม แต่เมื่อครูทดสอบเมื่อใด
ครูก็ไม่เคยผิดหวัง ดังนั้น วันนี้..ครูจึงเขียนจดหมายบอกพ่อแม่ว่า..ขอแสดง
ความยินดีด้วยที่อนิกจะได้เรียนคลาสดนตรี
ถ้าคิดอย่าง..อีโก้สูงเหมือนตอนที่ยังอ่อนวัยกว่านี้นะ ฉันต้องคิดว่า..มันเรื่องอะไร
ที่หล่อนจะมาให้ลูกฉันเรียนตอนนี้ ในขณะที่คนอื่นเธอปล่อยให้เรียนไปตั้งแต่
เทอมแรกโน่น คิดแบบไม่ง้อก็ไม่เรียนก็ยังได้เลย ใครแคร์ล่ะ แต่เมื่อมาถึงวัยนี้แล้ว..เป็นแม่คนแล้ว มันก็ต้องทำใจ หัดลดอีโก้ตัวเองลง..ฉันสอนลูกว่า..
"นิกเห็นหรือยังลูก..สิ่งดีๆที่เราทำให้ครูเห็น ไม่ว่าจะเป็นความตั้งใจเรียน
มีความรับผิดชอบมากขึ้น แสดงให้ครูได้เห็นว่า นิกทำได้ สิ่งดีๆมันก็จะเกิดขึ้น
กับตัวนิกเอง มันไม่ใช่นิกทำเพื่อแม่ ให้แม่พอใจแต่อย่างเดียว..แต่มันจะทำ
ให้นิกได้รับสิ่งดีๆทั้งหมดเพื่อตัวนิกเอง และครูก็คงเล็งเห็นแล้ว ครูจึงให้รางวัล"
นิกบอกฉันว่า ตอนนิกได้รับจดหมายจากครู ครูแสดงความยินดีกับนิกๆก็ขอบคุณ
ครูนะแม่..ฉันบอกลูกว่า ดีแล้วลูกที่รู้จักขอบคุณครู ฉันเห็น..เห็นการเปลี่ยนแปลง
ของลูกมากมายเชียวล่ะ อย่างน้อยๆก็ความรับผิดชอบ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉัน
อดทนพูดสอน ให้เข้าใจถึงความรับผิดชอบ ให้นิกเข้าใจถึงเหตุและผลของ
การกระทำ ฉันไม่รู้ว่าเด็กวัยสิบขวบบ้านอื่น จะสอนลูกแบบนี้หรือปล่าว
มันไม่ใช่การดุด่าอีกต่อไป แต่มันเป็นการสอนให้เข้าใจ ว่าเมื่อเขาทำสิ่งใดขึ้น
เขาต้องหัดยอมรับผลที่จะตามมาด้วยเช่นกัน
มันยาก ที่จะใช้ความอดทนสอนลูกโดยที่เราไม่แสดงอาการโกรธ
ให้เด็กได้เห็น แต่ผลที่ได้รับนำมาซึ่งความพอใจสำหรับฉัน
เพราะลูกเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ไม่เพียงแต่ฉันที่ใช้ความอดทน
สามีฉันก็ใช้ความอดกลั้นเช่นกัน จากที่เคยโมโหให้ลูกเห็น ก็ต้องคอยเตือนตัวเอง
ให้นิ่งให้มากๆ เหตุนี้ละมัง ทำให้ลูกเปลี่ยนแปลงไปในด้านดี
ทั้งฉัน ทั้งลูก ต่างก็ต้องใช้เวลา..เป็นเครื่องทดสอบ แต่ผลที่ออกมานั้นดีเกินคาด
ซึ่งมันก็ยังดีกว่า ไม่เกิดอะไรในด้านดีขึ้นมาเลย
Create Date : 21 กุมภาพันธ์ 2551
Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2551 4:21:15 น.
7 comments
Counter : 711 Pageviews.
Share
Tweet
เข้ามายินดีกะนิกด้วยคร๊าบ
โดย: Darth Trowa IP: 58.9.160.131 วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:13:41 น.
แวะผ่านมาค่ะ เห็นน้องน่ารักอะ
โดย:
Summer Flower
วันที่: 21 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:22:59:37 น.
ขอบคุณจ้ะเอ็ม
วันนี้เป็นวันแรกเลยนะที่นิกจะเรียนดนตรี
ตื่นเต้นใหญ่เลย แคลริเนทก็ใหญ่กว่าตัว
คนเล่นซะอีก พี่ยังกลัวมันเป่าไม่ออกน่ะ
เดี๋ยวไปรับ คงได้รู้กันว่า เป็นไง
++++++++
คุณซัมเมอร์
ขอบคุณที่แวะมาทักทาย
โดย: แม่น้องนิก IP: 216.175.79.192 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:3:57:59 น.
เท่ขนาดดดดดดด....เลยนิกเอ๋ย
แต่ถ้าน้องเป็นอนิก น้องคงเครียดต๋ายไปเมินแล้วว่ะอิแม่
อะหยังมาตุ๊กยากแต้...เฮ้อ
โดย:
กากีซ่าส์
วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:8:48:00 น.
ได้เรียนซะที....สมใจแล้วนะ ตอนนั้นเอาออกมาลองทีนึงแล้วไม่ใช่หรือ....
เสาร์นี้พวกที่เรียนกับเราที่คุ้มเจ้าหลวงนัดกันไปกินเลี้ยงปิดคอร์สพานพุ่มล่ะ....เก็บเงินกันคนละ สองร้อย ต้องไปกับเขาหน่อย ..... วันอาทิตย์ก็ว่าง ไม่มีเรียน ....
โดย: แม่น้องกุ๊ก IP: 210.246.146.188 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:14:30 น.
หะแรกนี่หนาหน่อย..เอ็นดูบ่ะนิกขนาดเลย
มันไค่อยากเฮียน เครื่องแคลริเนทของ
พ่อมันก่มี แต่พ่อมันบ่มีเวลาสอนลูกอ่ะ
เฮาก่เอาเครื่องดนตรีของเฮาไปเองนะ
แล้วครูก่ซ่อมแซมและหื้ออุปกรณ์
รวมถึงหนังสือโน๊ทหื้อตวย
ธัมโมสังโฆ ไอ่หน่อยเอ๊ย
เครื่องดนตรี ใหญ่กว่าแขนบ่ะนิกแหม
แต่มันสู้ตั้งใจ๋เป๋าหนาหน่อย
หันลูกเป่า เป๋นดีเอ็นดูมัน กั๋วมันเป๋นลม
มันก่ใจ๋สู้ เป่าได้เป่าดี
แต่แม่มันอิดเว๊ย..หิ้วกระเป๋าเครื่องดนตรี
ไปหื้อลูกสองวันติดกั๋นหนา เจ็บแขนหมด
ป้อมันเปิ้นดีใจ๋ลูกได้เฮียน อิแม่ฯก่ว่า
เมาตะดีใจ๋ เมียเจ็บแขนบ่หันก่ะ
+++++++++++
เอ๊อ..แม่น้องกุ๊ก กว่ามันจะได้เรียนนะ
ล่อเข้าไปเทอมสองน่ะ
ครูเขาไปพูดกับครูดนตรีให้นะแก
เราก็ไม่ค่อยรู้หรอก นิกเล่าให้ฟังว่า
ครูประจำชั้นไปพูดกับครูสอนดนตรีให้
แล้วมาบอกนิกว่า ครูเข้าใจผิดไปนิด
แต่ยังไงนิกก็ได้เรียนแล้ว
เราว่า ครูคงไม่อยากพูดให้เด็ก
เสียน้ำใจหรอก นิกมันเข้าใจว่าตัวเอง
มีเครื่องดนตรี ก็สามารถเรียนได้สิ
เราก็บอกว่า ก็เพื่อนนิกอีกคนน่ะ
มันก็มีกีต้าร์ ทำไมครูไม่อนุญาตให้มัน
ไปเรียนล่ะ
นิกบอก ทีแรกกลัวครูสอนดนตรีดุ
แต่ครูใจดีมาก..ว่างั้น
โดย: แม่น้องนิก IP: 216.175.65.69 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:11:03:43 น.
หวัดดีค่ะแม่น้องนิก และเด็กๆด้วย
ก็ดีแล้วหละ อย่างน้อยก้ได้เรียนที่อยากเรียน เรียนช้าไปหนึ่งเทอม ก็ดีนะ ที่นิกก็โตขึ้นอีกหนึ่งเทมอค่ะ
คิดด้านบวกกำไรที่สุดค่ะ
ขอให้นิกสนุกกับการเรียนดนตรี
ที่อยากเรียนนะคะ
โดย:
วีดวาด
วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:11:14:37 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
Mommy and me
Location :
California United States
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
?
]
Friends' blogs
พ่อพเยีย
กากีซ่าส์
วีดวาด
แม่น้องกุ๊ก
pu_chiangdao
DarthTrowa
สัญจร ดาวส่องทาง
กวิสรา
pantamuang
แม่เฮือน
Webmaster - BlogGang
[Add Mommy and me's blog to your web]
Links
pijika
ไทยรัฐ
อิคุณน้อง
ผู้จัดการ
BlogGang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.