วันนี้..ฉันไปประชุมผู้ปกครองให้อลีนา เพื่อซักซ้อมทำความเข้าใจก่อนที่ลูกจะเข้าเรียนอาทิตย์หน้าครูชี้แจงถึงกฏระเบียบต่างๆ
รวมถึงการที่ผู้ปกครองจะต้องช่วยเหลือครูอย่างไรบ้างในห้องเรียน
เมื่อถึงวันที่ตัวเองต้องไปช่วย โรงเรียนกำหนดให้ผู้ปกครองช่วยครูดูแลเด็กๆในห้องเรียนเดือนละสองครั้ง หรือสี่ครั้งหากผู้ปกครองต้องการสละเวลาช่วยเหลือ

ก่อนหน้านั้น ครูโทรนัดหมายและบอกว่า..ขอความกรุณาอย่านำเด็กไปร่วมประชุม แต่พอไปถึงผู้ปกครองต่างพาเด็กๆไปร่วมด้วย จนครูต้องส่งเสียงตะโกนแข่งเสียงเด็ก ฉันเพียงแต่รู้สึกว่าการขอความร่วมมือแค่นี้ พ่อแม่ยังทำกันไม่ได้ และไม่พยายามเข้าใจในสิ่งที่ครูร้องขอ ประสาอะไรกับลูกตัวเอง ที่จะไร้ระเบียบวินัยเพราะพ่อแม่ยังรักษากฏไม่เป็นเลย นึกตำหนิอย่างนี้แหละ เพราะฉันเองก็ไม่มีผู้ใหญ่ช่วยดูแลลูกให้ที่บ้าน ต้องขอร้องให้เพื่อนที่เราเคยช่วยเหลือกันมา ดูแลอลีนาให้ เท่านั้นยังไม่พอ..เมื่อเริ่มการประชุม จนใกล้จะเสร็จสิ้นการประชุม ผู้ปกครองคนหนึ่งเพิ่งโผล่เข้ามา ฉันรู้สึกสงสารเด็กที่เป็นลูกเขา เพราะตอนที่ครูนัดหมาย ครูได้โทรไปหาผู้ปกครอง
ทุกคนด้วยตัวเอง การสื่อสารทางตรงเช่นนี้ เรื่องเวลาที่นัดหมายและ
ใจความสำคัญที่ครูพูดไม่น่าจะพลาดขนาดนี้

ท้ายๆของการประชุม ฉันคอยอยู่ว่า..เมื่อไหร่ครูจะให้ฉันได้เลือกเวลาเรียนให้ลูก เพราะเด็กเล็กเรียนแค่วันละ 2 ชั่วโมงครึ่ง จึงมีช่วงเวลาเช้าและบ่ายให้เด็กเรียน ฉันตั้งใจเลือกเวลาบ่ายให้ลูก แต่แล้วครูก็บอกว่า..ต่อไปนี้..ดิฉันจะประกาศชื่อนักเรียนที่เรียนภาคเช้า และบ่ายนะคะ ผู้ปกครองไม่มีสิทธิเลือกค่ะ รายชื่อเหล่านี้ทางออฟฟิศได้จัดการและส่งมาให้เรา สายตาฉันจ้องพรวดไปที่แผ่นกระดาษในมือครูที่หันรายชื่อออกมาอวดสายตาพ่อแม่ และก็ได้เห็นว่า..ลูกสาวตัวน้อย..มีชื่อติดในภาคเช้า..ฮู้ย..แม่อยากร้องไห้ เพราะแม่ต้องพาหนูตื่นแต่เช้าไปเรียน ตอนแปดโมง เลิก สิบโมงครึ่ง แล้วเวรที่ฉันต้องช่วยครูก็เป็นวันแรกซะด้วย วันแรกที่เด็กๆตัวน้อยๆทั้งหลาย ต้องร้องไห้กระจองอแงหาแม่เป็นแน่แท้ ที่สำคัญ เด็กค่อนห้องมีชื่อเป็นภาษาเสปน แล้วฉันจะเรียกชื่อมันถูกกันมั๊ยเนี่ย..แค่คิดก็ปวดหัว

เสร็จการประชุม เราทักทายครูเล็กน้อย แน่ล่ะ ครูเป็นฝรั่งขาว เห็นฝรั่งขาวด้วยกันอย่างพ่อเจ้านิก ท่าทีและอัธยาศัยโปรยมาแต่ไกล ลำพังฉันคนเดียวหล่อนคงไม่พูดด้วยหรอก เราเดินออกมาจากโรงเรียน..เพื่อไปขึ้นรถของเรา ขณะมองไปที่รถตรงฝั่งที่เราจอดรถอยู่ ทั้งแถบนั้นไม่มีรถคันใดเหลือจอดอยู่เลย แล้วท้ายรถเรา..มีรถของเจ้าหน้าที่ที่คอยตรวจแจกใบสั่งจ่อท้ายอยู่...ตายแล้ว!...ในมือพี่แก ถือเครื่องบันทึกเอาไว้ คุณสามีอาศัยว่าเป็นนักวิ่งฝีเท้าดีตอนยังหนุ่ม วิ่งเต็มฝีเท้าไปที่รถ อย่าครับๆ! รถผมครับ ผมจะไปแล้วครับ..อีตานั่นก็ดีใจหาย..ปล่อยเราไป กว่าที่ฉันจะต้วมเตี้ยมวิ่งไปถึงก็ยังได้ทันบอกขอบคุณมันอยู่ล่ะ ไม่งั้นล่ะเจอใบสั่งตั้ง 40 เหรียญ อย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้ เจ็บใจ..ตอนจอดรถดันไม่อ่านป้ายห้ามเวลาจอดให้ดีซะก่อน เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ!!!

Create Date : 01 กันยายน 2550
Last Update : 1 กันยายน 2550 8:03:42 น.		9 comments
Counter : 630 Pageviews.
Share Tweet