ความหลังที่มาพร้อมกับสายฝน
ในขณะที่ฉันกำลังนั่งเขียนบล๊อกหน้านี้ ข้างนอกฝนกำลังตกหนัก ฝนในความรู้สึกของฉัน มักจะมาคู่กันกับความหลังซะด้วย คุณลองนึกภาพหนังไทยที่นางเอกนั่งพิงตัวเองอยู่ข้างหน้าต่าง มองผ่านบานหน้าต่างที่กรุด้วยกระจกใสออกไป แต่ใจเธอคิดอะไรสุดแท้แต่จะเดากันไป แต่อย่าเอาฉันไปเปรียบกับความสวยของนางเอกก็แล้วกัน ฉันเพียงแต่เปรียบเพียงท่านั่งเท่านั้น และฉันก็ไม่ได้นั่งเหม่อมอง แต่ฉันคว้าเอาคอมพิวเตอร์มาเขียนเรื่องที่ฉันอยากจะเขียน เพื่อระลึกถึงความหลังอันแสนเศร้าของเพื่อนสนิทคนหนึ่งของฉัน
หลายๆคนคงชอบฝน โดยเฉพาะเด็กๆชอบวิ่งเล่นกลางสายฝน ในวัยเด็กฉันก็เป็นอย่างนั้นแหละ ชอบวิ่งเล่นกลางสายฝนโดยไม่ฟังคำเตือนจากแม่ด้วยซ้ำ ต่อมาฉันสูญเสียเพื่อนสนิทที่สุดไป ยามใดที่ฝนตกฉันก็มักจะคิดถึงความหลังกับเพื่อนคนนี้ เสมอ
เพื่อนของฉันชื่อฝน ฝนเป็นคนดีแบบไม่เคยคิดร้ายใคร ถ้าเปรียบเทียบกันระหว่างฉันกับเพื่อน ฝนก็เป็นนางฟ้า ส่วนฉันเป็นนางมารที่คอยขัดขวางความคิดและจิตใจเพื่อนอยู่เสมอ ฝนมีความรักเกิดขึ้นครั้งแรก ถ้าคำพูดที่ว่า ความรักทำให้คนตาบอด ฝนก็เป็นอย่างนั้นแหละ ส่วนฉันมองเห็นอนาคตความรักของเพื่อนว่า จะลงเอยแบบไหน ฉันคิดในตอนนั้นว่า ฉันเป็นเพื่อนฉันควรจะตักเตือนเพื่อนได้ และมั่นใจว่า เพื่อนต้องฟังฉัน แต่ฉันคิดผิด ฝนไม่ฟังฉันและพูดใส่หน้าฉันว่า คนอย่างเธอไม่เคยมีความรัก เธอจะเข้าใจอะไร จริงอยู่ที่ฉันไม่มีความรักในตอนนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าฉัน จะมองอะไรไม่ออก หรือโง่ต่อชั้นเชิงของผู้ชายจนมองอะไรไม่เห็นเลยทีเดียว คำพูดของฝนทำให้ฉันน้อยใจ และคิดว่าในเมื่อฉันหวังดีและฝนมองไม่เห็นความตั้งใจดีของฉัน ฉันจะหวังดีไปทำไม ฉันจึงเพิกเฉยกับเรื่องราวส่วนตัวของเพื่อนแต่นั้นมา
ฝนมีความรักอีกสองครั้งและผิดหวังอีกสองครา ความรักครั้งสุดท้ายของฝน เป็นรักที่ฝนตั้งใจว่าจะต้องลงเอยด้วยการแต่งงาน ฝนฝันถึงอนาคตมากมายกับชายคนสุดท้ายของเธอ ฉันได้พบเขาของเธอในปีหนึ่งที่ฉันกลับไปเยี่ยมบ้าน และพร้อมกันกับที่ฝนพาชายคนนี้ไปเที่ยวบ้านของเธอ เธอแนะ นำให้ฉันได้รู้จักกับเขา หน้าตาท่าทางของเธอดูมีความสุข ฝนบอกถึงความรักที่เธอมีต่อเขา บอกถึงความคิดฝันที่จะมีอนาคตร่วมกัน และอะไรต่างๆอีกมากมายที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะพึงมีต่อผู้ชายที่เธอรัก ฉันได้แต่รับฟังสิ่งที่เพื่อนคุยให้ฟัง และไม่ได้ปริปากคัดค้านอะไร และวันหนึ่งฉันก็ได้เจอฝน อีกครั้ง เธอไปหาฉันบอกฉันว่า ความรักของเธอจบลงแล้ว ครอบครัวฝ่ายชายไม่ชอบเธอ และบังคับให้เขาเลิกกับเธอ ฝ่ายชายก็เลือกครอบครัวมากกว่าที่จะเลือกฝน ดูเหมือนว่าความรักของฝนต้องจบ แต่จิตใจของฝนไม่ได้จบลงไปพร้อมๆกับความรักครั้งนั้นไปด้วย ฝนมั่นใจว่า เขารักเธอและเขาจะต้องกลับมาหาเธออย่างแน่นอน ในตอนนั้นฉันยังเยาว์ต่อความรัก ฉันไม่รู้จะหาวิธีใดที่จะช่วยปลอบเพื่อนให้คลายเศร้าได้ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรให้เพื่อนยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น
และฉันก็ไม่ได้มีโอกาสนั้นอีกเลย เพราะวันรุ่งขึ้นฝนก็จากไปกับอุบัติเหตุรถชนกัน ฝนไปเสียชีวิตที่โรงพยาบาล หลายปีผ่านมา ฉันเฝ้าคิดถึงเรื่องราวของเพื่อนสนิทของฉัน ถามตัวเองว่า ฉันผิดมั๊ยที่เพิกเฉยต่อเพื่อน ฉันไม่ได้ช่วยเพื่อนให้สมหวังแม้กระทั่งความรัก ในวันที่เพื่อนอาจจะต้องการใครซักคนที่เข้าใจ ฉันก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น ทุกครั้งที่ฉันมีความสุขในครอบครัวเล็กๆของฉัน ฉันมักจะคิดถึงฝนเสมอ แต่ในบางความคิดมันแย้งว่าดีแล้วที่ฝนไปสบาย ไม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนแก่งแย่งอยู่ในโลกใบนี้ คนที่แกร่งและเข้มแข็งเท่านั้นถึงจะอยู่ในสังคมปัจจุบันนี้ได้
ฝนยังตกอยู่นอกหน้าต่างไม่ขาดสาย ฝนทำให้ฉันคิดถึงความหลังในวัยเด็ก ฝนทำให้ฉันคิดถึงความหลังกับเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่จากไป หากเธอรับรู้สิ่งที่ฉันกำลังคิดขอให้เธอรู้ว่า เธอโชคดีกว่าฉันมากมายที่ไม่ต้องต่อสู้ดิ้นรนอยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไป
Create Date : 18 มีนาคม 2549 |
Last Update : 18 มีนาคม 2549 8:32:42 น. |
|
4 comments
|
Counter : 586 Pageviews. |
|
|