วันศุกร์เป็นวันหยุดของโรงเรียนนิก
แล้วจะแวะไปเยี่ยมเพื่อนๆนะคะ
ที่แน่ๆ จะนอนตื่นสายซะหน่อย
เหนื่อยใจเหลือเกิน พอใจเหนื่อย
กายมันก็ล้า

เคยอ่านเจอมาหละ อย่างเรื่องที่แต่งโดย "จันทรำไพ" เธอเล่าถึงเรื่องที่มีแขกมาพักแล้วนิ่งดูดายอย่างนี้ เป๊ะเลย อาร์ตอ่านตอนเด็กๆ แล้วก็งงๆ ด้วยว่าวัฒนธรรมของไทยเราถือนักหนาเรื่องอยู่บ้านใครก็ต้องช่วยงานบ้าน

เห็นใจพี่แม่น้องนิกนะคะ แล้วก็เห็นใจคุณพ่อน้องนิกด้วย เพราะเป็นคนกลาง ทางนี้ก็ภรรยา ทางโน้นก็พี่ชาย

เดี๋ยวก็จะผ่านไปค่ะ ทำใจให้สบายๆ พักผ่อนให้เพียงพอด้วยล่ะ

อ่านแล้วเซ้งแทนพี่แมวมากๆเพราะเคยโดนกับตัวเอง
คิดว่าเรื่องเห็นแก่ตัวและขาดการใส่ใจคนอื่นนี่ไม่ใช่เรื่องของวัฒนธรรมหรอกคะ(เห็นในเม้นท์คุณอาร์ตน่ะคะ) แต่เป็นจิตสำนึกส่วนบุคคล ที่กล้าพูดเพราะเจอคนแบบลุงน้องนิกคะ มานอนมาพักที่บ้านเพราะตกงานไม่มีเงินสามีช่วยแต่เค้าทำแบบลุงน้องนิกเลย
นั่นทำให้ขวัญแทบบ้าอยากจะกรี๊ดๆใส่หน้าตาคนนั้นแต่ทำไม่ได้เพราะไม่อยากให่สามีลำบากใจคะ นี่ไม่ใช่ญาติกันด้วยนะพี่แมวคิดดู

ขวัญว่าพี่แมวคงต้องอดทนได้อย่างเดียวคะตอนนี้ ขวัญให้กำลังใจคะ
คิดถึงพี่แมว นิก และอลีน่าจ๊ะ

น้องอาร์ต คนไทยเราถือนักหนา
อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ฝรั่งบางคนก็ไม่นิ่งดูดายนะ อย่างเช่นพี่สาว
สามี เธอไม่ใช่คนดูดายทั้งๆที่มันก็
เบ้าหลอมตัวเดียวกันอ่ะ

นี่ต้องทนไปอีกถึง 4 วันเชียวนะ
น้องอาร์ต เวลาเราเจอคนอย่างนี้
มันทำให้เรามองเห็นค่าของสามีเรา
ขึ้นมาถนัดใจเลย

น้องอาร์ตอย่าแนะนำเลยว่าทำใจ
ให้สบายๆเล๊ย..เป็นน้องอาร์ตล่ะก็
น่าจะลุยแหลกก่อนพี่ซะอีก

ปกติพี่ก็ไม่ค่อยจะได้พูดกับสามีอยู่แล้ว งานนี้พี่สองคนกลายเป็นคนพูดน้อยมากเข้าไปใหญ่..เซ็งงง

แม่ขวัญ

พี่ก็อยากทำอย่างแม่ขวัญพูดน่ะแหละ อยากกรี้ด อยากด่าใส่หน้า
แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องรักษาหน้าสามี
และมันก็ทำให้เราได้เรียนรู้นะว่า
จงอย่าได้มีครั้งหน้าอีกต่อไป

ถ้าเขาขอมาพักชั่วคราวบางครั้ง
ก็คงพอจะหลับหูหลับตาดูแลไปนะ
แต่ถ้าคิดจะอยู่ถาวร หรือขออยู่จน
กว่าจะหางานทำได้ พี่คงไม่รับหรอก ไม่อยากเป็นคนใช้ใคร
ลูกผัวก็ไม่ใช่ เงินก็ไม่ได้ แถมยัง
ต้องจ่ายให้อีก ที่รำคาญที่สุดคือ
ต้องมาฟังคนหลอกตัวเองพูดซ้ำซาก

เมื่อวานแม่ปุ๊เข้ามาตอนพี่แมวเพิ่งอัพบล๊อกเสร็จสด ๆ ใหม่ ๆ เลย แต่โพสต์ไม่เข้าค่ะ (เนทบ้านคุณแม่เป็นอย่างนี้ประจำ)

คุณลุงน้องนิกนี่น่า จริง ๆ เลยนะคะ ถ้ามาอยู่ด้วยนาน ๆ มีหวังประสาทกินแน่ ๆ ค่ะ ยังไงก็เอาใจช่วยให้พี่แมวอดทนสู้ต่อไปนะคะ

ช่วงนี้แม่ปุ๊อัพบล๊อกเร็วเพราะไปตัดแปะจากที่เคยโพสต์ในพันทิพเมื่อปีก่อนน่ะค่ะ พอผ่านไปปีนึงจะรำลึกความหลังสักทีแต่ก็ทำไม่เสร็จ โพสต์ไปห้าหกตอนก็เลิก พอมาทำบล๊อกก็เริ่มแล้วค้างไว้ตั้งแต่ต้นเดือนที่แล้วนู่นแน่ะค่ะ เห็นท่าจะไม่ได้การเลยรีบมาจัดการซะ กรุ๊ปบล๊อกนี้แม่ปุ๊เปิดไว้นานแล้วเหมือนกันค่ะ แต่ไม่ค่อยได้อัพ มัวแต่อัพเรื่องน้องเคนเนธ บีจีก็เลยไม่คุ้นตาพี่แมว แต่ละกรุ๊ปบล๊อกของแม่ปุ๊จะใช้บีจีอันเดียวกันหมดเลยค่ะ เหตุผลคือขี้เกียจเปลี่ยน แฮ่ะ ๆ ไม่งั้นมีหวังกว่าจะอัพบล๊อกเสร็จแต่ละอันคงหลายวันค่ะ

บ่นมายาวยืดเลย เท่านี้ก่อนนะคะ (เดี๋ยววันนี้ก็จะขึ้นบล๊อกใหม่อีกค่ะ )

พี่แม่น้องนิกบอกว่าเหลืออีก 4 วัน

เดี๋ยวก็ 3 วันเราก็จะได้อยู่สบายๆ

อีก 2 วันเอง ก็จะเหลือเราสี่คนพ่อแม่ลูก

วันพรุ่งนี้แล้วสินะ ที่จะต้องส่งเขากลับ

โฮ่.... วันนี้สบายจริงๆ เลย Home sweet home เป็นอย่างนี้นี่เอง

count down เหรอน้องอาร์ต
ตอนนี้พี่รู้สึกอุณหภูมิในร่างกายพี่
ไม่ปกติ สงสัยเครียดมากไป
คิดหงุดหงิดในใจ แต่พูดออกมา
ไม่ได้

น้องอาร์ตจ๋า..สี่วันเนี่ยราวกับสี่ปีนะ
ทุกวันพี่ต้องทำอาหารให้เขากิน
ทุกมื้อ ในขณะที่เขานั่งตายอยู่ตรง
โซฟา ทำตัวราวกับคนป่วยในบ้านเรา พี่รู้สึกว่าพี่ดูแลเขายิ่งกว่าพ่อเขาอีกน่ะ

เจ้าของบ้านต้องลงไปนั่งพื้น ไม่ก็
อยู่ในห้องนอนตัวเอง แล้วก็มองเขาเดินนนไปหยิบของกิน ขนม
ไอติม แต่ใช้ลูกเราหยิบรีโมทดูทีวี
อยากเตะสวนจริงๆอ่ะน้องอาร์ต
มันใช้แรงงานเด็กว่ะ

คุณสามีพี่คงรู้ใจเมียว่าเมียประมาณไหน ช่วงนี้พี่แกเอาใจเมียน่าดู
กลัวเมียยั๊วะมั๊ง

ถ้าเขาไม่โง่ก็คงไม่มีสามัญสำนึกแหละพี่ว่า ทำกับข้าวให้กินเสร็จ
แทนที่จะเก็บจานล้างจานให้เรานะ
สามีพี่ทำค่ะ ทั้งๆที่ปกติเมียต้องเก็บ
คิดดูละกันว่าสามีพี่รู้ใจพี่แค่ไหน

แม่ปุ๊คะ

เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ตามไปอ่านนะจ๊ะ

เออ..เมื่อวานพี่ก็โพสบล๊อกเพื่อน
ก็ไม่เข้าเหมือนกัน

มาอยู่ไม่กี่วันเอง....แกก็ต้องทำใจหน่อย ทนเอาว่ะ เห็นแก่พ่อน้องนิกไง.....
บ้านเราเริ่มหนาวแล้วนะ แต่ยังไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาวในตอนเช้าหรอก พอทนได้ วันหยุดถ้าพี่ไก่กลับมาจะชวนไปบ้านร่องฟองสักหน่อย ดูเสื้อให้กุ๊ก เพราะนารีรัตน์เขาบังคับให้ใส่เสื้อกันหนาวสีกรมท่า เหมือนกันหมด ที่มีอยู่ไม่มีสีนี้ ก็ต้องไปหาซื้อก่อน
ลอยกระทงที่ผ่านมา ก็ไม่มีอะไรตื่นเต้นนะ ไปลอยกระทงที่ประตูเมือง ตรงน้ำคือ ไม่ได้ไปที่สะพานบ้านมหาโพธิ์หรอก ลอยเสร็จก็นั่งดูขบวนแห่หน้าร้านจน 3 ทุ่มครึ่งก็กลับบ้าน ไม่ได้ดูประกวดนางนพมาศเลย กลัวดึก กุ๊กจะตื่นสาย
วันกีฬา ที่ผ่านมา เราก็ชนะ ชนะ 4 คะแนน (2ลูก) แกรู้ไหม ผลัดกันนำผลัดกันตามเลยนะ ลุ้นจะตายอยู่แล้ว ในที่สุดก็ได้ชัยชนะมา ประมาณวันที่ 19 ธันวา จะไปแข่งกรุงเทพนะ ช่วงอาทิตย์หน้าเราจะเริ่มซ้อมอีกแล้ว เออ....ตอนนี้กำลังตามหาคนถ่ายรูปอยู่ รอก่อนนะ แกจะได้เห็นรูปเชียร์ลีดเดอร์ด้วยนะ เต้นสุดเหวี่ยงเลยล่ะ.....

ฝนว่าทำอย่างนี้ก็เกินนะคะ อย่างน้อยๆ ก็น่าจะช่วยหยิบจับอะไรบ้าง


อยู่บ้านท่าน อย่านิ่งดูดาย
ปั้นวัว ปั้นควาย ให้ลูกท่านเล่น


คิดถึงนะคะ รักษาสุขภาพค่ะ

สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในบ้าน มารนั่งกินนอนกิน

สาบานได้เลยว่า แม้เราจะไม่มีลูกไม่มีผัว แต่แก่มาเราจะไม่ทำตัวแบบนี้แน่นอน

หน่อยนะอิแม่ เป๋นคนที่บ่ชอบไปมาหาสู่ไผและบ่ชอบไผไปมาหาสู่เท่าใดนัก มากคนมากควาย ใจบ่ดี ใจ๋หิ้น เคยพบเจอมาพ่องแล้ว ถึงได้จ๋ำจดอยู่นี่น่ะ กุบ่เอาแล้ว กุขออยู่คนเดียวนี่ล่ะ

มันบ่ใช่ทางของเราน่ะอิแม่ ยะอย่างใดมันก็ตึงบ่ได้
ตึงจะเป๋นอิลูกแก่แดด ยดบ เป็นอีนู้ไปอย่างอี้เรื่อย ๆ ล่ะ

เห็นใจค่ะ บางทีเจอคนแบบนี้เราก็พูดไม่ออกไปเลย ได้แต่คิดว่าเค้าจะสำนึกอะไรได้บ้าง
แต่อย่าเครียดนะคะ ยิ้มๆ

แม่น้องกุ๊ก

แกพูดเรื่องเสื้อกันหนาว เราก็นึกถึง
ตอนเราเป็นศิษย์พี่ของกุ๊กว่ะ
เสื้อกันหนาวสีน้ำเงิน แก๊แก่..
ใส่มันอยู่นั่นแหละ ตัวเดียว สีเดียว

ขอให้แกชนะแล้วกัน แล้วผอมลงไปเยอะหรือยังล่ะ

ดีจ๊ะคุณฝน

น้องกรานต์น่ะยิ้มตลอดทุกรูปเลยนะ ปากก็บ๊างบางนะพวกลูกครึ่งเนี่ย

ลูกสาว...

ใจ๋เย็นๆมอกน้ำลวกไก่เนี่ยเห้ย
บางทีก่คิดว่าตั๋วเก่าใจ๋เย็นแล้วนา
กล๋ายเป็นคนใจ๋หิ้นไปได้อย่างใด
บ่ฮู้เห้ย

วันนี้มีเวลาได้อยู่กันสองคนป้อไอ่นิกต๋อนไปซื้ออาหาร อิแม่ก่ว่า..
ถ้าเปิ้นขอมาอยู่เป๋นเดือนๆนี่
อิแม่บ่เอาเน่อ ขอร้องเลย

พอมันสบายมันก็อยากมาอยู่
แล้วขี้ค้านอย่างอี้นะ งานคงหา
ได้ง่ายอยู่หรอก

คิดผ่..มาอยู่มากิ๋นบ้านเฮา
นอนก่ดึก ตื่นก่ขวาย ตื่นมา
บ่หยิบบ่จับ อ้างว่าปวดหลัง
แต่มีเวลาไปหยิบของเข้าปาก
กิ๋นหยังก่วางไว้หื้อเฮาล้าง
จ๋านอันเดียวมันก่บ่ล้าง

ซักวันจะบอกมอกมัน..
ถ้ามันจะซื้อ ก่ขนมหวาน และน้ำเป๊บซี่ เพราะบ้านอิแม่บ่กิ๋นเลย
ข้าวปล๋าอาหารเฮาจ่ายหื้อมันหมด

นึกถึงต๋อนมันโก๋งมรดกแม่ไป
ฉิบหายไปหมดแล้วนั่น ก่สมน้ำหน้ามันหนาหน่อย เวรอ่ะอิแม่ว่า

มันโก๋งไป..มันก่บ่พ้นเฮาแหม
บางครั้งนึกถึงเรื่องนี้ไค่ถีบมัน
ออกบ้าน ป้อไอ่นิกเปิ้นก่เอ็นดู
พี่เปิ้น..เถียงแทนว่ามันบ่สบาย
มันเจ็บหลัง

อิแม่ตึงเถียงว่า เจ็บหลังหยังเดิน
เอาของไปยัดเข้าปากได้ละ
จ๋านใบเดียวล้างบ่เป๋นก่ะ
ถ้าล้างจ๋านใบเดียวหลังมันหัก
ก่หื้อมันต๋าย 5 ไปเลย

ป้อไอ่นิกตึงปากบ่ได้ซํกกำ
ได้แต่บอกว่า..อดเอาเต๊อะ
กำเดียวมันก่ไปละ..

ดีจ่ะคุณปลาสวย

คนบางคนก็ไร้สำนึกค่ะ
เราคิดจะช่วยเขา แต่ไม่ได้
คิดจะให้เขามาอยู่กับเราอย่างนี้

เซ็งระเบิดเลย

คนเราเป็นโรคยังรักษาหาย แต่สันดานคนเรามันเปลี่ยนแปลงกันไม่ได้หรอกค่ะ ((ขอโทษด้วยนะคะที่ใช้คำที่แรงไป))


HAVE A NICE WEEKEND na ka..

สวัสดีวันเสาร์ค่ะ

พี่แม่น้องนิก

คิดถึงสามีเราไว้ให้มากๆ เนาะ มีค่าดังทอง ใจเย็นและเข้าใจเรา
(เอ๊ะ ทำไมใช้คำว่าเรา?)
เดี๋ยวบ้านก็กลับมาเป็นของเราแล้ว
เราทำในสิ่งที่เราทำได้ ที่สำคัญ สามีก็สบายใจและนับถือเราด้วย

เอาน่า เนาะ...

-------

กกซ

กำลังจะไปมาหาสู่กกซ อยู่เนี่ย

พี่ไม่ค่อยว่างเลยจ้ะ สงสัยจะติดมาจากพี่หนอนฯ
ยุ่งแต่เรื่องลูกๆกับงานบ้านเหมือนเดิม

เข้าใจในความอึดอัดใจที่แม่น้องนิกมี
แต่ไหนๆก็เมตตาผู้ยากไร้แล้ว พี่อยากให้แม่น้องนิก ละความขุ่นใจ ปล่อยวางเรื่องน่ารำคาญ
จะได้มีกุศลจิตเต็มที่ ถ้าทำบุญแล้ว มีความโกรธติดตามมา เท่ากับเราไม่ได้อิ่มใจกับบุญนะ

เขาอยู่แค่อาทิตย์เดียว ผิดใดที่ใครทำกับเรา อภัยให้เขาไปนะจ๊ะ ใจเราจะได้สะอาด เบาสบาย

โชคดีค่ะ พี่จะมาคุยด้วยบ่อยๆ

น้องอาร์ตพี่พยายามนับถอยหลัง
อยู่นี่แหละ

เที่ยวเชียงใหม่ให้สนุก เจอคนจิก
ให้สบายใจล่ะ กินและเที่ยวเผื่อพี่ด้วยนะ

คุณพี่ตะเบบูญ่าขา

ปล่อยวางไม่ได้อ่ะพี่ แมวไม่ได้อยากจะเมตตาพาเขาเข้าบ้านนะ
น้องเขาเมตตากัน แล้วเราเป็นผู้
รับผลของการเมตตาครั้งนี้อ่ะ

เขาไม่หยิบจับทำอะไรเลยนะพี่
นั่งกินนอนกิน กินไอติม กินเป๊บซี่
กินช๊อกโกแล๊ต ทั้งวันเลย

พอถึงเวลามื้ออาหารก็นั่งคอยเรา
เสิร์ฟ จานก็ไม่ช่วยเก็บ แล้วเราก็
ต้องล้างหมด จานของเขากินหลัง
สุด ก็เอามาวางทิ้งไว้ให้เราล้าง
รับไม่ได้เลยอ่ะพี่ น่าเกลียดมาก

แล้วทุกอย่างแมวจ่ายหมดนะ
ทุกอย่างที่เขากิน พี่คิดดูว่าเป็นพี่
จะทนได้อย่างหนูมั๊ยเนี่ย

วานนี้เธอบอกว่าจะซักผ้าหรือปล่าว
เราก็บอกว่าปล่าว ยูเอาไปซักได้เลย ซํกเครื่องอบเครื่องนะพี่
แต่เขาเอาไปวางทิ้งไว้ที่เครื่องเฉย
เลย เราก็สงเคราะห์จัดการให้
ด้วยความอดทนเหมือนโง่เลย

แต่ก็ไปบอกน้องเธอว่า ฉันทนไม่ได้แล้วนะ เธอบอกพี่เธอละกัน
ให้เอามันออกจากเครื่องอบเอง
ฉันคงไม่หอบไปให้ ถ้าทำไม่ได้
ก็ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าละกัน

จะไม่มีครั้งหน้าแล้วล่ะพี่
เจ็บใจนัก สามีเราๆยังไม่ดูแลขนาดนี้เลยอ่ะ

กุศลไม่เอาแล้วล่ะพี่ ช่างมันเหอะ
มันไม่ได้กุศลตั้งแต่วันแรกแล้วล่ะค่ะ ด่าเขาในใจมาตั้งแต่วันแรก
บุญคงบินหายไปแล้วล่ะ

เมื่อกี้ก็เพิ่งไปหาข้าวให้เขากิน
พี่นึกภาพดูสิ อาหารเต็มตู้ไม่ยัก
กะหากิน นั่งจ่อหน้าบอกให้เรารู้ว่า
เขาตื่นแล้วนะ ทำอาหารให้ฉันกินหน่อย แมวก็ทำไป ด้วยความรู้สึก
ที่ว่า ให้อาหารหมาแมวมันไปละกัน

พี่คิดดูสิ..อย่างนี้จะได้บุญได้ไง
แค่คิดก็บาปแล้ว แต่ก็ยังคิด