เหลือแต่ใจที่ใช้เดินทาง
ทุกๆซัมเมอร์ของปีเราจะต้องไปเยี่ยมปู่ของลูกๆที่อยู่ที่โอเรก้อน ซึ่งเป็นรัฐที่อยู่ทางตอนเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนีย รวมถึงการนัดเจอพี่น้องในครอบครัวด้วย ปีนี้เหมือนทุกปีที่เราเดินทางไป..คือเดินทางด้วยรถส่วนตัว..และใช้เวลาในการเดินทางถึง 2 วันด้วยกัน ระยะทางทั้งหมดจากลอสแองเจิลลิสถึงบ้านพักชายทะเลของปู่นิกนั้นร่วม1,000 ไมล์..อยู่ที่ประมาณ 2,200 กิโลเมตร เราใช้เวลาในการเดินทางถึง 2 วันด้วยกัน
วันแรก..เดินทาง 10 ชั่วโมง..เป็น10 ชั่วโมงที่พักทุกๆ 2 ชั่วโมงเพื่อเข้าห้องน้ำและพักผ่อน จะได้ไม่เหนื่อยล้าจนเกินไป เราไปพักที่เมืองทางตอนเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนียที่ติดกับทางตอนใต้ของรัฐโอเรก้อน และพอถึงวันที่สองก็ใช้เวลาเดินทางอีกราวๆ 7 ชั่วโมง ก็จะถึงที่หมาย
ทุกครั้งที่ไป เราจะต้องเตรียมเสื้อผ้าสองฤดูด้วยกัน ระหว่างทางเราใส่เสื้อผ้าสำหรับฤดูร้อน วันที่สองเราใส่เสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาว เพราะเมื่อเข้าเขตโอเรก้อนจะเต็มไปด้วยป่าสนเขา อากาศจะเย็นกว่าทางแคลิฟอร์เนีย และเมื่อใกล้ถึงที่หมาย ทางที่เราเลียบไปบ้านพัก เป็นทางเลียบริมฝั่งทะเล สองข้างทางเต็มไปด้วยป่าสนเขา มองเห็นแม่น้ำสายเล็กๆและบ้านแบบชนบทสไตล์โอเรก้อน ทาสีสรรแปลกตา ถ้าให้ฉันอยู่ฉันคงไม่กล้าเพราะมันตั้งอยู่ห่างกัน แต่ชาวบ้านแถบนั้นคงชินเพราะอยู่กันมานาน
นอกจากเสื้อผ้า ก็ต้องเตรียมอาหารไปกินขณะเดินทางวันแรกด้วย ง่ายๆ..คือข้าวเหนียวเนื้อทอด ส่วนวันที่สองก็กินอาหารตามรายทางที่มีแต่แฮมเบอเกอร์ ถ้ากินติดกันสองวันฉันคงไม่ไหว มันเลี่ยน แต่ฉันก็ไม่เคยกินแฮมเบอเกอร์หรอก ส่วนมากกินแต่สลัด เวลาเดินทางไกลฉันไม่เคยนึกอยากอาหารจำพวกแป้งซักนิด ขนม ของขบเคี้ยวเตรียมพร้อม เสื้อผ้าสองฤดูพร้อม คอมฯพร้อม เหลือแต่ใจที่จะใช้ในการเดินทาง เพราะมันไกลเหลือเกิน แต่มันก็เป็นความสุขที่เรามีที่หมายที่จะไป และมีเป้าหมายเพื่อความสุขของลูกที่จะได้ลงเล่นน้ำทะเลได้ทุกวัน
บอกเล่าให้เพื่อนๆฟัง..เวลาที่เข้ามาอ่านจะได้รู้ว่าหายไปไหน ฉันจะออกเดินทางในวันอาทิตย์เช้า ช่วงนี้สติจดจ่ออยู่กับการเตรียมพร้อมและนั่นหมายถึง..เราจะต้องทิ้งบ้านไว้กับเพื่อนบ้านที่เราไว้ใจให้ดูแลมันให้เรา รวมถึงต้นไม้ของเราด้วย
นี่แหละ..ฉันถึงบอกว่า..เหลือแต่ใจที่ใช้เดินทาง
Create Date : 27 กรกฎาคม 2550 |
Last Update : 27 กรกฎาคม 2550 9:02:55 น. |
|
31 comments
|
Counter : 712 Pageviews. |
|
|
แล้วเอารูปมาอวดเน้อ จะรอดู
คิดถึงอิแม่เหมือนเดิม แม้จะไม่ได้มากวนประสาทเช่นเคย ฮี่ๆๆๆๆ
ค่อยมาเม้ากั๋นน่อแม่น่อ เดินทางปลอดภัยเน้อเจ้า เดียวจะไปรอรับที่สนามบิน
เอ๊ยยยยย....บ่จ้ายยยยยย บ่ได้มาเมืองไทยซ้ากน่อย
เคี้ยกกกกๆๆ