สองอาทิตย์ที่แล้ว ไม่มีความรู้สึกที่อยากจะเขียนบล๊อก เพราะกังวลเรื่องลูกไปสารพัด ฉันพยายามที่จะเข้าใจว่า เพราะลูกเริ่มโตเป็นหนุ่ม พฤติกรรมแกเลยเปลี่ยน พยายามสอนลูกในทุกๆวิถีทางให้ลูกเข้าใจคำว่า คน ฉันสอนให้ลูกรู้จักปรับใจ รู้จักแก้ไขปัญหา จนกลายเป็นว่าตัวเองนั้น ย้ำสอนลูกมากไป ลึกๆในใจ ฉันยังมีสิ่งที่ค้างคาอยู่ว่า ที่สอนลูกไปแม้จะดีขึ้นก็ยังไม่ได้ผลเท่าที่ควร และฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอย่างไร แนะนำลูกอย่างไร ฉันไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เหมือนอย่างลูก จึงไม่ได้เข้าใจความรู้สึกที่ลูกเผชิญ

ครูบอกฉันว่า นิกโกรธบ่อยพอโกรธแกจะแสดงอารมณ์ออกมาให้เห็นทั้งคำพูดและสีหน้าท่าทาง แกแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนทันที รวมถึงไม่ยอมทำงานที่ครู
มอบหมายในห้องเรียน ฉันพยายามพูดกับลูก สอนลูกอย่างไม่รู้ปัญหาที่แท้จริง
เพราะลูกไม่เคยเล่าถึงความรู้สึก ฉันได้แต่เดาสุ่มไปเรื่อย จับอะไรได้แค่ไหน ฉัน
ก็สอนได้เท่านั้น ซึ่งนิกก็ปรับตัวดีขึ้นพอสมควร ที่ปรับตัวดีขึ้นอาจจะเข้าใจถึง
เหตุผลว่าเพราะอะไร และสิ่งสำคัญคือ นิกรู้ว่าแม่รักและอยากให้แม่พอใจในการ
กระทำของตัวเอง ซึ่งมันก็ช่วยได้ในระดับหนึ่งเท่านั้นเอง

ฉันเข้าใจ ว่าโดยปกติของเด็กย่อมอยากพูดแต่ด้านดีที่จะทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ส่วนในส่วนที่ไม่ดี ลูกฉันเก็บซ่อนลึกอยู่ในใจไม่ปริปากให้แม่รู้ และด้วยวัยเพียงเท่านี้
เด็กก็คงแก้ไขปัญหาเองไม่ได้ ถึงได้ ฉันก็คิดว่าย่อมเป็นไปในทางที่เข้าข้างตัวเอง
อยู่วันยังค่ำ ว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด คนอื่นสิผิด! ฉันไม่รู้ว่าเด็กอื่นจะมีความน้อยเนื้อต่ำใจ คิดอะไรเหมือนลูกฉันหรือไม่ แต่ที่สุด..เมื่อคืนตอนที่ทำรายงาน
กับนิก ลูกร้องไห้เมื่อฉันชี้ให้เห็นว่า เราเรียนเกรดนี้แล้ว การขึ้นต้นประโยคและลงท้ายประโยคนั้น ไม่ควรจะผิดพลาดอีกแล้ว ดูเหมือนว่า คำพูดของฉันจะไปจี้ความ
รู้สึกลึกของลูก แกเลยร้องไห้ออกมา แล้วเล่าความรู้สึกของแกให้ฉันฟังว่า แกรู้สึกเหมือนแกไม่เป็นที่ยอมรับของเพื่อนในกลุ่ม เพราะแกไม่เก่งเรื่องวาดรูป
แกไม่เก่งเรื่องเขียนเท่าคนอื่น ทำให้เพื่อนปฏิเสธแกเสมอมา เมื่อเพื่อนไม่ใส่ใจ
แกเลยไปนั่งที่โต๊ะไม่ช่วยเหลือเพื่อน

ฉันนั่งคุยกับลูกเมื่อคืน เล่าให้ฟังถึงชีวิตในวัยเด็กของตัวเองว่า แม่ก็ไม่ได้เก่งไป
ทุกเรื่องเหมือนกัน แม่ก็เคยรู้สึกว่าเพื่อนทิ้งเหมือนกัน แต่บางทีเพื่อนก็ไม่รู้ตัวว่า
สิ่งที่เขาทำนั้น ทำความน้อยใจให้กับนิก ฉันสอนให้ลูกเข้าใจคนอื่น ให้อภัยคนอื่น
และทำอย่างไรที่จะไม่ทำให้ตัวเองเสียใจ แม้เราจะไม่เก่งในการวาดแต่เราก็สามารถแสดงความคิดเห็นให้เพื่อนได้ การได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเมื่อคืน
ก็ดูเหมือนว่าลูกจะพอใจในความคิดเห็นของฉัน ลูกถามว่า แม่ก็เคยรู้สึกเหมือนนิกมาก่อนเหมือนกันเหรอ? ฉันบอก ใช่สิลูกไม่ใช่นิกคนเดียวที่รู้สึกอย่างนั้น มันอยู่ที่เราจะเข้าใจและจัดการกับความรู้สึกนั้นอย่างไรต่างหาก ฉันย้ำกับลูกว่า แม่ดีใจที่นิกเล่าปัญหาของนิกให้แม่ฟัง เราจะได้คุยทำความเข้าใจกับมันได้

ฉันอาจจะไม่รู้ไปทุกเรื่องในการแก้ไขปัญหาที่ลูกเผชิญอยู่ บางครั้งฉันกลัว บางครั้งท้อใจ บางครั้งการรอคอยผลที่เราอยากให้มันเป็นไปในทางที่ดีก็ทำให้เราเสียความมั่นใจไปบ้างเหมือนกัน ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่จะยอมรับได้ว่าลูกเรากำลังมี
ปัญหา แต่เมื่อมันเกิดขึ้นเราก็ต้องหันหน้าเผชิญกับมันอยู่ดี นึกถึงตัวเองในวัยเด็ก
สิ่งที่ฉันเคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ น้อยครั้งที่ฉันจะเล่าให้พ่อแม่ฟัง ได้แต่เก็บไว้กับตัว
ตลอดมา สิ่งที่ลูกขุดออกมาเล่าให้ฉันฟังเมื่อวาน ทำให้ฉันมองเห็นความจริงข้อหนึ่งว่า..ลูก ยังมีมุมที่ซ่อนไว้ที่ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ เพราะกลัวพ่อแม่จะเสียใจ
เห็นสีหน้าพอใจของลูก ที่ได้คำตอบจากการพูดคุยกัน ก็ทำให้ฉันมีความสุขอยู่ลึกๆ และภาวนาว่า ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีเถอะ

แม่น้องนิก ขอบคุณกัลยาณมิตรทุกคน ที่ห่วงใยด้วยน้ำใจไมตรีเสมอมา ถ้าอยู่เมืองไทย นิกก็คงมีความสุขมากกว่านี้ เพราะห้อมล้อมไปด้วยผู้ใหญ่ใจดี สังคมไทยเป็นสังคมโอบอ้อมอารี แต่เมื่อเราอยู่ในสังคมต่าง เราก็คงต้องผ่านพ้นมันไปให้ได้เช่นกัน คำแนะนำต่างๆไม่ว่าจะเป็นในบล๊อก ในเมล ในเอ็ม ก็ทำให้แม่น้องนิกมีกำลังใจสู้และนำมันมาปรับใช้กับลูกตัวเองอย่างเต็มที่ ทุกวันนี้แม่น้องนิกกลายเป็นคุณแม่ที่เป็นที่ปรึกษาให้ลูก เหมือนเป็นนักจิตวิทยาที่มีที่มาที่ไป จากเหล่ากัลยาณมิตรที่แวดล้อมดังที่กล่าวมา

นิกคงไม่รู้หรอกว่า..ที่นิกกับแม่จะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันได้ ก็มีที่มาจากพี่ ป้า น้า อา เหล่านี้แหละ ซักวันจะบอกนิกเมื่อนิกแกร่งกว่านี้

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 12 พฤศจิกายน 2550 3:01:43 น.		22 comments
Counter : 643 Pageviews.
Share Tweet