เด็กชายณัฐภูมิ
ณัฐภูมิหรือภูมิที่ฉันเรียกสั้นๆ เป็นเด็กอายุ 9 ปี เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกับลูกชายของฉัน ภูมิเป็นเด็กไทยที่เกิดและเติบโตในอเมริกา ภูมิเกิดมาอย่างไร้พ่อ เพราะพ่อกับแม่เลิกกัน ก่อนที่ภูมิจะเกิด เมื่อภูมิยังเล็ก สองแม่ลูกอยู่ด้วยกันที่ห้องเช่าเล็กๆ เมื่อแม่ต้องไปทำงาน ภูมิก็จะถูกส่งไปไว้กับพี่เลี้ยงคนลาวที่รับจ้างเลี้ยงเด็ก เมื่อแม่เลิกงาน แม่ก็จะซื้ออาหารหนึ่งกล่อง ไปรับภูมิกลับบ้านเล็กๆของเขาทั้งสองและกินข้าวกันสองคนแม่ลูก ชีวิตสองแม่ลูกเป็นอย่างนั้นทุกวัน
แม่ของภูมิเรียนน้อย จึงตัองทำงานหนักเพื่อหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง แน่นอนว่าเธอรักลูกของเธอมาก แต่เธอไม่ตระหนักว่าเมื่อลูกเริ่มโตขึ้น ลูกต้องการความรักความเอาใจใส่จากแม่ ลูกต้องการเวลา ต้องการการอบรมสั่งสอน แม่ของภูมิคิดว่า ลูกต้องเข้าใจเมื่อเห็นว่าแม่ทำงานหนักเพื่อใคร แต่โลกของภูมิในวัยเท่านี้ ไม่ได้เข้าใจอย่างที่แม่ของเขาคิด ระยะห่างระหว่างแม่ลูกจึงเกิดขึ้น
เมื่อภูมิอายุหกขวบ แม่ก็แต่งงานใหม่ แม่ของภูมิบอกว่า ที่ตัดสินใจแต่งงานใหม่ก็เพราะคิดถึงอนาคตของลูก ต่อมาแม่ก็มีน้องให้ภูมิ แต่น้องของภูมิเป็นเด็กดาวซินโดรม แม่จึงทำงานต่อไปอีกไม่ได้ และเมื่อแม่มีเวลาเต็มที่ให้กับลูกทั้งสอง แม่ของภูมิก็พบว่า ภูมิมีพฤติกรรมที่ต่อต้านแม่ ดื้อเงียบ และไม่สนใจการเรียน เมื่อเป็นอย่างนี้ แทนที่จะให้ความเอาใจใส่ อดทนอบรมลูก แม่ภูมิกลับดุด่าว่ากล่าว ภูมิจึงพูดออกมาว่าแม่ไม่รักเขา รักแต่น้องและพ่อใหม่
เมื่อแม่ภูมิรู้จักกับฉัน ฉันเกิดความเมตตาต่อเด็ก ให้ภูมิมานอนบ้านฉันเล่นกับลูกของฉันในบางครั้ง เมื่อฉันคุยให้แม่ของภูมิฟังว่าอยู่บ้านฉันเขาเป็นอย่างไร แม่ภูมิไม่เชื่อสิ่งที่ฉันเล่า เพราะพฤติกรรมตรงกันข้ามหมดทุกอย่าง อยู่บ้านฉันภูมิเชื่อฟัง และเคารพกติกาของบ้าน เป็นเด็กมีน้ำใจฉันไม่ดุด่าว่ากล่าว แต่จะสอนให้เคารพกติกา สอนให้มีวินัย สอนให้รู้จักขอบคุณและขอโทษ ฉันให้ความยุติธรรมทั้งเขาและลูกของฉัน ไม่ได้ให้ภูมิต้องเสียสละเพียงเพราะเขาโตกว่าลูกของฉัน ภูมิจึงอยากที่จะมาเล่นที่บ้าน เพราะเขามีความสุข ฉันไม่บังอาจที่จะสอนแม่ของภูมิ แต่ฉันก็บอกวิธีการที่ฉันเลี้ยงลูก เพราะเขาต้องเข้าใจว่า เด็กนั้นโตในสังคมอเมริกัน อยู่โรงเรียนครูสอนให้มีอิสระทางความคิด แต่อยู่บ้านพ่อแม่กดให้เขาอยู่ใต้อำนาจ ให้ทำตามโดยไม่จำเป็นต้องอธิบายถึงเหตุผล เพราะคิดว่านั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด
ฉันถามแม่ของภูมิว่า ตั้งแต่ลูกโตขึ้นมา เขาเคยกอดลูกบ้างมั๊ย ชื่นชมลูกเมื่อลูกทำความดีบ้างมั๊ย ขอร้องลูกให้ทำอะไรให้แบบไม่สั่งบ้างหรือปล่าว คำตอบคือ ไม่เคย ไม่เคยเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำ ไม่เคยเพราะคิดว่าลูกน่าจะรู้ว่าแม่รัก แต่เมื่อภูมิอยู่โรงเรียนและที่บ้านฉัน เขาได้รับสิ่งเหล่านี้ ฉันจึงขอให้แม่ของภูมิ ให้สิ่งเหล่านี้กับลูก เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อลูก ให้อดทนพูดดีๆกับลูก ฉันเชื่อว่า เมื่อภูมิได้เห็นความรักที่เป็นการแสดงออกของแม่ ภูมิต้องเข้าใจ และฉันเชื่อว่า เขาจะเป็นคนดีเพื่อแม่ในอนาคตได้ ฉันบอกแม่ของภูมิว่า ทุกอย่างต้องใช้เวลา ไม่จำเป็นที่ลูกเราจะต้องเหมือนใคร ไม่จำเป็นว่าลูกจะต้องเรียนเก่งเหนือใคร ขอเพียงสอนให้เขาเป็นคนดี รักครอบครัว และเอาตัวรอดในสังคมได้ เพียงเท่านี้ เขาจะเติบโตได้อย่างงดงาม
Create Date : 19 มีนาคม 2549 |
Last Update : 19 มีนาคม 2549 7:05:14 น. |
|
6 comments
|
Counter : 1069 Pageviews. |
|
|
มีเรื่องดีๆอยู่ในมือ
หามุมมองดีๆ มีวิธีเล่าเรื่อง
เรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องสั้นได้
ขอบคุณที่เป็นห่วง
บางทีเวลาเกิดเรื่องอะไรในบ้านเมืองของเรา
เราก็อยากเห็นของจริง อยากรับรู้ และมีความคิดเห็นต่อเรื่องนั้นๆน่ะครับ