วันนี้..เป็นวันแรกของการเรียนของอลีนา..แม่ตื่นแต่เช้าอาบน้ำ จัดการตัวเองเรียบร้อย จึงปลุกลูกๆขึ้นมาเตรียมตัวก่อนไปเรียน เราสามแม่ลูกเดินไปโรงเรียนด้วยกัน เนื่องจากว่าวันนี้ แม่จะต้องไปอยู่ช่วยครูในห้องเรียนอลีนาเป็นวันแรก เพราะทางโรงเรียนมีข้อบังคับให้ผู้ปกครองของเด็ก Pre-K ต้องไปช่วยครูเดือนละสองครั้งเป็นอย่างน้อย

ได้เวลาแปดโมง ครูมารับที่โรงอาหาร แจกป้ายชื่อห้อยคอเด็กๆทุกคน ในห้องเรียนมีเด็ก 15 คน ต่อครู 1 คน ครูผู้ช่วย 2 คน และแม่ของเด็กๆร่วมด้วยอีก 2ความเป็นผู้ใหญ่ 5 ต่อนักเรียน 15 คน เพียงแค่เริ่มก้าวเดิน เพื่อจะเดินไปยังห้องเรียน..คุณแม่ๆทั้งหลาย ทำท่าจะร้องไห้แทนลูก หล่อนๆส่งสายตาละห้อยหาลูกอย่างกับเขาจะเอาลูกไปฆ่างั้นล่ะ เดินมาถึงห้องเรียน เจ้ามานูเอล ร้องไห้นำขึ้นมาทันที จะหาแม่..แง้ๆๆๆ!!!! อย่างอื่นไม่เอาล่ะค่ะ ปลอบยังไงก็เอาไม่อยู่ เลยโยนไปให้อีกแม่ ที่พูดภาษาเสปนปลอบไป สงสัยมานูเอลไม่เก็ทภาษาอังกฤษ

โชคดีที่วันนี้ ฉันได้ทำงานร่วมกับ อีวา แม่ของสตีฟเด็กที่เรียนห้องเดียวกันกับนิกมาสามปีซ้อน ลูกคนเล็กของเราก็ได้มาเรียนห้องเดียวกันอีก แม่ก็ลงเลือกวันช่วยเหลือครูวันเดียวกัน โชคดีไป..ที่ไม่ต้องทำความคุ้นเคยกันมากนัก เพราะต่างเห็นหน้ากันอยู่เป็นประจำตอนไปรับลูกคนโต เราเลยแบ่งหน้าที่กันง่ายๆว่า อันใดที่ต้องใช้ภาษาเสปนเธอรับไป อันใดที่เป็นภาษาอังกฤษฉันรับเอง แต่ส่วนมากเด็กๆในห้องต้องใช้ภาษาเสปนล่ะ

มานูเอล ไม่ยอมเรียน ร้องไปเกือบครึ่งชั่วโมง จนครูพาไปเล่น ถึงได้หยุดร้องแต่ก็ไม่นั่ง ไม่ฟังครู พี่แกเดินรอบห้อง เด็กๆเรียนไปได้หนึ่งชั่วโมงเริ่มไม่นิ่ง บ้างเอาเท้าเขี่ยเพื่อนที่กำลังฟังครูอยู่ คุณแม่อลีนาก็สะกิดค่ะ แล้วดุ..นี่ๆ ฟังครู ถ้าไม่ฟังอย่ากวนเพื่อน หันไปข้างขวา อ่ะ สาวน้อยล้มตัวลงนอน (ลูกเราเอง)แม่บอกว่า หนูขา..ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะจ๊ะ ฟังครูจ้ะ บางคนล้มตัวลงนอนจนเกือบหลับ ฉันก็ปลุกให้ลุกขึ้นมา บางคนคุยลูกเดียว ข้าไม่ฟังครูละวะ บ้างนั่งเหม่อไปกับแอร์เย็นฉ่ำ เพราะกินอิ่มกับขนมขบเคี้ยวพร้อมน้ำผลไม้ที่ครูแจก เลยพาลง่วง ฉันก็คอยพยุงหัวเอาไว้ สะกิดๆว่า อย่าหลับ!!!

ส่วนมาก ครูไม่ได้ให้เด็กนั่งฟังครูเล่านิทานนานๆ กิจกรรมส่วนใหญ่คือการร้องเพลงที่สอนให้เรียนรู้ถึงส่วนต่างๆของร่างกาย พร้อมทั้งสอดแทรก กฏระเบียบต่างๆไปด้วย

เนี่ย..เด็กเล็ก กับเวลาแค่สองชั่วโมงครึ่ง วันนี้ที่ฉันได้เห็นและเรียนรู้ก็คือ ผู้ใหญ่อย่างเราต้องอดทนกับเด็กแต่ละคนที่มีความต่างกัน แม้ไม่ใช่ลูกเราก็ตามที เราต้องช่วยครูสอนให้เด็กเรียนรู้ระเบียบวินัย รวมถึงกฏของห้องที่เด็กจะต้องปฏิบัติตาม และไม่พยายามที่จะช่วยเด็กไปทุกเรื่องจนเด็กไม่เรียนรู้อะไรเลย

เลิกเรียนสิบโมงครึ่ง..เราสองแม่ลูก เดินกลับบ้าน อลีนาพูดว่า..คุณแม่ขา..หนูขอโทษค่ะที่โกรธในห้องเรียน แม่บอกว่า..ทีหลังถ้าหนูจะขอโทษแม่หลังเลิกเรียนอย่างนี้นะ หนูระงับความโกรธตอนอยู่ในห้องเรียนดีกว่าลูก

กลับมาถึงบ้าน..เธอพูดว่า..คุณแม่ขา ขอบคุณค่ะที่พาหนูไปเรียนและพาหนูกลับบ้าน..แม้ๆๆๆ..ดูน่ารักน่าเอ็นดูกับคำพูดช่างเจรจาของเธอ แต่อีตอนเธอไม่ฟังคำขอร้องของแม่ในห้องเรียนนี่สิ อีตอนนั้นน่ะ แม่อยากหวดให้ซักป๊าบนึง

และตอนนี้ลูกสาวตัวน้อย คงเพลียเต็มที นอนหลับกรนคร่อกกกกๆไปซะแล้ว

Create Date : 07 กันยายน 2550
Last Update : 7 กันยายน 2550 3:24:44 น.		23 comments
Counter : 652 Pageviews.
Share Tweet