ปล่อยวางที่ใจ

คำสอนทั้งปวงในพุทธศาสนา ถึงที่สุดแล้วมุ่งไปสู่การปล่อยวาง

เพราะปล่อยวางได้เมื่อไร ก็หมดทุกข์เมื่อนั้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงการปล่อยวาง

คนจำนวนไม่น้อยเข้าใจไปว่า หมายถึง อยู่เฉย ๆ งอมืองอเท้า

นี่เป็นความเข้าใจผิด

ปล่อยวางแบบพุทธหมายถึง ปล่อยวางที่ใจ

ไม่ยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นของเรา หรือยึดมั่นให้มันเป็นไปตามใจเราก็จริง

 แต่ก็ต้องดูแลเอาใจใส่ด้วยความรับผิดชอบ

เช่น ร่างกายนี้ พระพุทธเจ้าตรัสว่า ไม่ใช่ตัวเราของเรา

จึงควรปล่อยวาง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องดูแล

ร่างกายไม่ใช่ของเราก็จริง แต่เราต้องดูแลเอาใจใส่

เพราะเป็นอุปกรณ์ที่จะช่วยเราในการทำความดี


เหมือนกับเรือที่จะพาเราข้ามฟาก เราก็ต้องดูแลเอาใจใส่

ถ้ารั่วก็ต้องอุด ถ้าเสียก็ต้องรู้จักซ่อมแซม

 เรารู้อยู่ว่าเมื่อถึงฝั่งแล้วเราจะไม่แบกเอาเรือไปด้วย

 แต่ในขณะที่ยังไม่ถึงฝั่งเราก็ต้องดูแล คอยซ่อมแซม

เพื่อนำเราไปถึงจุดหมายให้ได้ เรามีหน้าที่ต้องซ่อมแซมดูแลเรือ

ไม่ใช่ว่าเมื่อไม่ใช่เรือของเราก็เลยปล่อยวางไม่สนใจ

ถ้าเช่นนั้นเราจะถึงจุดหมายได้อย่างไร

มีเรื่องเล่าว่า คราวหนึ่งหลวงพ่อชา สุภัทโท

เดินไปตรวจตราตามกุฏิพระ เห็นพระรูปหนึ่งนั่งหลบฝน

เนื่องจากหลังคารั่ว ฝนจึงหยดลงมา

หลวงพ่อชาก็เลยถามว่า ทำไมไม่ซ่อมหลังคาล่ะ

 พระรูปนั้นบอกว่าผมปล่อยวางครับ

หลวงพ่อชาก็เลยบอกว่า

ปล่อยวาง กับวางเฉยแบบงัวแบบควายนั้นไม่เหมือนกัน

ผู้คนมักคิดว่าวางเฉยแบบงัวแบบควายเป็นการปล่อยวางแบบพุทธ

นั่นเป็นความเข้าใจที่ผิด ปล่อยวางเป็นเรื่องภายในใจ

 แต่หน้าที่การงานเราก็ต้องทำตามสมควรแก่เหตุปัจจัย

โดยคำนึงถึงประโยชน์ที่จะเกิดขึ้นทั้งแก่ตัวเราเอง

และต่อผู้อื่นด้วย

พระไพศาล วิสาโล