ขุนเขาที่บางเบา

เขียนเล่าเรื่อง พระไพศาล วิสาโล

ในสายตาของคนทั่วไป หลวงพ่อพุทธทาสเป็นพระที่ดุ

น่าเกรงขาม จนไม่ค่อยมีใครกล้าโต้เถียงหรือถามท่านตรง ๆ

แต่ในความเป็นจริงแล้วท่านชอบเวลามีคนมาซักถาม

หรือโต้แย้งท่าน หากมีเหตุผล ท่านก็รับฟัง

แม้กิริยาอาการของผู้ถามจะดูไม่สุภาพ ท่านก็ไม่โกรธ

กลับนิ่งสงบ และตอบเป็นปกติเพื่อประโยชน์ของผู้ฟัง


เทพศิริ สุขโสภา นักเขียนและศิลปินชื่อดัง เล่าว่า

คราวหนึ่งได้ถามท่านว่า

"อาจารย์ครับ อาจารย์สอนเรื่องจิตว่างมานาน

ท่านไม่โกรธไม่เกลียดใคร ผมก็เชื่อ แต่เคยนึกพอใจไหม"

"ถ้าเผลอก็มี" ท่านตอบเรียบ ๆ

"แล้วท่านเผลอบ่อยหรือเปล่า" เทพศิริถามพลางชี้หน้าท่าน

 แต่ท่านกลับไม่ว่าอะไร ท่านพูดน้ำเสียงปกติ พูดว่า

 "ของอย่างนี้ปฏิบัติมากเท่าไร โอกาสเผลอก็มีน้อยลงเท่านั้น"

ท่านมีความปกติแม้กระทั่งเวลาได้ฟังปัญหาต่าง ๆ

ที่ชวนให้หดหู่หรือโกรธแค้น

เทพศิริเล่าว่าคราวหนึ่งได้เล่าให้พระที่สวนโมกข์ฟัง

ถึงการทำลายโบราณสถาน

 โดยเฉพาะเจดีย์เก่า ๆ มีการเอารถแทรกเตอร์ทำลายพระเจดีย์

เพื่อหากรุพระ หลายคนได้ฟังก็ไม่พอใจ

แม้แต่พระก็รู้สึกโกรธเคืองโจรเหล่านั้น

 แต่หลวงพ่อพุทธทาสฟังเป็นปกติราวกับไม่ได้ยินเรื่องเล่า

 จนในที่สุดเทพศิริซึ่งเป็นนักเล่านิทานตัวยงก็ค่อย ๆ ลดเสียงลง

 แล้วเลิกเล่าไปกลางคันเลย เมื่อเห็นท่านไม่มีอารมณ์ร่วม

 มองดูเหมือนว่าท่านไม่สนใจเรื่องเหล่านี้

หรือไม่เห็นคุณค่าของโบราณสถาน

แต่ที่จริงน่าจะเป็นเพราะท่านเห็นว่ามันเป็นธรรมดาโลก

ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะโกรธเคืองพฤติกรรมของคนเหล่านี้,

 ความซื่อตรงกับตัวเอง กล้าที่จะยอมรับความผิดพลาด

หรือข้อจำกัดของตนเองเป็นคุณลักษณะประการหนึ่ง

ของหลวงพ่อพุทธทาสที่ประทับใจผู้ใกล้ชิด

โกวิท เขมานันทะซึ่งเคยบวชกับท่านนานนับสิบปีเล่าว่า

 "วันหนึ่งพวกเราพระเณร กำลังกวนปูนกันอยู่

ท่านอาจารย์เดินมาพูดว่า

 "พวกคุณโง่อยู่ได้ คุณไปกวนทำไมให้เสียเวลา

 ทำไมไม่เอาปูน เอาทราย เอาหิน เอาน้ำเทรวมในถังน้ำมันปิดฝา

 แล้วก็กลิ้งมันไปในสนามหญ้า "

ทุกคนก็สว่างไสว พูดกันว่าเออจริง ๆ

แล้วทุกคนก็ปฏิบัติตาม กลิ้งกันไปกลิ้งกันมาจนเหงื่อตก

 พอเปิดฝา หินอยู่หิน ทรายอยู่ทราย ปูนอยู่ปูน

พวกเราก็ชักมีอารมณ์ ทั้งเหนื่อยทั้งผิดหวัง

อาจารย์เห็นเข้าท่านก็หัวเราะ บอกว่า

"ผมจะไปรู้อะไร ผมไม่เคยทำ"

นอกจากไม่สร้างภาพให้ตนเองดูดีแล้ว ท่านยังชอบล้อตัวเอง

 ดังมักเรียกตัวเองว่าเป็น สุนัขปากร้าย

หรือกล่าวหาว่าตัวเองชอบใช้คำว่าโสกโดก

 กล่าวได้ว่าท่านไม่ยอมพะนอหรือปรนเปรออัตตาตนเองเลย

 สมกับที่เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ประพันธ์ไว้ว่า

"พุทธทาส" นามท่านปานขุนเขา
ทว่าเบาสบายอย่างว่างน้ำหนัก
และตัวตนของท่านนั้นใหญ่นัก
ใหญ่ด้วยหลักให้สละละตัวตน












ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโตเพื่อธรรมะและธรรมชาติ
ขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพค่ะ