เรื่องเล่าเช้าวันพระ:

ลูกน้องของหลวงพ่อคง

พระไพศาล วิสาโล เขียนเล่าเรื่อง

เมื่อร้อยปีที่แล้วฉะเชิงเทราทั้งจังหวัดเต็มไปด้วยป่ารกทึบ

 มีสัตว์ใหญ่มากมาย รวมทั้งช้างและเสือ

แน่นอนย่อมเต็มไปด้วยภยันอันตราย

 แต่มีวัดเล็ก ๆ วัดหนึ่งในอำเภอสนามชัยเขต

ทั้ง ๆ ที่อยู่ในป่าลึก กระนั้นผู้คนมากมาย

ก็พากันดั้นด้นเข้าไปโดยไม่กลัวอันตรายใด ๆ

วัดนั้นคือ วัดซำป่างาม ส่วนเจ้าอาวาสคือ หลวงพ่อคง สุวัณณ

หลวงพ่อคง เป็นพระกรรมฐานที่ชอบความสงบสงัด

แต่ผู้คนทั่วทุกสารทิศรู้จักท่านในฐานะพระเกจิอาจารย์

ที่ปรีชาสามารถทั้งด้านด้านพุทธศาสน์และไสยเวท

 มีชื่อเสียงเลื่องลือด้านอิทธิปาฏิหาริย์และคาถาอาคม

 วัตถุมงคลของท่าน ไม่ว่าเหรียญ แหวน ตะกรุด ผ้ายันต์

ล้วนเป็นที่ต้องการของผู้คนตั้งแต่สมัยท่านยังมีชีวิตอยู่

และมีผู้ปรารถนาครอบครองและหวงแหนจวบจนทุกวันนี้

แต่ท่านยังมีคุณวิเศษอีกอย่างหนึ่ง

ซึ่งไม่ค่อยเป็นที่กล่าวขานกันมากนัก

 โดยเฉพาะสมัยนี้ นั่นคือความเมตตากรุณา

เมื่อปี ๒๔๘๓ หรือ ๗๕ ปีก่อน

ณรงค์ เทวานฤมิตรกุลเป็นเด็กอายุ ๘ ขวบ

วันหนึ่งพ่อชวนไปร่วมงานทำบุญอายุครบ ๑๐๖ ปีของหลวงพ่อคง

 สมัยนั้นไม่มีรถ ต้องขี่ม้าเข้าไป จากพนมสารคามไปสนามชัยเขต

 ระยะทางแค่ ๔๐ กิโลเมตร แต่ต้องเดินทางเป็นวัน

เพราะเป็นป่าทึบ มีแต่ทางเส้นเล็ก ๆ ตัดผ่าน

ตอนออกจากบ้าน ณรงค์เล่าว่า

นอกจากข้าวของที่จะเอาไปทำบุญแล้ว

 พ่อยังเอาหอมหัวแดงพวงใหญ่ ๓-๔ พวงใส่ย่ามไปด้วย

 เด็กน้อยแปลกใจว่าเอาไปทำไม แถมยังเก็บไว้กับตัว

ราวกับของมีค่า แต่ก็ไม่ได้ถาม

เมื่อขี่ม้าไปได้ไม่นาน ก็เข้าสู่เขตป่าดงดิบ

 ต้นไม้แน่นขนัด แสงแดดส่องลงมาไม่ถึง มองขึ้นไปไม่เห็นฟ้า

 ตอนบ่ายแก่ ๆ จู่ ๆ ม้าซึ่งกำลังวิ่งอยู่ดี ๆ ก็หยุดชะงัก

ยกขาหน้า พร้อมกับส่งเสียงร้องตกใจ จนเด็กตกลงมาจากหลังม้า

 ส่วนม้าก็ล้มลงไปนอน ไม่ยอมลุก

พ่อรีบล้วงเอาหอมหัวแดงออกมาจากย่าม

 เรียกให้ลูกเอามือขยี้หอม แล้วป้ายที่จมูกม้า

 เพียงเท่านั้นม้าก็ตกใจ รีบลุกขึ้นยืน

ทั้งพ่อทั้งลูกก็กระโดดขึ้นม้าทันที

 พอขึ้นมาเรียบร้อย ม้าก็วิ่งอย่างรวดเร็วแบบไม่คิดชีวิตเอาเลย

เด็กน้อยสงสัย ถามพ่อว่าม้าเป็นอะไร

คำตอบคือ “เสือ” “ม้ามันได้กลิ่นเสือ มันเลยหมดแรง

นอนรอให้เสือมากิน” แล้วพ่ออธิบายต่อว่า

ที่เอาหอมแดงมาทุบแล้วป้ายจมูกเสือก็เพื่อดับกลิ่นเสือนั่นเอง

หอมหัวแดงยังทำให้ม้าแสบจมูก จึงวิ่งแบบไม่คิดชีวิต

พ่อยังเล่าให้เด็กน้อยฟังว่า หลังจากม้าลุกขึ้นแล้ว

เห็นเสือตัวหนึ่ง ใหญ่มาก อยู่ด้านหลัง

ห่างประมาณ ๒๐ เมตรเท่านั้นเอง

พอม้าวิ่งควบไปได้อีกชั่วโมงกว่า มันก็ทำท่าจะหยุด

พ่อต้องเอาหอมแดงป้ายจมูกม้าเพื่อให้ม้าวิ่งต่อ

ทำอย่างนี้ ๓-๔ ครั้ง ในที่สุดก็ถึงวัดซำป่างาม

หลังจากที่ชะลอม้าลง หลวงพ่อคงก็มาปรากฏตัวอยู่หน้าวัด

 ประโยคแรกที่หลวงพ่อคงทักคือ

“เป็นไง รู้ว่าจะมาเลยให้ลูกน้องไปรับ”

พ่อก้มลงกราบ แล้วบอกว่า

 “ลูกน้องหลวงพ่อทำเอาผมกับไอ้หนูเกือบแย่”

ลูกน้องหลวงพ่อก็คือเสือโคร่งนั่นเอง

 หลวงพ่อคงที่เด็กน้อยเห็นนั้น เดินเหินคล่องแคล่ว

ราวกับอายุ ๕๐-๖๐ ปี ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้ว่าท่านอายุ ๑๐๖ ปี

คืนนั้นทั้งพ่อและลูกพักในโบสถ์ ซึ่งก่อสร้างด้วยซุงต้นใหญ่ ๆ

 เนื่องจากเป็นคืนเดือนหงายจึงมองเห็นรอบโบสถ์ได้ชัดเจน

 ตกดึกเด็กน้อยปวดฉี่ จึงลุกขึ้นมาจะเดินออกไปฉี่

แต่ทันทีที่มองออกไปทางหน้าต่างโบสถ์ ก็ชะงักและตกใจ

เพราะที่เห็นก็คือ เสือตัวใหญ่ ๗-๘ ตัว กำลังเดินไปมารอบโบสถ์

 เด็กน้อยหายปวดฉี่ ทันที รีบกลับไปนอนข้างพ่อ

 เงยหน้าทีไรก็เห็นเสือเดินไปเดินมาตลอดทั้งคืน รุ่งเช้าจึงหายไป

เรื่องราวข้างต้นดูเหลือเชื่อ แม้แต่ณรงค์ก็ยอมรับว่า

 “เล่าให้คนสมัยนี้ฟัง ก็มีแต่คนหาว่าโม้ แต่เรื่องนี้จริงที่สุด

๗๐ กว่าปีผ่านไปยังไม่เคยลืมเลย”

เรื่องนี้คงจะสูญหายไปตลอดกาลหากลูกชายของณรงค์

 คือปริญญา เทวานฤมิตรกุล ไม่ได้สอบถาม

และบันทึกเอาไว้เมื่อไม่นานมานี้

เสือนั้นเป็นสัตว์ดุร้าย แต่ก็กลายเป็นสัตว์เชื่อง

 เมื่ออยู่ใกล้หลวงพ่อคง จนกลายเป็น “ลูกน้อง”ของท่าน

นั่นคงไม่ใช่เพราะคาถาอาคมของท่านเท่านั้น

หากยังเป็นเพราะเมตตาอันไม่มีประมาณของท่าน

ท่านจึงอยู่ท่ามกลางสิงสาราสัตว์น้อยใหญ่โดยไม่เป็นอันตราย

แถมบารมีของท่านยังปกแผ่ไปยังสานุศิษย์ทั้งหลาย

 จะว่าไปแล้วที่คนกับเสืออยู่ด้วยกันได้ฉันมิตร

เพราะต่างเป็นศิษย์ของหลวงพ่อคงนั่นเอง












ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโตธรรมชาติที่พักใจ
ขอบคุณเจ้าของภาพทุกภาพค่ะ