Group Blog
All Blog
|
### กามฉันทะ ### ถ้าเพียงพอกับความต้องการของร่างกาย เหมือนกับรถยนต์ที่มีถังน้ำมันอยู่ถังเดียว จะเติมสามครั้งหรือครั้งเดียวให้เต็มถังก็เหมือนกัน ร่างกายก็เช่นเดียวกัน จะรับประทาน ๑ ครั้ง ๒ ครั้งหรือ ๓ ครั้ง ก็เหมือนกันถ้าปริมาณเท่ากัน ถ้ารับประทานข้าววันละ ๓ จาน จะแบ่งรับประทาน ๓ ครั้ง เช้ากลางวันเย็น หรือรับประทานครั้งเดียว ๓ จาน ร่างกายก็ได้ปริมาณอาหารเท่ากัน แต่กิเลสจะได้เสพรูปเสียงกลิ่นรสเพียงครั้งเดียว ถ้ารับประทานอาหารคาวหวานแบบรวมกัน ก็จะได้ปราบกิเลส เพราะกิเลสชอบรับประทานแบบแยกกัน ของคาวของหวานต้องแยกกัน ทั้งๆที่จะต้องไปรวมกันในท้อง ถ้ารับประทานเพื่อร่างกาย ก็ต้องรับประทานแบบรวมกัน ถ้ารับประทานแยกกัน ก็เพื่อกิเลสคือกามฉันทะ ความยินดีในกามรส กามรสก็คือกามคุณทั้ง ๕ ได้แก่รูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ เป็นการสร้างสมุทัย ต้นเหตุของความทุกข์ ทำให้จิตกระสับกระส่ายกระวนกระวาย ยินดียินร้าย ไม่สงบ จะทำจิตให้สงบได้ต้องทำลายนิวรณ์ทั้ง ๕ ให้ได้ เช่นกามฉันทะ ความอยากในรูปเสียงกลิ่นรส ที่ทำใจให้สงบไม่ได้ ก็เพราะให้เวลาแก่กามฉันทะไปหมดเลย รับประทานอาหารเช้ากลางวันเย็น กลางคืนก็หลับนอนกับคู่ครอง หลับนอนบนฟูกหนาๆ มีเครื่องปรับอากาศ มีกลิ่นน้ำหอม จะได้หลับสบายเหมือนขึ้นสวรรค์ เป็นความสุขของผู้เสพกาม ถ้ามีกามฉันทะก็จะต้องติดอยู่ในกามภพ เป็นเทพเป็นมนุษย์ถ้ารักษาศีลได้ ถ้ารักษาศีลไม่ได้ก็ต้องเป็นเดรัจฉาน เป็นเปรต เป็นสัตว์นรก กามภพแบ่งเป็น ๒ ส่วน คือสุคติกับอบาย สุคติคือภพของผู้เสพกามที่รักษาศีล ๕ ได้ อบายคือภพของผู้รักษาศีล ๕ ไม่ได้ เช่นพวกที่ชอบอบายมุขต่างๆ เล่นการพนัน เสพสุรายาเมา เที่ยวกลางคืน คบคนชั่วเป็นมิตร และเกียจคร้าน เพราะจะดึงจิตใจให้ลงต่ำ นิวรณ์จะขวางกั้นจิตใจไม่ให้ขึ้นสูง จะขึ้นสูงได้ก็ต้องอยู่เหนืออิทธิพลของอบายมุข และมีกำลังทำลายนิวรณ์เช่นกามฉันทะ ถึงจะเข้าสู่ความสงบได้ เข้าสู่ความสุขที่เหนือกว่าความสุขของกามรส ถ้ายังไม่ชนะกามฉ้นทะ ก็จะไม่สามารถทำจิตใจให้สงบได้ เช่นละเว้นจากการร่วมหลับนอนกับคู่ครอง ต้องนอนคนละห้อง ถ้านอนใกล้กันจะเกิดอารมณ์ขึ้นมาได้ ถึงแม้ว่าจะมีความตั้งใจที่จะถือศีล ๘ ไม่ร่วมหลับนอนกัน แต่กิเลสจะไม่ยอมถือด้วย จะเกิดอารมณ์ขึ้นมา แล้วก็ละเว้นจากการประทานอาหารหลังเที่ยงวัน เพราะไม่จำเป็น ถ้าต้องการตัดกามฉันทะให้มากกว่านี้ ก็ต้องรับประทานครั้งเดียว ให้นำอาหารคาวหวานมาใส่รวมกันในจานเดียวกัน แล้วก็คลุกคนให้เป็นอาหารจานเดียว เพราะเดี๋ยวก็ต้องเข้าไปรวมกันในท้อง สำหรับร่างกายไม่เป็นปัญหา แต่กิเลสจะไม่ยอมให้ทำ ถ้าทำตามคำสั่งสอนของธรรมได้ จะไม่กังวล กับการรับประทานอาหาร เวลาพระจะฉันจังหัน ต้องพิจารณาปฏิสังขาโยนิโสก่อน คือเหตุผลของการฉันจังหัน พระพุทธเจ้าทรงสอนพระ ให้พิจารณาปฏิสังขาโยนิโส ก่อนจะใช้ปัจจัย ๔ เช่นอาหารบิณฑบาต จีวร กุฏิที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค ให้พิจารณาอย่างแยบคาย พิจารณาเหตุผลของการบริโภคปัจจัย ๔ เช่นการบริโภคอาหาร ให้พิจารณาว่า บริโภคเพื่อดับความหิวของร่างกาย ไม่ได้รับประทานเพื่อความสนุกสนาน เพื่อรสชาติ รับประทานเพื่อเยียวยาร่างกายให้อยู่อย่างปกติสุข นี่เรียกว่าปฏิสังขาโยนิโส ก่อนที่ครูบาอาจารย์จะฉัน จะปฏิสังขาโยนิโสก่อน อย่างน้อยหนึ่งนาที บางท่านอาจจะพิจารณา อาหารปฏิกูลสัญญา พิจารณาดูการเปลี่ยนแปลงของอาหาร ในแต่ละขั้นตอน ขณะที่อยู่ในจาน ขณะที่รวมอยู่ในบาตร ขณะที่อยู่ในปาก ขณะที่อยู่ในท้อง ขณะที่อยู่ในส้วม ถ้าพิจารณาอย่างนี้แล้ว เรื่องกามฉันทะที่เกี่ยวกับการบริโภคอาหารจะไม่เป็นปัญหา ถ้ารับประทานเสร็จใหม่ๆ เห็นขนมก็หิวขึ้นมาอีก ก็ต้องดัดสันดานด้วยการอดอาหาร หลวงตาท่านเล่าว่าตอนที่ท่านบวชใหม่ๆ ฉันเสร็จเช็ดบาตรยังไม่ทันแห้งก็หิวอีกแล้ว ท่านก็บอกว่าถ้าหิวอย่างนี้ต้องไม่กินอีก ๓ วัน ท่านก็อดไม่ฉัน ๓ วัน หลังจากนั้นกิเลสก็ไม่กล้าหิว เพราะไม่ใช่ร่างกายที่หิว ร่างกายเพิ่งรับประทานเสร็จไปใหม่ๆ หิวได้อย่างไร ที่หิวเป็นกามฉันทะ การต่อสู้กับกามฉันทะที่เกี่ยวกับการบริโภคอาหาร จึงมีอยู่หลายวิธีด้วยกัน ดังที่ได้อธิบายมา แต่ก็มีข้อที่ต้องระวังอยู่ข้อหนึ่งคือ เวลาที่พิจารณาความเป็นปฏิกูลของอาหาร ต้องรู้จักประมาณ พิจารณาเพื่อไม่ให้ยินดีและอยากกับรูปกลิ่นรสของอาหาร ถ้าพิจารณาเลยเถิดจนรับประทานไม่ได้ ก็ต้องหยุดพิจารณา เหมือนรับประทานยามากเกินไป หมอให้รับประทานวันละเม็ด แต่ไปรับประทานมากกว่าที่หมอสั่ง มีแม่ชีท่านหนึ่งมีปัญหาแบบนี้ คือเห็นเป็นปฏิกูลตั้งแต่อยู่ในจาน ทำให้รับประทานไม่ได้ ไปกราบถามหลวงตาว่าจะแก้อย่างไร หลวงตาท่านสอนให้พิจารณาว่าเป็นธาตุ ทั้งสิ่งที่บริโภคและผู้บริโภค คืออาหารก็มาจากธาตุ ๔ ดินน้ำลมไฟ ร่างกายที่บริโภคอาหารก็เป็นธาตุ ๔ ดินน้ำลมไฟ เป็นการเติมธาตุ ธาตุไม่รู้ว่าเป็นปฏิกูลหรือไม่ มีแต่กิเลสที่ยินดียินร้ายกับธาตุ เวลาอยู่ในจานก็ยินดี เวลาอยู่ในโถส้วมก็ยินร้าย ทั้งๆที่เป็นเพียงธาตุ ธาตุกับธาตุไม่มีปัญหาต่อกัน ถ้าพิจารณาอย่างนี้ก็จะกลับมารับประทานได้ ถ้าไม่มีครูบาอาจารย์ที่มีประสบการณ์ก็จะหลงกัน เพราะมักจะปฏิบัติเลยเถิด ถ้ามีครูบาอาจารย์คอยสอน คอยเตือนไว้ล่วงหน้า พอปฏิบัติไปถึงก็จะรู้ทันทีว่าเลยเถิดหรือไม่ นี่คือเรื่องการบริโภคอาหาร ถ้าบริโภคไม่เป็นก็จะเป็นกามฉันทะ เป็นนิวรณ์ ที่จะขวางความเจริญของจิตใจ คือความสงบสุข ถ้าปรารถนาความสงบสุข ก็จะต้องกล้าใช้อุบายวิธีต่างๆ มาทำลายกามฉันทะหรือกามตัณหา ทำไมต้องรับประทานวันละ ๓ หรือ ๔ ครั้ง ถ้ารับประทานเพื่อร่างกายรับประทานครั้งเดียวก็พอ ไม่ต้องแยกอาหารเป็นจานๆ ควรเอามารวมในจานเดียวกัน ถ้าจู้จี้จุกจิกก็คลุกอาหารให้เหมือนตอนที่อยู่ในท้อง ต่อไปการรับประทานอาหารจะไม่เป็นปัญหา มีอะไรก็รับประทานได้ ถ้าหิวก็พิจารณาความเป็นปฏิกูล หรือดัดนิสัยไม่รับประทานสัก ๓ วัน รับรองได้ว่ากามฉันทะจะพังทลายหายไปหมด จะไม่เป็นปัญหา ตอนเย็นก็จะคิดปรุงแต่งอาหารชนิดต่างๆ พอเห็นพระรูปอื่นอดอาหารก็ลองอดตามดู พออดแล้วความหิวตอนเย็นจะหายไปหมด โดนอำนาจของการอดอาหารทำให้ไม่กล้าปรุงแต่ง เพราะถ้าปรุงแต่งก็จะทุกข์ทรมานใจ ต้องระงับด้วยการเข้าสมาธิ ต้องเด็ดเดี่ยวถึงจะปราบกามฉันทะได้ นี่ก็คือศีลข้อที่ ๖ ไม่บริโภคอาหารหลังเที่ยงวันไปแล้ว ใช้เครื่องสำอางต่างๆ ทำให้ร่างกายมีกลิ่นหอม ร่างกายสวยงาม และไม่หาความสุขจากเครื่องบันเทิงต่างๆ เช่นดูหนังฟังเพลงร้องรำทำเพลง ที่เป็นกิจกรรมของกามฉันทะ ถ้าละไม่ได้ก็จะนั่งภาวนาไม่ได้ รับประทานอาหารเย็นเสร็จ ก็ดูละครฟังเพลง แล้วหลับนอนกับสามีภรรยา นอนบนฟูกหนาๆ ๘ หรือ ๙ ชั่วโมง ตื่นสาย เสียเวลาภาวนาไปเปล่าๆ ถ้าเป็นนักปฏิบัตินอนเพียง ๔ ชั่วโมงก็พอ พระพุทธเจ้าทรงกำหนดเวลาพักและปฏิบัติให้กับพระเณรดังนี้ ๖ โมงเย็นถึง ๔ ทุ่มให้เดินจงกรมนั่งสมาธิภาวนา ๔ ทุ่มถึงตี ๒ ให้พักนอนในท่าสีหไสยาสน์ ตี ๒ ถึง ๖ โมงเช้าให้เดินจงกรมและนั่งสมาธิต่อ จนถึงเวลาออกบิณฑบาต ร่างกายต้องการเพียง ๔ ชั่วโมงในการพักผ่อนหลับนอน ถ้านอนบนพื้นปูผ้าหรือปูเสื่อ พอร่างกายพักผ่อนเต็มที่แล้ว ก็จะตื่นขึ้นมา แต่ถ้านอนบนฟูกหนาๆ ในห้องที่มีเครื่องปรับอากาศ มีกลิ่นหอม พอตื่นขึ้นมาจะไม่อยากจะลุก จะกลับไปนอนต่อ เป็นความขี้เกียจ ไม่บำเพ็ญจิตตภาวนา ไม่มีวิริยะอุตสาหะ เพราะติดอยู่กับกามฉันทะ ไม่สามารถนั่งสมาธิเดินจงกรมได้ จะคิดหาแต่รูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ ตั้งแต่ตื่นจนหลับ ถูกกามฉันทะลากไปตลอดเวลาโดยไม่รู้สึกตัว เวลาอาบน้ำก็ต้องใช้สบู่หอม เสร็จแล้วก็ชโลมด้วยน้ำหอม แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่มีสีสัน เลือกรับประทานอาหารชนิดนั้นชนิดนี้ เพื่อรสที่ถูกปากถูกใจ อยู่ภายใต้คำสั่งของกามฉันทะตั้งแต่ตื่นจนหลับ เช่นอาบน้ำต้องใช้สบู่ที่มีกลิ่นหอมหรือไม่ ต้องประพรมน้ำหอมหรือไม่ เสื้อผ้าต้องเป็นแฟชั่นล่าสุดหรือไม่ ต้องรับประทานอาหารตามความชอบหรือไม่ หรือรับประทานอะไรก็ได้ คิดอย่างนี้จะตัดกามฉันทะได้ ถ้าจะให้ดีก็ควรเปลี่ยนวิถีชีวิตเลย เช่นไปอยู่วัด เพื่อควบคุมกามฉันทะ ไปปลีกวิเวก อยู่ห่างไกลจากแสงสีเสียง รูปเสียงกลิ่นรสต่างๆ เช่นในป่าในเขา ไม่มีละครให้ดู ไม่มีเพลงให้ฟัง แล้วก็ต้องสำรวมตาหูจมูกลิ้นกายใจ เพื่อไม่ให้เกิดกามฉันทะขึ้นมา ไม่ฟังสิ่งที่จะทำให้เกิดกามฉันทะขึ้นมา ถ้าจะฟังก็ฟังเทศน์ หรือดูหนังสือธรรมะ เพราะจะทำให้จิตสงบ นี่คือวิธีกำจัดกามฉันทะ ที่เป็นอุปสรรคต่อการทำจิตใจให้สงบ พอกำจัดได้แล้วการนั่งสมาธิก็นั่งได้อย่างสบาย ไม่มีอะไรมารบกวน ไม่มีความอยากดื่มอยากรับประทาน อยากดูอยากฟัง จิตก็จะสงบได้ ถ้ายังไม่สงบก็ต้องเจริญสติเพื่อไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน ไม่ให้คิดเรื่อยเปื่อย ด้วยการบริกรรมพุทโธๆ หรือสวดมนต์ สวดบทที่จำได้ ไม่ต้องเปิดหนังสือดู เพราะจะได้สวดในทุกอิริยาบถ ยืนเดินนั่งนอน เดินไปก็สวดมนต์ไป บริกรรมพุทโธๆไป ถ้าสติมีกำลังมากพอ สามารถรู้ว่าร่างกายกำลังทำอะไรอยู่ โดยไม่คิดอะไร ก็ไม่ต้องสวด ไม่ต้องบริกรรม เช่นรู้ว่ากำลังรับประทานอาหาร กำลังตักอาหาร กำลังเคี้ยวอาหาร กำลังกลืนอาหาร ไม่คิดเรื่องอื่น ก็ไม่ต้องบริกรรมก็ได้ เพราะต้องการกำจัดความคิดปรุงแต่ง ให้สังขารทำงานให้น้อยที่สุด ให้จิตรู้อยู่กับการเคลื่อนไหวของร่างกาย เหมือนตำรวจที่คอยเฝ้านักโทษ ไม่ให้หลุดไปจากสายตา ให้จิตเฝ้าดูร่างกายอยู่ทุกขณะ ไม่ไปที่อื่น อย่าปล่อยให้ร่างกายอยู่ตรงนี้แต่จิตอยู่ที่เชียงใหม่ อยู่ตามสถานที่ต่างๆ ให้อยู่ที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่ให้ไปอดีตไปอนาคต นี่คือการมีสติ ก็ต้องใช้การบริกรรมเป็นเชือกอีกเส้นหนึ่ง สติจะได้มีกำลังมากขึ้น จะดึงจิตไม่ให้ลอยไปที่อื่นได้ ถ้าไม่ลอยไปที่อื่น ไม่คิดเรื่องราวต่างๆ เวลาภาวนาจะสงบได้เร็ว ให้อยู่กับพุทโธ ก็จะอยู่กับพุทโธ ให้อยู่กับลมหายใจ ก็จะอยู่กับลมหายใจ ไม่ไปคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ ที่นั่งกันแล้วไม่สงบเพราะไม่อยู่กับงาน ชอบไปทำงานอื่น ไปคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ ขณะที่งานที่ให้ทำ คือให้พุทโธๆ กลับไม่ทำ ไปคิดถึงอาหาร คิดถึงความบันเทิง คิดถึงคนนั้นคนนี้ ก็เลยไม่สงบ จะสงบได้ใจต้องเป็นหนึ่ง ต้องอยู่กับเรื่องเดียว อยู่กับลมอย่างเดียว อยู่กับพุทโธอย่างเดียว ถึงจะสงบนิ่ง เป็นอุเบกขา สักแต่ว่ารู้ ไม่มีอะไรให้รู้ให้เห็น มีแต่ความว่าง เป็นสมาธิที่มีคุณประโยชน์ต่อการเจริญปัญญาต่อไป เพราะเป็นสมาธิที่ตัดกำลังของกิเลสตัณหา เหมือนถูกฉีดยาสลบ ถ้าเป็นสมาธิที่ไปเห็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ ไปพบกับเทพกับกายทิพย์ ระลึกชาติได้ความรู้เหล่านี้จะไม่ตัดกำลังของกิเลสตัณหา แต่กลับเปิดช่องให้กิเลสตัณหาทำงาน เพราะอยากจะรู้มากขึ้น อยากจะติดตามเรื่องราว เหมือนกับติดตามดูละคร ดูถึงตอนนี้แล้ว ก็อยากจะดูว่าตอนต่อไปเป็นอย่างไร พอออกจากสมาธิก็จะไม่มีกำลังพิจารณา ความจริงของสภาวธรรมทั้งหลาย เช่นขันธ์ ๕ รูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ หรืออายตนะภายนอกและภายใน คือรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ และตาหูจมูกลิ้นกาย ว่าเป็นไตรลักษณ์ เป็นอนิจจัง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา จะไม่มีทางที่จะพิจารณาได้ เพราะกิเลสตัณหาจะดึงไปคิดถึงเรื่องที่ได้พบได้เห็นมา อดที่จะไปอวดไปเล่าให้คนอื่นฟังไม่ได้ นั่งแบบนี้ไม่ได้นั่งเพื่อดับกิเลส แต่ส่งเสริมกิเลสให้มีมากขึ้น ถ้านั่งแล้วสงบนิ่งเป็นอุเบกขาสักแต่ว่ารู้ จะไม่อยากพูดอะไรกับใคร พูดไปก็ไม่รู้เรื่อง พูดให้เสียเวลาเปล่าๆ ถ้าจะพูดก็เพื่อให้รู้จักวิธีปฏิบัติที่ถูกต้อง ไม่พูดอวดว่าเห็นสวรรค์ชั้นนั้น นรกชั้นนี้ เห็นเทพระดับนั้นระดับนี้ เป็นการพูดตามความอยาก อยากให้คนอื่นรู้ เวลาออกจากสมาธิแบบนี้จึงไม่ได้เจริญปัญญา ใหม่ๆจิตยังเป็นอุเบกขาอยู่ เหมือนน้ำที่แช่อยู่ในตู้เย็น เวลาเอาออกจากตู้เย็นใหม่ๆ ก็ยังเย็นอยู่ แต่ความเย็นจะค่อยหมดไป จิตที่เป็นสมาธิก็เช่นเดียวกัน เป็นอุเบกขาเวลาออกมาใหม่ๆ ไม่โลภโมโทสัน เวลาพิจารณาสภาวธรรม เช่นความไม่เที่ยง ก็จะไม่มีอารมณ์มาขัดขวาง ถ้ากิเลสมีกำลังจะพิจารณาความไม่เที่ยงไม่ได้ เพราะกิเลสไม่ชอบความเสื่อม ความตาย ความสูญเสีย การพลัดพรากจากกัน กิเลสก็จะสร้างอารมณ์ก่อกวน พอคิดถึงเรื่องดับเรื่องตาย ก็จะหดหู่ขึ้นมาทันที หมดเรี่ยวหมดแรง ไม่มีกำลังจิตกำลังใจ ถ้าคิดไปเที่ยวที่นั้นที่นี่ ไปหาเงินหาทอง หาตำแหน่ง ก็จะดีใจดีดดิ้นเหมือนปลาได้น้ำ ถ้าออกจากสมาธิใหม่ๆ แล้วพิจารณาความตาย ความเสื่อม ความสูญเสีย การพลัดพรากจากกัน จิตจะเฉยๆ จะรับความจริงที่ว่า เกิดมาแล้วต้องแก่ต้องเจ็บต้องตาย ต้องพลัดพรากจากกันได้ ถ้าไม่พิจารณาก็จะคิดว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น จึงคิดว่าจะอยู่ไปนานๆ จะไม่เจ็บไข้ได้ป่วย จะร่ำจะรวยมากขึ้น จะมีตำแหน่งสูงขึ้น จะคิดอย่างนี้ พอไปเจอของจริง คือความแก่ความเจ็บความตาย ก็ตกใจ ถ้าพิจารณาอยู่เรื่อยๆ จะไม่ตื่นเต้นตกใจ เพราะรู้ว่าจะต้องเกิดขึ้นแน่ๆเหมือนฉีดวัคซีนป้องกันโรค ร่างกายจะสร้างภูมิคุ้มกัน เวลามีโรคระบาดจะไม่เจ็บไข้ได้ป่วย เพราะมีภูมิคุ้มกัน การพิจารณาปัญญาก็เป็นการสร้างภูมิคุ้มกัน ไม่ให้เกิดทุกข์ใจขึ้นมา พอได้พิจารณาบ่อยๆ ว่าต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย ต้องพลัดพรากจากสิ่งที่รักที่ชอบ จะฝังอยู่ในใจ จะไม่ลืม พอพบกับเหตุการณ์จริง ก็จะรู้สึกเฉยๆ เพราะรู้ว่าต้องเป็นอย่างนี้แน่นอน เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ ห้ามไม่ได้ ไปวิตกกังวลทำไม ทำให้ทุกข์ใจไปเปล่าๆ แต่เวลาฉีดวัคซีนใหม่ๆ จะมีอาการแพ้ อาจจะเป็นไข้อ่อนๆ ฉันใด เวลาพิจารณาธรรมใหม่ๆ ก็จะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ก็ต้องฝืนพิจารณาไป เหมือนกินยาขมที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย ให้คิดว่าเป็นผลข้างเคียงจากการฉีดวัคซีน หลังจากได้สร้างภูมิคุ้มกันขึ้นมาแล้ว เวลาพิจารณาจะไม่หดหู่ จะสงบ เพราะความจริงจะทำให้จิตใจสงบ ถ้าใจยอมรับความจริง ไม่ต่อต้าน กิเลสจะไม่สามารถทำให้ใจทุกข์ กับความจริงที่ต้องเกิดขึ้น นี่คือเรื่องของการปฏิบัติที่จะนำไปสู่การหลุดพ้น จากความทุกข์ทั้งหลาย ต้องถือศีล ๘ ถึงแม้จะไม่เต็มรูปแบบ ก็ยังดีกว่าไม่ถือเลย เพราะอาจจะต้องปรับให้เข้ากับภาวะของเรา เช่นรับประทานอาหารตอนเที่ยงถึงบ่ายโมง ไม่ได้นุ่งขาวห่มขาว เพราะต้องแต่งเครื่องแบบ รักษาศีล ๘ เพื่อสำรวมตาหูจมูกลิ้นกาย แล้วก็เจริญสติทุกเวลานาที ตั้งแต่ตื่นจนถึงหลับ พอได้สมาธิก็ต้องระวังมิจฉาสมาธิ ถ้าใจสงบแล้วออกไปรู้เรื่องต่างๆ ให้ดึงกลับมา อย่าไปตามรู้ จะไม่สงบ ไม่เป็นอุเบกขา ต้องให้สงบเป็นอุเบกขา อย่าไปดึงออกมา ปล่อยให้พักให้เต็มที่ ถึงแม้จะมีภาระกิจการงานที่ต้องทำ ก็อย่าไปให้ความสำคัญกว่าความสงบ ถ้าไปดึงออกมาต่อไปจะสงบยาก ปล่อยให้ถอยออกมาเอง พอเริ่มคิดปรุงแต่ง ก็ต้องเอามาพิจารณาทางปัญญา พิจารณาอนิจจังทุกขังอนัตตาในสภาวธรรมต่างๆ เช่นรูปเสียงกลิ่นรส ลาภยศสรรเสริญสุข รูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ พิจารณาเพื่อตัดอุปาทาน ตัดตัณหาความอยาก ถ้าตัดได้ใจก็จะหลุดพ้นเป็นขั้นๆไป ขั้นต้นก็ตัดรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ ตัดลาภยศสรรเสริญสุข แล้วเข้ามาตัดรูปเวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ และตัดในจิต ถอยไปที่เวทนาสัญญาสังขารวิญญาณ ถอยเข้าไปในจิต ก็ต้องตามเข้าไปในจิต ตัดไม่ให้มีอะไรเหลือ เป็นการบรรลุเป็นขั้นๆ เป็นอริยมรรคอริยผล ๔ ขั้น คือโสดาปัตติมรรค โสดาปัตติผล สกิทาคามิมรรค สกิทาคามิผล อนาคามิมรรค อนาคามิผล อรหัตมรรค อรหัตผล แล้วพระนิพพาน อรหัตผลกับพระนิพพานท่านแยกไว้เป็นสองส่วน ต้องได้อรหัตผลก่อนถึงจะเป็นนิพพาน นี่คือมรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ เป็นรางวัลหรือปริญญา ของผู้ปฏิบัติสมถภาวนา และวิปัสสนาภาวนา ของผู้ถือศีล ๘ ศีล ๑๐ ศีล ๒๒๗ ของผู้ออกบวช ถ้าอยากจะบรรลุเร็วก็ต้องหยุดกิจกรรมอย่างอื่น เหมือนนักศึกษาถ้าไปยุ่งกับกิจกรรมต่างๆ ก็จะเรียนไม่จบ เพราะไม่เข้าห้องเรียน มัวไปทำกิจกรรมอื่นแทน ถ้าต้องการจบเร็วๆ ภายในเจ็ดปีเป็นอย่างช้า ก็ต้องปล่อยวางกิจกรรมอย่างอื่นให้หมด สละทรัพย์สมบัติข้าวของเงินทองให้ผู้อื่นไป ออกบวช ไปอยู่ตามป่าตามเขา กับครูบาอาจารย์ที่มีประสบการณ์ ได้รับปริญญามาแล้วเป็นผู้สั่งสอน ก็จะสามารถจบได้ ภายใน ๗ ปีอย่างแน่นอน ด้วยวิริยะอุตสาหะ ไม่เสียดายสิ่งทั้งหลายในโลกนี้ คิดว่าเป็นวัสดุก่อสร้างเรือนใจ เช่นการบริจาคทรัพย์สมบัติ ข้าวของเงินทอง เป็นเหมือนการซื้อวัสดุก่อสร้างเรือนใจ เวลาจะสร้างอาคารต้องซื้อวัสดุก่อสร้าง ถ้าสร้างเรือนใจก็ต้องซื้อวัสดุก่อสร้างของเรือนใจ คือทานศีลภาวนา ทานคือการให้สมบัติข้าวของเงินทองให้แก่ผู้อื่น เก็บไว้เท่าที่จำเป็นต้องใช้เท่านั้นแล้วก็รักษาศีล ๘ ให้บริสุทธิ์ ถ้าจะภาวนา แล้วก็เจริญสติอย่างต่อเนื่อง หาสถานที่สงบสงัดวิเวกอยู่ ห่างไกลจากรูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ รับรองได้ว่าจะต้องเกิดผลอย่างแน่นอน ถ้าเหตุเป็นอย่างนี้ผลไม่เป็นอย่างอื่น ที่ผลไม่เกิดเพราะเหตุไม่เป็นอย่างนี้ มีแต่จอโทรทัศน์ มีแต่เครื่องเสียง เครื่องบันเทิงต่างๆ ก็เลยไม่ได้ผลที่อยากได้กัน จึงควรพิจารณาที่เหตุว่ากำลังทำอะไรอยู่ กำลังปฏิบัติธรรม หรือกำลังปฏิบัติกิเลส ส่วนใหญ่จะปฏิบัติแต่กามฉันทะ คิดถึงแต่รูปเสียงกลิ่นรสโผฏฐัพพะ ก็เลยไม่บรรลุผลที่ต้องการ ขอให้นำไปพิจารณา. พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
..............................
กัณฑ์ที่ ๔๒๖ วันที่ ๑๐ กรกฎาคม ๒๕๕๔ (จุลธรรมนำใจ ๒๖)
|
tangkay
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?] (‿✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้ แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ .... สิบปีผ่านไป....... อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์ แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ Link |
||||||||||||
