ทุกข์เพราะใจ


เรื่องเล่าเช้าวันพระ:

เขียนเล่าเรื่อง....

 พระไพศาล วิสาโล

พระอาจารย์พรหมวังโส เป็นพระชาวอังกฤษ

ศิษย์หลวงพ่อชา สุภัทโท

 ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่บัณฑิตจากมหาวิทยาลัยเคมบริดจ์

 จะมาใช้ชีวิตอย่างพระป่าในภาคอีสาน

ซึ่งมีวิถีชีวิตแตกต่างจากชาวตะวันตกมาก

 มีประสบการณ์หลายอย่างที่นั่น

ซึ่งท่านไม่เคยเจอะเจอมาก่อนในอังกฤษ

ประสบการณ์อย่างหนึ่งที่ท่านจำได้ไม่ลืมเลย

เกิดขึ้นขณะที่ท่านบวชได้เพียงปีเดียว

มีงานฉลองในหมู่บ้าน ๓ วัน ๓ คืน

เป็นธรรมดาของชาวบ้านที่เมื่อมีมหรสพ ก็จะเปิดเสียงดังเต็มที่

 ราวกับจะเผื่อแผ่ให้คนทั้งหมู่บ้านได้ร่วมสนุกสนานด้วย

ปรากฏว่าเสียงดนตรีดังกระหึ่มไปถึงวัด ซึ่งอยู่ห่างไป ๑ กิโลเมตร

ไม่มีมุมไหนของวัดที่เสียงดนตรีนั้นจะทะลวงไปไม่ถึง

กลางค่ำกลางคืน เสียงมหรสพก็ยังดังไม่หยุด

 ยิ่งดึก เสียงก็ยิ่งดังจนถึงรุ่งเช้า พระทั้งวัดนอนแทบไม่ได้เอาเลย

วันรุ่งขึ้นพระในวัดจึงขอร้องผู้ใหญ่บ้านว่า

ถ้ามหรสพยุติราวตี ๑ จะได้ไหม เพื่อให้พระมีเวลาหลับสัก ๒ ชั่วโมง

 ก่อนที่จะลุกขึ้นมาทำวัตรตอนตี ๓ แต่ผู้ใหญ่บ้านกลับปฏิเสธ

พระในวัดไม่มีที่พึ่งอื่นใดนอกจากหลวงพ่อชา

จึงพากันไปขอร้องท่านให้บอกชาวบ้านช่วยหรี่เสียงตอนตี ๑

 เพราะเชื่อว่าผู้ใหญ่บ้านต้องเกรงใจหลวงพ่อแน่ ๆ

อีกทั้งหลวงพ่อคงไม่เห็นดีด้วยกับความสนุกสนาน

ที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลาแถมส่งเสียงดังทำลายความสงบสงัดของวัดป่า

แต่แทนที่หลวงพ่อจะเห็นด้วยกับพระในวัด ท่านกลับบอกว่า

“เสียงไม่ได้รบกวนท่าน ท่านต่างหากที่รบกวนเสียง”

 นี้เป็นสิ่งที่พระพรหมวังโสและเพื่อนพระไม่คาดคิด

แต่คำพูดของหลวงพ่อทำให้พระเหล่านั้นได้คิดว่า

เสียงก็เป็นสักว่าเสียง จะดังแค่ไหนก็ไม่ทำให้เราทุกข์ใจได้เลย

หากไม่ทะเลาะเบาะแว้งกับมัน หากวางใจเป็นกลางต่อเสียงนั้น

 ก็ไม่รู้สึกเป็นทุกข์แต่อย่างใด

พระอาจารย์พรหมวังโสพูดถึงประสบการณ์ครั้งนั้นว่า

แม้เสียงมหรสพยังดังอยู่ในหู

แต่ไม่รบกวนจิตใจของพระในวัดอีกต่อไป

เพราะต่างทำใจยอมรับได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

 จะว่าไปมันก็แค่ ๓ วันเท่านั้น ไม่นานมันก็ผ่านไป

ในยามทุกข์ใจ ผู้คนมักโทษสิ่งภายนอก

แต่กลับไม่ตระหนักว่าแท้จริงแล้วสาเหตุของความทุกข์นั้น

อยู่ที่ใจตนเองต่างหาก นั่นเป็นเพราะว่าเราชอบส่งจิตออกนอก

จนลืมกลับมาดูใจของตน

หลวงพ่อชาชี้ให้เห็นนิสัยของคนส่วนใหญ่อย่างชัดเจน

เมื่อท่านกล่าวว่า

 “คนตั้งร้อยพันคนโทษว่ารูมันลึกเพราะล้วงไปไม่ถึง

 ที่จะว่าแขนของตนสั้นนั้นไม่ค่อยมี”











ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโต ธรรมชาติที่พักใจ
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ