·
.


เรื่องเล่าวันพระ ความเมตตาของหลวงพ่อคำเขียน
หลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ
เขียนเล่าเรื่องพระไพศาล วิสาโล

หลวงพ่อคำเขียน มาจำพรรษาแรกที่วัดป่าสุคะโตเมื่อปี ๒๕๑๙

 ความตั้งใจของท่านแต่เดิมคือเพื่อปักหลักที่ใดที่หนึ่ง

เพื่อสอนกรรมฐานอย่างต่อเนื่อง แต่มาอยู่ได้ไม่นาน

 ชาวบ้านจากบ้านท่ามะไฟหวานก็นิมนต์ให้ท่าน

ไปเป็นเจ้าอาวาสที่นั่น เพราะขาดพระ

ท่านรับปากเพราะคิดว่าจะไปเพียงชั่วคราว

ครั้นไปถึงก็พบว่าชาวบ้านที่นั่นมีปัญหาหลายอย่าง

หนึ่งในนั้นก็คือ

เด็กเล็กที่เจ็บป่วยเพราะตามพ่อแม่ไปทำไร่ในที่ไกล ๆ

 บางคนถึงกับป่วยหนักจนตาย


ท่านเห็นแล้วก็ไม่สามารถนิ่งดูดายได้

จึงแก้ปัญหาด้วยการรับเด็กเล็กเหล่านั้นมาดูแลที่วัด

จะได้ไม่ต้องไม่เจอโรคภัยในป่า นั่นคือ

จุดเริ่มต้นของศูนย์เด็กเล็กแห่งแรกของจังหวัดชัยภูมิ

ซึ่งเกิดขึ้นท่ามกลางความหวาดระแวงของเจ้าหน้าที่รัฐ

 เพราะภูโค้งเมื่อปี ๒๕๒๑ เป็นเขต “สีชมพู”

คือเป็นเขตแทรกซึมของคอมมิวนิสต์

สิ่งที่หลวงพ่อทำเวลานั้นผิดแผกจากพระทั่วไป

ทางการจึงสันนิษฐานว่าท่านอาจเป็นแนวร่วมกับคอมมิวนิสต์

แต่ที่จริงหลวงพ่อทำเพราะเมตตาจิตล้วน ๆ

อยากช่วยเหลือเด็กเล็ก ๆ และชาวบ้านเท่าที่ท่านจะทำได้

เป็นเพราะศูนย์เด็กนี้เอง ข้าพเจ้าจึงได้รู้จักกับหลวงพ่อคำเขียน

 ในปี ๒๕๒๓ ได้ปีนเขาขึ้นมาที่วัดภูเขาทอง

(สมัยนั้นยังไม่มีถนนจากแก้งคร้อขึ้นมา)

เพื่อดูว่าจะช่วยเหลืออะไรท่านได้บ้าง

เพราะตอนนั้นข้าพเจ้ายังเป็นฆราวาส

ทำงานสนับสนุนพระและชาวบ้านที่ช่วยเหลือเด็กขาดอาหาร

 อันเป็นปัญหาใหญ่ของเมืองไทยเมื่อ ๓๐ กว่าปีก่อน

จำได้ว่าเมื่อมาพักแรมที่วัดภูเขาทอง หลวงพ่อให้การดูแลอย่างอบอุ่น

จัดหาที่หลับที่นอนและหมอนมุ้งให้ด้วยตัวท่านเอง

เมื่อข้าพเจ้ามาบวชอยู่กับท่านที่วัดป่าสุคะโต

ก็ยังเห็นท่านดูแลเอาใจใส่อาคันตุกะอย่างดีเช่นเดิม

ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังสาละวนกับกิจอื่นอยู่

หลวงพ่อก็จัดที่นอนให้แก่อาคันตุกะเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 โดยที่ข้าพเจ้ายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย

อาคันตุกะวัตรของหลวงพ่อนั้น เป็นที่น่าประทับใจมาก

ท่านถือเป็นธุระของท่านเอง ไม่เคยปล่อย

หรือสั่งให้ศิษย์หรือพระลูกวัดอย่างข้าพเจ้าทำเลย

 เป็นเช่นนี้อยู่นาน จนภายหลังท่านมีอายุมาก

อีกทั้งมีพระและอุบาสกอุบาสิกาอยู่ประจำวัดมากขึ้น

ท่านจึงวางมือในเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามความใส่ใจอาคันตุกะของท่าน

ก็ยังมีอยู่อย่างสม่ำเสมอ

เมื่อท่านย้ายมาจำพรรษาที่วัดป่าสุคะโต

ท่านมีโครงการหลายอย่างพื่อช่วยชาวบ้าน

บางอย่างก็ได้ลงมือทำ เช่น พุทธเกษตร

เพื่อชักชวนชาวบ้านหันมาหาการทำเกษตรเพื่อพึ่งตนเอง

 แทนที่จะปลูกแต่มันหรืออ้อยเพื่อขาย ซึ่งมีแต่จะทำให้เป็นหนี้มากขึ้น

บางอย่างก็เป็นแค่ความคิดแต่ไม่ได้ลงมือ

เช่น การฝึกอาชีพตัดเย็บเสื้อผ้าให้แก่ชาวบ้าน

ท่านตั้งใจจะหาทุนซื้อจักรเย็บผ้ามาไว้ที่ศาลานอกให้ชาวบ้านได้ฝึกมือ

 แต่โครงการนี้ก็ไม่ได้ทำ

เพราะระยะหลังหลวงพ่อหันมาเน้นหนักการสอนกรรมฐานมากขึ้น

เนื่องจากมีคนเข้ามาฝึกสติกับท่านอย่างต่อเนื่อง

ความเมตตาของหลวงพ่อไม่ได้มีกับคนเท่านั้น

กับต้นไม้ ท่านก็มีมาก ท่านรักป่าและใส่ใจต้นไม้มาก

เวลาเดินสำเร็จป่า หากเห็นต้นไม้ล้มแต่ยังไม่ถึงตาย

 ท่านจะพยายามพยุงและช่วยชีวิตต้นไม้เหล่านั้น

ท่านเล่าว่า ตอนเป็นฆราวาสไม่เคยมีนิสัยเช่นนี้

เห็นต้นไม้ก็คิดแต่จะตัด

 แต่กรรมฐานได้เปิดใจท่านให้มีเมตตาต่อสรรพชีวิต

ไม่ว่า คน สัตว์ หรือต้นไม้ ท่านจึงพยายามอนุรักษ์ป่า

ที่วัดป่าสุคะโตอย่างเต็มที่แม้อุปสรรคจะมากมาย

 ขณะเดียวกันก็ปลูกป่าที่วัดภูเขาทองจนร่มครึ้ม

ทั้ง ๆ ที่ตอนท่านมานั้น วัดภูเขาทองโล่งเตียน

เพราะเจ้าอาวาสองค์เก่าตัดต้นไม้หมด

เนื่องจากเป็นอุปสรรคต่อการเล่นว่าว

แม้ทุกวันนี้หลวงพ่อชรามากแล้ว เรี่ยวแรงก็ถดถอย

แต่ภาพหลวงพ่อปลูกต้นไม้ รดต้นไม้ ก็ยังเป็นภาพที่คนวัดเห็นคุ้นตา

 ท่านไม่ได้สอนเท่านั้น แต่ท่านทำให้ดู และทำด้วยใจรัก

 ธรรมชาติที่วัดป่าสุคะโตจึงเจริญงอกงาม

สร้างความรื่นรมย์แก่ผู้เยี่ยมเยือนและผู้อาศัยจนทุกวันนี้






ที่มา fb. วัดป่าสุคะโต