ปราชญ์ผู้สันโดษ

เขียนเล่าเรื่องพระไพศาล วิสาโล

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต)

 เป็นพระมหาเถระที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นปราชญ์

ที่สำคัญที่สุด ของพุทธศาสนาไทยในปัจจุบัน

 ว่าจำเพาะสมณศักดิ์ของท่านก็จัดว่าสูงมาก

คือเป็นพระราชาคณะขั้นรองสมเด็จ

แต่ท่านมีความเป็นอยู่อย่างสมถะมาก

 พึงพอใจในการอยู่อย่างเรียบง่าย

 และเสมอต้นเสมอปลายในเรื่องนี้มาโดยตลอด

ตั้งแต่เป็นพระชั้นผู้น้อยจวบจนถึงปัจจุบัน


เมื่อครั้งที่ท่านยังเป็นเจ้าอาวาสวัดพระพิเรนทร์

 แม้ได้รับสมณศักดิ์เป็นพระราชวรมุนี

 และเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง

โดยเฉพาะเมื่อหนังสือพุทธธรรม ฉบับขยายความ

 ได้ตีพิมพ์เผยแพร่

แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของท่านแทบไม่ได้แตกต่าง

ไปจากตอนเป็นพระหนุ่มเมื่อ ๒๐ ปีก่อนหน้านั้นเลย

กุฏิของท่านมีหนังสือกับอุปกรณ์ที่ใช้เขียนหนังสือเป็นหลัก

 ดูโล่งและเป็นระเบียบ

คราวหนึ่งมีญาติโยมขออนุญาต

ติดเครื่องปรับอากาศให้ท่าน

เนื่องจากรอบวัดเป็นย่านชุมชน มีมลภาวะมาก

มิหนำซ้ำข้างวัดยังเป็นร้านทำทอง

กลิ่นน้ำประสานทองโชยมาที่กุฏิของท่านทุกวัน

ทำให้ท่านมีอาการภูมิแพ้ หอบ เหนื่อย

แต่ท่านก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง

แต่ญาติโยมก็ไม่ละความพยายาม

ในที่สุดก็สามารถพาช่างมาติดเครื่องปรับอากาศให้ท่านจนได้

 แต่ท่านก็ได้ใช้น้อยมาก เพราะไม่นาน ก็ย้ายออกไป

 เมื่อท่านไปยังวัดญาณเวศกวัน

ท่านก็ยังไม่ยอมติดเครื่องปรับอากาศเช่นเดิม

 คงใช้แต่พัดลมช่วยระบายความร้อน

เหมือนเมื่อครั้งอยู่วัดพระพิเรนทร์

ท่านเป็นพระเถระที่ไม่สะสม

ทั้ง ๆ ที่ได้รับอติเรกลาภในโอกาสต่าง ๆเป็นประจำ

 โดยเฉพาะเวลามีญาติโยมมาจัดงานทำบุญถวายท่าน

 เนื่องในวันคล้ายวันเกิดบ้าง ในวันสำคัญทางศาสนาบ้าง

 หรือแสดงมุทิตาจิตที่ได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์บ้าง

ของที่นำมาถวายนั้นเป็นสิ่งของเครื่องใช้มากมาย

 แต่เมื่อเสร็จงานแล้ว ท่านจะเก็บแต่เฉพาะหนังสือไว้

ส่วนของอื่น ๆ ท่านจะแจกต่อให้แก่พระเณรในวัด

ของถวายบางอย่างบรรจุใส่กล่องสวยงาม

บางกล่องก็ห่อเป็นของขวัญ

ท่านก็ไม่เปิดดูด้วยซ้ำว่าข้างในเป็นอะไร

 วิธีการแจกของท่านก็คือติดหมายเลขที่กล่องเหล่านั้น

แล้วทำสลากให้พระเณรแต่ละรูปมาจับ

ใครได้สลากตรงกับของกล่องใด ก็รับของกล่องนั้นไป

ว่ากันว่า การแจกแบบนี้สามเณรในวัดชอบมาก

เพราะอาจได้ของใช้ดี ๆ ซึ่งตามปกติไม่มีโอกาสได้รับ

นอกจากของขวัญ ค่าลิขสิทธิ์หรือค่าตอบแทนจากงานเขียน

 ท่านก็ไม่เคยรับ หากแต่บริจาคให้แก่สถาบัน มูลนิธิ

หรือสาธารณกุศลต่าง ๆ

ทั้งนี้เพราะท่านถือว่างานเขียนเหล่านั้น

เป็นการบำเพ็ญธรรมทาน

 อันเป็นหน้าที่อย่างหนึ่งของบรรพชิต

งานบรรยายก็เช่นกัน ไม่ว่าที่ไหน

เมื่อเจ้าภาพถวายซองปัจจัยแก่ท่าน

ท่านก็จะมอบคืนเพื่อเป็นทุนดำเนินงาน

ขององค์กรเหล่านั้นต่อไป

 โดยไม่เคยเปิดดูเลยว่าในซองนั้นมีเงินเท่าไร

หากมีผู้มาถวายปัจจัยให้แก่ท่านที่วัด

 ท่านก็จะมอบให้เป็นสมบัติของสงฆ์

 ไม่เก็บไว้แม้แต่บาทเดียว



ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโต ธรรมชาติที่พักใจ