O ปีกนก กับ อกคน .. O
กอไผ่ - จระเข้หางยาว O ถึงรอบนกโบกบิน .. ยามสิ้นฝนเพื่อร่วมดับมืดหม่นให้ป่นหายถึงเพ-ลาลมล่อง .. วันผ่องพราย-แสงกำจายโลมโลก .. พ้นโศกตรมO ทานตะวันช้อยช่อ .. ร่ำรอแดด-ทอลงแวดล้อมอยู่ .. รับสู่สมหลังผึ้งภู่ตฤปหอม .. แล้วจ่อมจม-รสรื่นฉมฉ่ำหวาน .. แห่งกาลนี้O ต้อง-ลมหนาวล่องสายรำบายผ่านหอมดอกมาลย์, ภุมรินก็บินปรี่-หมายเสพหวานเรณูอย่างรู้ที-เกสรรูป .. กลีบสี .. อย่างที่เคยO เมื่อปีกนกโบกบ่ายสู่ปลายฟ้าแววนัยน์ตาห่วงละห้อยก็ค่อยเผย-อิริยา .. รูป .. จริต .. ลงชิดเชย-หยอก .. ยั่ว .. เย้ยปรารถนาเพรียกอาวรณ์O คำนึงล้ออารมณ์ .. กลางลมร่ำภาพแก้มก่ำ .. อ้อนออด, พาทอดถอน-สะท้านสะเทิ้นห้วงใจเหมือนไฟฟอน-คอยรุมร้อนเร้าอยู่ ไม่รู้วายO ดูเถิด .. รูปผ่องแผ้วในแววตา-นั้น-เกินกว่า-พรับเบือนให้เลือนหายล้อ-อารมณ์ .. อาลัย .. หัวใจชาย-ให้แต่หมายมุ่งงาม .. อย่าคร้ามเกรงO สกุณาป่าฝน .. บินพ้นผ่านเมื่อรูปคราญเร้ารุม .. เข้ากุมเหงฝากลมเช้าร่ำสั่ง .. เสียงวังเวง-คอยบรรเลงกล่อมเกล้า .. ผู้เยาว์วัยO วันลอยดวงเลื่อนคว้างขึ้นกลางหาวหากแสงวาววับนั้น .. กลับสั่นไหวโดย-อารมณ์อาวรณ์ .. สุมซ้อนนัยเผยออกให้รับรู้ .. มอบสู่กันO ปลายปีกนกบ่ายโบกสู่โลกไกลหากที่ใกล้ชิดอยู่ .. เกินรู้กั้นคืออาวรณ์อาลัย .. ดั่งไฟควัน-สุมทรวงสั่นไหวอยู่ .. ไม่รู้วายO ปีกนกกาง .. เสียงขรม .. ล้อลมร่ำยังคลาคล่ำรูปเงาจนเข้าสายพร้อมหวานซึ้งดื่มด่ำ .. ช่วยรำบาย-ความมุ่งหมายด้านในหัวใจคนO ม่านฟ้าเปิด .. เมฆขาว .. ลมหนาวล่องก็เมื่อต้องหวานประดังอีกครั้งหนเบาบางปลายปีกนก .. ห้วงอกตน-คล้ายวกวนว่อนอยู่ .. เกินรู้วางO ฤดูนี้ลมร่ำ .. อยู่ค่ำเช้าปีกบางเบา.. ก็ร่อนอยู่แต่ตรู่สางลมเอย .. แว่วลมหวน .. เสียงครวญครางเหมือนใจบางเสี้ยวส่วน .. คร่ำครวญคอยO โหยหาคอยบีบเค้นไม่เว้นว่างในที่ทางเย็นเยียบ .. แสนเงียบหงอยในเที่ยวทางเหยียบย่ำ .. ซ้ำซ้ำรอยเพียงละห้อยห่วงเห็น .. ที่.. เป็น .. มีO สายหยุด .. กลีบดอกบาน .. ย่อมลาญร่วงดั่งสูงสรวง .. กาลเวียน .. ย่อมเปลี่ยนสีเหลืองแสดมาลย์หมดกลิ่น .. ก็สิ้นดีเหลือไมตรีพี่นั้น .. ยังมั่นคอยO ปีกบางยังลอยล่องเต็มท้องฟ้าเมื่อเหว่ว้าแตกดับจนยับย่อยหัวใจเคยมืดมน .. ก็หล่นลอยกับร่องรอยนัยชู้ .. ฤดูลมO ที่-เสพรับความคำ .. ตอกย้ำอยู่พึงรับรู้ .. ร่วมหวัง .. ร่วมสั่งสม-ความรู้สึกเสน่หาในอารมณ์เบิกบทบ่มหวานหอม .. รายล้อมทรวงO เสพรับความสื่อสู่ .. จงรู้ว่า-มีคุณค่าสอดซุก .. ไปทุกช่วง-เพียงร่ำรอ .. ความคำเคยบำบวง-ให้เริ่มช่วงกำลัง .. เข้าสั่งการO เสพรับความนัยชู้ .. จงรู้ว่า-เสน่หาพรั่งพร้อมรสหอมหวานมีไว้เพื่อจบจูบ .. ใจรูปคราญให้-สุดต้านทานรส .. แม้บทเดียว !
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 151 คน [