O คอยเจ้า .. O
Secret Garden - Lament For A Frozen FlowerO ด้วยถ้อยคำนำนัยแห่งใจเจ้ามารุมเร้าแนบชิด..ด้วยพิสมัยสุดที่จะแอบซ่อน..อาวรณ์ใครจึงหวั่นไหวในอกสะทกสะท้อนO เจ้าเอยเมื่อ..เผยความก็งามนักเข้ากุมกักใจอยู่ไม่รู้ผ่อนให้เสพทราบเสน่หา..ให้อาวรณ์ก็สุดทอนทัดทาน..หอมหวานนั้นO จำนรรจ์จากหัวใจของใครหนึ่งบอกซาบซึ้งพิสมัย...บอกไหวหวั่นส่งเว้าวอนผ่านย้ำถ้อยรำพันก็สุดกั้นกีดความ..ที่ลามทรวงO กำเริบความปรีดิ์เปรมด้วยเขมภาษ-อันพิลาสพิเราะแสน..จนแหนหวง-นั้นท่วมทับโถมถั่ง..ใจทั้งดวงจนสุดล่วงพ้นผ่าน..หอมหวานนี้O เสียงออดอ้อน..ซ้อนซ้ำถ้อยคำรักก็จำหลักลงทรวง..เช่นบ่วงที่-ผูกล่ามร้อยรัดรึง..คำนึง-มีให้ยินดี..ห่วงเห็นไม่เว้นวายO ลมอุสุมพ้นผ่าน..ไปนานเนิ่นให้เพลิดเพลินบทนิยามแห่งความหมายจนวสันต์หม่นคล้ำ..เข้ากล้ำกรายฟ้าพร่างพรายระเริงเต้น..ด้วยเส้นไฟO จึงร้อยเรียงคำพากย์..นี้ฝากสู่เพื่อรับรู้..งามนั้นว่าสั่นไหวเช่นวิชชุประภาพแผ่..เห็นแต่ไกลคอยขับไขงามสรรพให้รับรู้O ผ่านอักษรตอนคำมาย้ำจิตบำบวงฤทธิ์แห่งอิฏฐาให้มาสู่ผ่านรสความ..รสคำ..ความดำรู-จะชื่นชูปฏิพัทธ์..รุมรัดใจO หอมหวานในความหวังจะปลั่งปลาบจะแทรกซาบซึ้งสู่ให้รู้ได้มนต์แห่งชายจะเหนี่ยวหน่วง..ความห่วงใยจนวาบไหววนเวียน...สุดเปลี่ยนแปลงO โอมเทพ..พึงสดับถ้อยลูกร้อยร่ำช่วยเสกซ้ำรำบาย..ความหน่ายแหนงแทรกสุจริตคมคำลูกสำแดงเถิด..ถ้วนแหล่งฟากฟ้า..จงอย่าเมินO สำทับให้อย่าสิ้น..ถวิลหา..ร่วมพร่ำพร้องเจตนา...เถิด-อย่าเขินให้เสน่หาก่อระลอกเข้าหยอกเอินร่วมเพลิดเพลินอภิรมย์ที่สมยอมO คอยเจ้า..เช่นกระต่ายที่หมายจันทร์เพียงจะปันแสงปลั่ง..ร่วมหลั่งหลอมเช่นหยาดฝนชื่นล้ำ..ได้ด่ำดอมหยาดลงล้อมอุระผืนให้ชื่นเย็นO จัก..รอคอยเช่นนั้นนิรันดร์อยู่ด้วยหัวใจชื่นชู..ให้รู้เห็นมองเถิด..ให้ทั่วถ้วน..อย่างควรเป็นใจจะเต้น..สั่นอยู่ ไม่รู้ยาม !
ขึ้นกลอน ก็ไพเราะเหลือเกิน..
อ่านแล้ว"มีสัมผัส"เลยว่า..
คั้นความ คั้นคำ...ออกมาจากขั้วหัวใจ
"O ด้วยถ้อยคำนำนัยแห่งใจเจ้า
มารุมเร้าแนบชิด..ด้วยพิสมัย
สุดที่จะแอบซ่อน..อาวรณ์ใคร
จึงหวั่นไหวในอกสะทกสะท้อน"
ว่าแต่ว่าทำไมมินตราจึงได้สิทธิพิเศษ ..
โดนตรวจคำ ตรวจความ..ที่โพสทุกครั้งนะ