|
|
... An August's Tale 2...
...
"อำนวย เจ้าหายไปไหน
รุ้ไหม อำไพ โศกเศร้าจาบัลย์
บอกว่ากลับวันที่สิบห้า
บอกว่ากลับวันที่สิบห้า...
หลอกฉันรอท่า นะไอ้จอมมาร...
อำนวย เจ้าหายไปไหน
รู้ไหม อำไพ คิดถึง ทุกวัน
รอเจ้าที่สถานีรถไฟ
รอเจ้าที่สถานีรถไฟ...
เจ้าหายไปไหน ไม่กลับมาหากัน..."
...
ท่าทางคุณอำนวยคงไม่กลับมาเสียแล้ว...
ฉันจำได้ วันที่เธอคนนั้นไปรอที่สถานีรถไฟ
ในวันที่อำนวยบอกว่าจะกลับมา... 15 สิงหาคม ...
อ้อ...ลืมบอกไป... เธอชื่อ อำไพ ....
ดวงตาของเธอดูมีสีแดงๆ...
จะเข้าไปถามว่า "ตาแดงๆ ใครแกล้งมาหรือบอกน้อง..." ก็คงไม่เข้าที
ฉันเลือกจะนั่งแอบอยู่ที่เก้าอี้สามตัวถัดมาดีกว่า จนกระทั่งเธอ...
ยังๆ... เธอยังไม่กลับ...
เธอรอนานจนหิว เลยเดินไปซื้อลูกชิ้นปิ้งที่สถานีรถไฟมานั่งกิน
ด้วยความโมโหปนความสงสัย...
เธอนั่งก้มหน้ามองรางรถไฟ...
เหมือนจะส่งกระแสจิต...อ่ะ พอก่อน ดีกว่า เดี๋ยวเลอะเทอะกันไปใหญ่....
เธอจิ้มลูกชิ้น จิ้มน้ำจิ้ม อิ่มอร่อยอย่างเพลิดเพลิน...
อำนวยหายไปจากความทรงจำของเธอขณะหนึ่ง... ในช่วงเวลานั้น...
ฉันนั่งลูบท้อง...แหงนหน้าขึ้นมองตารางเวลาเดินรถ...
เที่ยวล่าสุดที่เพิ่งจอดอย่างเงียบสงบ มาจอดตอนทุ่มสี่สิบห้า...
เหลืออีกเที่ยวเดียว...สามทุ่ม... ทนรอดูเธอไปอีกหน่อยละกัน...
ไม่เกินสิบนาทีหลังจากที่คนลงจากรถหมดแล้ว...
เธอกลายเป็นผู้ปลดปล่อยฉันจากความหิวโหย โดยที่ฉันไม่คาดฝัน...
เธอวางถุงพลาสติก และไม้จิ้มลูกชิ้นในถุงนั้น...ไว้บนเก้าอี้ก่อนลุกขึ้น...
เธอเอามือเช็ดๆกระโปรง แล้วเดินออกจากสถานีรถไฟไป...
เธอไม่ได้สะบัดอะไรทั้งนั้น... มันสะบัดของมันเอง... มีสปริงตัวเล้กน้อย...
ผมอันยาวสลวยของเธอ...
" เย้... ได้ไปหาข้าวกินซะที...หิวอิ๊อ๋าย..."
นั่นเป็นความรู้สึกวูบแรกของฉันที่แว่บเข้ามา...
แต่พอคิดอีกที... " เอ๊ะ... หรือเรากักขังตัวเองไว้กับความหิว...เพื่อนั่งเฝ้ามองเธอ..."
" โดยการขู่เข็ญจากหัวใจ... ของเราเอง..."
" อือม..." ฟังดูเท่ห์ดี ฉันเลือกประโยคหลังละกัน....
ก่อนจะกลับไปที่สถานศึกษา เธอแวะร้านขายดอกไม้...
ซื้อกุหลาบช่อเล็กๆ... มันเป็นสีเหลืองทั้งหมด...
ก่อนขึ้นรถประจำทาง เพื่อเดินทางกลับหอพัก...
ฉันดีใจที่เราได้เดินทางกลับด้วยกัน...
ถึงเราจะเดินทางกลับ ด้วยรถคนละคัน...
ถึงรถที่ฉันรอ จะมาช้ากว่าเธอครึ่งชั่วโมง...
แต่ก็เป็นรถที่พาเราไปในเส้นทางเดียวกัน...
และ ฉันจะไปพบเธอที่จุดหมายปลายทาง... เดียวกัน...
" ใครๆก็ต้องตายทั้งนั้น..." เสียงหนึ่งดังแว่วมาจากท้ายรถ
คนสองคนนั่งปลอบใจกันภายใต้ชุดสีดำ...
เขาคงไปงานฌามปนกิจกันมา...
" แล้วทำไมเราต้องได้ยินด้วยวะ....หมดมู๊ดเรยยยตรู....เฮ้อออ...."
หลังจากที่ฉันแน่ใจว่า "อำนวย" ไม่ได้กลับมา...
ฉันเริ่มส่งดอกไม้ให้อำไพ อย่างสม่ำเสมอ (เหมือนในตอนแรกที่เล่าไปแล้ว)
แต่เมื่อใดที่เธอได้ไปที่ตลาด...
เธอจะซื้อดอกกุหลาบสีเหลืองติดมือกลับมาเสมอๆ
ฉันไม่มีกุหลาบสีเหลืองให้เธอ...
ฉันมีแต่กุหลาบ...ที่เป็นสีชมพู...
กับบทกลอนสั้นๆที่เธอ...
โยนมันทิ้งหลังจากที่อ่านจบ...
ก็ยังดี... อย่างน้อย เธอก็ได้อ่านมัน...
เดือนสิงหาคมของปีแรกที่เริ่มปิ๊งเธอผ่านไปอย่างรวดเร็ว...
ฉันเลิกไปเฝ้าดูเธอที่หอพักแล้ว...
กุหลาบที่ฉันส่งให้เธอ... ก็ลดลงจากช่อ เหลือเพียงวันละหนึ่งดอก...
ยังเป็นกุหลาบสีชมพูเหมือนเดิม...
เพราะฉันยังเห็นเธออุ้มดอกกุหลาบสีเหลืองกลับมาในทุกๆครั้งที่เธอไปตลาด...
และฉันดื้อเกินไปกว่า จะเปลี่ยนสีดอกกุหลาบที่ฉันอยากจะส่งให้เธอ...
ย่างเข้าเดือนสิงหาคมของปีที่สอง...
อำภา ก้าวเข้ามาในชีวิตของฉันอย่างไม่ทันรู้ตัว...
เธอไม่ได้มาทำอะไร... เธอมา "ต๊ะเอ๋"...เฉยๆ...
อำภาอ่อนเยาว์กว่า อำไพ...
ดีนะไม่ได้เป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน...
เธอสวยสดใสร่าเริง...สมส่วนน...เอ๊ยยย... สมวัย...
ฉันสนิทสนมกับอำภาในระยะเวลาที่รวดเร็ว...
ในขณะที่ ฉันก็ไม่ได้ละสายตาจากอำไพ เพราะฉันยังมีคำถามอยู่ในใจ...
ปีหนึ่งผ่านไปแล้ว ทำไมเธอยังไม่รู้จักปล่อยวาง...จากอำนวย...
แต่ฉันไม่กล้าไปถามเธอหรอก...
ถึงแม้เธอยังคงดูดึงดูดความสนใจของฉันขนาดไหน...
ทั้งแว่นตา ฟันทอง ลอนผม...และชอล์กที่เปื้อนกระโปรง...
กุหลาบสีเหลืองนั่นต่างหาก ที่ขวางคอ ตำใจฉันอยู่...
แล้ววันนั้นก็มาถึง... วันที่ฉันกับอำภาไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะ...
อำภาเดินถือถุงซื้อลูกชิ้นปิ้งมา... ฉันไม่ได้รอให้เธอเอ่ยปากชวนกินด้วยซ้ำ...
ฉันวิ่งกลับไปที่นั่น ไปหาเธอคนนั้น....อำ...อะไรแล้วอ่ะ... อำไพๆ....อิอิ ลืมๆ....
เมื่อพบอำไพ ฉันไม่ลังเลที่จะถามอีกต่อไปแล้ว...
" เธอจำได้มั๊ย? วันนั้น ที่สถานีรถไฟ..."
เธอยืนงง ไม่ได้ตอบอะไร...เป็นฉันเองที่พูดไป หอบแห่กๆไป...
" วันนั้น ที่เธอไปรอใครคนนึง ที่สถานีรถไฟ..."
เหมือนเธอจะเริ่มระลึกได้ เธอทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย...
" เธอนั่งกินลูกชิ้น...แล้วเหลือรถไฟอีกเที่ยวหนึ่ง... เธอไม่ได้รอเค้าหรอก..."
เธอกลับมาทำหน้างงอีกครั้งหนึ่ง...
" เธอควรจะรอ...แต่เธอไม่อดทน เหมือนที่ฉันคิดไว้...."
" แล้วเธอก็เดินไปซื้อดอกกุหลาบ กุหลาบสีเหลือง..."
" เธอทิ้งถุงน้ำจิ้มไว้เลอะเทอะเก้าอี้ ที่ชานชาลา..." ฉันร่ายรำอย่างยาว ก่อนจะถูกสวนกลับมา...
" แล้วมันเรื่องอะไรของเธอ... ชั้นซื้อหวยร้านนั้นประจำ อ่ะ..." เธอเริ่มตอบคำถาม...
" ร้านนั้นมันปิดสองทุ่ม..."
" แล้วกุหลาบบบบ...จี๋เหลืองงงง..." ฉันเริ่มหรี่วอลุ่มลงเล็กน้อยยย....
" ก็สวนเจ๊เค้าปลูกแต่สีนี้ เค้าให้เอามาปักแจกันไหว้พระ...มีคำถามอะไรอีกมั๊ย???...."
" แล้วที่เธอนั่งตาแดงๆ...ที่สถานีร..."
" ถูกหวย แxก ไง...แค่นี้คิดไม่เป็นเหรอ...ไอ่xxx...6Hu@Kwd*e+M@eeeEd...."
" แล้วอำ....เอ่ออ...อำน...."
" อ๋อ...ไอ่นวยน่ะเหรอ... อย่าให้ชั้นเจอมันนะ... มันแหละตัวรับแทง...แมร่..."
ฉันไม่รอให้เธอพูดอะไรต่อไป....วิ่งหนีออกมาก่อนที่อะไรๆจะเละไปกว่านี้ดีกว่า...
ทั้งหมดทั้งปวงที่ผ่านมา....ฉันแค่คิดไปเอง...
ทั้ง อำนวย อำไพ....เฮ้อออ... ไปหา อำภา ก่อนดีกว่า....
ระหว่างทางก่อนจะถึงสวนสาธารณะมีใครคนหนึ่งมาขวางฉันไว้...
" เอ๊ยยยๆ..... อู... อำเอิงๆ.....อำอู อ้ายอั๊ยยย..."
" ไม่รู้เว้ยยย อำอะไร... ไม่อำแล้วววว...."
" ไอ่เอียยยย เอ้ยยยย......อู...อำเอิงง ไอ.....เอ๊ยยย... เอี๋ยววว อ่องงงง....."
ฉันปล่อยคนหัวล้านๆ หน้าตาเหมือนอ่าง เชิญยิ้ม ไว้ที่หน้าสวนฯ ไม่รู้เค้าพูดอะไร.....
ในสวนสาธารณะ ฉันไม่พบอำภา เธอไม่ได้อยู่ที่นั่น....
ไม่รู้ว่าเธอพาถุงลูกชิ้นไปไหนแล้ว.... ฉันนั่งมองสระน้ำ...มีแต่คำว่า "อำ" ลอยล่องไปมา.....
" ไอ่เอียยย....อู อ่า....อำเอิงงง อำเอิงง..." ดุดิ๊มันยังจะตามมาอิก......
" อ๋อ... ดำเกิง....ไปอำอะไรมาอ่ะ... อำไมถึงเป็นแอบนิ๊..."
ดำเกิงเรียกแต่ไอ่เอียยๆ ไม่หยุดปาก.........
" เราไม่ได้ชื่อ เอียยย ซะหน่อยยยย...เฮ้อออ....."
" มาๆ นั่งด้วยกัน... กินไรมาละยังล่ะ..."
" อังเอยยย... ไอ่เอียยย...."
ฉันลืมไป ตอนเด็กๆ ฉันเคยเป็น... "ไอ่เปีย" ของเพื่อนๆ...
...
นักแสดงรับเชิญ : อ่าง เอินอิ๊มม.....
...
ความคาดหวัง บางที ก็อยู่สูงเกินกว่าตั้งใจไว้...
ความคาดหมาย อาจเป็นได้ แค่ตัวเรา คิดไปคนเดียว...
ความรอบคอบ ช่วยผู้ฉลาด ที่ขาดเฉลียว...
ความโดดเดี่ยว...ไม่ให้ใคร.... เพราะฉันจอง...
...
| Create Date : 07 สิงหาคม 2550 |
| Last Update : 7 สิงหาคม 2550 5:09:28 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 740 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: ... คนแปลกหน้า ... IP: 125.25.135.189 วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:7:47:42 น. |
|
|
|
| โดย: [ befine ] IP: 125.24.246.137 วันที่: 21 สิงหาคม 2550 เวลา:11:13:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ทุกสิ่ง ... ย่อมมีรอยร้าว ... รอยแตก
เพื่อให้แสงสว่างเล็ดลอดเข้ามาได้เสมอ