... Blank Day ...

...

นึกชื่อเรื่องขึ้นมาก่อน...
ค่อยหาข้อความมาใส่ทีหลัง...
Holi day...
Free day...
Sun day...
สบายเด... อิอิอ...

วันที่ว่างๆ เราทำอะไรกันมั่งน๊า... ในวันนั้น...
แน่นอนล่ะ ชีวิตข้าราชการ คนทำงานออฟฟิศ
พอถึงวันว่างก็ต้องพักผ่อน... ชาร์จแบ็ตเตอรี่ชีวิต...
อาจจะนอนตื่นสายๆ... ไปเที่ยวต่างจังหวัด...
ไปช้อปปิ้ง... ดินเนอร์หมูกระทะ...

ก่อนจะถึงวันจันทร์แบ็ตเตอรี่ถูกใช้พลังงานไปจนหมดจากการไปเที่ยวเล่น....
บางทียิ่งไปเที่ยวก็ยิ่งเหนื่อยเนอะ...

Blank Day... คือ วันที่ ว่างจริงๆ ว่างจากทุกอย่าง...
เงียบๆ นิ่งๆ.... ไม่เปิดทีวี ไม่ได้ฟังเพลง...
ไม่ได้เล่นเน็ต ไม่ได้คุยโทรศัพท์...
ไม่ทำอะไร... แค่นั่งหายใจ และหาอะไรกินเมื่อหิว...
ไม่ถูบ้าน ไม่ล้างจาน ไม่ซักผ้า... ไม่ทำอะไรจริงๆ...
แต่ให้อดคิด... ยังอดไม่ได้... เพราะไม่ได้นั่งสมาธินิ...

แค่จะลองแปลงกายเป็นตุ้กตาหมู ตุ้กตาหมีเท็ดดี้ นั่งนิ่งๆ เฉยๆ....
ที่ถูกแะเอาแบ็ตเตอรี่ออก.... แล้วนั่งมองสิ่งรอบข้าง... อย่างไร้อารมณ์...
ฉับพลันความคิดก็สั่งให้ค้นไฟล์ภาพความทรงจำเก่าๆจากสมองออกมาเปิดอ่าน...

ของชิ้นนี้ ได้มาตอนไหน...
ซื้อมาเอง หรือมีใครให้มา...
มันใช้ทำอะไรได้บ้าง...
มีใครอยากได้ของชิ้นนี้หรือเปล่า...

ถึงแม้ตายไปเราจะเอาอะไรติดตัวไปไม่ได้...
ก็เลยลองผ่อนปรนให้ตัวเองดู...
โดยการลดข้อจำกัดนั้นลงมานิดนึง...
ถ้าเอาไปได้ 1 สิ่งจะเอาอะไรติดตัวไป...
ถ้าเป็น 2 สิ่ง 3 สิ่ง...อะไรจะเป็นลำดับถัดไป...

ลองคิดตามดูเล่นๆเนอะ...

อันดับแรก... อันดับแรกยังไม่บอก...
อันดับที่ 2 ... มีหลายอย่างอ่ะ แต่สองจิตสองใจ...
อันดับที่ 3... มันเริ่มเยอะอ่ะดิ...หนักด้วยไม่รู้จะหอบไหวรึเปล่า...

คิดไปคิดมา "เงิน" เป็นคำตอบแรก และคำตอบสุดท้าย...
ส่วน "ความรู้" มันติดตัวมาอยู่แล้ว...
คงใช้ความรู้หาเงินมาเพิ่มเติมได้ในอนาคต...
ถ้าหมดหนทางก็ขายแรงงานแลกเงิน ก็ยังพอมีเรี่ยวแรงอยู่...
ก็แค่ถอยหลังไปอยู่ให้ใกล้ศูนย์... แล้วเริ่มต้นใหม่...

แต่ถ้าบังเอิญคำถามเปลี่ยนไป...
Blank Day... เป็นวันสุดท้ายที่จะหายใจต่อไปได้...
ให้โอกาสได้นั่งทำหน้าตาหล่อรวยสวยใส...ได้จนถึงเที่ยงคืน...
หลังจากนั้น เข็มนาฬิกาที่ผ่านไปจะเปลี่ยนเธอจากซินเดอเรลล่าเป็นเถ้าธุลี...
ทิ้งไว้แต่เกือกแก้วหนึ่งข้าง... ที่ไม่มีเจ้าชายคนไหนหลุดจากนิยายมาตามหา...
เธออยากจะพกอะไรติดตัวไปด้วย...

ถึงมันจะฟังดูนามธรรม และเพ้อเจ้อเพ้อฝันไปบ้าง...
ฉันอยากพกความทรงจำ(เฉพาะที่ดีๆนะ)...
อยากจะจดจำ "ความใจดี" ที่เคยได้รับจากใครๆหลายๆคน...
และทักทายขอบคุณ...
ถ้าชาติภพถัดไปมันมีจริงเหมือน...
เข็มนาฬิกาที่หมุนเป็นวงกลม...

ถ้าไม่มี.... เราก็เป็นปุ๋ย เป็นขี้เถ้า...
แล้วคนที่เหลือก็อยู่กันไปเนอะ...

...

ฉันนั่งมองรอบตัว... ไม่เห็นของอะไรที่พ่อซื้อให้ฉันเหลืออยู่สักชิ้น...
ไม่เห็นของอะไรที่แม่ซื้อให้อยู่สักชิ้น....
ไม่เห็นมีของขวัญที่พี่ๆน้องๆซื้อให้เหลือสักชิ้น...

มีเหมือนกัน พ่อฉันซื้อเสื้อกันหนาวให้ในสมัยที่กรุงรัตนโกสินทร์ยังมีหน้าหนาว
พ่อซื้อของเล่นจากจีนแดงมาให้ด้วย เป็นจานหมุนๆแล้วมีไฟแว้บๆ...
แต่เราก็ช่วยกันทำให้มันเจ๊ง....
ยังมีหุ่นยนต์ มีรถไฟ... พ่อซื้อลูกอมจากเมืองฝรั่งให้ฉันด้วย...
ยังมีเสื้อมองตากูร์ที่ทำจากใยสังเคราะห์ ผ้าเป็นมันๆสวยดี...

แม่ฉันไม่ค่อยซื้อ แต่แม่จับมือฉันเขียนกอไก่...
และคอยหาชุดนักเรียนชุดใหม่ให้ฉันในแต่ละปีที่เสื้อเริ่มเป็นไซส์ sss
แต่พ่อแม่เดี๋ยวนี้ใจร้ายเนอะ...ไม่ค่อยเปลี่ยนชุดให้ลูกๆเลย...
โดยเฉพาะนักศึกษามหาวิทยาลัย... คงเห็นว่าโตๆกันแล้วมั๊ง...

อาจเป็นเพราะโรงงานผลิตสิ่งทอทยอยปิดตัวลงไปหลายแห่ง...
ประเทศไทยเราจึงต้องใช้ผ้าผ่อนให้มัธยัสถ์มากขึ้น...
ถ้าไม่ปริแตกจนกระดุมหลุดออกมา... ก็ทนใส่ๆกันไปก่อน...
น่าสงสารเด็กสมัยนี้จิงๆ...

ฉันไม่อยากจบข้อเขียนแบบนี้หรอกนะ...
ก็แค่คิดไม่ออกอ่ะ... ว่าจะเขียนต่อยังไงดี...

เอาเป็นว่า.... คิดถึงเธอแทนละกัน....เนอะ....อิอิอ...

...

อ่ะ เขียนต่อๆ... ในวันที่ Blank Day ของฉัน...
ฉันเห็นกองหนังสือมากมาย...
หลายเล่มซื้อเพราะอยากอ่าน... แต่ไม่ได้เปิดอ่านเลยก็มี ...
หลายเล่มมีประโยชน์... อย่าง dreamweaver 8 , ภาษาจีนเบื้องต้น...
แต่สมองไม่ค่อยรับ...555

ตอนนี้กำลังเห่อทำขนม เลยอ่านหนังสือทำขนมบ่อยหน่อย...
หนังสือพิมพ์อ่านแล้วก็กองไว้เป็นวันๆ...
ข่าวเป็นประวัติศาสตร์ที่น่าศึกษา... แต่รวมๆแล้วก็ชั่งกิโลขายไปทุกที...

นอกจากนี้ก็มีพัดลม ที่ฉันใช้บ่อย...
ท่ามกลางอุณหภูมิ 30-32 C ในตอนกลางวัน... ฉันใช้บ่อย
ทีวีกับเครื่องเล่นแผ่นก็ใช้บ่อย เพราะฉันชอบดูหนังแผ่น...

หม้อหุงข้าวและเครื่องครัว นานๆใช้ทีนึง แล้วแต่อารมณ์
อุปกรณ์ทำขนมจะใช้ทีก็คิดถึงตอนล้าง...เห้ออ...
เครื่องคอมพ์ก็ใช้ออนไลน์อย่างที่เธอได้เห็น...
ก้อปสูตรทำขนมมั่ง เขียนบล้อกเล่นมั่ง... ว่ากันไป...

ฉันมีถุงกอล์ฟที่ไม่ได้ใช้มานานแล้ว... นึกถึงหัวหน้าเก่าเหมือนกัน
เขาเป็นคนสอนให้ฉันหัดเล่น... จนฉันยอมเสียเงินซื้อเหล็กมาชุดนึงจนได้...
คูปองที่สนามไดรฟ์ยังอยู่ในนั้นเลย อิอิ...

ฉันมีนาฬิกามากมาย(ส่วนใหญ่ได้รับแจกมา)...
แต่ฉันไม่เคยรักษาเวลา...
ฉันไม่มีวินัย...
ฉันปล่อยให้มี Blank Day บ่อยๆ... และ...ก็แค่ปล่อยมันไป...
ฉันไม่เร่งรีบ...

ฉันยังมีรองเท้ากีฬาที่ซื้อมาใส่วิ่งแค่หนเดียว...
ถึงมันจะนุ่มน่าใส่...พื้นเด้งๆดี...ซื้อมาแปดร้อยบาทแน่ะ...
แต่ครั้งที่สองที่จะใส่มัน ไม่รู้เป็นวันไหน...

ฉันนั่งมองดูเครื่องโทรศัพท์ fixed line
ฉันใช้ line นี้ในการติดต่ออินเตอร์เน็ตมากกว่า...
ฉันใช้โทรศัพท์เคลื่อนที่ถ้าจะพูดคุยกับใครๆ แทน...

ฉันยังมีกีต้าร์ที่ไม่ได้เล่นมานานแล้ว...
มีเทียนที่ไม่ได้จุด... วางไว้จนฝุ่นเกาะ...
มีหนังสือเจ้าชายน้อย...
มีดอกไม้ที่ปั้นจากดิน...
มีวัวสีทองทำจากหนัง...

มีหมวกแก้ปที่ได้รับแจกมามากมาย...
ฉันเอาไว้ใส่ตอนผมยาวๆ... โดยเฉพาะตอนทำขนม... ฉันไม่มีหมวกแบบแม่ครัวนิ...

ยังไม่นับกุงเกงตัวเล็กที่ฉันชอบซื้อเปลี่ยนบ่อยๆ
ส่วนเสื้อกับกางเกงตัวใหญ่...ฉันไม่ได้ซื้อมันมานานมากแล้ว...
เครื่องแบบประจำวันของฉันเป็นเสื้อยืดสีขาวตราห่านคู่ กับโสร่ง...
ไม่ได้เป็นเสื้อเชิ้ต กับกางเกงสแล็ค...

ฉันยังมีเต้นท์ที่ไม่ค่อยได้กาง... มีเตาปิ้งย่างที่ไม่ค่อยได้ใช้...
โชคดีนะ...ไม่ได้ซื้อเครื่องออกกำลังกาย ไม่งั้นสงสัย...
ได้เอามาแขวนผ้าเช็ดตัวแน่เลย...5 5 5...

ฉันบอกลาของพวกนี้ไปหมดแล้ว...
คิดว่าเธอเหล่านั้นคงเข้าใจ...
เผื่อบางที ฉันอาจจะจากไปโดยไม่ได้ร่ำลาไง...

ฉันยังมีต้นไม้ที่ตายไปแล้วหลายๆต้นที่เพื่อนๆหลายคนให้มา...
ถึงต้นไม้ไม่อยู่แล้ว ฉันก็จำได้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยได้รับ...
ฉันไม่ได้จดจำเธอแค่ตามอายุของต้นไม้... ฉันจำได้แค่วันที่เธอให้มันมา...
และนั่นแหละ...

ฉันคงพกพาต้นไม้เหล่านี้ไปไหนกับฉันไม่ได้...เหมือนกับ...
"ความทรงจำที่ดี" ที่ฉันเอาใส่กระเป๋ากุงเกงไปด้วยไม่ได้...
เพราะมันอยู่ในตัวฉัน ตั้งแต่วันนั้น...
และจะอยู่ตลอดไป...
(เป็นไง ซึ้งมะ)...

ขอให้มีความสุขใน Blank Day นะ...
ค้นหาและเรียนรู้จากสิ่งรอบข้างอย่างเข้าใจ... เนอะ...
ฉันแค่มาเล่าให้ฟังอ่ะนะ... ที่เหลือ... เธอต้องทำเอาเอง...

...

Create Date : 30 สิงหาคม 2550		5 comments
Last Update : 31 สิงหาคม 2550 5:19:36 น.
Counter : 768 Pageviews.
Share Tweet