... งานวิจัยชิ้นล่าสุด ...
...
งานวิจัยชิ้นนึง ที่ทำยากที่สุด คือ พยายามเข้าใจ ความรู้สึกของมนุษย์...
ใครก็ไม่รู้ช่างบัญญัติศัพท์ ว่า มนุษย์ ที่เรียกกันตามภาษาง่ายๆว่า คน....
แล้วก็ดันเอาคำนี้ ไปใช้เป็นคำกริยา
อาการของการหมุนวน....การกวนๆ ให้ของเหลวในอ่างผสมเข้ากัน ๆ...
คนเรา ช่างมีแค่นั้นจริงๆ...
วนไปวนมา....
จากจุดเริ่มต้น แล้วก็วนกลับมาที่เดิม...
แล้วหมุนๆ วนๆ คน ๆ กวน ๆกันไป...
บางทีก็เข้ากันได้ บางทีก็เข้ากันไม่ได้...
หลายครั้งก็คนๆๆๆๆ จนต้องเททิ้งไป...
เพราะคนยังไง ก็ไม่เข้ากัน....
ฉันเพิ่งเททิ้ง ชีวิตบางส่วนไป...
...
ในความเชื่อที่ลึกที่สุด.... ที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ
คนเราก็จะรักพ่อแม่...
พอเติบโตขึ้นมา เรียนรู้อะไรมากมาย...
พ่อกับแม่ กลายเป็นคนที่โง่กว่าเรา... (ในความคิดของเราเอง)
แต่เขาจะยังยืนอยู่ข้างหลังเราเสมอ ๆ...
เมื่อไหร่ที่หกล้ม ก็จะมีคนอยู่สองคน มาหิ้วปีก...
มาประคองไป....อยู่ในที่ที่อบอุ่น...
ต้องเปลี่ยนข้อความข้างต้นซะใหม่...
"ในความเชื่อที่ลึกที่สุด.... ที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ
คนเราก็จะรักพ่อแม่..."
"พ่อแม่ต่างหาก ที่รักเรา อย่างไม่มีวันหมด"...
ถึงแม้เราแปลงร่างเป็นหมาไปแล้วก็ตาม...
เราเองสิ ไม่เคยส่งผ่านความรักนี้กลับคืนให้เค้าเลย...
...
ฉันขังตัวเองอยูในบ้านมาหลายเดือน...
เพื่อคิดหาทางออกให้กับตัวเอง... หลังลูกกรงนั่น...
หนวดเครา ผมเผ้ายาวรุงรัง...
จนน่ากระอักกระอ่วนใจที่ใครๆจะมาพูดคุยด้วย...
และ ฉันคบกับมาม่า ยำยำ ไวไว จนเราสนิทสนมกันดี...
เพราะจะเจอกันในทุกๆวัน เวลาที่ฉันตื่นนอนขึ้นมา...
เมื่อคืนนี้ แม่มาหาฉันที่บ้าน... แม่เดินเข้ามา...
เราได้นั่งคุยกัน... ชั่วโมงกว่าๆ...
เป็นเวลายาวพอๆกับนั่งดูหนังแผ่นเรื่องนึง...
แม่ฉันเดินมาหาในตอนตีหนึ่ง...
เธอหิ้วถุงใส่ขนมกุยช่ายที่น้องสาวฝากมาให้...
"ไม่รู้ลมอะไรพัดมา..."
เหมือนตอนที่ฉันเดินไปหาเค้าที่บ้าน...
เค้าก็จะถามว่า "ลมอะไรพัดมา..."
ถึงบ้านเราจะอยู่ห่างกันแค่ร้อยเมตรสองร้อยเมตร...
แต่ฉันไม่เคยทำให้เขารู้สึกได้ใกล้ชิดฉันเหมือนก่อนหน้านี้เลย...
ตอนจบของเรื่องที่เรานั่งคุยกันเหรอ...
มีแต่ความห่วงใย ที่ทับถมใส่ตัวฉัน...
ฉันบอกแม่ไปว่า ฉันจะออกเดินทางอีกครั้งหนึ่ง...
ฉันทำให้เธอมั่นใจได้ว่า ฉันจะไม่นำพานาวาชีวิตของตัวเองไปล่มทิ้งแถวไหนอีกแล้ว...
แม่สอนให้ฉันพายเรือ วันนี้... ฉันจะพายเรือ...
ฉันจะเก็บความห่วงใยของแม่ใส่เรือมาด้วย...
เพราะฉันเชื่อว่า นั่นเป็นมาลัยดอกมะลิ ที่ฉันจะรู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่ได้กลิ่นของมัน...
พ่อสอนฉันให้ขี่รถมอเตอร์ไซค์...
มหาวิทยาลัย สอนให้ฉันรักประชาชน...
พระอาจารย์ที่วัดสอนให้ฉันเป็นคนดีให้เป็น...
ฉันมีคนรักมากมายเลย.... และฉันรู้สึกดีใจ และไม่เหงาอีกแล้ว...
ถ้าจะให้รักใครได้อีกในชาตินี้...
ฉันอยากให้เธอเดินตามหลังพ่อกับแม่ของฉันมา...
แล้วฉันจะรักเธอคนนั้น...
ฉันมีเรื่องราวจะเล่าให้ฟังอีกมากมาย...
แต่ตอนนี้ ฉันขอตัวก่อนนะ...
ฉันรู้สึก อยากจะอิ่มเอม กับบรรยากาศชั่วโมงครึ่งที่ผ่านมา...
เป็นช่วงเวลาที่ฉันได้ดูหนังชีวิตเรื่องนึง...
มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของฉันเอง...
แม่ฉันมาช่วยทำให้ทุกๆภาพ ชัดเจนขึ้น...
และ ถึงแม้วันนี้ไม่ใช่วันแม่ หรือวันพ่อ...
ฉันก็รักเค้าเท่าเดิมอยู่ดี... ไม่มีเปลี่ยนแปลง...
ถึงฉันจะ(ดูเหมือน)กะล่อนยังไง แต่คำๆนี้ เชื่อฉันเถอะ...
ฉันหมายความแบบนั้นจริงๆ...
...
| Create Date : 16 เมษายน 2550 |
| Last Update : 18 เมษายน 2550 2:30:07 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 682 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ฉันอยากให้เธอเดินตามหลังพ่อกับแม่ของฉันมา...
แล้วฉันจะรักเธอคนนั้น...
แล้วฉันจะรักเธอคนนั้น ตลอดไป...ยิ้ม