...เรื่องของหมา...เจ้าอ้วน...
ค่ำวันอาทิตย์...
ผมนั่งดูหนังเคเบิ้ลเรื่องหนึ่ง Cinderella Man ได้เห็นชีวิตของนักมวยยากจนที่ต้องต่อสู้... หลังจากเสร็จงาน... วันนี้ ผมนั่งดูจอมาทั้งวันแล้ว... ไม่มีข่าวอะไรใหม่เข้ามา... ลุกจากโต๊ะไปล้างหน้าล้างตา...มองกระจก หนวดเครายาวจนรู้สึกว่าหน้ารกกว่าที่เคย...
ถ้ากลับไปหาพ่อกับแม่ที่บ้านคงจะโดนบ่น... ผมเผ้ารุงรัง หนวดเครารกๆ ดูปกกะสกจัง...ไม่ได้แวะเวียนไปหาเขาเลย นานแล้ว... อยากให้มีเงินมากกว่านี้อีกหน่อย ค่อยกลับไป... วันก่อนโทรกลับไป... เขาก็ทักว่า "นึกว่าตายไปซะแล้ว รู้จักโทรมาเหมือนกันเหรอ..." รอก่อน รออีกนิด เมื่อเราเป็นทาสของหนี้ เราเป็นทาสของเงิน เราก็ต้องหาเงิน...
ผมนึกถึงเจ้าอ้วน หมาของผม เรารู้จักกันตั้งแต่ตัวมันยาวไม่ถึงฟุต... ตอนนี้เจ้าอ้วนโตมากแล้ว... ผมสงสัยว่า ถ้าเรามีหนวด กลับไปบ้านเจ้าอ้วนจะเห่าใส่เราไหม?...
สมัยผมบวชอยู่ หมาที่วัดมีหลายตัว ถ้าใครเดินหัวโล้นๆนุ่งห่มจีวร มันจะไม่เห่าใส่เลย... หลังจากผมสึกจากพระออกมา แต่ยังอาศัยนอนที่วัดอยู่ ถึงหัวจะโล้น แต่นุ่งชุดอื่น พอตกกลางคืนไม่กล้าเดินออกไปไหน มันเห่ากันลั่นวัดเลย... เหมือนที่เราเคยอยู่เคยเห็นหน้ากันมาสี่เดือนไม่มีความหมายอย่างนั้นแหละ...
เจ้าอ้วนของผม มันจะยังจะจำผมได้ไหม? แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา ถ้าเราเอาเจ้าอ้วนมาเลี้ยงเอง เราจะเลี้ยงมันได้ไหม... เจ้าอ้วนไม่ใช่หมาที่เชื่อง มันเคยกัดเด็กข้างบ้าน เคยกัดคนในบ้านมา... โดนมาหมดทุกคนแล้ว...พ่อ แม่ น้องๆ...ถูกเจ้าอ้วนกัดมาครบทุกคนแล้ว... ผมยังไม่เคยโดน... อาจเป็นเพราะว่าไม่เคยอยู่ด้วยกันเกินข้ามวันเลย...
ผมลองคิดเปรียบเทียบกับคนอื่นที่เลี้ยงหมา สวยๆ น่ารักๆ เชื่องๆ ก็อยากให้เจ้าอ้วนเป็นเหมือนหมาของคนอื่นเขาบ้าง... เราจะได้ดูแลง่ายๆ สั่งให้ทำอะไรก็ทำ สั่งให้ขี้เยี่ยวตรงไหนก็ทำตาม... พอคิดดูอีกที ผมเปลี่ยนใจแล้ว...
เจ้าอ้วนเป็นหมา แตกต่างจากเรา แต่ไม่ได้หมายถึงหมาจะด้อยกว่าคน... แต่หมามีความแตกต่าง มีสัญชาติญาณ มีบางคุณสมบัติพิเศษที่คนไม่มี... ถ้าเราเลี้ยงหมาให้เป็นเหมือนคน เป็นเหมือนลูกน้อง ผู้รับใช้...เป็นทาส... คงไม่ภูมิใจ ถึงแม้จะสั่งได้ทุกอย่างที่เราต้องการ... เพราะมันจะไม่เป็น "หมา" อีกต่อไป...
ผมจึงได้ข้อสรุปว่า เจ้าอ้วนไม่จำเป็นต้องเชื่อง ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟัง... เพียงแค่มันมีคุณสมบัติพิเศษที่มันมี จำคนที่ให้ข้าวมันได้... ถึงบางครั้งมันจะอารมณ์หงุดหงิดลืมตัวกัดเจ้าของบ้าง... นั่นเพราะมันเป็นตัวเอง... มีสัญชาติญาณความเป็นสัตว์ในตัวเอง.... รู้จักปกป้องรักษาอาณาเขต...ที่กิน ที่นอน...
ไม่ต้องมาสยบราบคาบหมอบ เป็นลูกน้องเรา... แต่เป็นเพื่อนกัน... และเป็นตัวของตัวเอง... เป็นหมาเท่าที่จะเป็นได้... บางทีอาจจะกลายเป็นหมาส่วนน้อย ในสังคมหมาๆด้วยกัน... ผมก็ยังดีใจ ที่เจ้าอ้วนของผม ก็ยังเป็น "หมา" เหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยน... หนังใกล้จบแล้ว...ชอบชื่อพระเอก เขาชื่อ Jim Braddock.... สอดคล้องกับเรื่องเจ้าอ้วนของผมจังเลย....
15/07/2555
| Create Date : 15 กรกฎาคม 2555 |
| Last Update : 15 กรกฎาคม 2555 21:57:03 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1170 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
