...

คือความจริง คือคนเรา ไม่รักใคร.....
คือฝักใฝ่ ดิ้นรนไป เพื่อทรัพย์สิน.....
ไร้น้ำใจ ใครพูดก็ ไม่ได้ยิน.....
คือลืมถิ่น ลืมคิด ถึงส่วนรวม......

คือลืมว่า สิ่งใดถูก ผิดดีชั่ว....
คือลืมตัว ถูกอัตตา ครอบงำสวม.....
แล้วหลงใหล หลายวาทะ แม้กำกวม......
ไปเข้าสร้วม คงจะคลี่ คลายได้เอยย......

งง... อิ อิ อิ... เอิ๊ก ๆ...

...

ประเทศไทยเปลี่ยนไปแล้วพี่เอ๋ย
วัตถุเอยเงินทองเอยสำคัญเหลือ
ก่อนนี้เคยอาศัยให้จุนเจือ
นี่ไม่เหลือหูสักข้างไว้ฟังกัน

เขาแบ่งข้างแบ่งฝ่ายเห็นได้ชัด
เขาเคืองขัดประโยชน์กันหวังแต่ผล
ประโยชน์นั้นก็ส่วนตัวแค่พวกตน
อำนาจล้นก็ดูดเอาผลเข้าตัว

ไม่ไว้ใจใครอีกแล้วนับแต่นี้
แม้แต่คนที่ภักดียังสับสน
ฤา ชาติเราจะย่อยยับและอับจน
จะหาคนดีแท้แม้นไม่มี

...

อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่งแพ้...
อย่าเพิ่งแก่ อย่าเพิ่งแย่ ไปถึงไหน...
อย่าเพิ่งหมด ความหวัง ประเทศไทย...
ไม่เลวร้าย อย่าเพิ่งกลัว อย่าหมดแรง...

เราจะอยู่ เราจะสู้ ผ่านไปได้...
แม้สังคม ไม่รับฟัง ถ้อยแถลง...
มีสีเหลือง มีแตกแยก มีสีแดง...
เราจะแกร่ง จะท้าทาย ทุกสายลม...

จะทำงาน จะอยู่รอด จะอยู่ได้...
จะประสาน เอาจานสี มาผสม...
แดงกับเหลือง ไม่เคืองกัน เป็นสีส้ม...
กลายเป็นผม คิดอะไรว๊า... ก็ว่าไป.... 5555...