... พระจันทร์ เมฆา และวายุ...(อิกแว้ว)..
...
ในคืนนี้ เวียนมาใกล้ มาฆะฤกษ์...
ท้องฟ้าโปร่ง โล่งเบิกบาน สดใส...
พระจันทร์แจ่ม ส่องสว่าง กลางหัวใจ...
สาดแสงอุ่น อาบไอ ให้ทุกคน...
พรุ่งนี้จันทร์ จะทอแสง จะเต็มดวง
จะโชติช่วง สุกสกาว สว่างไสว...
ส่องแสงมา เปื้อนทั่วฟ้า นภาลัย...
ประชาทั่วไป ได้ยินดี ได้ร่มเย็น...
เจ้าเมฆา ลอยช้าๆ มาเรื่อยๆ...
ยังเอื่อยเฉื่อย เหนื่อยใจไม่ ให้ใครเห็น...
วายุพัด ลมร้อนไป เหมือนเคยเป็น...
ได้นั่งเล่น ได้ชมจันทร์ ได้สุขใจ...
นั่งมองจันทร์ ดันเห็น เป็นหน้าเธอ...
ไม่มีเก้อ เธอลอยมา อยู่ใกล้ๆ
ไม่รู้ว่า เมื่อไหร่เธอ จะออนไลน์...
แค่นั่งไป แค่นั่งเหงา ใต้เงาจันทร์...
...
เจ้าแห่งวายุเอ่ยถาม... "เติมน้ำมันแล้วยังเจ้าเมฆน้อย..."
"พรุ่งนี้ราคาจะปรับขึ้นอีกนิดหน่อย "
เจ้าเมฆน้อยบอก "ไม่เป็นไร... ยังไม่ได้เติม..."
"คงไม่ได้ขับรถไปไหนสองสามวันนี้..."
"เพราะเป็นวันที่ อยากจะอยู่นิ่งๆ อยู่เฉยๆ..."
"คิดถึงนะ คิดถึงแกจังเลย..."
"แต่อยู่เฉยๆ ดีกว่า...ไม่กล้าไป..."
เจ้าวายุจึงถามความให้จ่างแจ้ง...
" เจ้าเมฆแห้ง คิดถึงใครที่ไหน..."
เจ้าเมฆาตอบว่า
" ก็คิดถึง คนเดียวกัน กับแกไง?..."
" มีไรมั๊ย? ถ้าจะคิด ถึงดวงจันทร์ "
เจ้าแห่งวายุ รู้สึกขัดเคืองเล็กน้อย...
" หนอยแน่ะ เจ้าเมฆฝอย ไม่เจียมตน "
" จะดิ้นรน คงเป็นได้ แค่ฝัน..."
" แม้น้ำเน่า จะสะท้อน เห็นเงาจันทร์..."
" แต่ เธอคนนั้น ของฉัน... ไม่ให้ใคร..."
เจ้าเมฆา จอดรถเปิดหน้าต่าง...
" แกเห็นมั๊ย ฉันดูอ้าง ว้างหรือไม่..."
" ดูแกสิ พยายาม จับจองหัวใจ..."
" ของเธอคนไหน ไม่เห็นมีใครใยดี..."
" เจ้าลมน้อย ฉันอยากบอกแกว่า "
" พัดไปมา แค่ได้โอบล้อม เธอหรือนี่..."
" รู้หรือไม่ ทุกเวลา วินาที..."
" จันทร์ดวงนี้ มีให้แก เท่าไรกัน..."
พระจันทร์นั่งดูสองเสือในถ้ำเดียว...
ไม่เคยเห็น ได้เกี่ยวก้อย สมานฉันท์...
" มานี่มา เมฆ และลม อย่าทะเลาะกัน..."
" สมานฉันท์ด้วย มาม่าชามนี้ ยกให้แก..."
เจ้าเมฆา และวายุต่างหันมามองหน้ากันและกัน....
" อะไรเนี่ย สมานฉันท์ แบบนี้แหม..."
" ถ้าไม่หิว ฉันคงไม่ เชื่อคำแก..."
แต่ช้าแต่ เมฆา วายุจึง นั่งล้อมวง...
เจ้าวายุจึงจัดการ...กับมาม่าชามนั้น...
" อ่ะ ตะเกียบอันนี้ เป็นของฉัน..."
" ช้อนอันนั้น ให้แกไว้ อย่าสัยสง..."
" ฉันกินเส้น แกซดน้ำ อย่างซื่อตรง..."
" กินไม่ลง ปล่อยไว้ ชั้นกินเอง..."
เจ้าแห่งเมฆาถือช้อน นั่งงงๆ...
เงยหน้าดูพระจันทร์แป๊บนึง...
ขณะที่ พี่วายุของเราก็นั่งโซ้ยบะหมี่ลวกในชามไปเรื่อยๆ...
" เจี ทำงี้ได้ไงอ่ะ..." เจ้าเมฆน้อยรำพัน ก่อนจะหันกลับไป...
เจ้าวายุ กินเส้นจนหมด เริ่มจะยกชามซดน้ำแกงที่เหลือ...
" เง้อออ...." เจ้าเมฆน้อยยังถือช้อนค้างอยู่อย่างนั้น...
เจ้าวายุ เช็ดปากที่มันๆ อย่างสบายใจ
" อิ่มแระ... ขอบคุณนะที่รัก อิ่มท้องแล้วได้สบายใจ"
" เป็นไงเมฆน้อย ถึงเจ๊ไม่รัก ก็ยังต้มมาม่าให้ฉันกิน..."
" แกตักช้าเอง ว่ากันไม่ได้นะ... ชั้นไปล่ะ..."
แล้วเจ้าวายุ ก็พัดผ่านไป...
ในคืนก่อนวันมาฆบูชา เมฆน้อยลอยเอื่อยๆ ไร้จุดหมาย...
ท้องไส้ก็ปั่นป่วนหิวมากมาย...
แค่สงสัย ทำไมกินไม่ทันมัน (วะ)...
พระจันทร์ส่ายหน้า เจ้าเมฆา ไม่ทันเพื่อนจริงๆเลยนะนั่น...
เค้าพูดบอก ออกมาว่ายังไง ก็เชื่ออย่างนั้น...
แล้วเมื่อไรกัน ที่เธอนั้น จะรู้ทันเล่ห์กล...
คืนนั้น พระจันทร์หนีบมาม่าอีกห่อนึงหนีบไว้ใต้จุ๊กกะแร้
รอเผื่อว่าเจ้าเมฆา อาจจะแวะมาเวลาหิว...
แต่เมฆน้อย ก็ขับเคลื่อนพาหนะไม่ประหยัดน้ำมันของเขา ผ่านไป....
ไม่แม้แต่ จะแวะบดบังเงาจันทร์.... สงสัยมีงอน...
...
วันนี้ไม่มีบทของพระอาทิตย์ เลยไม่ได้ค่าตัว...
พระอาทิตย์เลยกลับบ้านไปต้มมาม่ากินมั่ง...
...
| Create Date : 03 มีนาคม 2550 |
| Last Update : 3 มีนาคม 2550 1:00:43 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 679 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
