... คน เผา ฟาง ...
...
วันนี้ ได้ข้อคิดมาอย่างนึง...
พอเริ่มต้นแบบนี้ ก้ดูน่าเบื่อที่จะอ่านต่อ แล้วเนอะ...
ชาวบ้านเค้า เผาหญ้า เผาฟาง...
คืนนี้ เราก็ต้องเลยนอนรมควัน...
นึกว่าจะดับได้ทัน...
แต่กว่าเราจะได้กลิ่นควัน...
คนเผาก็ไปไหนกันหมดแล้วไม่รู้...
ปัญหา คือ ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กะคนที่เผา เขาเห็นดีเห็นงามด้วย...
เลยปล่อยให้มันเผาหญ้า เผาฟางไปเรื่อยๆ...
เพราะลม มันพัดไปทางนู้นนนน... ไม่ได้พัดมาทางนี้....
ทั้งคนเผา และคนที่สนับสนุนการเผา ก็นอนหลับสบายกันไป...
ใครที่พักอาศัยอยู่ใต้ทิศทางลม... ก็รมควันกันไป...
แล้วหญ้าฟาง ก้ถูกเผา แล้วก็ลามเลียไปเรื่อยๆ...
แน่นอน... มันไม่มีทางย้อนกลับมาในทิศทางที่ใกล้บ้านของคนที่เผาหรอก...
เพราะลม มันพัดไปทางนู้นนน.... นู่นนน....
" จะบ้านใคร ก็ไม่เป็นไร ไม่ใช่บ้านฉันก้พอ..."
เราคงแก้ทัศนคติของคนที่ตั้งใจจะเริ่มเผาไม่ได้...
เรา ก็ไม่รู้ ว่าจะแก้ทัศนคติของคนที่เห็นดีเห็นงาม
กับการกระทำนั้นได้มากน้อยแค่ไหน...
แต่สิ่งที่ได้รับรู้ คือ เขาขาดหายไป ซึ่งน้ำใจ....
เขาไม่มีห่วงใย ไม่มีอะไร... ให้เพื่อนบ้านใกล้เคียง...
เขาคิดแต่ว่า นายก็ทนดมควันไปหน่อยละกัน พรุ่งนี้มันก้ดับแล้ว...
ฉันจะได้เอาที่ทางไปทำมาหาประโยชน์อย่างอื่น...
ขี้เกียจไปนั่งฟัน ไปหักร้างถางพง...
เผาเอาง่ายกว่าเยอะ..
แล้วลมก็จะพัดขี้เถ้าลอยไป ๆ...
...
ที่ภาคเหนือ เชียงใหม่ แม่ฮ่องสอน เชียงราย...
เกิดเหตุการณ์คล้ายๆกัน...
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้... แต่ปัญหาอยู่ที่เขาไม่แคร์ตะหาก...
เมืองทั้งเมืองจึงถูกฝังจมอยู่ภายใต้หมอกควัน...
เพราะเขาคิดว่า
"กูจะเผา เป็นเรื่องของกู..."
" มึงจะเดือดร้อน นั่นเป็นเรื่องของมึง...."
แล้วก้เดือดร้อน แล้วก็มานั่งแก้ไขกันไป...
คงไม่ต้องยก อัลกอร์ มาเล่าเรื่อง uncomfortable truth...
เพราะ ถ้าอยากจะแก้ไขไม่ให้โลกร้อน ต้อง แก้ไขทัศนคติของคนก่อน...
ถ้า care ก็ดี... ถ้าไม่ care... ก็ทำกันไป...
ถ้าอยากให้คนเข้าใจการเมืองในทิศทางที่ตรงกัน...
ต้องให้เค้าเลิก addicted กับระบอบที่ โยนเศษกระดูกมา แล้วเขาดีใจให้ได้ซะก่อน...
อย่าว่าแต่คนจนในชนบท ที่นั่งแทะเศษกระดูก ไม่ว่าจะโดยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม...
คนมีการศึกษาสูงๆ... ก็กอดกระดูก กอดชิ้นเนื้อกันมากมาย...
เพราะเศษเนื้อ เศษกระดูกนั้น หล่อเลี้ยงชีวิตของเขา...
ในอีกทางหนึ่ง ได้พรากเอาจิตวิญญาณ จากเขาไปด้วย....
ความเป็น "คน" ถูกละลายไปได้ด้วย "ทุน" จริงๆ หรือ...
"เราได้คุยกะเพื่อนคนนึง...
เขาบอกว่ามาเหอะ มาอยู่ที่นี่ ไม่มีอดตาย...
และเราเชื่อด้วยว่า ประเทศไทย...
อยู่ที่ไหนก็ไม่อดตาย... ถ้าเรายังมีแรง... ทำงานได้...
โดยไม่ต้องข้องเกี่ยวกับเศษเงิน เศษกระดูกนั่น..."
อันข้างต้นนี้เป็นคำพูดส่วนตัว โปรดใช้วิจารณญาณในการรับรู้...
...
แล้วคนไทยต้องได้รับการศึกษา เป็นหลายๆเปอร์เซ็นต์ ก่อน...
เหมือนในประเทศเจริญๆ...หรือเปล่า???
เรานั่งคิด นั่งมองดู... และเรียนรู้จากพ่อของเรา...
ถึงเขาจะไม่มีความรู้มากมาย ให้อวดใครๆได้...
แต่เขาเป็นคนดี ที่ไม่ได้ขี้โกงใคร... ไม่ได้เอาเปรียบใคร...
เราดีใจที่พ่อเราเป็นคนแบบนี้...
แล้วบังเอิญ เราถูกสอนมาแบบนี้...
เราดีใจ เพราะรู้ว่าพ่อของเราจะหยุดเผาทำลาย...
เมื่อเพื่อนบ้านเดินมาบอกว่า เค้าเดือดร้อนจากควันไฟนั้น...
วันนี้ ถึงเราจะเดือดร้อนจากกลิ่นไหม้ของฟางทุกเส้น... ที่ใครบางคนเผา...
เราจะทำแค่เดินไปบอกเค้า...
อย่าทำแบบนี้เลย...
เพราะ... เราต้องอยู่กันไปอีกนาน...
...
| Create Date : 08 เมษายน 2550 |
| Last Update : 8 เมษายน 2550 3:51:32 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 729 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
หน้าร้อนแล้ว แต่อย่าใจร้อนนะคะ