...รอ...ซะ...
...
ใกล้สิ้นเดือนแรกของปีนี้ เข้าไปทุกทีๆละ... ไม่มีวันพิเศษ ไม่มีวันหยุดให้รอคอย.. ต้องเดือนหน้า กุมภาพันธ์... ถึงจะมีวันมาฆบูชา วันวาเลนไทน์ วันตรุษจีน... สามเชื้อชาติ สามประเพณีในเดือนเดียวกันเลยเนอะ...
สมัยเด็กๆ วันตรุษจีนจะมีความสุขมากที่สุด... เพราะได้ซองแต๊ะเอีย จากญาติๆผู้ใหญ่ ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่พูดคำหยาบ ไม่ด่าว่ากัน... ไม่จับไม้กวาด แปลงร่างเป็นคนดีกันอย่างพร้อมเพรียงใจ... จ่าย ไหว้ กิน เที่ยว... เสียงประทัดดัง ปลุกให้เราตื่นขึ้นมาพบความครึกครื้นในวันนั้น...
วันมาฆบูชา ก็เป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่งในสมัยเด็กๆ... เพราะว่าได้หยุดเรียน... ได้ดูทีวีที่มีรายการพิเศษ... ไม่ว่าวันนั้นจะอยู่ต้นสัปดาห์ กลางสัปดาห์ หรือปลายสัปดาห์... ตื่นนอนขึ้นมาก็ได้ดูรายการพิเศษทางทีวี... อยู่ดี... (ตอนโตมาทำงานก็ลุ้นให้อยู่หัวท้ายสัปดาห์ จะได้หยุดยาวๆ)
พอหัวค่ำ ก็ไปเรียนรู้กิจกรรมที่วัด... ไปดูเค้าเดินเวียนเทียนกันรอบโบสถ์... พนมมือ ถือธูปเดิน เอาธูปไปจิ้มผมยาวสลวยของคนข้างหน้า...(คนมันเยอะไง) เราก็ได้กลิ่นเส้นผมไหม้ไฟ เป็นระยะๆ...
ส่วนที่วัดจีนแถวบ้าน เค้าจะมาไหว้พระกัน แล้วก็เข้าไปนั่งจุดเทียนในโบสถ์... สมัยเด็กๆ เราเก็บเทียนได้เยอะแยะ... มุดอยู่ใต้โต๊ะที่เค้ามาไหว้เจ้ากัน... แล้วก็เอามารวมๆใส่จาน... พอมีมากพอแล้วก็ ไปนั่งจุดเทียนในโบสถ์กับเค้าเหมือนกัน...
บางปีก็ไปกับเพื่อน บางปีก็ไปคนเดียว...
การนั่งดูแสงเทียนค่อยๆหลอมละลายไป ก็เป็นความสุขใจอย่างนึง... สงบหรือไม่สงบอย่างไร ก็ไม่รู้หรอกนะ... รู้แต่ว่าในนาทีที่จ้องดูแสงเทียน... ใจก็จดจ่ออยู่แถวนั้น... ฟังคำพระสวดมนต์ ที่เราฟังไม่รู้เรื่องบ้าง... เบื่อๆก็วิ่งออกไปนอกโบสถ์ ดูพระจันทร์ทอแสงเต็มดวงบ้าง... อากาศก็ไม่ได้เยือกเย็นอะไร... แต่ก็สดชื่นใจดี...
พองานเลี้ยงเลิกรา ปาร์ตี้เลิกไป... ก็ตัวมันตัวใคร...แยกย้ายกันกลับบ้าน...
ส่วนวันวาเลนไทน์ เรามารู้จักตอนที่เติบโตขึ้นมา... เรียนรู้ว่าต้องซื้อช็อคโกแล็ตให้สาวๆ... ในบางปีก็มีสาวซื้อมาให้เหมือนกัน... ถือว่าโชคดี... ที่ช็อคโกแล็ตของเราก็ไม่เป็นหม้ายไป... เคยซื้อให้คนโน้นคนนี้อยู่หลายปี...ตอนหลังนี่ไม่ซื้อละ...
ตอนนี้ช่วงอายุเดินทางมาจนเลยหลักสี่ จะเข้าสู่ดอนเมือง มุ่งหน้าวิภาวดีรังสิต... ด้วยความเร็วสูง...ตามความเร่งของหัวใจที่ใกล้จะบิน... รถอาจจะติดนิดหน่อยแถวประตูน้ำพระอินทร์... ก็คงจะไม่โบกโบยบินไปไหนไกลๆ... ถึงแม้หัวใจจะลอยไปถึงไหนต่อไหน...
และวันนั้นของปีนี้ ก็คงไม่คิดจะซื้อช็อคโกแล็ตให้ใครอีกละ... เพราะช็อคโกแล็ตที่อร่อยๆ... ต้องนำเข้าจากต่างประเทศ... และราคาจะแพง...เราไม่มีปัญญา...
และป่านนี้เธอคนนั้น ก็คงได้ช็อคโกแล็ต... ที่ดีที่สุดสำหรับเธอไปแล้ว...
เราก็ทำได้แค่คิดถึงแล้วสุขใจไปด้วยคน... ทำได้แค่นี้แหละ...
...
Create Date : 24 มกราคม 2550 |
Last Update : 24 มกราคม 2550 2:57:21 น. |
|
6 comments
|
Counter : 757 Pageviews. |
|
|
|
ใครบางคนบอกว่า..เวลาของความสุขมักผ่านเราไปอย่างรวดเร็วเสมอ..แต่อย่างน้อยเราก็ได้ความทรงจำดี ๆ มาจากเวลาที่มันวิ่งผ่านเราไปอย่างรวดเร็วนี่แหละ..
เท่าที่จำได้เกิดมายังไม่เคยให้ช้อกโกแล็ตใคร และมีใครเคยให้ช้อคโกแล็ตอิชั้นช่วงวันวาเลนไทม์เลย (เคยได้แต่ ดอกไม้ อิอิ) จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้อยากได้หรอกค่ะ อยากได้แค่ "เวลา" และ "ความจริงใจ" จากคนที่เรารู้สึกดี ๆ ด้วยมากกว่า..~
...ถ้ารู้จักให้ความรักแบบไม่หวังอะไรตอบแทน มันก็เป็นความสุขอย่างนึงอ่ะนะคะ แต่คนส่วนใหญ่มักไม่เป็นแบบนี้น่ะสิ..ส่วนใหญ่ รักใครก็หวังอยากจะให้เค้ารักตอบกันเกือบทั้งนั้น..เราก็เลยมักจะเจอเรื่องเศร้าที่ซุกซ่อนอยู่ในรักข้างเดียวของใครต่อใครเสมอ ๆ..