...ยิ้ม...

...ฝันดีนะ...

เง้ออออออ

พักนี้มีแรงขับเคลื่อนเหมือนที่ป้าวีว่า อิอิ สุขี สุขัง ทุกๆวันนะพี่ชาย...

การหาความสุขให้ตัวเอง
ไม่ว่าจะเป็นเช่นไรย่อมเป็นเรื่องดีเสมอ
และการที่แบ่งปันความสุขเล็กๆให้แก่
คนที่มาแอบอ่าน..เช่น..ฉัน
ย่อมเป็นเรื่องที่ดียิ่งกว่า
หวังว่าคงมีความสุขมากพอที่จะเขียนต่อไป
ให้ได้มาแวะแอบอ่านอีกน่ะ
เทคแคร์น่ะ
..คิดถึง

...

ขอบคุณ จ้า....

ยินดีที่แวะมานะ...

...

...

Thomas and Tanya the continue 2

คืนวันอาทิตย์...

ที่เคาน์เตอร์...
Tanya ล้างเก็บเช็ดถูไปเรื่อยเปื่อย...
เธอไม่ได้คิดว่า พี่โทมัส จะกลับมาหรือเปล่า...
เธอคิดแค่ว่า... ทำงานไปอีกแค่ยี่สิบกว่าวัน เงินเดือนก็จะออกแล้ว...

คืนนี้ ที่ร้านคึกคัก...
มีลูกค้าวนเวียนเข้าออกพลุกพล่าน...
มีจักรยานของเจ้าหน้าที่คนนั้นวนเวียนผ่านมาดูเป็นบางเวลา...
" ขยันจริงๆ ไอ่นี่..." Tanya ไม่ได้คุยกับใคร... เธอพูดกับตัวเอง...

...

เช้าวันจันทร์...

ช่างโชคดี ที่วันนี้ เป็นวันจันทร์
ได้เริ่มวัน ต้นสัปดาห์ ฟ้าสดใส..
นานแล้วนะ ที่เธอจาก ฉันไปไกล...
เสียงหัวใจ บอกคิดถึง...เธอทุกวัน...

คิดถึงคน ที่อยู่บน ดาวไกลโพ้น...
คิดถึงคน ที่ห้อยโหน บนสวรรค์...
คิดถึงคน ที่เคยคุย สนุกสนานกัน...
คิดถึงฉัน บ้างหรือเปล่า?... โทมัสจัง...

พี่โทมัส นั่งเหม่อมองไปบนท้องฟ้า คิดถึงใครคนหนึ่ง...คนนั้น...
เขาชื่อ "โทมัสจัง" ... พ่อของพี่โทมัสนั่นเอง...

พี่โทมัสนั่งมองท้องฟ้า ในเช้าวันเริ่มต้นเดือนใหม่...
เขาคิดถึงพ่อ... มองไปที่ตะกร้าของโทนี่น้อย... เขาคิดถึงอนาคตของหนูน้อยคนนั้น...
มองไปที่นอนของพี่โทนี่... " อ่ะ... มันไปไหวแล้ววะ?..."
พี่โทนี่ไปเสียบกระติกต้มน้ำทิ้งไว้... แล้วเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน...
ก่อนจะออกมาชงนมตั้งไว้ให้อุ่น... และชงกาแฟ...
ทั้งๆที่ ทั้งสองคนไม่เคยชงกาแฟกินกันเลย...

" มันจะโตมาจะเป็นยังไงว๊า...?..."
พี่โทมัสไม่ได้ลุกไปเปิดตะกร้าดู... เขาแค่มองหนูน้อยที่นอนหลับอยู่... แล้วคิดคนเดียว...

พี่โทนี่เดินมานั่งด้วย... พร้อมกับยื่นถ้วยที่ใส่กาแฟ...หอมกรุ่น ยื่นให้...
" เฮ่ยย... ฉันไม่กินกาแฟ..."
" เอาเหอะ พี่... คิดซะว่า ถ่ายโฆษณาอยู่ละกัน..." พี่โทนี่คะยั้นคะยอ...
พี่โทมัสหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมามองดู แล้วพูดว่า...." มันต้องเป็นถ้วยสีแดงๆ... สิ... มียิ้มครึ่งหน้า... "
" เอาเหอะน่ะ... บ้านนี้ มีถ้วยกาแฟที่ไหนกัน..."

เช้าวันนั้น... มีภาพของชายสองคน นั่งซดกาแฟจากชามก๊วยเตี๋ยว... (ก็ชามที่ต้มมาม่านั่นแหละ...)...
" เออ... แล้วไปเอากาแฟที่ไหนมา?..." พี่โทมัสถาม
" มันแถมมากับ... ยำยำจัมโบ้รสหมูสับ น่ะ...."
" เออ ดี... โฆษณาแฝง เยอะดีนะ...เรื่องนี้...." พี่โทมัสพึมพัมๆ...
" ว่าอะไรนะพี่?...ได้ยินไม่ชัด..."
" ป่าวๆ ... ไม่มีอะไรหรอก..."

(หมายเหตุ เวลาพี่โทมัสกับพี่โทนี่คุยกัน ไม่อยากใช้คำว่า กรู กับ เมิง...
เลยจะใช้ฉันกับแกแทน... ไม่ได้หมายความว่าพระเอกสองคนเป็นเพศที่แตกต่างนะยะ....
แต่... เพื่อความสะดวกในการจัดเรทติ้ง....อิ อิ อิ...)

...

" วันนี้...อากาศดีเนอะ... ใครจะเลี้ยงไอ่ตัวเล็กดีล่ะ วันนี้..." พี่โทมัสถาม เพราะว่าวันก่อนตื่นขึ้นมาไม่ทัน...
" ก็ไปกันหมดเลยสิ... ฉันเก็บได้ร่มหักๆมาอันนึง..."
" ลองเสียบบังแดดไว้ที่ตะกร้าแล้ว... มันเวิร์คดี...พาหนูน้อยไปเดินเล่นด้วยกัน..."

" อืมม... " พี่โทมัส ทำท่าครุ่นคิด... ก่อนจะพูดว่า...
" มันจะดีเหรอวะ?... เดี๋ยวคนอื่น...."
" คนอื่นมันจะคิดยังไง ว่ายังไง ก็ชั่งมันเดะพี่... พี่ไม่ใช่ดารา ผมไม่ใช่ดารา... กลัวอะไร(วะ)..."

" ม่ายช่ายเว้ยยย... เอาเด็กไปโชว์ตัวขนาดนั้น...
เดี๋ยวเค้าจะหาว่าเราไปขโมยลูกใครมาเป็นขอทาน...
เดี๋ยวจะซวยกันไปใหญ่...." พี่โทมัสรีบแย้ง...
พี่โทนี่ก็สวนกับขึ้นมาทันที...ว่า.... " เราไม่ใช่เป็นขอทานซะหน่อย... พี่รู้ ผมรู้... แค่นั้นก็พอแล้ว... ตกลงป่ะ..."
" เออๆ... กรู... เอ๊ยย..ฉัน..ขอไปต้มบะหมี่กินก่อนเว้ย... หิวละ..." พี่โทมัสลุกจากวงสนทนาไป...
พี่โทนี่ตะโกนตามหลัง... " พี่ๆ ... เอาถ้วย...เอ๊ยย...ชามกาแฟไปล้างด้วย....5 5 5 ..."

...

ถึงคิวพี่โทนี่นั่งคิดมั่ง...

เป็นวันจันทร์ อีกหนึ่งเช้า ในเมืองใหญ่...
ศิวิไลซ์ อลังการ ด้วยตึกสูง...
มีผู้คน สนตะพาย ถูกลากจูง...
มีเป็นฝูง มีมากมาย มีก่ายกอง...

ถูกบอกสอน ว่านี่คือ สิ่งถูกต้อง...
ถูกกล่อมเกลา ไม่ให้ใช้ มันสมอง...
คิดมากมาย ก็ยากแท้ แก่การปกครอง...
คิดในห้อง คิดในกล่อง... จะสบาย...

" ไอ่คอมมะนิด ไอ่ติ๊ดแตก... อ่ะ แดกๆ...
ไม่ต้องแหก กฎเกณฑ์ที่ เขาตั้งไว้... "
พี่โทมัส มากระชาก พี่โทนี่ไป...
เริ่มต้นวันใหม่ บะหมี่รองท้อง ก่อนการเดินทาง...

...

หลังจากนั้น...Two men and a ตะกร้า and หนึ่งร่มหักๆ... ก็ออกเดินทาง...
เก็บของเหลือใช้ ของทิ้งขว้าง...เอามาขายให้ร้าน Recycle...
พี่โทมัสเข็นรถ... พี่โทนี่ทำหน้าที่คุ้ยๆ เก็บๆ...

แล้วพี่โทมัสก็อดไม่ได้ ที่จะพูดขึ้นว่า...
" เราจะไปยังไงกันต่อดีวะ?..." ด้วยความที่เป็นห่วง และคิดมาก...ถึง...
" ก็ไปทางนู้นไงพี่... ไปตามทางเดิมที่เคยไปทุกวันไง..." โทนี่ตอบ...
" ไม่ใช่... ฉันหมายถึง... อีกหน่อย...เราจะไปยังไงดี...แล้วไอ่นี่อ่ะ..." พี่โทมัสแสดงสีหน้าบ่งชี้มาทางตะกร้า...
" ให้วันพรุ่งนี้ มันตัดสินเหอะพี่...
คิดมากแล้วได้เงินเหรอ? พี่... ไปๆๆ... ไปต่อๆ... keep walking..." โทนี่ตอบแบบง่ายๆ ไม่ลังเล...

" เฮ่ยยย... เด็กนะเว้ยย... มันเป็นอนาคต... มันน่าจะมี อนาคต..." พี่โทมัสพยายามอธิบาย...
" จะให้มันโตมากับกองขยะได้ยังไง... ใช่ป่ะ?...." พี่โทนี่ย้อน...
" อืมม... "
" มันจะโต แบบที่พี่อยากให้มันโตแหละ... ไปต่อดีกว่า พี่ อย่าไปคิดมากเลย...." พี่โทนี่พยายามจบบทสนทนา แต่...
" แบบไหนวะ??? " พี่โทมัสสงสัย...
" ถ้าเจออุปสรรค ก็ชน ๆ... ถ้าเหนื่อยยากนัก... ทนไม่ไหว... ก็ค่อยมาว่ากันใหม่..." พี่โทนี่เร่งสรุป...
เพราะวันนี้ยังไม่ทันจะได้ของสักกี่ชิ้นอันกันเลย....

แต่...ยังไม่ทันที่ทั้งสองเกลอจะได้เดินไปไหนต่อ...
เพราะถนนซอยแถวๆนั้น ก็ไม่วกวนวุ่นวายมากมายนัก...
ทำให้สองเกลอมาพบเจอกับเจ้าหน้าที่คนนั้น...
ยังจำกันได้ ใช่ป่ะ... ก็ เจ้าหน้าที่คนนั้น นั่นแหละ...
พี่เจ้าหน้าที่คนเดิม ปั่นจักรยานผ่านมา... และสังเกตเห็นตะกร้าที่คุ้นเคย....

" เฮ่ยย... หยุดก่อน หยุดกอน... ยู๊ดก่อน...."
" เฮ่ยยย... ทำอะไรกัน? อ่ะ..." เจ้าหน้าที่เริ่มตั้งคำถาม...
ทั้งสองคนทำท่างงๆ...
" จะเอาเด็กไปทิ้งอีกเหรอ?... วันก่อน ก็เจอมาคนนึง... ฮึ่มม..."

" ป่าวพี่... พามาเดินเล่น... " พี่โทนี่พยายามอธิบาย...
" พ่อแม่มันอยู่ไหน?..." เจ้าหน้าที่คนนั้น ไม่ยอมเชื่อคำอธิบายง่ายๆแบบนี้...
พี่โทมัสรู้สึกอึดอัดเลยอธิบายว่า พบเด็กคนนี้ถูกเอามาทิ้งไว้ เขาเลยรับช่วงมาเลี้ยงดูต่อ...
" อ๋อ... อีกหน่อย... ก็คงจะเจอปานแดงปานดำ... เป็นหลานเจ้าคุณปู่...." เจ้าหน้าที่คนนั้นพูดประชดประชัน...
" เดี๋ยวพอกรูเผลอ ก็เอาเด็กไปทิ้งไว้ตามกองขยะ... กรูรู้ทันนาเว้ยยย... ห้า ห้า... อย่ามาหลอกซะให้ยาก..."
" พี่ ๆ ๆ .... พี่ดูละครมากไปรึเปล่า อ่ะ..." พี่โทนี่รู้สึกหมั่นไส้เลยตอบไปแบบนั้น...
พี่โทมัสอึกอัก... ทำอะไรไม่ถูก...

" มานี่เลย มานี่... ไปโรงพักผ่อนก่อน แล้วค่อยคุยกัน..."
เจ้าหน้าที่คนนั้นตรงเข้ามาหิ้วตะกร้า...แล้วเดินนำทางไป...
ทั้งสองเกลอไม่รู้จะทำยังไง... เดินตามไปโรงพักผ่อนโดยดี...

...

ที่โรงพักผ่อน...
Tanya ถูกชวนมาให้ปากคำด้วย...
" พี่โทมัส..."
" Tanya... "
ทั้งสองคนหลุดคำทักทายออกมาด้วยความประหลาดใจ...
(ไม่มีฉากโรแมนติกอะไร แค่...ประหลาดใจเฉยๆ)
พี่โทนี่นั่งมองพี่โทมัสแบบงงๆ...

แล้วเจ้าหน้าที่ก็พยายามรับฟังถึงประวัติส่วนตัว... อาชีพที่ทำ... ของทั้งสามคน...
ทั้งที่อยู่... ที่ทำงาน... รายได้...รวมถึง Family Root ของทุกๆคน...
ทุกอย่างถูกบันทึกไว้ด้วยระบบผู้คำนวณ(คอมพิวเตอร์)อันทันสมัย...
แล้วก็ได้ข้อสรุป ด้วยความหวังดีว่า...
" จะเลี้ยงเด็กคนนี้กันได้ยังไง?..."
" ไอ่คู่นี้ ก็คุ้ยกองขยะ... ไอ่ตุ๊ดนี่ ก็อยู่ร้านเหล้า...."
" มันเคยเอาเด็กมาทิ้งครั้งนึงแล้วด้วย...."

ข้อมูลสุดท้ายนั้น... ทำให้พี่โทมัสรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อย...
Tanya ไม่รู้จะปั้นหน้ายังไง... เธอปั้นหน้าไม่ค่อยจะเก่ง... ได้แต่เก็บความรู้สึกผิดพลาดไว้กับตัวเอง...

" งั้นฝากพี่ไว้ ไปหาพ่อแม่ของเค้าให้ด้วยนะ..." พี่โทมัสตัดใจพูดออกไป...
" ถ้าเลี้ยงไม่ได้ เดี๋ยว Tanya เลี้ยงเอง...." Tanya แสดงความตั้งใจออกมา...
พี่โทมัสหันไปมองหน้า Tanya... พี่เจ้าหน้าที่คนนั้นด้วย...
Tanya ยังไม่รู้จะปั้นหน้ายังไงอยู่ดี....
" ต้องใช้อีกกี่ร้อยความสำนึกนะ...
ถึงจะชำระล้าง การกระทำผิดบาป ที่เคยปรากฏต่อสายตาคนอื่นได้..." เธอได้แต่คิดในใจ...

" ไม่ได้ ๆ... ไม่เห็นด้วยวุ้ยย... เอากลับบ้านเรานั่นแหละ... " พี่โทนี่พยายามออกความเห็นมั่ง...

" อืมม... งั้น... เอาอย่างงี้..." พี่เจ้าหน้าที่ ก็ขอออกความเห็นด้วยคน...

...

เอาไงดีอ่ะ....

เด็กถูกทิ้ง หาพ่อแม่เด็กไม่เจอ...
พี่เจ้าหน้าที่ก็ไม่ใช่สถานที่เลี้ยงเด็กซะด้วย...
...มาช่วยกันออกความเห็นหน่อยจิ...

...

โทมัสแต่งงานกับทันย่า
แล้วทั้งสองคนก็ไปขาย เค เอฟ ซี
และเลี้ยงดูโทมัสจูเนียร์ และพี่ โทนี่
ทั้งสี่คนก็อยู่อย่างมีความสุข
ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา..
.........
..........

ดิ เอน..
อวสาน
อิอิ

...

พี่เจ้าหน้าที่คนนั้น พาทั้งสามคนเข้าไปในห้องบรรยาย...
มันเป็นห้องบรรยาย ที่จุคนฟังได้ราวๆ 50 คน...
เมื่อแผ่นกลมบันทึกภาพ และเสียง ที่เราเรียกกันว่า DVD ถูกสั่งให้ทำงาน...
ก็ปรากฏภาพ บนจอรับภาพ และเสียงระบบ 5.1 Dolby stereo เซอร์ราวน์ เดอะซาวด์ออฟมิวสิค...เยอะแยะ...

" การเลี้ยงเด็ก... บางที ก็ต้องใช้ระบอบเผด็จการกว่า 80-90% "
" การจะให้ประชาธิปไตยกับเด็กๆ มันต้องดูที่ Maturity ของเด็กก่อน..."
" แม้กระทั่งผู้ใหญ่... ถ้าไม่ Mature ... ผู้ใหญ่บางคน ก็ควรจะอยู่ภายใต้ระบอบที่...."
เสียงบรรยาย ยังคงบรรยายไปอย่างต่อเนื่อง...
พี่โทนี่ พี่โทมัส Tanya...และพี่เจ้าหน้าที่คนนั้น นั่งดู นั่งฟังอยู่ด้วยกัน...

วิทยากร พูดในเชิงวิชาการมากมาย...
หลากหลายคำถามเกิดขึ้นในใจของผู้ฟัง...

" ไม่ได้เหมือน Dakota Fanning ในหนัง I am Sam...ซะหน่อย..."
" ไม่ได้เป็นลูกช่างตัดผม ที่ปิ๊งกันตอนเด็กๆ เหมือนในเรื่อง แฟนฉัน...."
" ไม่ได้เป็น แฮร์รี่ พอตเตอร์... ไม่ได้เป็น Richy rich... ไม่ได้เป็นหนูน้อยขายไม้ขีดไฟ เหมือนกันทุกคนซะหน่อย..."
" ไม่ได้เป็นเด็กๆ ในเรื่อง The Sound of Music ที่มีซิสเตอร์ใจดี...ชวนร้องเพลง...ทั้งเรื่อง..."
" ไม่ได้เป็นเด็กจิ๊กโก๋ใต้ร่มเงาของมาเฟียที่ได้เติบโตมาเป็นตำรวจ...
และไม่ได้เป็นนักเรียนตำรวจที่ต้องเติบโตไปเป็นสายในแก๊งนักเลง... เหมือนเรื่อง Infernal Affairs..."
" รวมถึง... ไม่ได้เป็น Tanya ในหนังเรื่อง Me Myself..."
" และไม่ได้เป็นเด็กเก็บกด อย่างหนังสยองขวัญหลายๆเรื่อง... เหมือน Jason ในเรื่อง Chainsaw massacre...และเรื่องอื่นๆ..."

" เด็กแต่ละคน เติบโตมาในแต่ละแบบ...
แตกต่างผู้ปกครอง... แตกต่างสิ่งแวดล้อม...
และ ความพึงพอใจ หรือความสุข ของเด็กแต่ละคน ก็แตกต่างกันไป...."

" Howw... ฮ่าว... ห้าว... ฮ๊าว... หาว...." (ไม่สามารถเขียนเป็นภาษาอังกฤษได้ทุกคำ... เพราะบันไดเสียงต่างกัน...)
พี่โทมัส พี่โทนี่ Tanya และ พี่เจ้าหน้าที่ สลับกันหาวเป็นเมโลดี้ดนตรี....
มีส่ง มีรับกัน...เป็นจังหวะคล้องจอง...

เย็นวันนั้น... เรื่องของโทนี่น้อย เลยได้ข้อสรุปว่า...
" ขอให้เหมือนเดิม..."

" ไม่ต้องรัก เท่าฟ้า... แต่ขอให้รักเท่าเดิม...
ไม่ต้องมีเพิ่มเติม แค่รักไม่น้อยลงไป...
ไม่ต้องรักจนชั่วนิรันดร์... ตราบที่ฉันนั้นยังหายใจ...
ขอให้เหมือนเดิม....ขอให้เหมือนเดิม...."
ของวง...เกอร์ลิเบอร์รี่... ม่ายช่ายยย....

" เลี้ยงหนูน้อยคนนี้ให้ดีๆละกัน..." พี่เจ้าหน้าที่คนนั้นกำชับ...
พี่โทมัส และพี่โทนี่พนักหน้ารับคำ... Tanya ขอพยักหน้าด้วยคน...
ทั้งสามคน เดินออกจากโรงพักผ่อน... ตอนนั้นก็เป็นเวลาเย็นจวนเจียนจะค่ำแล้ว...

Tanya เดินตามพี่โทมัส กับพี่โทนี่ ที่หิ้วตะกร้าหนูน้อย... ด้วย Adv.(Adverb) แบบต้อยๆ...
เธอเดินตามต้อยๆ... Adv. ต้อยๆ ขยายความอากัปกิริยาการเดิน....
พอเดินไปถึงทางแยก ที่ Tanya ควรจะแยกจากไป... เพื่อไปทำหน้าที่ของเธอ... ไปทำงานที่ร้าน...
แต่ Tanya ยังคงเดินตามอยู่... แบบต้อยๆ เหมือนเดิม...
พี่โทมัสหยุดเดิน... และหันกลับมามอง...
Tanya รู้สึกเหมือนจะถูกกล่าวโทษอะไรบางอย่าง จากสิ่งที่เธอเคยกระทำลงไป...
" ใช่.. .ใช่ สิ... ฉันเอาลูกพี่ไปทิ้ง... ฉันมันไม่ดี... ฉันผิดเอง...ฮือ ๆ ๆ...."
Tanya ร้องไห้ออกมา... พี่โทนี่ยืนดู... หนูน้อยในตะกร้าพยายามตะกุยตะกายตะกร้า....เขาตื่นอีกทีนึงแล้ว...
" ฉันไม่รู้จะทำยังไงตอนนั้น... ชั้น ๆ ๆ... ได้แต่... ฮือ ๆ ๆ..."
" แม่ะ... แมะ...แมะเจ๋ง แมะเก่ง... โย่ววว...." โทนี่น้อยพูดได้ละ... ชัดถ้อยชัดคำซะด้วยสิ...
" พี่... ฮืออ ๆ ๆ..... "
พี่โทนี่วางตะกร้าไว้ข้างๆ Tanya และวิ่งไปที่ต้นมะขามที่ใกล้ที่สุด...
พี่โทมัส ยังยืนเก๊กอยู่ ทำหน้าเฉยๆ เขายังไม่ได้พูดอะไรซักคำ...
และเดินตามพี่โทนี่ไปฉี่ใต้ต้นมะขามด้วยกัน...

" ในห้องบรรยายเปิดแอร์ โคดแรงเลยเนอะ...." พี่โทนี่พูดก่อน...
" อืม..." พี่โทมัสเห็นด้วย...

ความจริงพี่โทมัสก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไรหรอก...
เขาสัมผัสความรักของ Tanya ต่อหนูน้อยคนนี้ได้
จากกระดาษหลายๆใบ ที่เธอเขียนใส่ตะกร้าไว้... ก่อนหน้านี้...
เขาแค่ชอบเก๊ก และบังเอิญดันปวดฉิขึ้นมา... ก็แค่นั้น...

พระจันทร์เต็มดวงในค่ำคืนวันพระ ส่องแสงสว่าง...
มีภาพเงาของทั้งสามคน บวกอีกหนึ่งหนูน้อย...เดินทางกลับบ้านด้วยกัน...
Tanya ตัดสินใจไม่ไปทำงาน... เธอหลงเสน่ห์โทนี่น้อยเข้าให้แล้ว...
พี่โทมัส และพี่โทนี่ ก็ยังไม่ได้ของอะไรไปขายสำหรับวันที่ผ่านมา...

" เออ... ชั่งมัน.... จนซะให้เบ็ดเสร็จ..." พี่โทมัสบอกแบบนั้น...
" พรุ่งนี้ ค่อยว่ากันใหม่..."
" เย้..." ทุกคนรู้สึกสบายใจ ระหว่างการเดินทางกลับบ้าน...

มีรอยยิ้มแฝงอยู่ในภาพเงาใต้แสงจันทร์...
มีแรงกำลังที่พร้อมจะตื่นฟื้นมารับแสงตะวัน...ของพรุ่งนี้...
มีโอกาส มีเวลา มีเรี่ยวแรง... ในทุกๆครั้งที่คนเราไม่เคยลืมว่ายังมี...
สิ่งสำคัญคือ มองโลกในแง่ดี... ทำใจให้สนุกสนาน และเบิกบานในทุกๆวัน...

อย่างน้อย เราก็ยัง มีโน่นมีนี่...
อย่างน้อย ยังมีลิตเติ้ลโทนี่ สร้างสีสรร...
ร้องแมะจ๋า... แมะเจ๋ง... โย่วว ๆ...ทุกๆวัน...
แล้วแบบนี้ฉัน จะหมดแรง ได้อย่างไร...

...

...

คืนนั้น ทั้งสามหนุ่มสามมุม...and a cradle เดินทางกลับบ้านด้วยกัน...

Tanya แวะซื้อสลัดผัก... กับข้าวขาหมู...ที่จอดรถเข็นขายอยู่ใกล้ๆกัน...
พี่โทนี่แปลกใจ เลยถาม " ทำไมซื้อตั้งสองห่อ กินหมดเหรอ..."
Tanya ตอบว่า " สลัดผักเอาไว้กินตอนนี้... สำหรับข้าวขาหมู... เก็บไว้รอบดึก... เผื่อหิวน่ะ...."

พี่โทนี่ แวะร้านอาหารตามสั่ง ซื้อผัดซีอิ๊ว และข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว...
Tanya ถามมั่ง... " แล้วพี่ล่ะ ซื้อทำไมตั้งสองห่อ..."
" ของพี่ห่อหนึ่ง... ของไอ่ขี้เมานี่อีกห่อหนึ่ง...." พี่โทนี่ตอบ แล้วก็ชี้มือตามหลังพี่โทมัสไป...
" เห็นมะ... พี่เค้าเดินไปนู่นละ..."
พี่โทมัส เดินไปซื้อเบียร์ ยี่ห้อสุดยอดอาชาศึก...

...

เมื่อกลับถึง "บ้าน"...
พี่โทนี่ไปเสียบกระติกต้มน้ำร้อน...
หนูน้อยเห็นพี่โทนี่มาหยิบขวดนมจากในตะกร้าไป... เขาเข้าใจการรอคอย และไม่ได้งอแง...
พี่โทมัสเอาเบียร์ไปใส่ตู้เย็น...
Tanya หยิบจาน ชาม ช้อน เทอาหารใส่จาน...
สิ่งที่เธอเห็นในบ้านหลังนี้ ดันไม่ใช่กระติกน้ำร้อน ช้อน จาน ชาม... หรือ ตู้เย็น...
แต่สิ่งที่เธอเห็น คือสิ่งที่ไม่มี... " บ้านนี้ไม่มีทีวี???..."

พี่โทมัสเปิดเบียร์นั่งกระดกขวดอยู่ที่ระเบียง...
" พรุ่งนี้... พรุ่งนี้... วันศุกร์... " เขานั่งคุยกับตัวเอง...
พี่โทนี่ไปอาบน้ำ... Tanya ไม่รู้จะทำอะไร...
" พี่ๆ มากินข้าวกัน... " เธอชวนพี่โทมัส
" อืม.." แต่ พี่เค้าไม่สนใจ...

โทนี่น้อยปีนตะกร้าเสียงดังก๊อกแก๊กๆ... Tanya จึงเดินไปดูที่กระติกต้มน้ำร้อน...
" พี่ ๆ ... ชงนมยังไงอ่ะ... ใส่กี่ช้อน?..." Tanya ตะโกนถามพี่โทมัส...
" ใส่กี่ช้อนก็ใส่ไปเหอะ... เอายาพาราฯ(เซตามอล) ใส่ไปด้วยครึ่งเม็ด...." พี่โทมัสตอบกลับมา...
" ไอ่นี่... ท่าจะบ้า...ให้เด็กกินพาราฯ... เฮ้ออ... " Tanya บ่นพึมพำในลำคอ...
" ...ชงเสร็จแล้ว... เอานมมานี่... "

Tanya หยิบขวดนมมาที่ระเบียง...
พี่โทมัสจับๆขวดดู.... " รอให้เย็นอีกนิด... ค่อยให้..."
Tanya เอาขวดนมไปใส่ตู้เย็น และนั่งกินสลัดผักของเธอไป...
พี่โทนี่ออกมาจากห้องน้ำ มานั่งกินมื้อเย็นด้วย...

พี่โทนี่กับ Tanya นั่งคุยกันถึงที่มาที่ไป ก่อนจะมาถึงวันที่องไปเจอกันที่โรงพักผ่อน...
พี่โทนี่อธิบายถึงวันที่พี่โทมัสหิ้วตะกร้าหนูน้อยไปที่ร้านของ Tanya
" วันนั้น พี่ก็ไม่รู้เรื่องหรอก นอนหลับไปแล้ว..."
" ตื่นขึ้นมาตอนเช้า พอรู้ว่าไอ่พี่โทมัสไปลืมตะกร้าไว้...
.... จะออกไปตาม มันก็บอกว่าไม่ต้องๆ... ไปหาเงินก่อน... ไม่ต้องห่วง..."
" ก็ไม่นึกว่า.... "

" อืม... Tanya เข้าใจ... ไม่นึกว่า...ฉันจะเอาเด็กไปทิ้ง... " Tanya ตอบ....ด้วยสีหน้าสลดเล็กน้อย...
สลด เป็น Adv. ขยายความการแสดงสีหน้าอารมณ์...
เล็กน้อย..เป็น Adv.ของ สลดอีกทีนึง...ขยายความบ่งบอกว่า สลดเหมือนกัน แต่ไม่มากเกินไป...
" เออ... ยังไงก็... ช่างมันเถอะ... มันผ่านไปหมดแล้ว..."
" อ่ะ.. นมของตัวเล็กไปไหนละ... "
" อยู่ในตู้เย็น จ่ะ..."

" ไอ่นี่ก็สุภาพจริงๆ ไม่รู้จักงอแง... ผู้ใหญ่เขาอิ่มกันหมดละ..."
พี่โทนี่พูดขณะที่เอาขวดนมยื่นให้กับหนูน้อย...
พี่โทมัสนั่งตบยุงอยู่ที่ริมระเบียงคนเดียว...เปาะแปะๆ...
แล้วฝนก็ตกลงมา... แต่ตกลงมาแบบซ่าส์ ซ่าส์....
เสียงเปาะแปะ ๆ ซ่าส์ ซ่าส์ สลับกันไป...

" เปาะแปะ มาพร้อมซ่าส์ ซ่าส์...
ฝนตกลงมาเสียงซ่าส์ ซ่าส์อยู่ใกล้ๆ...
ยุงน้อยบินลอยล่องไป
ยุงน้อยบินลอยล่องไป
ถ้าบินมาใหม่จะแปะไปรับเธอ..."

Tanya เก็บจานไปล้าง... ก่อนจะขออนุญาตใช้ห้องน้ำชำระล้างเหงื่อไคลประจำวัน...
" เอาเสื้อยืดในตู้ใส่ไปก่อนได้นะ... " พี่โทนี่แสดงน้ำใจ...
แล้วพี่โทนี่ก็เปิดขวดสุดยอดอาชาศึก เดินตามไปนั่งรับลมรับฝนที่ระเบียง...
" ไม่อาบน้ำเหรอ? พี่..." พี่โทนี่ถาม...
" อืม... เดี๋ยวก่อน.." ตอนนี้ พี่โทมัสยังไม่อยากสนใจอะไรรอบๆตัว...

ทั้งสองคนนั่งฟังเสียงของฝนที่หล่นกระทบหลังคา บรรเลงดนตรีสำหรับค่ำคืนนี้...

...

Tanya อาบน้ำเสร็จแล้ว... ก็เดินมาสมทบ...
" ไปเปิดเบียร์ มานั่งกินด้วยกันสิ..." พี่โทมัสเสนอ...
" ฝนมันตก เธอกลับบ้านไม่ได้หรอก..."
ระหว่างทางที่เธอกำลังมุ่งหน้าสู่ตู้เย็น... ไฟในห้องก็ดับลง...
พี่โทมัสลุกขึ้นไปหยิบเทียนไขในลิ้นชัก... ก่อนจะคลำทางไปหยิบผ้ามุ้งคลุมตะกร้าให้หนูน้อย...
" โย่ววว โย๊..ว... " หนูน้อยละเมอเบาๆ... พี่โทมัสอมยิ้ม... ก่อนหยิบขวดนมออกมา...
" อย่าให้นมหก... เนอะ... "

...

แสงเทียนที่ระเบียงบ้าน...
คนสามคนนั่งคุยกัน...

อยู่ดีๆ Tanya ก็ตบพี่โทมัสซะหนวดเคราฟุ้งกระจาย...
" ฉันว่าจะถามพี่หลายทีละ... "
พี่โทมัสงง... พี่โทนี่ก็งงไปด้วย...
" พี่ยังโกรธฉันไม่หายเหรอ?... เรื่องที่ผ่านมาน่ะ..."
พี่โทมัสยังไม่หายมึน และยังไม่หายงง... แต่ก็พอจะตั้งสติได้ และตอบไปว่า...
" เดี๋ยว... มาตบพี่เรื่องอะไรเนี่ย?..."

" ยุง... ยุง อ่ะค่ะ... " เธอตอบสั้นๆ แต่ทำหน้างอนๆ...
งอนเป็น V. งอนๆ เป็นการขยายความว่างอนมาก งอนจากการเก็บกด...
พี่โทนี่ขอมือเธอไปดู...ดันมีซากยุงอยู่จริงๆ หลายตัวด้วย...
พี่โทมัสเลยต้องลูบแก้มไปมา เจ็บแบบงงๆ...
งง เป็น V. เหมือนกัน... งงๆ แปลว่า งงมาก...โคตะระงง... งงเจงเจ๊ง....

Tanya แอบอมยิ้ม... เธอตบได้ยุงมาจากแขนขาของตัวเองก่อนหน้านั้นแป๊บนึง...
คืนนี้ เธอได้สบายใจ ได้ระบาย ไปเรียบร้อย... ปล่อยให้พี่โทมัสนั่งงงต่อไป...
พี่โทนี่หัวเราะ... " ไปอาบน้ำเหอะพี่... เดี๋ยวยุงเยอะ นะ คืนนี้.... 5 5 5 "

...

P' K

ตอนแรกที่คลิ้กเข้ามา กอร์นึกว่า เอ๊ อันนี้อ่านแล้วนี่นา
เพิ่งจะมาเห็นว่า P' K มาเขียนที่ช่องคอมเม้นต์น่ะเอง
หนุกดีๆ กอร์ชอบ เขียนต่อเยอะๆนะ แต่ว่าให้เรื่องมัน
เร้าใจหน่อยดิ เอาแบบมีตื่นเต้นมั่ง เช่นจริงๆแล้ว Tanya
เป็นสาวสวยที่ปลอมตัวมาเป็นตุ๊ด อะไรอย่างนี้ อิอิอิ
ไม่เอาดีกว่า เอาใหม่ ๆ ให้มีสาวสวยเข้ามาในซีนอีกคน
เป็นนางเอกน่ะ ชื่อ กอร์ย่าน่ัะ แล้วตอนจบให้พี่โทมัส
เป็นบิลเลี่ยนแนร์ที่ปลอมตัวมาเก็บคนเก็บขยะน่ะ ใช้ได้ๆๆ
พล๊อตนี้ดี เอาตามนี้แหละ น่ะ P' K

กอร์ไปแล้วน่ะไปเรียนก่อนจ้า จุ้บ จุ้บ ที่จะเขียนเรื่องให้
ตามใบออร์เดอร์น่ะ ฮ่า ฮ่า

คิดถึง P' K จังนิ กอร์คุยกับใครก็ไม่สนุกเหมือนคุยกับP' K
เดี๋ยวกอร์ไปเมื่อไหร่ จะต้องไปมองหาหน้าแจ๊คกี้ ชาน
ตามถนน เจอใครหน้าอ้วนๆ ก็จะถามว่า R u P'K ?

...

ค่ำคืนที่สนุกสนาน...
ภายใต้แสงเทียน และสายฝน... ผ่านพ้นไปด้วยดี...

พี่โทนี่ และ Tanya จองพื้นที่นอนบนพื้น ไว้เรียบร้อย...
พี่โทมัส ไปส่องๆ มองดูหนูน้อยให้สบายใจ... ก่อนจะเดินไปห้องน้ำ...
ใช่แล้ว... เขาควรจะไปอาบน้ำเสียที... ก่อนที่ยุงจะเยอะมากกว่านี้...

แต่... พี่โทมัส แค่ไประบายฉิ....
แล้วกลับมานังที่ระเบียงเหมือนเดิม... พร้อมกับ... เบียร์ขวดที่เพิ่งเปิดใหม่...
เขามองดูพระจันทร์ ดวงดาว ที่มองไม่ค่อยจะเห็นในคืนนั้น...
เพราะเมฆฝนยังสั่งอำลาอาลัยน้องฟ้าไม่เรียบร้อยดี...

เขานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...

"ถ้าหากว่าวัน พรุ่งนี้...
ฉันไม่มี โอกาสพบ เธออีกครั้ง...
แม้ไม่มี โอกาสกล่าวคำ ร่ำลากัน...
ขอให้จำฉัน เพียงช่วงเวลา อันงดงาม...

อาจเป็นแค่ ชวนเธอให้ โดดข้ามรั้ว...
เป็นเพียงยั่ว ให้เธอกล้า ฝ่าพงหนาม...
ให้หนีจาก ทุกความกลัว ที่ติดตาม...
เลิกเกรงขาม กล้ายืนสู้ อยู่ท้าทาย...

อาจเป็นแค่ คำเขียนที่ แฝงจริต...
มีแกล้งบิด เบี่ยงเบน ให้สงสัย...
แต่ทุกคำ เขียนให้เธอ จากดวงใจ...
เพียงหวังให้ เธอได้ยิ้ม ในทุกวัน...

แค่หนึ่งยิ้ม ก็สร้างสี ให้โลกสวย...
ฉันยิ้มด้วย แม้กระทั่ง ตอนนอนฝัน...
เพราะฝันเห็น เธอยืนยิ้ม อยู่ด้วยกัน...
แม้ฝันนั้น อาจจะห่าง ไกลเกินไป...

หากไม่มี โอกาสกล่าว คำสุดท้าย...
อยากให้รู้ ว่าฉันไม่ได้ ไปที่ไหน...
แม้วันนี้ เราจะอยู่ ห่างกันไกล...
ยังห่วงใย ยังรักเธอ เหมือนที่เคย..."

...

แล้วพี่โทมัส ก็ลุกขึ้นไปคุ้ยๆ หากระดาษ ปากกา... ไฟฟ้ามาส่องสว่างพอดี...
" หากพรุ่งนี้... ฉันไม่มีโอกาสพบเธออีกครั้ง..."
" แล้วไงอีกวะ?... พบหน้าเธออีกครั้ง... อืมม... เจ๋งดีว่ะ... "
พี่โทมัส นั่งพูดคุย นึกคิด นั่งเขียนอะไรด้วยตัวเองไป... คนเดียว...
พี่โทนี่, Tanya, และหนูน้อย ไม่ได้รู้เรื่องด้วย....

...

ตอนเช้าตรู่ ...

พี่โทมัส... ไม่ได้ไปลากจูงราชรถของพระอาทิตย์ด้วยมือตัวเอง...
เขาแค่นั่ง ทำท่า ดึง ๆ... ดึงให้พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาเสียที...
เขาคิดในใจ... เดี๋ยวนอนก่อน... ถ้าตื่นขึ้นมา จะไปซื้อซองจดหมาย กับแสตมป์...

ส่วนจะจ่าหน้าซองไปถึงใครนั้น... คนเขียนก็ไม่รู้... ไม่รู้จริงๆ...

...

สิบโมงเช้า...

Tanya ตื่นขึ้นมา ก็ขอตัวแยกย้าย กลับไปบ้าน....
พี่โทนี่ หาวๆ พยักหน้า... ก่อนตื่นตามขึ้นมา...เดินไปเสียบปลั๊กกระติกต้มน้ำร้อน...
พี่โทมัสหงายท้องนอนหลับอยู่ที่ระเบียงบ้าน...
มีกระดาษเขียนกลอน ปลิวไป แปะเปียก อยู่ข้างๆขวด... แถวนั้น...

พี่โทนี่ และ Tanya ต่างแยกย้ายไปปฏิบัติภารกิจประจำวัน...

...

พอตกค่ำ...

พี่โทนี่กลับมาบ้าน...
โทนี่น้อยร้องงอแงลั่นบ้าน...
ขวดนมเมื่อเช้านี้... ไม่ได้ถูกดูแล ไม่ได้ถูกแตะต้อง และว่างเปล่า...
" อะไรวะ?.... ไอ่นี่ ปล่อยให้เด็กร้องอยู่ได้... เฮ้อออ...." พี่โทนี่บ่นพึมพำ...

พี่โทมัสยังนอนอยู่ที่เดิม... ที่ระเบียง...
" เฮ้ยย... พี่.. !!!! "

...

" ตาย ๆ ๆ ... ไอ่พี่โทมัส ต้องตายแหงๆ.... เธอว่ามะ..."
เสียงผู้ชมที่ติดตามดู reality show รายการนี้ นั่งพูดคุยกัน...
" อือมม... น่าจะ... " แล้วก็หยิบข้าวโพดคั่วใส่ปากไปด้วย...
แล้วกล้อง ก็ตัดภาพไปที่ร้านของ Tanya ....
" ว๊าาา.... อารายวะ.... "

เสียงพิธีกรของรายการดังขึ้นมา...
" เอาใจช่วย พี่โทมัส โหวต เอหนึ่ง...
ถ้าชอบพี่โทนี่ โหวต เอสอง...
ชอบพี่ Tanya โหวต เอสาม...
หรือถ้าหากเอ็นดู หนูโทนี่น้อย โหวต เอสี่
ถ้าถูกใจพิธีกร... call me ๆ... อิ อิ อิ..."

...

พี่โทนี่ โทรศัพท์หาหมอ...
ระหว่างที่ขึ้นมานั่งรอ... ก็มองไปมองมา เห็นกระดาษ แปะอยู่... ที่ข้างขวด...
จะแกะ ก็แกะไม่ออก... มันแห้งซะแล้ว... แต่เห็นลางๆ ว่าเป็นลายมือ...
ก็เลยเอาขวดไปแช่น้ำ...
" เป็นจดหมายลาตายเหรอวะ...เนี่ย???..."

กระดาษใบนั้น อ่านได้ใจความว่า...

" ถ้าหากว่า วันพรุ่งนี้...
ฉันไม่มีโอกาสพบ เธออีกครั้ง...
อยากให้รู้ว่า ลูกของเธอยัง...
แข็งแรงปึ๋งปั๋ง และสะบายดี..."

" ปึ๋งปั๋ง???.... อะไรวะ.???... เฮ้ออ... " พี่โทนี่ครุ่นคิดวิเคราะห์ เท่าที่มีข้อความให้ได้อ่าน...
" ปึ๋งปั๋ง ๆ.... ??? ไอ่พี่โทมัสมันเขียนถึงใครวะ???..." ยังอิกๆ... พี่โทนี่ยังไม่เลิกสงสัย... อิ อิ อิ..
แล้วพี่โทนี่ ก็เดินทางตามไปที่โรงพยาบาล...

...

สามทุ่ม...
ที่โรงพยาบาท... เอ๊ยย...โรงพยาบาล...

" หมอ... อืม...หมอ เสียใจด้วยนะ...."
พี่โทนี่ ทรุดตัวลงร้องไห้... ข้างๆตะกร้าของหนูน้อยที่เขาหิ้วไปด้วย...
" here เอ๊ยยย... ฮืออๆๆๆ... " เขาอุทานด้วยภาษาอันคุ้นเคย... อย่าไปว่าเค้าเลยนะ...

...

แต่คนที่ดูรายการ reality นี้อยู่ ก็ใช่ว่าจะพอใจกันทุกคนไปซะเมื่อไหร่...
" ปล่อยได้ไงวะ ให้ไอ่ here ไอ่ ha ออกหน้าจอ... เฮ้ออ... ต้องจัดเรทติ้งๆ...."
" อืม..." คนดูอีกคนไม่แสดงความเห็นอะไร... หยิบข้าวโพดคั่วใส่ปาก...
" แบบนี้ ส่งผลกระทบต่อเยาวชนกันหมด... จำคำ ไอ่ here ไอ่ ha มาใช้... เฮ้อออ... ไม่ดีๆ...."
" อืม..." หยิบข้าวโพดคั่วใส่ปาก...เคี้ยวหนุบๆ...

" เมื่อไหร่ ไอ่สื่อผ่านจอสี่เหลี่ยมนี่ มันจะพัฒนาซะทีวะ...???..." เริ่มมีหงุดหงิดเล็กน้อย...
" อืม..." ยังเคี้ยวหนุบๆ...ต่อไป...
" ทั้งจอทีวี จอคอมพิวเตอร์ อินเตอร์เน็ต... ชักจะเละเทะกันไปใหญ่ละ... บ้านนี้เมืองนี้..." หงุดหงิดมากขึ้น....
" อืม..."
" นี่... พูดอย่างอื่นมั่งก็ได้นะ... ไอ่ here เอ๊ยยย..." เริ่มจะทวงถามความคิดเห็น...
" อืม... .... ติดเร็วกว่าหวัด 2009 อีกวุ้ย... " แต่ยังไม่หยุดที่จะหยิบข้าวโพดคั่ว มาเคี้ยวหนุบๆ...

หลังจากนั้นผู้ชมรายการทั้งสองคนก็ชวนกันไปงานมอบรางวัลออสการ์...
ต้องแต่งตัวให้ดีๆ... อย่าให้มีข้าวโพดคั่วติดมุมปาก...
ต้องลืมซะ... ว่าที่ได้ดูมา "มันชีวิตคนอื่น... ไม่ใช่ชีวิตของเราซะหน่อย..."
ท่องไว้ๆ... " ต้องเฉิดฉาย เลิศหรู และดูดี......"
และไม่เผลอหลุดพูดคำว่า "ไอ่ here " ออกมาในงาน...

...

พี่โทนี่นั่งร้องไห้ แสดงความเดือดร้อนใจ ที่เพื่อนรักตายจากไป...
ถึงแม้น้ำตาจะไม่ได้หลั่งรินไหลเหมือนสายเลือด...
แต่หนูน้อยก็มองเห็น และรับรู้ถึงความสูญเสีย...
ลุงผู้มีหนวดเคราที่ดูสกปรก...คนนั้น... เขาไปไหนแล้ว...

" ลุงคนนั้น ที่หนู คิดถึงเขา...
ลุงคนนั้น ที่ชอบเมา เขาอยู่ไหน...
ลุงคนนั้น เหมือนไม่รัก บ่นมากมาย...
แต่หนูรู้ เขาห่วงใย และหวังดี..."

ถ้าพี่โทนี่ได้ยินความคิดของหนูน้อย... ก็คงจะร้องไห้มากกว่านี้อีก...

" คุณคะ... คุณ... " พี่พยาบาลคนสวย มาสะกิดพี่โทนี่ที่กำลังงอแงอยู่...
" ฮือออ ๆ ๆ ... " มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย... พี่โทนี่ ยังงอแงเท่าเดิม....
" ฮือออ ๆ ๆ ... " อ่ะ... ให้มันร้องไป ร้องซะให้พอ...

" คือว่า... "
" ฮือออ ๆ ๆ..." ยังอิก... พี่โทนี่มันยังไม่หยุดร้อง...
เธอแกล้งทำแฟ้มบันทึกคนไข้หล่นใส่หัวเขาครั้งนึง... ก็...เรียกความสนใจได้พอสมควร...
" อูยยย..." พี่โทนี่ลูบหัวที่เจ็บ เงยหน้ามามองพยาบาลคนนั้น...
" ขอโทษ นะคะ... "

" บังเอิญว่า... แถวนี้... เป็นที่รอของคนไข้น่ะค่ะ... "
" ถ้าต้องการร้องไห้ ก็น่าจะไปโซนนู้นนะคะ... " เธอผายมือไปตามป้าย ที่เป็นรูปคนร้องไห้
" ถ้าคุณมาร้องไห้แถวนี้ คนไข้จะใจเสียกันหมดน่ะค่ะ... เข้าใจนะคะ..."
พี่โทนี่ เดินไปที่โซนร้องไห้อย่างว่าง่าย... เพราะ ถ้าไม่ง่าย แฟ้มอาจจะหล่นได้อีก...

แถวนั้นมีคนมานั่งร้องไห้เยอะแยะ...
หลายคนญาติเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ... เพราะโรคภัย... เพราะไม่มีใครรัก...
หลายคนอกหัก ถูกแฟนทิ้ง... ก็มานั่งในโซนนี้ ทั้งๆที่ไม่เกี่ยวกับโรงพยาบาลเลย ก็มีเยอะอยู่....

อ่ะ ร้องไห้กันไป.... ซะให้พอ...

...

โทนี่น้อยนอนดูดขวดนมจุ๊บุจุ๊บุ... แล้วคิดต่อ จากมะกี้นี้...
ระหว่างที่พี่โทนี่นั่งร้องไห้ของเขาไป...

" ลุงคนนั้น ที่หนู คิดถึงเขา...
ลุงคนนั้น ลุงขี้เมา เขาอยู่ที่ไหน...
ลุงคนนั้น เหมือนไม่รัก ไม่ใส่ใจ...
แต่หนูรู้ ลุงห่วงใย และหวังดี..."

ลุงคนนั้น แม้พูดจา ไม่ค่อยรู้เรื่อง...
ลุงคนนั้น ไม่ปราดเปรื่อง เหมือนไร้ศักดิ์ศรี...
ลุงคนนั้น ดูไร้ราคา ค่าไม่มี...
แต่วันนี้ ลุงน่ะแพง... เกินใคร... จะแทนลุง..."

...

...ยิ้มอีกที...

" ลุงคนนั้น ที่หนู คิดถึงเขา...
ลุงคนนั้น ลุงขี้เมา เขาอยู่ที่ไหน...
ลุงคนนั้น เหมือนไม่รัก ไม่ใส่ใจ...
แต่หนูรู้ ลุงห่วงใย และหวังดี..."

ลุงคนนั้น คำพูดจา แสนรู้เรื่อง...
ลุงคนนั้น ช่างปราดเปรื่อง มีศักดิ์ศรี...
ลุงคนนั้น ช่างมีค่า ยิ่งชีวี
ลุงคนนี้ ที่น่ารัก... เกินใคร..ใคร

ลุงคนนี้ ที่สุดแสน โรแมนติก
ลุงคนนี้ คอยปลุกพลิก ชีวิตใหม่
ลุงคนนี้ เติมความอุ่น ในหัวใจ
ลุงไหนไหน ก็ไม่เมา เท่าคุณลุง "


เขียนด้วยใจ บวกกับ ใส่ความปรารถนาดีมาด้วย

...

" ญาติคุณโทมนัส... กรุณาติดต่อที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ค่ะ..."
เสียงประกาศดังขึ้น ในห้องล้อบบี้ ที่คนไข้นั่งรอหมอกันมากมาย...
พี่โทนี่ไม่ได้ยิน เขามัวแต่นั่งดู คนแห่มานั่งร้องไห้กัน... ในโซนของผู้ร้องไห้...
เขาลืมไปด้วยซ้ำ... ว่าตัวเองหยุดร้องไห้ ตั้งแต่เมื่อไหร่...
" บางที การมองเห็นความทุกข์ของคนอื่น...
ก็ทำให้ความทุกข์ของเรา ดูเล็กลงไป ในทันที..."

" ญาติคุณโทมนัส... กรุณาติดต่อที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ค่ะ..."
เสียงประกาศ ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง...

พี่โทนี่เริ่มค่อยๆ ไปปลอบใจ ผู้คนที่นั่งร้องไห้อยู่แถวนั้น แต่ละคน... ทีละคน...
หนูโทนี่น้อยมองตามไปดู แล้วเหยียดขา เหยียดแขน...
" ป๊ะ เจ๋ง ... ป๊ะ เจ๋งงง.... ยู่ววว.... "
พี่โทนี่มองหน้าหนูน้อยแล้วยิ้ม...
" อยู่กับป้าๆแถวนี้ไปก่อนนะลูก... ป๊ะ ไปฉิแป๊บนึง..."

...

" ญาติคุณโทมนัส... เฮ้อออ.... " เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์เริ่มอ่อนใจ...
" ญาติไอ่ ... " ยังไม่ทันจะได้ประกาศต่อไป... พี่โทนี่ก็เดินมาที่เคาน์เตอร์...
เจ้าหน้าที่คนนั้น แสดงสีหน้าเซ็งๆ... ถึงเซ็งมาก...
" คุณรีบเอาเขากลับบ้านไปเลยนะ... เขาไม่ได้เป็นอะไรหรอก... แค่เหมือนจะหมดสติไป... อ่อ... "
" อีกอย่างนึง... เขาอ้วกจนเละเทะเต็มห้องไปหมด... "
" ครับ ๆ... " พี่โทนี่ดีใจ
" เดี๋ยวผมไปฉิก่อนนะครับ.... "
เจ้าหน้าที่คนนั้นมองตามด้วยสีหน้างงๆ... " ....?.... "

ที่โซนร้องไห้... ผู้คนเริ่มร้องไห้กันน้อยลง...
ต่างหันมาให้ความสนใจกับโทนี่น้อยในตะกร้า....
มีการหยอกล้อเล่น ยิ้มหัวกันอย่างสนุกสนาน...
และหนูน้อย ก็ไม่ลืมจะพูดซ้ำคำเมื่อกี้นี้...
" ป๊ะ เจ๋ง... ป๊ะ เก่ง... โย่ววว... "
ซึ่งเรียกรอยยิ้ม และผ่อนคลายความเศร้าใจของหลายคนไปได้พอสมควร...

ระหว่างนั้น คุณหมอคนนั้น... (คนที่เจอกับพี่โทนี่ทีแรกนั่นแหละ)... เดินเข้ามาในโซนร้องไห้...
" หมอ... อืม...หมอ เสียใจด้วยนะ...." เขาพยายามเข้าไปพูดคุยกับทุกๆคน...
" ... อืม...หมอ... เสียใจด้วยนะ.... อย่าคิดมากไปเลย..." และเขายังคงพูดไปเรื่อยๆ...
แตะบ่า แตะไหล่ ปลอบใจคนนู้นคนนี้กันไป...
พี่โทนี่เดินกลับมาหาหนูน้อย...
เขามองเห็น และยืนดูคุณหมอคนนั้นสักพัก...
" อืม... "
จากความคิดแรก ที่คิดว่า จะกระโดดถีบเจ้าหมอนี่สักครั้ง... ก็เปลี่ยนใจ...
" อย่างน้อย... เขาก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครมากมาย..."
" บางที... คนบ้าๆ ก็เป็นเพื่อนที่ดี กับคนปกติ... ที่กำลังอารมณ์แปรปรวนอ่อนไหว... ได้เหมือนกัน..."

พี่โทนี่เข้าไปแตะบ่าคุณหมอคนนั้น... " ขอบคุณนะ... สู้ต่อไป... ทาเคชิ... "
คุณหมอหันกลับมา ขยับแว่นมองหน้าพี่โทนี่...ก่อนจะบอกว่า...
" ... อืม...หมอ... เสียใจด้วยนะ... พยายามทำใจนะ... อย่าคิดมาก... "
พี่โทนี่ยิ้ม ก่อนจะหิ้วตะกร้าหนูน้อยเดินออกจากโซนคนร้องไห้... กลับมารับพี่โทมัสกลับบ้านด้วยกัน...
อย่างอารมณ์ดี... แต่ไม่วายที่จะส่ายหน้าเล็กน้อย... และบ่นพึมพำเบาๆว่า...
" ไอ่เวง... "

...

ระหว่างทางเดินกลับบ้าน...

" ลุงคนนั้น ของหนู กลับมาแล้ว...
สุดจะแจ๋ว คุณลุงของ หนูโคดเจ๋ง...
เมาครั้งก่อน แหวะเละเทะ เลอะกางเกง...
คราวนี้เก่ง ไปแหวะที่ โรงพยาบาล... โย่ววว ๆ... "

หนูน้อย ถือขวดนมเปล่าแกว่งไกวไปมา...
พี่โทนี่ คิดถึงเรื่องบทกลอนที่ต้องการคำชี้แจง... เรื่อง ปึ๋งปั๋ง...

" ถ้าหากว่า วันพรุ่งนี้...
ฉันไม่มีโอกาสพบ เธออีกครั้ง...
อยากให้รู้ว่า ลูกของเธอยัง...
แข็งแรงปึ๋งปั๋ง และสะบายดี..."

" ไอ่พี่โทมัส มันต้องมีความลับอะไรบางอย่างแน่ๆ...." พี่โทนี่คิดในใจ....

พี่โทมัส ไม่ได้คิดอะไร... เขาหิวข้าว...

...

ผู้ที่ชม reality show นี้ เริ่มแสดงความคิดเห็นบางประการ...
" เด็กนั่น ต้องเป็นลูกพี่โทมัสแน่ๆ เลยเนอะ... ว่าป่ะ?..."
" อึ๊ ๆ ... ม่ายหรอก... " วางข้าวโพดคั่ว หยิบน้ำอัดลมขึ้นมากลั้วคอ ก่อนจะตอบไปว่า...
" ถ้าใช่... เขาต้องใช้คำว่า ลูกของเรา... แต่อันนี้ใช้ ลูกของเธอ..."
" อืม... " อีกคนทำหน้าครุ่นคิดนิดนึง... ก่อนจะถามต่อไปว่า...
" แล้ว... ไอ่ แข็งแรงปึ๋งปั๋ง นี่ หมายถึงอะไรอ่ะ?..."
" ไม่รู้ดิ... คนเขียนบท มันคงคิดอะไรไม่ออกมั๊ง..." หยิบข้าวโพดคั่วใส่ปาก คำต่อไป...
" อืม... "

ถ้าชอบคิด ก็ต้องมาเรียนคณิตศาสตร์ เนอะ... อิ อิ อิ...

...

...

" ลุงไหนไหน ก็ไม่เมา เท่าคุณลุง "

อิ อิ อิ.... พี่ชูใจขา....

...

ไม่ต้องคิดเพราะมีคนช่วยคิดให้ ดีที่สุดในโลกด้วย
วันนี้ขอเปลี่ยนหน่อยนะจ๊ะ
" ลุงไหนไหน ก็ไม่ขี้เซา เท่าคุณลุง..บังอร "

อยากรู้เหมือนกันว่า..

" แล้ว... ไอ่ แข็งแรงปึ๋งปั๋ง นี่ หมายถึงอะไรอ่ะ?..."

น่าน..นะ เด่..
คริ คริ คริ
...

อุ๊บ.บบบ
ลืม..
..
จ๊วบบบ..บบบบ
ไปล่ะ หุ หุ หุ

ป๊าป ป๊าป....
แจ๊บ แจ๊บ....
แปลว่า หนุกจัง เขียนเก่ง

อิอิ ไปเหมือนกันน่ะ
เขียนต่อๆๆ อีกน่ะ จะมาอ่านอีก

...

ในวันถัดมา...

พี่โทนี่หิ้วถุงกระสอบลายโดเรม่อน เข็นรถไปจากบ้านตามลำพัง...
พี่โทมัสขอตัวอยู่เฝ้าบ้าน เลี้ยงหลาน...
โทนี่น้อยนอนร้องเพลงในตะกร้าอย่างมีความสุข...

" พอปะป๊ะ พบมะม๊า... ลันๆๆ ลั๊นลา...
พอปะป๊ะ พบมะม๊า... ลันๆๆ ลั๊นลา...
พอลันลั๊นๆ ลา... พอลันลั๊นๆ ลา...
ก็มีตัวหนูออกมา... โย่วววว ๆ ๆ... ปะป๊ะเจ๋ง..."

พี่โทมัสลุกขึ้นไปทำตาเหลือกใส่หนูน้อยในตะกร้า...
ทั้งที่ในใจคิดอยากจะเบิร์ดกระโหลกมันซักทีนึง...
" ทะลึ่งนัก ไอ่นี่... ทะลึ่งตั้งแต่เด็กเลยนะ... "

" ก็เพราะปะป๊ะ มะม๊ะของแกนั่นแหละ... ถึงต้องมานอนลั๊นลาอยู่แถวนี้ไง... เฮ้อออ..."
พี่โทมัสหิ้วสองขาหนูน้อยยกดู เพื่อดูความเรียบร้อยของผ้าปู tood... ยังไม่มีสิ่งแปลกปลอมจากต่างดาว... อิ อิ...
เขาเอาขวดนมที่หนูน้อยกินเหลือก้นๆ ขวด ไปล้าง... แล้วก็กลับมานั่งคิด...

พี่โทมัส ไม่ชอบคนพูดโกหก หรือปกปิดความจริง...
การที่เขารับรู้เมื่อวันก่อนที่โรงพักผ่อนว่า Tanya เคยพยายาม พาหนูน้อยไปที่ศูนย์สรรพกองถังขยะ...
เป็นสิ่งที่เขายังทำใจไม่ได้...
ถึงแม้ว่าจะรู้สึกดีใจบ้าง กับกระดาษโน้ตหลายๆแผ่นที่เธอเขียนทิ้งไว้ในตะกร้าหนูน้อย...

แต่ทุกความกระจ่าง ก็ได้รับการอธิบายชี้แจง ในช่วงบ่ายวันนั้น...
Tanya แวะมาเยี่ยมหนูน้อย ที่บ้านพี่โทมัส... เขาสองคนได้นั่งคุยกัน...
และการอธิบาย ก็เริ่มขึ้น...
" ถึงแม้ฉันจะเคยเอาเขาไป และเกือบจะทิ้ง...
" แต่ก็ไม่ได้ทิ้งนะ... ทิ้งไม่ลง..."
" ฉันหิ้วตะกร้ากลับมาที่ร้าน... รอพี่... "

" พอพี่มาเอาเค้าไป คืนนั้น... ฉันยังถูกจับไปนอนคุกอีก..."
" ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง... ฉันไม่รู้ว่าบ้านของพี่อยู่ที่ไหน... ฮือ ๆ ๆ..."
" ยุงก็กัด... โดนกระทืบอิก... ฮือ ๆ ๆ ... "
" ฮือ ๆ... ฮึ๊ ฮือ... ฮึ๊ก ๆ ๆ... ฮือออ... "

" แม็ะ เจ๋ง... แม็ะ เก่ง... โย่ววว... " หนูน้อยส่งเสียงเอิ๊กอ๊าก....

พี่โทมัสลูบหนวดเคราครุ่นคิด และพยายามทำความเข้าใจ...
" อืม... " และมีคำนึง เหมือนจะโดนใจยังไงไม่รู้...
แพ้ใจไอ่คำว่า "รอพี่..." นี่แหละ....
เขาถอนหายใจเล็กน้อย... ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดทีวี...

อ่อ... ลืมไป... บ้านนี้ไม่มีทีวี...
งั้นทำอย่างอื่นแทนละกัน...

" โชคดีนะ... ที่ตอนนี้... ยุงยังไม่เยอะ..." พี่โทมัสพูดขึ้นมาแก้เขิน...
และไม่ลืมที่จะหันไปสบตา Tanya...
เธออมยิ้มเขินอายที่พี่โทมัสพูดเหมือนจะรู้ทัน... เรื่องคืนนั้น...

พี่โทมัสลุกขึ้นไปยืนเก้ๆกังๆ เพราะลืมไปว่าบ้านนี้ไม่มีทีวี...
" ไปหาอะไรกินกันมั๊ย?... หิวละ... " พี่โทมัสเอ่ยชวน...
" แล้วว...??? " Tanya ส่งสายตาไปที่ตะกร้าหนูน้อย...
" ไม่ต้องห่วง... เดี๋ยวพี่ชงนมแป๊บนึง... "

" พี่ๆ ... อย่าลืมใส่ยาพาราฯ(เซทตามอล) ลงไปครึ่งเม็ดด้วยนะ... "
พี่โทมัสอมยิ้มบ้างคราวนี้...

...

บ่ายวันนั้น...

พี่โทมัสกับ Tanya เดินไปด้วยกัน... พร้อมตะกร้าของหนูน้อย...
Tanya ถือร่มที่ก้านหักคันนั้น... พี่โทมัสหิ้วตะกร้า... ช่วยกันเดินเลือกหาร้าน...

" กินอะไรดี?... "
" แล้วแต่พี่สิ... "

" งั้น ข้าวมันไก่ดีมั๊ย?..."
" ไม่อ่ะ... อ้วน ๆ... "

" ผัดไท งั้น??..."
" ไม่ชอบ... ร้านนี้ผัดไม่อร่อย..."

" อืม... เนื้อตุ๋นๆ... ร้านนี้อร่อยนะ... "
" Tanya ไม่ทานเนื้ออ่ะ พี่..."

เดินกันไป ๆ... เจ้าตัวเล็กทนไม่ไหว... โบกไม้โบกมือควานหาขวดนม...
" แกสองคนเลือกกันไปละกัน... ชั้นหิวแร้ววววุ้ยยย...."

" ข้าวมันไก่ ก็ไม่ได้... ข้าวขาหมู ยิ่งไม่ได้ใหญ่...
ผัดไท ไม่อร่อย... งั้นหอยทอด ก็คงไม่ต้องพูดถึง....
ไม่กินเนื้อๆ... ก๊วยเตี๋ยวละกัน... งั้น..."
" ตอนเที่ยงเพิ่งกินก๊วยเตี๋ยวมา...."

" งั้นนน... ข้าวต้มดีมั๊ย ข้าวต้มกระดูกหมู ร้านนี้ ก็อร่อยนะ..."
" หูยยย... พี่... ข้าวต้ม เค้าไว้กินตอนดึก...."

" อืม.... งั้นเธออยากกินอะไรล่ะ..."
" ไม่รู้ดิ... แล้วแต่พี่ไง... "

" อืม... แล้วแต่เรา... แต่ไม่เอาอะไรซะอย่าง....” พี่โทมัสคิดในใจ...
และดันคิดต่อไปว่า.... จะพาไปยืนชมวิวข้างทางสักแป๊บนึง...
แล้วชวนกันไปกินหญ้าให้มันได้เรื่องกันไปข้างนึงเลย...
แต่ความคิดแบบนี้ ดูจะไร้สาระเกินไป...
เขาจึงอดทน เดินต่อ... เพราะประเทศไทยของเรา มีที่รอให้กินมีเยอะแยะ... เนอะ...
( ยกเว้นประสาทเขาไร้วิหารเนอะ... อันนั้น คนอื่นเค้ากินกันไปแล้ว...)

ทั้งสามคนเดินผ่านไปมาหลายร้าน...
ทั้งอาหารอีสาน อาหารเหนือ อาหารใต้...
สุดท้าย พี่โทมัสทนหิวต่อไปไม่ไหว...
เขาแวะที่รถมอเตอร์ไซค์ขายซาลาเปา...
พี่โทมัสเลือกอาหารจีน... อิ อิ...

" หิวแล้วอ่ะ พี่... เลือกร้านเร็วๆ ดิ..."
" ก็เดินจนหมดตลาดแล้ว... จะเอาร้านไหน ก็เลือกมั่งสิ..."

" พี่กินข้าวแกงมั๊ย?..."
พี่โทมัส พยักหน้าแทนคำตอบ... จะได้เริ่มต้นแดxแรก....เอ๊ยยย...เดทแรกซะที....
แต่ว่า...
" ไม่เอาดีกว่า แกงกะทิ... เดี๋ยวอ้วน...."

ปอเปี๊ยะสด... ก๊วยเตี๋ยวหลอด... ลูกชิ้นทอด... บะหมี่จับกัง...
มีมากมายให้เลือกตั้งหลายอย่าง แต่ไม่ยอมนั่ง ร้านไหนซะที....

" แม็ะ เจ๋ง... แม๊ะเก่ง.... โย่ววว.... " หนูน้อยอิ่มแล้ว... เริงร่า ดีใจ...

...

สี่โมงเย็น...
ทั้งสามคนยังไม่มีที่จะแวะนั่ง...
โทนี่น้อยก็ฉี่ซะผ้ารองก้นเปียกแฉะไปแล้ว... พี่โทมัสเอาผ้าผืนสำรองไปเปลี่ยนให้...

สุดท้าย... ไม่มีบรรยากาศไหนเจ๋งสุด เท่ากับ ที่บ้านของเรา...

พี่โทมัสแวะร้านอาหารตามสั่ง เพื่อซื้อผัดซีอิ๊ว และข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว...
Tanya แวะซื้อสลัดผัก และข้าวขาหมู...

" ข้าวขาหมู???... ไหนมะกี้นี้บอกไม่กินไง... มันอ้วนไม่ใช่เหรอ?...."
" ซื้อไปเผื่อๆ น่ะ พี่... "
" อืมม... งั้น... ช่วยเอาของไปเก็บก่อน... เดี๋ยวพี่ไปซื้อของแป๊บนึง...."
ไม่ต้องสงสัยแล้วเนอะ... พี่โทมัส เดินไปหาซื้ออะไร...

...

ค่ำวันนั้น หลังจากดินเนอร์...

พี่โทมัสนั่งเล่าบอกเรื่องราว ความเป็นมาของหนูน้อย...
เขาเป็นลูกของรุ่นน้องคนหนึ่ง... ที่บังเอิญเกิดขึ้นมา เร็วเกินไป...
พี่โทมัสรับช่วงต่อมาดูแล...
แต่ก็ไม่ลืมที่จะแวะไปบอกเล่า ความเป็นไปของหนูน้อยในทุกๆครั้ง... ที่เขาเดินไปเก็บของ recycle...

" งั้น หนูน้อยคนนี้ ก็มีพ่อ มีแม่สิพี่... " Tanya ถาม...
" อืม... ใช่... " พี่โทมัสกระดกขวดซุปเปอร์อาชา... (มันเป็นเวอร์ชั่นออกใหม่... มาช่วยกันมอม ให้คนซื้อเอาไปเมา...)

" เขาจะไม่ใช่ลูกของคนเก็บขยะหรอก... เขาจะเป็นในแบบที่เขาควรจะเป็น..." พี่โทมัสพูดไปเก๊กหน้าไป...
Tanya ตบไปที่แก้มของพี่โทมัส... ครึ่งวงสวิง...
" ครั้งนี้ ยุงจริงๆ พี่.... " Tanya รีบออกตัวล้อฟรี... กลัวจะหนีไม่ทัน... อิ อิ...
บังเอิญมียุงจะจ้องมาวางไข่ ที่หนวดเคราของพี่โทมัสจริงๆ...

" มะกี้ พูด ถึง ไหน แล้ว นะ . ง . . . "
พี่โทมัสยังมึน อยู่ เละ น้อย เลย.. พูด สะ ดุด สะดุด...

พี่โทมัสไม่พูดอะไรต่อ... ทำได้แค่... ลุกขึ้นไป จุดยาไล่ยุง...
" เอ่อ... เรื่องของหนูน้อยนี่... อย่าพูดไปนะ... พี่โทนี่ ก็ยังไม่รู้เรื่อง..."
Tanya รับปาก... พยายามเข้าใจเรื่องราว...
พยายามเข้าใจว่า... ทำไมพี่โทมัสถึงบึ้งตึงต่อเธอนัก เมื่อรู้ว่าเธอเคยพยายามเอาเด็กไป ทิ้ง ...
เพราะความห่วงใย อันเป็นพิเศษนี่เอง...

เธอรู้สึกว่ามีความเป็นธรรมที่...
พี่โทมัสสมควรได้รับ... You deserve this....
พี่โทมัสเอง... ก็มีความลับ...
มีการโกหก... มีปกปิดเหมือนกัน...
แม้กระทั่งกับเพื่อนของเขาเอง...

เธอแค่รู้สึกเสียดายว่า... มะกี้... น่าจะตบให้เต็มวงสวิง...
อาจจะได้อรรถรสความสะใจมากกว่า...

...

" แล้ว... พี่โทนี่ ทำไม ไม่เห็นกลับมาซะทีอ่ะ พี่... "
" งั้น เดี๋ยวฉันขอตัว ไปทำงานก่อนนะ... "
Tanya ทิ้งคำถามไว้ ก่อนจะขอตัวไปทำหน้าที่ของเธอ...
" แล้วจะแวะมาบ่อยๆนะ พี่... "
" อืม... bon voyage แคล้วคลาด ปลอดภัยในทุกการเดินทางนะ... "

" ดูแลหนูน้อยดีๆนะ... "

พี่โทมัสเสียบกระติกต้มน้ำร้อน... เพื่อผลิตน้ำอุ่น...
ก่อนจะพาหนูน้อยเข้ารับบริการ Spa by Thomas...
ตั้งแต่เริ่มต้น จนสะอาด เปลี่ยนผ้า ทาแป้ง...
และชงนมรอไว้...
พี่โทมัสเหลือบมองไปเห็นยาพาราฯ (เซทตามอล)... เขาอมยิ้ม...
แต่ไม่หยิบมาหั่นแบ่งครึ่งเม็ดหรอกนะ...

...

" ไอ่โทนี่ มันหายหัวไปไหนของมัน (วะ)...?..."
" เออ... ชั่งมัน วุ้ยย... คงจะเถลไถลไปไหนตามเรื่องตามราว..."

ผู้ชายที่อยู่ด้วยกัน... ก็คงคิดได้แค่นี้...

แต่บังเอิญ... ผู้หญิงที่อยู่กับผู้ชาย... ดันคิดไม่เหมือนกัน...
เพราะหลากหลายความคิดอาจจะพรั่งพรู หลั่งไหลออกมา...
หากใครคนหนึ่งกลับบ้านช้าเกินไป...
อาจจะออกมาแตกต่างกัน... ว่ามะ...

ต้องเก็บไปคิดกันเองเนอะ...
ว่าจะคิดไปได้ไกลถึงขนาดไหน... อิ อิ...

...

ใช่คิดต่างกันมากเลยหล่ัะจ๊ะ
ทั้งสองฝ่ายแหละ
เมื่อรู้งี้แล้วต้องเรียนรู้ที่จะ
เอาใจเขามาใส่ใจเรามั่ง
เน๊อะ ..จริงป่ะ..จ๊ะ