... Thomas and Tanya ... ... 19 July 2009 ในค่ำคืนเงียบเหงา... ณ ร้านเหล้าที่ใกล้จะปิดกิจการแห่งหนึ่ง ในเมืองหลวง... มีเพียงพนักงานชงเหล้าในเคาน์เตอร์... หนึ่งคน... และลูกค้าเพียงรายเดียวที่มีอยู่ตอนนั้น... เป็นผู้ชายหนวดเครารุงรัง ที่มาพร้อมกับตะกร้าเด็กอ่อน... พนักงานชงเหล้ารู้สึกเหงาเกินกว่าจะปล่อยให้เสียงของความเงียบเข้าครอบงำ... เธอเหลือบมองลูกค้าของเธอเป็นระยะๆ...และมองหารายละเอียดในตะกร้าเด็ก... เพื่อจุดประเด็นการเริ่มพูดคุย... เธอเริ่มต้นว่า... "นั่นลูกคุณหรือคะ?..." เขาเงยหน้าขึ้นมองสาวสวย ก่อนจะตอบกลับด้วยคำถามว่า... " คุณเคยดูหนังเรื่อง I am Sam มั๊ย " "เคยค่ะๆ ที่พ่อปั...เอ่ออ... ที่พ่อคนหนึ่งต้องเลี้ยงดูลูกสาวตามลำพัง... เพราะแม่เด็กหนีเขา ไป..." " แต่เรื่องของผม ไม่เหมือนในหนังนั่นหรอก..." คำตอบนั้นทำให้พนักงานชงเหล้าเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย... แต่เธอยังเอาผ้าแห้งเช็ดถูแก้วที่เพิ่งล้างเสร็จ อย่างเป็นปกติ... เขาก็เสริมขึ้นมาว่า... " มีอยู่วันหนึ่ง ผมไปพบหนูน้อยคนนี้ ในระหว่างที่..." "ระหว่างที่อะไรคะ...? " " ระหว่างที่ผมกำลังพูดอยู่... คุณก็อย่าสอดสิครับ..." " ...... " " ระหว่างที่ผมกำลังคุ้ยถังขยะ หาของเก่า... หาขวดแก้ว ขวดพลาสติก...โลหะ อลูมิเนียม...สายไฟ.. เครื่องใช้ไฟฟ้าเก่า... และ ห่อขนมหมดอายุ ที่...." "เอ่อ.... ขอ อนุญาตสอด แนม...อีกทีนะคะ..." "ครือ...ฉันคิดว่า เราคุยกันเรื่องของเด็กน่ะค่ะ...ไม่ได้คุยเรื่องการดำเนินชีวิต... ของคุณ...ชิมิ คะ...???..." " . . . . . . . " ชายคนนั้น ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม แทนคำตอบจากปากเขา... ...งอนไปซะแร้ววว...พี่เรา... เธอก็ไม่ได้สนใจจะถามจะคุยอะไรต่อ...เช็ดแก้วเหล้าไปเรื่อยๆ... ...งอนก็งอนไปดิ... ไม่ง้อหรอกเฟร้ยยย... เมื่อทั้งสองคน ปล่อยให้ "เวลา" และ "ความเงียบ" ผ่านไปสักพัก... มันก็ได้ช่วยกันเยียวยาอารมณ์บูดงอนเป็นตูดเป็ดของทั้งคู่ให้เย็นลงได้ ทั้งสองคน ค่อยๆเหลือบชำเลืองมองกัน... และหันมามองหน้ามองตา ส่งยิ้มให้กันอีกที... เขายกตะกร้าเด็กขึ้นมาไว้บนเคาน์เตอร์...เธอเดินเข้ามาดูใกล้ๆ ด้านในตะกร้ามีป้ายกระดาษแผ่นเล็กๆเขียนไว้ว่า... " Yalia Nomubu " "นี่ไง... คุณตามหาพ่อแม่เด็กจากป้ายชื่อเธอก็ได้นี่คะ?" " ป้ายนั่น... ผมเป็นคนเขียนเอง..." "คุณตั้งชื่อเธอเหรอ?... อือมมม.. Yalia Nomubu ฟังดู...." " ม่ายช่ายชื่อเช่ออะไรหรอก... ผมเขียนว่า "อย่าเลียนมบูด"... " "ทีไอ่คำว่ารักนะจุ๊บๆ... เค้ายังออกเสียงว่ารักนะจุ๊บุจุ๊บุได้เลย... ไม่เคยได้ยินเหรอ?..." "อ๋อ... ค่ะ... อย่าเลีย นมบูด... เป็นคำเตือนสินะคะ... เป็นห่วงเด็กว่างั้นเหอะ...." เขาไม่ตอบ... ได้แต่พยักหน้าด้วยความภูมิใจ... เธอเดินไปที่โต๊ะแคชเชียร์...เปิดลิ้นชักหยิบปากกากับกระดาษโน้ต แล้วเดินกลับมาเขียนข้อความ...ยื่นให้เขา... "Yatam Nomhok" เขารับมาอ่าน ยิ้มเล็กน้อย... " อือม... ใช่ๆ เป็นคำเตือนที่ดีมาก... "อย่าทำ นมหก"...ผมชอบ ๆ " เธอพยักเพยิดให้เขาแปะเอาไว้ด้านในตะกร้าที่ว่างอยู่อีกด้านหนึ่ง... มันจะได้อยู่คู่กับ "อย่าเลีย นมบูด".... ... จำนวนขวดเบียร์เปล่าเริ่มเรียงรายมากขึ้นๆ... ทุกๆครั้งที่เข็มยาวของนาฬิกาเดินผ่านเลขหก หรือบางทีก็เลขเจ็ด... ก็จะมีขวดเบียร์เปล่าเกิดขึ้นสองขวด.. " อ่ะ ๆ... ผมเขียนให้คุณมั่ง..." เขาเขียนว่า "Yahai Nomlek" "แหม... ไม่เล็กหรอกย่ะ... ทะลึ่งเหมือนกันนะเราอ่ะ..." " ทะลึ่งอะไร?... ไม่ได้ทะลึ่งซะหน่อย... ไหนๆ เอามาดูดิ๊ ผมเขียนว่าอะไร..." เขารับกระดาษกลับมาดู ก่อนจะอุทาน... " อ๋อ... เขียนผิดไปนิ๊ดสนึง... " เขาเติมตัวอักษรบางตัวในข้อความเดิม... คราวนี้ มันอ่านได้ว่า..."Yahai Nomdek"... อิ อิ อิ..." ... เด็กน้อยในตะกร้าเริ่มตื่นนอนขึ้นมา... พนักงานสาวหยอกล้อเล่นกับหนูน้อย... "โตขึ้นมาคงจะสวยนะคะ..." " อืมม... อยากจะสวย หรืออยากจะหล่อ ก็ให้เขาเลือกเองตอนโตขึ้นมาละกัน..." เธอทำหน้างงๆ... เขาอธิบายว่า... "สมัยนี้ เด็กๆบางคนอาจจะเลือกเพศของตัวเอง หลังจากโตมาได้ซักระยะ หนึ่ง... แต่หนูน้อยคนนี้ พกพาอาวุธน้อยติดตัวมาด้วย..." "เออ... นั่นสิ... แล้วคุณตั้งชื่ออะไรให้เค้าหรือยัง... มัวแต่คุยกันเรื่องนมบูด นมหก... ลืมถาม เลย..." เขาเขียนข้อความใส่กระดาษว่า... "Tony Leung" "แหม... ตั้งชื่อตามพระเอกหนังฮ่องกงเลยนะคะ..." " ผมตั้งชื่อตามเพื่อนผม... เขาชื่อ Tony... เขามาช่วยผมเลี้ยงดูหนูน้อยคนี้ด้วย...เลยตั้งชื่อว่า Tony เลี้ยง...ให้เป็นเยรติแก่เพื่อน น่ะ..." "อือม... กวน* ีน ดีนะคะคุณนี่..." " หา... อะไรนะ...???..." "เอ่อ... ไม่มีอะไรค่ะ ฉันบอกว่าดีค่ะ...กวนดี...โทนี่ เลี้ยง...หุ หุ..." เธอเขียนข้อความใส่กระดาษยื่นให้เขา...แล้วบอกว่า... "อ่ะ... นี่ค่ะ ชื่อเต็มๆ... Tony Leung Chui Wei.... อ่านว่า... "โทนี่เลี้ยงฉันเว้ย"...." " บ่า... อ่านได้ไงวะ? โทนี่เลี้ยงฉันเว้ย... อ่ะ ... เปลี่ยนเรื่องๆ... " เธอยืนมองดูเขาแล้วอมยิ้ม...และ... ยังๆ... เธอยังไม่ยอมจบง่ายๆ... อิ อิ อิ... "ฉันหวังว่า เพื่อนคุณที่ชื่อ Tony คงไม่ได้มีที่มาจาก การที่พ่อแม่เลี้ยงเขาแล้วเห็นว่าเลี้ยงโต นี่... โตนี่หว่า... ยิ่งเลี้ยงยิ่งโต... เลยตั้งชื่อลูกว่า "โตนี่" หรอกนะคะ..." เขาส่ายหน้าที่ถูกเก๊กให้ดูน่าเชื่อถือ... ก่อนจะตอบว่า... " ม่ายช่าย ๆ... ไอ่โทนี่มันก็เกิดที่เมืองไทยนี่แหละ... มันโตที่นี่...พ่อม..มัน..." "เออ... จะรับเบียร์สุดยอดอาชาศึกเพิ่มอีกมั๊ยคะ?..." เขาพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ... " พ่อมัน... อยากตอกย้ำให้ลูกระลึกรู้อยู่เสมอ...ว่าเติบโตที่นี่... โตที่เมืองไทยนี่... ต้องรัก....แบร่...." .... ลูกพี่เรา อ้วกใส่กุงเกงตัวเองซะแระ... ว๊าาา... เธอประคองเค้าเข้าไปในห้องน้ำ ล้างเนื้อล้างตัว...ก่อนจะออกมาเก็บล้างเศษซากแห่งความ สุขที่สนุกตอนดื่มได้... แต่ไม่สนุกตอนที่มันกลับคืนสู่ธรรมชาติแบบไม่ทันตั้งตัว... หลังจากเหตุการณ์สงบลง... ทั้งสองมานั่งคุยกันที่อีกฟากหนึ่งของบาร์... เพราะทำเลเดิม...out of service...ไปแระ... มันแฉะ เปียกและลื่น... และถ้าพี่เขาเป็นอะไรไป เดี๋ยวทางร้านที่ใกล้จะเจ๊งนี้ อาจจะต้องสืบทอดการรับเลี้ยงน้อง Tony Leung ที่มีชื่อคล้ายดาราฮ่องกงคนนี้ไว้ โดยบังเอิญ... อย่ากระนั้นเลย... พาไปหาทำเลที่ปลอดภัยนั่งคุยต่อดีกว่า.... "คุยกันมาตั้งนานแล้ว... ถึงตาชื่อของพี่มั่งละ... พี่ชื่ออะไรเหรอคะ?" เขาขอกระดาษจะเขียน...แต่ เธอบอกว่า... "พี่บอกมาเลยดีกว่า จะได้รู้ที่มาที่ไป ไม่ต้องงงอีก...แหม..." เขาเงยหน้าขึ้นสบตาส่งยิ้มหวานให้ ก่อนจะตอบไปว่า... " โทมัส โซอะจิ" "ไม่ต้องมาลูกเล่นเลยพี่... เป็นลูกครึ่งอะไรอีกอ่ะ... ฝรั่งควบญี่ปุ่น...อีกเหรอ?..." " บ่าเหรอ... ชื่อคนนะเว้ย... ไม่ใช่โรงหนังโป๊ ไม่มีฝรั่ง ไม่มีญี่ปุ่นทั้งนั้น... ไม่มีฉายวนทั้งวัน ด้วย... ชื่อไทยนี่แหละ..." เธอพิจารณาจากนามสกุล พอจะเข้าใจได้ว่าเป็นภาษาไทย... "อือม... โซอะจิ... มาจากหิวโซ อดโซ... ก็เลยเป็น โซอะจิ... แต่ชื่อ..." เขารีบเฉลยให้หายข้องจิตว่า..." เมื่อก่อนชื่อ โทมนัส... " " พอตอนหลัง เพื่อนๆมันเรียกกันไปมา ก็เลยเพี้ยนกลายเป็นโทมัส..." "พี่รู้ป่าว ว่า โทมนัส แปลว่าอะไร?..." " ไม่รุดิ... พ่อตั้งให้ ก็ใช้ชื่อนี้แหละ... " "โทมนัส แปลว่า สุดหล่อมั๊งพี่..." " อือมม... ดีๆ... สงสัยพี่เกิดมาก็รูปหล่อเลย...อิ อิ อิ..." เขาพยายามมองดูป้ายชื่อที่หน้าอก เพื่อจะถามเธอบ้าง... " แล้วเธอชื่อ...เอ่อออ....อะไรนะ Tanya เหรอ...???" " อือม...ชื่อ ธัญญ่า หรือ แทนหญ้า...กันแน่... อิ อิ อิ..." เธอยืมอมยิ้ม...ก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มเขาเบาๆ...แล้วกระซิบที่หูว่า... " ชื่อ แทนย่ะ... หนูก็เพิ่งมาเลือกเพศตอนโตอย่างที่พี่บอกนั่นแหละ...อิ อิ อิ..." พี่โทมัสของเราเริ่มหายเมาเล็กน้อย... เขาเรียกเช็คบิล ขอตัวลากลับ... ระหว่างที่น้องแทนย่ะ ทยอยเก็บขวดเก็บแก้ว เธอก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีอีกคำถามหนึ่ง...ที่ไม่ ควรจะตกหล่นไปพร้อมกับราตรีอันหฤหรรษ์นี้... เธอตะโกนถามตามหลังพี่โทมัสไปว่า... "พี่ ๆ... พี่โทมัส... ขอถามอีกคำถามนึง... พ่อพี่อ่ะ...พ่อพี่..ชื่ออะไร?..." เขาตะโกนตอบโดยไม่ได้หันหลังกลับมาว่า... " โทมัสจัง..." Tanya ปล่อยยิ้มสุดท้ายของเธอออกมาในค่ำคืนนี้... ก่อนจะไปอาบน้ำอาบท่า...นอนหลับฝันดี... ... แต่... ยัง ๆ ยังไม่จบแค่นี้.... "พี่...โท... พี่โทมัส ลืมน้องโทนี่ไว้ที่ร้าน.... แง๊ ๆ ๆ ๆ...." Tanya นั่งร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆ อยู่ใกล้ๆตะกร้าของน้อง Tony... สงสัยจะได้โตที่นี่ซะแร้ววว....เนอะ...อิอิอิ... หมายเหตุ โทมนัส แปลว่า เศร้าโศก เสียใจ ชื่อ Tanya ได้รับแรงบันดาลใจจากภาพยนต์ Me...Myself ของพี่อ๊อฟ พงษ์พัฒน์ (อนันดา เล่นเป็นพระเอก...) ด้วยความขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนผลงานของ loykratong... หนังจบแล้วก่อนลุกจากที่นั่ง กรุณาตรวจสอบทรัพย์สิน กระเป๋าสตางค์ของท่าน... ไม่ควรลืมทิ้งสิ่งใดไว้ในมหรสพจอแบนนี้...นอกจากหัวใจ... ด้วยความปรารถนาดี...ราตรีสวัสดี... ...   Create Date : 20 กรกฎาคม 2552 21 comments Last Update : 20 กรกฎาคม 2552 8:09:02 น. Counter : 883 Pageviews. Share Tweet

... ตอนบ่ายของวันถัดมา... ตะกร้าที่ใส่น้อง Tony ตอนนี้ถูกผูกห้อยอยู่กับขื่อในบาร์... Tanya นั่งไกวตะกร้าไป คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย... " ไอ่พี่โทมัส มันจะกลับมามั๊ยว๊าาา....???..." ยังไม่ทันที่ความคิดจะล่องลอยไปได้ถึงไหน... รถตู้คันหนึ่งแล่นมาจอดเอี๊ยด ที่ริมฟุตบาทหน้าร้าน... มันเป็นรถตู้ luxury ที่ถูกฉาบทาไปด้วยสีเขียวเหลือง... ทูโทน... ถ้าบนหลังคา มีป้ายไฟว่า Taxi meter ... และถ้าที่หน้ากระจกมีป้ายไฟเล็กๆเขียนว่า "ว่าง" สีแดงๆ... ก็คงจะเป็นแหล่งสร้างรายได้ให้เจ้าของรถได้อีกทางหนึ่ง... Tanya ละมือจากการแกว่งไกวตะกร้า วิ่งไปต้อนรับ เจ้าของร้านที่กำลังเดินลงมาจากรถ... เธอคนนั้น... พยายามมองไม่ให้เห็น ว่ามีอะไรแปลกใหม่ ในบาร์เหล้า... เพราะแว่นสายตาสีดำที่เธอสวมใส่อยู่... อันเล็กกว่าเข่งนิดเดียวเอง... หลังจากเคลียร์บัญชีรายรับ รายจ่าย เป็นที่เรียบร้อย... เธอเอากระเป๋าหนังที่บรรจุธนบัตรอยู่ หนีบใต้จั๊กกะแร้... และเดินจากไปขึ้นรถ... เหมือนว่า... ไม่มีอะไรแปลกใหม่ เกิดขึ้นในบาร์เหล้า... รถตู้เขียวเหลืองเคลื่อนตัวออกล้อฟรี... มุ่งหน้าไปยังกิจการแห่งต่อไป... Tanya รู้สึกโล่งใจ... ที่เจ้านายไปซะได้... และไม่ได้ว่าอะไรทิ้งท้ายเอาไว้... แต่... ยังไม่ทันที่ความดีใจ ความโล่งใจจะคลายความหอมหวาน.... รถตู้คันนั้น... ก็ถอยกลับมาจอดเอี๊ยดดดด.... และ.... " อะไรเนี่ยย?...@*&??=+$*..?x);F"*%*@!!~?!!?๕!!!Xs!!???-K*#!!........} " มาเป็นชุดดดด... เย็นวันนั้น... Tanya จำใจต้องหิ้วตะกร้าเดินออกไป... และกลับมาให้ทันก่อนจะเปิดร้านตอนหัวค่ำ... เธอเลือกศูนย์รวมสรรพถังขยะที่ใหญ่ที่สุด... เท่าที่จะหาได้ในละแวกนั้น... และคิดว่า... " เอาละวะ... ไอ่พี่โทมัส มันคงมาคุ้ยเขี่ยหากินแถวนี้มั่งแหละ...." " พี่เค้าคงจะมาเจอแกตอน... ก่อนค่ำ... เอ่อ... ก่อนดึก... ก่อนน้ำค้างจะลง..." "... ก่อนหมาจะคาบไป...หรือ ก่อนมดจะขึ้น.... " " อ่ะ... ไม่คิดอะไรดีกว่า.... ไม่อยากจะผูกพัน...." Tanya เขียนข้อความในกระดาษโน้ต แล้ววางไว้ที่พุงของ Tony... "อย่าให้เค้าอด..." เธอลุกขึ้น... มองหน้าหนูน้อยก่อนจะพยายามละจากไป...แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเขียนอีก... " อย่าให้เค้าหนาว..." กระดาษโน้ตหลั่งไหลพร่างพรูลงมาไม่ขาดสายพร้อมๆกับน้ำตาของ Tanya... "อย่าให้เค้าเปียก..." "อย่าให้ตากแดด..." "อย่าให้มดกัด..." "อย่าให้หมาคาบไปกิน..." "อย่าให้... ฮืออ ๆ ๆ.... " "อย่าให้ใครมาทำร้ายหนู อีกเลยยย.... ฮืออ ๆ ๆ..." "ฉันจะ... ฉันจะ... ทำไงดีวะ???...แง๊ แง แง ๆ ๆ ......" พอนึกอะไรไม่ออก ก็ร้องไห้...ง่ายที่สุด... มันเป็นวิธีการปลดปล่อยความทุกข์อย่างง่ายของคนปกติธรรมดาทั่วไป.... ....ร้องไห้ซะ... ร้องให้พอ.... แล้วตั้งหลักใหม่.. พอเธอตั้งหลักได้... ก็นึกถึงพี่โทมัสขึ้นมา... แล้วความโกรธ ก็เข้ามาแทนที่ความเศร้าโศกเสียใจ.... และโกรธได้ถึงขนาดที่ว่า... " ไอ่โทมนัส... เมิง ทำกรูท้อง...ปล่อยลูกไว้...แล้วไม่รับผิดชอบ...." น่านนน... เป็นไปได้ถึงขนาดนั้น.... อืม... ตอนนี้ Tanya เริ่มตาขวาง...น้ำลายไหล... เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามาหา... ด้วยความสงสัย... หลังจากนั่งดูพฤติกรรมของเธออยู่สักพักใหญ่ๆ... " น้องเป็นอะไร?..." "มันทำหนูท้อองงงง....แงๆๆๆๆ...." " เฮ่ยยย... ท้องเทิ๊ง อะไร เป็นกระเทยนี่ จะท้องได้ไง....??... แล้วนี่ ไปเอาลูกใครมาเนี่ยยย?..." เรื่องกระเทยเอาไว้ก่อนก้ด้าย... Tanya รีบปรับความรู้สึก ก่อนจะตอบไปว่า... " ลูกไอ่พี่โทมัสสส... ฮืออ ๆ ๆ ..." " โทมัสไหน??... แล้วทำไม ไม่เอาไปหาพ่อมันล่ะ? เอามาแถวนี้ทำไม...." " ฮือออ ๆ ๆ... ไอ่พี่โทมัสสส มันทิ้งหนูปายยย...แง๊ แง ๆ ๆ...." " เอ้า......" เจ้าพนักงาน ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน.... เลยบอกไปว่า... " เอางี้... กลับบ้านไปก่อน... จะค่ำแล้ว ยุงเยอะ...แถวกองขยะนี่ยุงยิ่งเยอะๆอยู่... ไป ๆ ๆ ..." " พี่ ๆ...พี่จ๋า ... ช่วยเอาไปเลี้ยงหน่อยดิ... หนูต้องกลับร้านนน....ฮือ ๆ ๆ ..." " เฮ่ยยย... บ้าเหรอ?... บ้าจริง หรือแกล้งบ้าวะเนี่ย?...." " ไป ไป... ไปได้แล้ว... อย่าให้อารมณ์เสียนะ... เดี๋ยยย..." เขาเอามือกุมปืนพร้อมจะชักออกมาเหมือนไม่ไว้วางใจ... เหมือนเจ้าหน้าที่ของประเทศไหนซักแห่ง...ในโลกใบนี้... กระดาษหลากหลายใบ ที่ Tanya เขียนวางไว้บนพุงของ Tony มันปลิวมาแตะจมูก หน้าผาก ปาก และแก้ม...ของ Tony... เขาเริ่มเปล่งเสียงหาคนช่วย เพื่อให้เอาความระคายเคืองเหล่านี้ออกไป... " แม็ะ... แม็ะ... แม็ะ....." แม้จะอยู่ในท่วงท่าที่คุกเข่าอ้อนวอนเจ้าหน้าที่คนนั้น... Tanya ก็ไม่ลังเลที่จะหันกลับมาที่ตะกร้า... เมื่อได้ยินเสียงร้อง... น้ำตาของเธอ หยดหล่นบนกระดาษ ที่วางเกลื่อนกลาดรอบๆตัว Tony ในตะกร้า... " ไป ลูก... ไป ก็ได้... ฮืออ ๆ ๆ ...." " เราไปอยู่ด้วยกันนะ..." เด็กน้อยไม่ได้ตอบอะไร... ได้แต่รู้สึกดีใจ... เป็นธรรมดา... " โย่ววว... แม็ะ เจ๋ง... แม็ะ เก่ง... โย่ววว ๆ..." Tanya ไม่ได้ยินเสียงนั้น... ... ฟ้ามืดลงแล้ว ตอนที่ Tanya เดินหิ้วตะกร้ากลับมา... เจ้าของร้านไม่ได้อยู่ที่นี่... เธอเอาไปห้อยแขวนไว้ในที่เดิม... แล้วแกว่งไกว... ไปตาม... "สัญชาติญาณ"... ของความเป็น... "คุณแม่"... รึเปล่า???... เธอทำหน้าที่เหมือนตามปกติทุกวัน... เอาแก้วมาล้างใหม่... ล้างให้ใสๆ... แล้วก็เช็ด ๆ ๆ... จนถึงจุดเปลี่ยนตอนที่... พี่โทมัสเดินเข้ามาที่ร้าน... " ไอ่พี่โทมนั.. ไอ่เอี...??=+$*..?x);F"*%*@!!~?!!?๕!....." " อะไร ๆ เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ก่อนเดะ..." พี่โทมัสก็ชี้แจงไปว่า เขายอมรับว่าลืมลูกไว้จริงๆ แต่ไม่ได้ตั้งใจจะทิ้ง... ที่มาช้า เพราะว่าภารกิจเยอะ... ต้องหารายได้ประทังกาย ประทังชีวิต... แล้วยังต้องค่านม... กว่าจะมาได้ ก็เนิ่นนานจนเกินไป... และเขาก็เอ่ยขอโทษที่ต้องปล่อยให้ Tanya คิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหน... แต่เขาไม่รู้หรอกว่า... Tanya คิดไปได้ถึงไหน...ต่อไหน... หลังจากทำความเข้าใจกันได้ด้วยดี พี่โทมัสหิ้วตะกร้าน้อง Tony เตรียมตัวจะเดินกลับบ้าน... Tanya ก็ถามว่า... " พี่ ๆ ไม่นั่งดื่มเบียร์สุดยอดอาชาศึก ก่อนหรือคะ? " " ไม่ล่ะจ่ะ... เข้าพรรษามาหลายวันละ... ยังไม่ได้ทำซะที... " Tanya ยิ้มทั้งที่คราบน้ำตาบนหน้ายังไม่เลือนหาย... มองตามหลังพี่โทมัสที่เดินจากไป... พี่โทมัส...คุ้ยๆดูในตะกร้าของน้อง Tony... ระหว่างทางที่เดินกลับบ้าน... " อืม... มีกระดาษเขียนไว้เยอะแยะเลย... สงสัยจะเป็นประโยคคำสั่ง... ไม่ใช่ประโยคบอกเล่าธรรมดา... 5 5 5 ...." ...   โดย: loykratong IP: 202.57.168.114 20 กรกฎาคม 2552 12:49:44 น.

หนุกจัง หนุกหนานมากมาย นานแล้วน่ะ ที่ไม่ได้อ่านเรื่องยาวๆอย่างนี้ จากพี่ลอยกระทง อะไรคือแรงบันดาลใจ ช่างมันเถอะ !! มีเรื่ิองหนุกๆให้อ่านก็ดี แล้วเน๊อะ   โดย: hi ho ho IP: 112.142.51.229 20 กรกฎาคม 2552 15:34:47 น.

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บ้านหนูสวยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อุ๊บบบ!! มีภาคสองแล้วด้วย แต่ค่อยมาอ่านดึกๆน่ะ ตอนนี้ไปจัดบ้านหนูก่อน อิอิอิ บ้านหนูสวยๆๆๆๆ   โดย: model de gorrya 21 กรกฎาคม 2552 0:17:51 น.

le temps du bonheur เลอ ตอง ดู บอนเนอร ช่วงเวลาแห่งความสุข กลับมาอ่านแล้วหนุกหนานเคล้าน้ำตา หนูไปนอนล่ะน่ะ กู้ดไน้ท์จ้า   โดย: model de gorrya 21 กรกฎาคม 2552 3:22:21 น.

บ้านนี้เจ้าของอยู่ป่าว ขออนุญาตแปะใบปลิวหน่อยนะคะ อนุโมทนาร่วมกันนะคะ   โดย: ดราก้อนวี 21 กรกฎาคม 2552 10:54:15 น.

กาเว่ วู แฟ PK ทำอะไรมาบ้างจ้ะ ?   โดย: model de gorrya 21 กรกฎาคม 2552 17:44:49 น.

คิดได้ไงอ่ะ....ชอบจัง   โดย: ...งัวเงีย... IP: 125.24.47.167 21 กรกฎาคม 2552 20:10:09 น.

... "คนเรา มักจะชอบอะไรที่สวยงาม เนอะ..." พี่โทมัส เอ่ยบ่นลอยๆไป...คนเดียว... แหงนดูท้องฟ้า... ดูพระจันทร์ ดูดวงดาวเล็กๆ.... และดู ความมืดที่เหลือ บนท้องฟ้า... "มันกว้างไกล...จากขอบฟ้านี้ ไปอีกฟากหนึ่ง... แต่..." "คนเรามองเห็น แค่... สิ่งที่อยากจะเห็น และเลือกที่จะไม่เห็นในสิ่งที่ไม่อยากจะเห็น..." เขายังพร่ำเพ้อบ่นๆของเขาไปเรื่อยๆ... หนูน้อยในตะกร้านอนหลับใหลน้ำลายยืดเลอะหมอนไปแล้ว... แต่ พี่ Tony คนที่ช่วยเลี้ยง ยังไม่ได้หลับ... เพราะว่า... "รำคาญเจงๆ... พี่เอ๊ยยยย.... จะบ่นไปถึงฟากฟ้าวิมานไหนเนี่ยยย... นอนได้แล่ววว..." " อืม... พรุ่งนี้ จะได้ตื่นมา... จะได้มีแรงหาอะไรทำต่อไป... เนอะ... ว่ามะ..." พี่โทมัสเห็นด้วยกับคำพูดนั้น... แล้วหยิบเอาผ้ามุ้งมาคลุมตะกร้าของหนูน้อยไว้... ก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย... ... ตีสามครึ่ง... แต่หนูน้อย ก็ ไม่ยอมให้ชายแก่สองคนนี้หลับอย่างสบาย... เขาดึงป้ายกระดาษโน้ตที่เขียนว่า "อย่าให้นมหมด" มากำไว้ในมือ...และ...แง๊ๆๆๆๆๆ..... พี่ Tony งัวเงียๆ เปิดมุ้งคลุมตะกร้า มารับออร์เดอร์... เขาเดินไปเสียบกาต้มน้ำ และนั่งหาว.... มองดูพี่โทมนัสหลับไปพลางๆ.... และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า... " อืม... ด้านมืดมีเยอะจริงๆ... ด้านมืดมีเยอะแยะเลย...." " แต่เราเลือกจะมองเห็น แค่พระจันทร์ กับดวงดาว ก็พอเนอะ... มอง... แล้ว ยิ้ม... ก็พอละ...." เขาเอาตะกร้าหนูน้อยมาวางบนตัก... Tony น้อยยังไม่หยุดร้อง...มือกำกระดาษออร์เดอร์แกว่งไกว...เร่งเร้า... พี่ Tony จึงโยกตักไปข้างซ้าย ข้างขวา... เหมือนไกวเปลน้อย.... "รอให้น้ำเดือดก่อนเนอะ....หนูน้อยยย...." เขาเริ่มร้องเพลงกล่อม... ตอนเช้าพระอาทิตย์ตื่นมา... เพื่อเปิดท้องฟ้า ให้สว่างสไว... เปล่งแสงเรืองรองอำไพ... เปล่งแสงเรืองรองอำไพ... สว่างสดใส ไปตลอดกลางวัน.... ตอนค่ำ พระจันทร์ตื่นมา... ชวนเหล่าดารา มาสร้างสีสรร ประดับดาวพราวฟ้าทุกวัน... ประดับดาวพราวฟ้าทุกวัน... จะได้นอนฝัน กันสบายใจ... " อุ่ยย... น้ำเดือดแล้ว... รอแป๊บนะ หนูน้อย..." พี่ Tony กดน้ำจากกาต้มน้ำร้อน ใส่ขวดนม... ในเวลาเดียวกันนั้น... Tanya ก็กดน้ำร้อนใส่แก้วน้ำชาให้ลูกค้า...ที่กำลังจะทยอยกลับบ้าน... นางพยาบาลประจำห้องฉุกเฉิน อาจจะกำลังกดน้ำร้อนเพื่อลวกล้างเครื่องมือแพทย์... ตำรวจทางหลวง อาจจะกำลังกดน้ำร้อนเพื่อชงกาแฟให้ขี้เมา ที่เขาจับได้เมื่อคืนนี้... ในเวลาเดียวกันอีก... ใครบางคนกดน้ำร้อนจากกาต้มน้ำใส่ถ้วยมาม่า... อีกหลายคน... อาจจะกำลังกดน้ำร้อน... อยู่ในเวลาเดียวกัน ก็ได้เนอะ... ในบางเวลา... คนเราก็ทำอะไรพร้อมๆกัน แต่ด้วยวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกัน... และผลของสิ่งที่ทำนั้น... ก็อาจจะ...แตกต่างกันไป... "มาแล้วๆ... นมอุ่นๆ... " เด็กน้อยวางใบออร์เดอร์ไว้ข้างๆตัว ก่อนจะกอดรัดขวดนม... จากพี่ Tony ผู้เลี้ยง... เขานอนดูดนมจุ๊บุ จุ๊บุ... เบิกตามองพี่ Tony.... และสิ่งที่มองเห็น คือ รอยยิ้มของลุงอีกคนหนึ่ง...ภายในเงามืด...เพราะไม่ได้เปิดไฟที่ห้อง... พี่ Tony นอนหงายท้อง เพื่อจะหลับ... และหวังว่า... จะได้หลับถึงตีห้า หรือ หกโมงเช้า... ส่วนพี่โทมนัส... มันตายไปแล้ว... ตอนนี้ อ้าปากปล่อยเสียงหวูดรถไฟ คงจะเป็นแบบนี้ไป ตลอดคืน... ... Tanya เก็บขวดเก็บแก้ว... เก็บเก้าอี้... เตรียมตัวจะปิดร้าน... เธอไม่ได้คิดถึงใครเป็นพิเศษ... เธอคิดแค่ สิ่งที่เธอทำไปเมื่อตอนหัวค่ำ... แล้วก็ยิ้ม เพราะขำกับตัวเอง... แต่... โอ้.... อนาถ... ระหว่างทางที่จะเดินกลับบ้าน เธอพบเจ้าหน้าที่คนนั้น ขี่จักรยานผ่านมา... " เธอ... เธอ นี่เอง... หยุดก่อน...." เจ้าหน้าที่วางจักรยานจอดลง...แล้วมาฉุดมือของ Tanya ไว้.... " เอาเด็กไปไว้ไหน...???" " หา???.... " Tanya งง... " เด็กที่เธอเอาไปที่กองขยะเมื่อตอนเย็น... เอาไปทิ้งที่ไหน บอกมา..." " เฮ้ยยยย....????? ..." Tanya ยังงงอยู่... " อย่านึกว่าฉันโง่นะ... เธอต้องเอาไปทิ้งที่อื่นแน่ๆ..... ฮึ ฮึ ฮึ...." เขาหัวเราะในลำคอเหมือนอย่างจะรู้เท่าทัน... " อารายว๊าาา....??????... พ่อ...พ่อเค้า..." "พ่อเค้าอะไร.... ไม่ต้องเลย.... บอกมาเดี๋ยวนี้.... เธอเอาเด็กไปไว้ที่ไหน???..." Tanya คิดในใจ... " ทีตอนบอกให้ช่วย มันบอกไม่ใช่เรื่อง... ตอนนี้ จะเจือกมาสนใจอีกละ...อะไรกันวะเนี่ยยย???...." " ยังอีก ๆ.... เดี๋ยวจับไปโรงพักผ่อนซะเรย..." มีขู่ ๆ... " ครืออ... พ่อเค้า... มาเอากลับไ..." Tanya พยายามจะอธิบาย... "กลับไปไหน? พ่อมันอยู่ไหน???..." "แล้วกรู จะรู้ม้ายเนี่ยยย??.. Tanya กระซิบกับตัวเอง... " อะไรนะ?" บังเอิญ...เจ้าหน้าที่ได้ยิน... " ครือว่า... หนูไม่รู้ว่าเค้าอยู่ตรงไหนอ่ะ.... เค้าม..." " ไปโรงพักผ่อน...งั้น...." " เฮ่ยยย... ไปได้ไง... หนูไม่รู้จริงๆ...." เจ้าหน้าที่ทิ้งจักรยานให้จอดนอนอยู่แถวนั้น... แล้วชวน Tanya เดินกลับไปที่โรงพักผ่อนด้วยกัน... ระหว่างทาง เขาถามถึงแต่ที่อยู่ของพี่โทมัส...และจุดอื่นๆที่คาดว่า Tanya จะเอาตะกร้าไปวางไว้... และ Tanya ก็อธิบายว่า พี่โทมัสมาลืมตะกร้าไว้ตั้งแต่คืนวาน... แล้วอีกวันหนึ่ง ในตอนค่ำๆ พี่โทมัสก็มารับกลับไปแล้ว... แต่ เธอก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง... ว่า ทำไมเธอไปที่กองขยะนั่น... Tanya เข้าไปอยู่หลังลูกกรงเหล็ก ที่โรงพักผ่อน ในเวลาใกล้จะเช้า... เธอนั่งตบยุงไปพลางๆ เพื่อคลายความเหงา... และตอนนี้... เธอคงจะคิดถึงใครไปไม่ได้...นอกจาก... พี่โทมนัส... ... คิดถึงใคร ถึงใครคนนั้น... เป็นคนที่ทำให้ฉันลำบาก... คิดถึงคนที่(ดูเหมือนจะ)ไม่เรื่องมาก... แต่ทั้งหลายหลาก...ฝากฉันไว้คนเดียว... คิดถึงใคร ถึงใครคนนั้น... คนที่ทำฉัน ให้จิตหงุดเงี้ยว... เรื่องทั้งปวง ฉันไม่ควรจะเกี่ยว... แต่ต้องโดดเดียว... ไม่มีใครเหลียวแล... เคยรับ เคยรู้ บ้างไหม... ว่าหัวใจ ฉันมันท้อแท้... ตอนนี้... ฉันกำลังแย่... ถ้าร้องแง แง... มีใครไหมได้ยิน..... ก็... เป็นเรื่องปกติที่ Tanya จะเสียน้ำตาไปเยอะแยะ... หลังลูกกรงเหล็ก... และชุมชนยุงท้องถิ่น... ทั้ง Tony น้อย... Tony ใหญ่... และพี่โทมัส... นอนอ้าปาก... ช่วยกันเป่าเสียง คร่อก ๆ ๆ .... ฟี้..... ส่วนเจ้านายของ Tanya ที่นั่งรถตู้ luxury สีเขียวเหลือง ก็คงไม่ต้องกล่าวถึง... เพราะเธอนอนหลับในห้องปรับอากาศ... ที่ปรับอุณหภูมิ ให้ได้หลับสบายถึงเช้าถึงบ่ายนู่นนน... " ไม่ต้องเหงานะ... เดี๋ยวตอนเช้า... ตื่นมาดูสุริยุปราคาด้วยกัน...." เจ้าหน้าที่คนนั้น ยังมีอารมณ์สนุกสนานมาเอ่ยปากชวน... เขาหยิบแว่นตามาใส่ เพื่อดูหน้าหนังสือพิมพ์... แล้วบอกว่า... " เจ็ดโมง ถึงเก้าโมง....นะ... นอนซะๆ... เดี๋ยวเช้าพี่มาปลุก..." แล้วพี่เจ้าหน้าที่ ก็ ลุกขึ้นไปกดน้ำร้อนชงกาแฟ...ให้ตัวเอง... Tanya มองเห็นใต้โต๊ะทำงาน มีจุดยากันยุงไว้ด้วย... Tanya นั่งตบยุงไป ภาวนาไป... หวังให้ลมเปลี่ยนทิศบ้าง... ควันจากยากันยุง... จะได้ลอยผ่านลูกกรงเหล็กเข้ามาแถวๆทำเลที่เธอนั่งอยู่... แต่ถ้าจะให้ดีกว่านั้น.... " พี่ๆ ขอยากันยุงให้หนูมั่งจิ..." เขาหันมา ขยับแว่นลงต่ำไว้ที่ดั้งจมูก แล้วมองข้ามแว่น...ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย และบอกว่า... " ไม่มีงบ จ่ะ..." หลังจาก ปล่อยวาง... ปล่อยใจ... ให้ความเหงาเข้าครอบงำได้ไม่นาน... Tanya ผู้แอ็คทิฟ ก็ถามเจ้าหน้าที่คนนั้นว่า... " พี่ ๆ ... พี่ ชื่อละม่อม รึป่าว ???..." ไม่มีคำตอบ..... " ถ้าพี่ ไม่ได้ชื่อละม่อม พี่จับหนูมาแบบนี้ ไม่ได้นะ...." พี่เจ้าหน้าที่คนนั้น ไม่ตอบอะไรเหมือนเดิม... แต่คราวนี้... เขาหยิบกระบองไม้ แล้วเดินตรงมา... และฟาดลงที่กรงเหล็ก อย่างแรง.... " ทำไม?... ไม่ชื่อละม่อมแล้วจับคนไม่ได้เหรอ..." " ก็...." " ไม่ต้องมาก็ เลย... ไอ่ละม่อมมันเป็นยังไง....??? หืออ...?...." Tanya คิดในใจ.... " ตรู ไม่น่าจะถามเล๊ยยยย....." " ไอ่ละม่อม มันก็แค่สร้างภาพ.... สั่งให้ลูกน้องไปจับๆๆๆๆๆ....." " เสร็จแล้วมันก็ให้หนังสือพิมพ์เขียนบอกว่า จับได้ โดย ละม่อม....แม่มมม...เอ๊ยยย...." " แล้วก็ถ่ายรูป ๆ........ ไอ่ห่....เอ๊ยยย.... " " งั้น...." Tanya ลองใช้ความพยายามของเธออีกครั้ง.... " งั้นอะไร??? หา... งั้นอะไร???" เขาเอากระบองฟาดที่กรงเหล็กอีกสองสามที.... ชาวบ้านในชุมชนผู้ถูกขังด้วยกันตื่นผงกหัว มามอง Tanya กันหลายคน.... แล้วส่ายหัวไปมาเล็กน้อยพองาม... ก่อนจะพยายามนอนให้หลับต่อไป... " งั้นทีหลัง พี่ก็บอกพวกหนังสือพิมพ์ไปมั่งสิ...ว่า จับได้ โดย ละม่อม และเพื่อนๆ ดีมั๊ยคะ...." เจ้าหน้าที่คนนั้น เหมือนจะเห็นด้วย แต่มีข้อสงสัยติดใจเล็กน้อย จึงถามขึ้นมาว่า... " แล้วถ้าจับไม่ได้ จะให้ทำยังไง หืออ...??? " " พี่ก็ บอกเค้าไปว่า หนีไป หนีไปได้....โดย ไร้ร่องรอย.... และตอนนี้ กำลังสืบหา คนที่ชื่อ ไร้ร่องรอยยย.... ไง " " และกำลังสงสัยอยู่ว่า "ไร้ร่องรอย" อาจจะเป็นไส้ศึก เข้ามาช่วยเหลือผู้ร้ายหลบหนี... ไปได้อย่างลอยนวล..." พี่เจ้าหน้าที่รีบตัดบท... " พอๆๆๆ... บ้ากันไปใหญ่แล้ว... เดี๋ยวต้องไปสงสัยไอ่ลอยนวลอีก...." " นอนเหอะ พรุ่งนี้ตื่นมาดู พระจันทร์บังดวงอาทิตย์ดีกว่า..." Tanya ยกมือเห็นด้วยอย่างลืมตัว... แต่ไม่ลืมท่องในใจว่า... " ไม่มีงบยากันยุง... เผื่อกันมั่งเรยยย... ฮือออ ๆ ๆ..." ...   โดย: loykratong 21 กรกฎาคม 2552 21:36:49 น.

... ดูด้วยกันนะ ...   โดย: ...งัวเงีย... IP: 125.24.47.167 21 กรกฎาคม 2552 22:16:46 น.

...งก... เอาเน่าคืนไปเลย ชิ๊ๆๆๆๆ หนุนแขนตัวเองก็ได้   โดย: ...งัวเงีย... IP: 125.24.47.167 21 กรกฎาคม 2552 23:19:15 น.

... ร เรือ จะล่องไปไหน.... ถ้าไปไม่ไกล ฉันจะไปส่งเธอ... ร เรือ แค่นั้น น่ะเหรอ... ร เรือ แค่นั้น น่ะเหรอ.... หรือว่าตัวเธอมานั่ง ร ใคร.... ...   โดย: ร คอย IP: 202.5.82.234 22 กรกฎาคม 2552 3:05:58 น.

... ร คอย พี่ลอยกระเทียม ไม่รุวันนี้ จะเข้ามาไหม.... ถ้าไม่มา ก็ไม่เป็นไร... ถึงไม่มา ก็ไม่เป็นไร... พรุ่งนี้มาใหม่ แล้วค่อยคุยกัน.... ...   โดย: พิลอย IP: 202.5.82.234 22 กรกฎาคม 2552 3:09:37 น.

... ร คอย เธออยู่แบบนี้... ไม่ไปไหนที ไม่มีความฝัน... รอคอยข้ามคืนข้ามวัน... รอคอยข้ามคืนข้ามวัน... พระอาทิตย์นอนฝัน ฉันก็ง่วงนอนนนน.... ...   โดย: อิ อิ IP: 202.5.82.234 22 กรกฎาคม 2552 3:20:40 น.

... ร คอย จะรอเฉยๆ เป็นคนคุ้นเคย ที่ไม่หลอกหลอน... ตอนนี้ ขอลาไปก่อน... ตอนนี้ ขอลาไปก่อน... ร คอย ง่วงนอน... แล้วจะฝันถึงเธอ... ...   โดย: loykratong IP: 202.5.82.234 22 กรกฎาคม 2552 3:31:18 น.

... ร คอย ใครคนหนึ่งคนนั้น ที่เคยหลับฝัน ถึงอยู่เสมอ... อยากจะพบอยากจะพบ อยากเจอ... อยากจะพบอยากจะพบ อยากเจอ... ได้สัมผัสเธอแบบตัวเป็นๆ... ร คอย จะเป็นแบบนี้ จะเป็นธรรมดาที่ ให้พี่ได้เห็น... เขียนหน้า ทาปากไม่เป็น... เขียนหน้า ทาปากไม่เป็น... ไม่เคยอยากเด่น... อยาก Low Profile... ร คอย เป็นห่วงนะนี่... ไม่อยากให้คนดี หนีห่างไปไหน... ถ้าจะหนี ก็อย่าไปไหนไกล... ถ้าจะหนี ก็อย่าไปไหนไกล... แล้วพบกันใหม่ วันลอยกระทง... ...   โดย: loykratong IP: 202.57.170.209 22 กรกฎาคม 2552 4:29:52 น.

แอะ อือ.. PK คือว่า..เรื่องที่เขียนน่ะ..มันก็สนุกอยู่หรอก.. แต่หนูมาอ่านแบบแยกๆทีละตอนห่างๆกันแบบเนี๊ยะ หนูงง..ง๊ง..งง..อ่ะ มีโทมนัสจัง มีโทมัส มีโทนี่ มีโทนี่น้อย มีพี่ละม่อม มีไร้ร่องลอย มีพี่ลอยนวล มีแทนย่า..โอ๊ย..งง มียายเจ๊ นั่งรถตู้ด้วย ดีน่ะ มะมี..กอย่า..ฮ่าๆ... PK เล่นร้องเพลงรอ ออ รอ ตั้งหลายเพลง เหงาเหรอ..รอเกริล์เฟรนด์มาหาเหรอ.. ถ้าเหงามากๆ มาคุยกะกอร์ก็ได้น่ะ เพราะบ้านกอร์มีที่กว้างๆสวยๆ ระยิบระยับ อิอิอิอิ ไว้ให้ PK มานั่งพัก มีแฮปปี้ ทามส์ วิ่งๆผ่านหัว มีดวงดาวระยิบ มีคนสวยๆ (กอร์เอง อิอิ)รอรับออร์เดอร์ มีเรื่องตลกๆให้อ่าน มีฝนตกด้วย อ้อ ที่สำคัญ มีไอติมกินด้วยน่ะ เห็นป่ะดีออกทุกอย่างเลย   โดย: model de gorrya 22 กรกฎาคม 2552 11:24:04 น.

มาให้กำลังใจจ้า อิอิ น้องนิ้งคนขยัน   โดย: เคจ้า (kpap ) 22 กรกฎาคม 2552 18:39:57 น.

สุดหล่อกลับมาเขียนเรื่องแบบนี้อีกแล้ว สงกะสัย...มีแรงขับเคลื่อน   โดย: ดราก้อนวี 23 กรกฎาคม 2552 9:54:12 น.

หวัดดีจ้า พี่ เค กอร์ง่วงแล้ว วันนี้เหนื่อยจัง งานเยอะอ่ะ ที่ ร.ร.น่ะ กอร์จะไปเที่ยวกับเพื่อนสองคืนด้วยแหล่ะ อ้อ เกือบลืม เอาไอ้พุงอ้วนมาให้ ดูแลเพิ่ม อิอิ   โดย: model de gorrya 24 กรกฎาคม 2552 0:21:28 น.

... ขอบคุณพี่ kpap สวัสดีจ่ะ ป้าวี... ยินดีรับเลี้ยงเจ้าพุงอ้วนจ่ะ...gorrya... ...   โดย: loykratong IP: 202.57.173.195 24 กรกฎาคม 2552 15:21:39 น.

P' K วันนี้ กอร์ตื่นมาปุ๊บ.. ก็นั่งอ่านอะไรเล่นเรื่อยเปื่อย แล้วกอร์ก้อ เลยไปเจอเรื่องๆนึง อิอิ หนุกด้วยล่ะ อยากรู้ยังอ่ะ ถ้าอยากรู้ตามมาอ่านจิ กอร์เขียนอันใหม่แล้ว ไปเรียนก่อนนะ เย็นนี้จะไปค้างบ้านเพื่อน คืนนี้มีปาร์ตี้หนุกๆ ด้วยล่ะ " WoW "   โดย: model de gorrya 24 กรกฎาคม 2552 17:02:53 น.