... No Name ...
...
คราบน้ำตา มาม่า และน้ำฝน ดันตกหล่น พร้อมๆกัน วันฟ้าใส... แดดก็ออก แล้วฝนจะ ตกทำไม... ไม่รู้หรือไง กินมาม่า อยู่ out door...
นั่งร้องไห้ รันทดใจ ในวันเหงา... บ้านก็เช่า ข้าวก็หมด หดเหี่ยวหนอ... เงินในกระเป๋า ที่เหลืออยู่ คงไม่พอ... จ่ายค่าหอ ค่าหายใจ ไปวันวัน...
อีกกี่อึด นะที่คน จะทนได้... ซดมาม่าไป คิดไป ไร้สีสรร... ฝนก็ตก น้ำตาก็ไหล กินไม่ทัน... เมื่อไรกัน จะหมดชาม จะได้ไป....
กินมาม่า คลำหาทาง เริ่มชีวิต... สงบจิต คิดจะมีชีวิตใหม่... ฝนก็หล่น น้ำตาร่วง ใส่ลงไป... แล้วเมื่อไหร่... จะกินหมด ได้ซะที...
อิ่ม ก็อิ่ม ท้องจะแตก กินไม่ไหว... แต่พ่อแม่ เคยสอนไว้ ไม่ให้หนี... "กินไม่หมด ไม่ต้องลุก จากตรงนี้..." โชคดีที่ มีขอทาน มานั่งรอ...
เขาตากฝน เหมือนกัน กับฉันนี่... แต่เขาไม่มี ข้าวสาร จะกรอกหม้อ... เขาผอมโซ เสื้อผ้าขาด ดูมอซอ... ฉันนั่งรอ เขานั่งมอง... อ่ะ... มองอะไร ?
เขาถามว่า "กินหมดไหม ในชามนี้..." ฉันบอก "พี่ กินไม่ลง อิ่มเกินไหว..." ฉันยื่นชาม เขารีบรับ อย่างดีใจ... แล้ววิ่งไป... วิ่งไป... ที่ไหนดี...
ฉันตะโกน ถามตามหลัง ว่า "พี่จ๋า..." "พี่ก็มานั่งกินซะตรงนี้..." เขาบอกว่า "มีเมียสอง ลูกอีกสี่..." รอบะหมี่ ที่เหลือทิ้ง ทุกๆวัน...
น้ำตาฉัน หยุดไหลพลัน ใต้น้ำฝน... มีคนจน ชีวิตข้น มากกว่าฉัน เข้มข้นเกิน บรรยายให้ รู้เท่ากัน... ถ้าแบ่งปัน คงสร้างได้ อีกหลายแรง...
โลกแคบลง คนเราก็ ต่างไขว่คว้า... สะสมเสริม เพิ่มพูนมา ด้วยแก่งแย่ง... ปลาตัวไหน เข้มแข็ง มีเรี่ยวแรง... ก็กล้าแกร่ง สร้างอิทธิพล ขึ้นครอบงำ...
ปลากระตัก ถูกไปทำ เป็นน้ำปลา... ไม่มีใคร เป็นห่วงว่า จะบอบช้ำ... แต่ปลามังกร อยู่ในตู้ ร้านทองคำ... แล้วมองข้าม ความจริงของ... บางหัวใจ...
หรือว่าโลกกำลังบอกออกไปว่า... เกิดมาจนเองนี่หว่า ก็ต้องรับใช้... เป็นทาสา ทาสี...ตลอดไป... เป็นแค่ใคร คนหนึ่ง... ที่ No Name ...
...
Create Date : 10 กรกฎาคม 2552 |
Last Update : 10 กรกฎาคม 2552 4:34:36 น. |
|
3 comments
|
Counter : 763 Pageviews. |
|
|
|
...
รู้สึกเหงา เหงาเหมือนกัน เธอว่าไหม...
รู้สึกเหงา ทุกเช้าที่ ตื่นจากฝัน...
อยากข้ามฟ้า ผ่านเวลา มาหากัน...
อยากแค่นั้น อยากขอให้ ได้อุ่นใจ...
อยากมีเธอ อยู่ห่างๆ แถวๆนี้...
ไม่อยากมี เธอใกล้เกิน จนหวั่นไหว...
อยู่ห่างๆ คิดถึงกัน สบายใจ...
ฉันคงไม่ เหงามากมาย ทุกวันคืน...
หากไม่ชอบ แบ๊ะ ๆ บอก ฉันสักนิด...
ฉันไม่คิด รั้งเธอไว้ ไม่ต้องฝืน...
อยากให้หัว ใจฉันนั้น มีที่ยืน...
ไม่ต้องตื่น ขึ้นมาเหงา อีกต่อไป...
แล้วชายใบ้ มองเข้าไป ในตาเธอ...
เขาพร่ำเพ้อ ทุกสิ่งอย่าง ที่คิดไว้...
เธอโต้ตอบ ภาษามือ ก่อนเดินจากไป...
ที่เหลือไว้ ภาษาใจ ปล่อยให้เดา...
เธอลุกเดิน จากไป เหลือไว้แค่...
สิ่งนั้นแหละ ความงุนงง และความเหงา...
"ทำยังไง ต่อไป ดีล่ะเรา..."
ไปหาข้าว กินดีกว่า หิวจังเลย...
ส๊ม
...
Create Date : 09 ธันวาคม 2550