นั่นแหละคือมนุษย์


ถึงจะทะเลาะ จะเถียงกันยังไง....ทั้งคู่ก็อยู่กันจนแก่เฒ่า
น่าอิจฉาจัง

...

เพื่อนบ้านของสองตายายเดินหิ้วก๊วยเตี๋ยวที่ซื้อมาจากตลาด...
ระหว่างทาง ได้ยินเสียงร้องไห้ แทรกผ่านประตูบ้านหลังหนึ่งดังออกมา...
เป็นเสียงของผู้หญิงที่ร้องไห้... อีกเสียงหนึ่งร้องไห้ประสานเสียงกัน... ได้ยินไม่ถนัดหู...
เขาก้าวช้าลง... และคิด...

จนได้ข้อสรุป...ว่า... " อย่าไปยุ่งเลยวะ... เรื่องของชาวบ้าน..."

" ฮือออ ๆ ๆ..." เสียงร้องดังตามเขามาแว่วๆ...แต่เขาก็ไม่หยุดเดิน...

" เอาก๊วยเตี๋ยวกลับบ้านก่อน เดี๋ยวค่อยมาดูอีกทีละกัน...เนอะ..."
เขาต่อรองกับความรู้สึกของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย...

เปลี่ยนจากการเดินช้าๆ เป็นการก้าวยาวๆ... และวิ่ง ๆ ๆ...
เขาหยุด หอบ ตามอายุขัย...
ก่อนจะตัดสินใจ แขวนห่อก๊วยเตี๋ยวไว้ที่ต้นไม้ข้างทาง...

เขาเดินกลับมาที่บ้านหลังนั้น...
ถึงแม้ อยากจะวิ่งก็ทำไม่ได้...
แต่มันจะต่างกันตรงไหน... ในเมื่อเขามาช้าเกินไป...

ชาวบ้านมุงดูบ้านหลังนั้นกันอื้ออึง...
เขาปาดเหงื่อแหวกฝูงคนเข้าไป...
เพื่อจะได้เห็นภาพของใครคนหนึ่งถูกแขวนห้อยต่องแต่งอยู่ในบ้าน...

ภาพของลูกชายวัยเจ็ดขวบนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆศพมารดา...
" ฮือออ ๆ ๆ..."

แว่บเข้ามาในความคิดขณะนั้น...
เขาเห็นภาพของเด็กน้อยล้มลุกคลุกคลาน...
ระหว่างที่เอาเก้าอี้ให้แม่ ที่ไม่อยากจะมีที่ยืนต่อไป... ได้ยันเท้า...
เด็กน้อยหยิบเก้าอี้เข้าไปครั้งใด... แม่ที่ผูกคอไว้กับขื่อบ้านก็ถีบกระเด็นออกมา...
จน... แน่นิ่งไป... เด็กน้อยได้แต่นั่งร้องไห้...

แม้น้ำตาจะหยดผ่านแก้มของเขาลงมา... มันก็ไร้ค่า...

ระหว่างเดินกลับบ้าน เขาไม่ได้คำตอบ จากการถามตัวเองว่า...
" ทำไม...ถึงมี...ที่ตรงกลา...งระหว่างเรา... "

...