...baking time...

...

...กาลครั้งหนึ่ง... นานมาแล้ว...
มีชายคนหนึ่ง...ใส่เสื้อสีแดง มีขลิบสีขาว ที่ขอบๆของเสื้อ...
ในแต่ละปี เขาจะเอาของขวัญไปเดินแจกให้เด็กๆในหมู่บ้าน...

แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่ง... ทำแบบเดียวกัน...
เธอใส่เสื้อสีแดงสด... มีขลิบสีขาวที่ขอบเสื้อคล้ายๆกัน...

แต่... เธออยู่ในหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่ง...
ในแต่ละปี เธอก็จะเอาของขวัญไปเดินแจกให้เด้กๆในหมู่บ้านเช่นกัน...

เมื่อแต่ละหมู่บ้าน มีลูกหลานใหม่ๆ เกิดเพิ่มเติมขึ้นมา
หมู่บ้าน จึงขยายกว้างใหญ่ออกไป...
แล้ววันหนึ่ง สองหมู่บ้านก็มาบรรจบพบกัน...

เป็นหมู่บ้านที่ติดต่อถึงกัน และเป็นเพื่อนบ้านกัน...

เมื่อกาลเวลาหมุนมาบรรจบ ครบรอบวันแจกของขวัญในปีนี้...
ชายผู้นั้นแจกของขวัญมาถึงชายขอบของหมู่บ้าน...
เธอคนนั้นก้เช่นกัน...
เธอเดินแจกของขวัญเหมือนที่ทำเป็นประจำในทุกๆปี...

ทั้งสองพูดคุยกันเป็นเวลาห้านาที... (ไม่รู้ทำไมต้องห้านาที...ไม่ห้าก็สิบอ่ะ...)
ก่อนจะเดินแยกย้ายกันไปแจกของขวัญจนหมดถุงดำที่หิ้วมา...
ในคืนนั้น ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปหลับในที่พำนักของตนเอง...

คืนนั้น ไม่มีหิมะตก...
คืนนั้น ไม่มีกวางเรนเดียร์...
คืนนั้น ไม่มีพระจันทร์ส่องแสงอะไรให้สวยงาม...

ชายคนนั้น กลายเป็นชายชรา... ที่รอคอยทำหน้าที่ของเขา ปีละครั้ง...
เธอคนนั้น ก็เช่นกัน... เธอชอบจะทำในสิ่งที่เธอได้ทำ...ปีละครั้งเหมือนกัน...
...

ก็แค่คนสองคน...คิดอะไรคล้ายๆกัน...
ทำในสิ่งที่ตัวเองคิด... เหมือนๆ กัน..

ความสม่ำเสมอในภารกิจ...
ทำให้ในวันหนึ่ง สองคนได้มาพบกัน...

ผู้ชายคนนั้น ทำหน้าที่ของเค้าตั้งแต่วัยหนุ่ม...
จนหมู่บ้านเติบโตขยายพื้นที่ออกมา...

เธอคนนั้น ก็ทำหน้าที่ไปตามปกติเช่นเดียวกัน...
แต่การขยายตัวของหมู่บ้าน ก็เป็นไปตามธรรมชาติที่พาไป...

ในวันที่ทั้งสองคนได้มาพบกันที่ชายแดนของแต่ละหมู่บ้าน...

ทักทายสวัสดีกันตามปกติ...
ได้พูดคุยถามไถ่ความเป็นอยู่ของแต่ละคน...
แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น...

" คืนนี้ อากาศหนาวเนอะ..." ชายหนุ่มเริ่มก่อน
" อือม... จ่ะ..." เธอตอบ...

" เสื้อกันหนาวสวยดี..." ชายหนุ่มถามต่อ...
" อือม... จ่ะ..."

" กินอะไรมารึยัง?..." และก็ถามต่อไป...
" อือม... "
" จ่ะ..." เขาช่วยเธอตอบ... เธอทำได้แค่ยิ้มเขินอาย...เพราะไอ่นี่ดันรู้ทัน...

คุณลุงเห็นว่าคงไม่มีคำตอบอะไรที่แปลกใหม่ไปกว่านี้แล้ว...
เขาจึงหยิบลูกแอ็ปเปิ้ลสีแดงจากถุง ยื่นให้กับหญิงคนนั้น ก่อนกล่าวคำลาจากกัน...

ทั้งสองคนแยกย้ายกัน เดินกลับเข้าไปในหมู่บ้านของตน..
ภาใต้แสงดาวระยิบระยับในคืนที่อากาศหนาวเย็น...

ระหว่างทางเดินกลับที่พัก คุณลุงได้มองเห็นกวางน้อยจมูกแดงตัวหนึ่ง...
" มันต้องหนาวแน่ๆ..." เพราะจมูกของมันแด๊งแดง....

" เจ้าคงจะหนาวน่าดูเลยเนอะ..."
เขาเอาผ้าพันคอให้กวางน้อย แล้วเรียกมันว่า "รูดอล์ฟ"...
กวางน้อยมีทีท่าหวาดระแวง ในการกระทำของคุณลุงเสื้อแดง...

" ไป... เรากลับบ้านกันนะ... รูดอล์ฟ..."

กวางน้อยยืนนิ่ง... คิดนิดนึง...
" ใครวะ?... อยู่ดีๆมาชวนเรากลับไปบ้าน.."
" ไปกันเถอะ... รูดอล์ฟ... อากาศหนาวเย็นลงทุกทีแล้วนะ..." คุณลุงเรียกย้ำอีก

กวางน้อยยังยืนมองคุณลุงคนนั้น... เขาดูเหมือน...คุณลุงซานต้า...
" มันจะพาเราไปลากเลื่อนรึปล่าวว๊าาา....???"
ยังไม่ทันที่ความคิดของเรนเดียร์น้อยจะไปถึงไหนต่อไหน...
คุณลุงคนนั้นก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง...

เขากดโทรศัพท์ไปที่ฟาร์มเลี้ยงกวางประจำอำเภอ...
" สวัสดีครับ... ผมมีกวางหลงทางอยู่ด้วยกันตัวนึง..."
" ... "
" ใหญ่ครับ..."
" ... "
" อ๋อ... ใหญ่สิ ใหญ่พอสมควรนะ... คุณจะเอารถมา...เอ่อ..."
" ... "
" ได้ๆ ผมรอนะ... เอ่อ ตอนนี้ราคามันกิโลละเท่าไหร่อ่ะ?..."
" ... "

รูดอล์ฟได้ยินแบบนั้น แทบจะหยิบผ้าพันคอเขวี้ยงคืนคุณลุงไป...
แต่มันตัดสินใจเอาหัวไปดุนๆก้นคุณลุง...

" ไป ๆ... กลับบ้านแกก็ได้... ชั้นเริ่มกลัวแล้วอ่ะ.." เรนเดียร์น้อยคิดในใจเอาหัวดุนๆคุณลุง...
คุณลุงยิ้มอย่างพอใจ แล้วพารูดอล์ฟเดินกลับบ้านด้วยกันอย่างอารมณ์ดี...
"...ต้องให้ใช้ไม้แข็ง ไอ่นี่...5 5 5..."

ระหว่างที่เดิน คุณลุงปิดฝาโทรศัพท์เคลื่อนที่กำลังจะใส่ในกระเป๋าเสื้อ...
...แต่มันดันหล่นลงมาบนพื้น...
รูดอล์ฟก็ดั๊นน สายตาดี... มองเห็นหน้าจอโทรศัพท์... เครื่อง turn off อยู่นิหว่า...
" โกหกชั้นเหรอ... ไอ่แก่..." มีควันบางเบาออกมาทางหูของรูดอล์ฟกวางน้อย...

คืนนั้น... ชาวบ้านได้ยินเสียงแว่วๆ ผ่านหน้าต่าง และช่องลมมาว่า
"ช่วยด้วยยย....ช่วยด้วยยย..." เป็นเสียงของคุณลุงนั่นเอง
เพราะรูดอล์ฟเปลี่ยนจากแค่ดุนๆ เป็นวิ่งไล่ขวิดก้นคุณลุง...
นอกจากจมูกของรูดอล์ฟจะแดงแล้ว ดวงตาของมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงไปด้วย...

และ ในคืนนั้น...คุณลุงกลับถึงที่พักเร็วกว่าปกติ...
เลื้อลีแดงชุ่มไปด้วยเหงื่อ...
รูดอล์ฟนอนหลับในคอกอย่างอบอุ่น...
แต่คุณลุงกลับมีเรื่องค้างคาใจ...

" ไอ่รูด๊อป... ฮึ่มมม... เดี๋ยๆพรุ่งนี้เจอกัน..."
...

ส่วนหญิงคนนั้น หลังจากได้รับแอ็ปเปิ้ลจากคนแปลกหน้า...

เธอวางมันเอาไว้ที่โต๊ะหัวเตียง...
เธอจุดตะเกียง และเริ่มเขียนไดอารี่หน้าแรก เล่าถึงที่มาของแอ็ปเปิ้ลผลนี้...

เธอสารภาพกับไดอารี่ว่า เธอไม่รู้จะพูดคุยโต้ตอบยังไงกับคุณลุงคนนั้น...
เธอได้จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา...
เธอเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น... ในดวงตาของเขา...
เธออยากจะบอกว่า " แคะขี้ตาออกก่อนดีมั๊ย แล้วเราค่อยคุยกันต่อ..." แต่เธอก็ไม่กล้า...
เพราะนั่นอาจจะทำให้ first impression วุ๊ปหายไปในทันที....

ทุกครั้งที่ตอบ " อือม...จ่ะ..." เธอรู้สึกขยุกขยิกที่นิ้วชี้...
แล้วได้แต่คิดในใจว่า...
" แคะมันออกมาซะทีจิวุ้ยยย... ชั้นทนดูขี้ตาของแกต่อไปไม่ไหวแล้วนะ..."
แต่เธอก็ยังสงวนท่าที...
เธอหวังว่าในวันต่อๆไป... เขาคงมองกระจกบ้าง...ก่อนที่จะเดินออกมาเจอใครๆ...

ระหว่างที่เธอนอนเขียนไดอารี่อย่างอารมณ์ดี...
เธอได้ยินเสียงแว่วๆ มาจากหมู่บ้านข้างเคียง...

" ช่วยด้วยยย... ช่วยด้วยยย...โว้ยยยย..."

เธอไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร...
เธอรู้แค่ แอ็ปเปิ้ลผลนี้จะส่งกลิ่นหอมไปจนถึงตอนเช้าวันพรุ่งนี้...

...

เช้าวันต่อมา รูดอล์ฟตื่นขึ้นภายใต้สายตาจ้องมองของกวางรุ่นพี่ที่มาอยู่ก่อน 8 ตัว...
Dasher, Dancer, Prancer, Vixen, Comet, Cupid, Donner และ Blitzen
ทั้งแปดตัวเป็นกวางใน "โครงการไถ่ชีวิตโค กระบือ กวาง นกกระจอกเทศ และสัตว์แปลกๆที่คนเราจะพึงเลี้ยงไว้เพื่อกินเนื้อ"
ที่คุณลุงนำทรัพย์สินบางส่วนไปแลกชีวิตพวกมันมา...

ยังไม่ทันที่รุ่นพี่ทั้งแปด จะดำเนินการอย่างไรต่อไป คุณลุงก็ตื่นขึ้น...
ไม่หรอก... คุณลุงยังไม่ไปเช็คบิลเจ้ารูดอล์ฟในทันที เขาต้องล้างหน้าแปรงฟันก่อน...

คุณลุงเดินมาที่คอก หอบหญ้า หอบฟาง มาเลี้ยงลูกหลานในคอกทั้งแปด... บวกหนึ่ง...
แล้วคุณลุงก็เปิดเพลงนี้ให้ฟัง...

Rudolph The Red-Nosed Reindeer

Johnny Marks (c) 1949

You know Dasher and Dancer
And Prancer and Vixen,
Comet and Cupid
And Donner and Blitzen.
But do you recall
The most famous reindeer of all?

Rudolph the red-nosed reindeer (reindeer)
Had a very shiny nose (like a light bulb)
And if you ever saw it (saw it)
You would even say it glows (like a flash light)

All of the other reindeer (reindeer)
Used to laugh and call him names (like Pinochio)
They never let poor Rudolph (Rudolph)
Play in any reindeer games (like Monopoly)

Then one foggy Christmas Eve
Santa came to say (Ho Ho Ho)
Rudolph with your nose so bright
Won't you guide my sleigh tonight?

Then all the reindeer loved him (loved him)
And they shouted out with glee (yippee)
"Rudolph the red-nosed reindeer (reindeer)
You'll go down in history!" (like Columbus)

...

เช้าวันนั้น... แอ็ปเปิ้ลยังวางอยู่บนหัวเตียง...
หลอดไฟก็ไม่ได้ turn off...
ไดอารี่เปิดไว้ที่หน้าล่าสุดที่เธอเขียนเมื่อคืนนี้...
และ เธอยังไม่ลุกตื่นขึ้นมา...
เพราะไม่มีกวางรอให้เลี้ยงเหมือนคุณลุง...

เราจะปล่อยเธอให้นอนหลับพักผ่อนไปถึงตอนสายๆของวัน...

คุณลุงคนนั้นไม่ได้เลี้ยงกวางไว้ลากเลื่อน...
เพราะแถวนี้ไม่มีหิมะ... มีแต่ร้านอาหารป่า...

หลังจากเลี้ยงกวางเรียบร้อย คุณลุงรดน้ำต้นไม้ ก่อนจะแต่งตัว...
เขาช่างโชคดีจริงๆ ที่ไม่ต้องเร่งรีบตื่นเช้าๆไปทำงานเหมือนคนอื่นๆ...
เขาเคยทำ... แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว...
ตอนนี้อายุเกินกว่าจะใช้แรงงาน...
คุณลุงเลยอยู่กับบ้าน...

บ่ายวันนั้น คุณลุงนั่งอ่านหนังสือ...วิธีทำคุ้กกี้อย่างง่าย...
"Cookie for Dumber"

ขณะที่ ณ หมู่บ้านใกล้เคียง...เธอคนนั้นตื่นขึ้นมาจากเตียง...
เช็ดหน้าเช็ดตา... และวิ่งผ่านน้ำพอเป็นพิธี...แล้วเธอก็เดินเข้าห้องครัว...

เธอตวงแป้งตราบัวแดงของยูเอฟเอ็มใส่ชามอ่างไว้ก่อนเลย 675 กรัม
โซเดียมไบคาร์บอเนต หรือเบคกิ้งโซดา 1 ช้อนโต๊ะใส่ตามลงไป...
เทผ่านตะแกรงร่อนเก็บใส่ชามไว้... เธอหาววววว...
ก่อนจะเดินไปจิบน้ำส้มในตู้เย็น...เพื่อปลุกให้ตื่นสดใสขึ้น ในเช้าวันนี้...

เธอไม่ลืมหยิบเนยจีดตราออร์คิด 2 ก้อนเศษๆ (500 กรัม)
มาหั่นๆเป็นชิ้นเล็ก ทิ้งให้ละลายซักพักในอ่าง...แล้วก็ตีๆ...
ด้วยช้อน ด้วยพายยาง ด้วยตะกร้อ...หรืออะไรเท่าที่จะหาได้ในตอนนั้น...

... หลังจากนั้นก็หยิบน้ำตาลทรายแดง และน้ำตาลทรายขาวอย่างละ 175 กรัม
เทลงไปตีๆ คนๆ อีกซักสักพัก...
จนเนยละลายเข้ากับน้ำตาลเหนียวๆ แล้วก็ตีไข่ไก่ใส่ลงไป 1 ฟอง
คนไปคนมาจนเข้ากันดี ใส่น้ำผึ้งลงไป 1 ช้อนโต๊ะ

แล้วเธอก็เอาแป้งที่ร่อนไว้มะกี๊นี้ เทผสมลงไป...
ตามด้วยลูกสมุนที่น่าอร่อย ทั้งลูกเกด(ล้างก่อนนะ)สับหยาบ
เม็ดมะม่วงสับหยาบพอกัน...

ทีนี้ในอ่างผสม ก็จะได้แป้งเหนียวๆ...
เธอปั้นเป็นลูกๆ เท่ากับลูกชิ้นปลา วางใส่ถาดเตรียมเข้าเตาอบ
เอาช้อนส้อมกดให้ลูกกลมๆ กลายเป็นลูกแบนๆนิดนึง...
แล้วก็เอาช็อคโกแลตชิพแปะข้างบนสองสามเม็ด...
แล้วเอาเข้าไปอบในเตา 180 C เป็นเวลา 15-20 นาที

เธอไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ได้ซักสักพัก...

" เอ่า... ลืมเปิดเตาอบนิหว่า..."

เธอเลยเดินไปเปิดเตาอบแบบเซ็งๆ...

ระหว่างนั้น ก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง...
เธอรวบหนังสือพิมพ์พับไว้บนหน้าตัก...
เห็นกวางน้อยแปดตัวกำลังล้อเล่นกับเพื่อนใหม่(รูดอล์ฟ)อยู่...ข้างบ้านคุณลุงคนนั้น...

เธอคิดว่า...
เธอคิดอะไรบางอย่าง...
ยังไม่บอกตอนนี้... อิอิอิ...
...

หลังจากที่คุณลุงอ่านหนังสือเล่มนั้นจบลง...
เขาเตรียมตัวเดินทางไปที่ตลาด...
" มันจะยากแค่ไหนเนอะ... "
" ก้แค่ทำคุ้กกี้ วันคริสมาสต์..."

" เราจะได้เอาไปแจกให้เพื่อนๆไง... "
คุณลุงยิ้มอารมณ์ดี ระหว่างที่เดินทางไปตลาด...

หลังจากที่คุณลุงซื้อวัตถุดิบมาจนครบถ้วนแล้ว...
ดันไปเจอร้านสุดท้าย... ขายแป้งผสมสำเร็จรูป...
แล้วคุณลุงก็เลือกวิธีที่(คิดว่า)น่าจะง่ายที่สุด...ซื้อแป้งผสมสำเร็จมาทำดีกว่า...

คุณลุงกลับบ้านเริ่มต้นลงมือทำ...
ในขณะที่ขนมของคุณป้าเริ่มสุก ส่งกลิ่นลอยข้ามมาถึงหมู่บ้านของคุณลุง...
คุณลุงมองเห็น กวางน้อยในคอกชูจมูกอย่างพร้อมเพรียง... ไม่เว้นแม้แต่รูดอล์ฟ...

" เดี๋ยวก่อนๆ... เจ้าจะได้ลิ้มรสของจริง ในอีกไม่ช้า... อิอิอิ..."
คุณลุงอารมณ์ดี ที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น
เขาอ่านตามฉลากข้างห่ออย่างละเอียด...และทำตามในทุกขั้นตอน...
ช่างง่ายเหมือนปอกกล้วย เหมือน a piece of cake อะไรนี่แหละ...

คุณลุงต้มน้ำร้อน ชงกาแฟ และรอให้เตาอบทำงานของมันไป...
ในใจคิดว่า ตอนสายๆของวันนี้ จะแพ็คคุ้กกี้ ไปเดินแจกเพื่อนๆบ้าน...
แล้วเหลือสี่ชิ้น... เราไว้กินกับกาแฟตอนบ่าย...
แหม๋ วันนี้ช่างวิเศษจริงๆ....

คุณลุงเผลอหลับไป ในขณะที่หนังสือพิมพ์ยังห่มพุงของคุณลุงไว้...
แล้วเขาก็ตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก ข้างๆ...
รูดอล์ฟขึ้นมาในบ้าน ทั้งเขี่ย ทั้งดุน...
แต่คุณลุงก็หลับอย่างสบายภายใต้อากาศเย็นของสายวันนั้น...
กว่าจะตื่นขึ้นมาได้ก็ ใช้เวลาพอสมควร...

" กลิ่นไหม้ อะไรวะเนี่ย..."
รูดอล์ฟไม่ตอบอะไร... หันหน้าไปที่เตาอบแทน...
" อ้าววว...เฮ้ยยย... ไหม้ได้ไงฟระ..."
คุณลุงผลุนผลันลุกขึ้นมาดูที่เตาอบ...
ในถาดนั้น มีถ่านก้อนเล็กๆดำๆ... ที่มันน่าจะเป็นคุ้กกี้ถ้าทำดีๆ...

รูดอล์ฟส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะเดินลงจากบ้านคุณลุงกลับไปอยู่กับเพื่อนๆ....

ไม่มีใครให้คำตอบคุณลุงได้...
" ทำไมทำตามสูตรแล้วมันถึงไหม้ได้ขนาดนั้น..."
" ไหม้จนเป็นถ่านเลย... มันทำร้ายจิตใจกันเกินไป...แง ๆ ๆ ..."

คุณลุงดูจ๋อยๆไป แต่ไม่แสดงท่าทีออกมาให้มากมาย...

กวางน้อยในคอก ยืนดูคุณลุงเดินไปเดินมาในบ้าน...
มันไม่ได้ซุบซิบนินทา...
มันไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร...
มันยืนดูอย่างสงบนิ่ง... เพราะกวางก็คือกวาง...

รูดอล์ฟกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว...มันแผดเสียงหัวเราะออกมา...
prancer เดินเข้าไปสะกิดจนรูดอล์ฟหัวทิ่มไป...แล้วพูดว่า...

" ถึงเขาจะโง่ๆมั่ง... แต่เขาก็ตั้งใจดี..."
" ให้เกียรติ์เขานิดนึงนะ..."
" ไม่เห็นเรอะ เขาพยายามแล้ว..."

ลมพัดหนังสือพิมพ์ปลิวมาปิดจมูกของรูดอล์ฟ...
กวางน้อยดึงมันออกมาเพื่อให้อ่านได้ความว่า...
" อุ๋ยยย... ร้อยจุด... "

รูดอล์ฟวางหนังสือพิมพ์นั่นลงข้างหน้า...
" ไม่เห็นจะเกี่ยวกะกรูจั๊กหน่อย..."
แล้วเดินเดิน... เดินไปไกลๆ...แอบหัวร่อร่าอยู่ตัวเดียว....

...

คุณลุงค่อยๆเขี่ยถ่านก้อนเล็กๆในถาดอบขนมลงถังขยะ...
คุณลุงไม่มีขนมไปแจกเพื่อนๆได้อย่างที่หวัง...
คุณลุงเดินกลับไปหยิบหนังสือเล่มนั้น... "Cookie for Dumber"
ดูที่หน้าปก... เฮ้อ... เล่มละตั้งสามร้อย จะเขวี้ยงทิ้งก็เสียดายว่ะ....

คุณลุงปล่อยให้พระอาทิตย์ค่อยๆลับขอบฟ้าไปในเย็นวันนั้น...
นั่งดื่มกาแฟร้อน... บนเก้าอี้โยกตัวโปรด...
" พรุ่งนี้ทำใหม่ก็ได้ฟระ..."
กวางน้อยในคอกเตรียมตัวหาที่หลับของใครของมัน...

แล้วเสียงกริ่งประตูที่หน้าบ้านของคุณลุงก็ดังขึ้น...
เป็นคุณป้าที่หมู่บ้านข้างๆนั่นเอง...
เธอแวะมาเยี่ยมคุณลุงในตอนเย็น...

" ฉันเอาขนมมาฝาก " คุณป้ายื่นถุงคุ้กกี้ให้คุณลุง
" ไม่น่าจะต้องลำบากขนาดนี้เลยนะ..."

" ไม่เป็นไรจ่ะ ทำไว้เยอะเลยวันนี้..."
" จ่ะ... " (...โคดจิอายเรยยย...ทำเองก็ไหม้...)

" ลองชิมดูนะคะ..."
" จ่ะ... ขอบคุณจ่ะ..." (...อยากหยิบหนังสือนั่นทิ้งลงถังขยะตามไปจิงๆ...)

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว...
คุณลุงชวนคุณป้านั่งดื่มโกโก้ร้อนกัน ที่บ้านของคุณลุง...
อากาศหนาวเย็นในคืนนี้...

คุณลุงจึงชวนคุณป้าลงไปข้างล่าง...
นั่งก่อกองไฟ ข้างๆคอกกวาง...
เพราะบนบ้านไม่มีเตาผิงไฟแบบฝรั่งเค้า...
ไม่มีฮีทเตอร์...
ไม่คิดว่าปีนี้บ้านเราจะหนาวได้ขนาดนี้...

" คุณเลี้ยงกวางไว้ทำไมเยอะแยะคะ? เนี่ย..." คุณป้าเอ่ยถาม
คุณลุงยังก้มๆ เงยๆ หาฟืนอยู่แถวนั้น...

เธอนั่งดูกวางน้อยหลับอย่างอบอุ่นในคอก...
" ไม่ปิดประตูให้เค้าเหรอคะ?... ลมแรงนะคะ คืนนี้..."
คุณป้ายังเอ่ยถามของเธอไปเรื่อยๆ...
คุณลุงก็ยังทยอยหอบฟืนมากองๆไว้...
เหงื่อเริ่มแตกเป็นเม็ดโป้งๆ ออกมาให้เห็น... คุณลุงยังไม่พูดอะไร...

" วันนี้... ผมทำคุ้กกี้... ทำตามหนังสือน่ะ..."
" ค่ะ... แล้วเป็นไงคะ?..."
จะเป็นไง... ก็เป็นถ่านจิ...!!!!
ไม่หรอกคุณลุงไม่ได้ตอบไปแบบนั้น... แค่นึกย้อนกลับไป...

คุณลุงไม่ได้บอกเธอว่า ตั้งอุณหภูมิเตาอบไว้ 350 C แทนที่จะเป็น 350 F...
ก็เตาอบที่บ้านคุณลุงมีแค่ 250 C คุณลุงก็เลยหมุนวอลุ่มไปที่สูงสุด...
คุ้กกี้ในเตาคงร้องว่า...ร้อนแร้วเว้ยยย... ไหม้แร้วววเว้ยยย... แต่คุณลุงดันไม่ได้ยินเอง...

" ก็ เอาไปให้เพื่อนๆ..." คุณลุงลองหาคำตอบที่น่าจะดูดี...
" อ้าว...ไม่มีเหลือไว้บ้างเหรอ เสียดายนะไม่มีโอกาสได้ชิมเลย..."
" เอ่อ... คือว่า... เอ่อออ...." (ถ้าแกอยากชิม ชั้นจะไปคุ้ยถังขยะมาให้เอามะ...)
รูดอล์ฟลืมตาข้างซ้ายขึ้นมาแอบดู...

" นี่โกโก้ร้อน คับ..." คุณลุงมือสั่นเล็กน้อยตอนยื่นแก้วให้เธอ...
" แบ่บว่า... เพื่อนเยอะน่ะคับ... เค้าเลย..."
รูดอล์ฟ กลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว... เผลอส่งเสียงดังขึ่กๆออกมา...

" กวางน้อยคงหนาวมั๊งคะ... ไม่ปิดประตูให้เค้าเหรอคะ.."
" อ่อ... ไม่เป็นไรหรอกคับ... เอ่อ... คุณยังไม่ได้ดื่มโกโก้เลย... จะได้รู้ว่า.."
คุรป้ายกแก้วโกโก้ขึ้นจิบ...
" ดีค่ะ อุ่นๆดี..."
" อากาศแบบนี้ ดีจังนะคะ..."
" คับ..." คุณลุงก้มหน้าก้มตาก่อไฟกองนั้น... จนสำเร็จ...

" อ่ะ นี่คับ... คุ้กกี้..." คุณลุงจัดใส่จานลายดอกมะลิ (เพราะจานนั้นแถมมากับนมตรามะลิ...)
" อากาศแบบนี้ดีจัง...นะคะ..." คุณป้าถูมือไปมาด้วยความหนาวเย็น...
" ดีคับ... มีโกโก้ร้อนๆ... มีคุ้กกี้...อร่อยๆ..."

" ยังไม่เห็นคุณหยิบกินซักชิ้นเลย รู้ได้ไงคะว่าอร่อยรึเปล่า?"
" เอ่อออ...อะ...อิอิ... นั่นสิ... แค่เห็นก็อร่อยไปครึ่งนึงแล้ว..."
รูดอล์ฟผู้แอบดู แอบกระอักกระอ่วนไส้พุงเล็กน้อย....
เพื่อนกวางรุ่นพี่อีกเจ็ดแปดตัวเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทีละตัวสองตัว...ทุกตัวลืมตาข้างซ้ายข้างเดียว...

" อากาศหนาวจริงๆนะคะ..." คุณป้าเริ่มจับดูหูของเธอว่า ยังไม่ได้หลุดไปไหน...
เธอนั่งถูมือไปมาอยู่อย่างนั้น... คุณลุงเริ่มสังเกตุเห็น...
" อือม...ใช่คับ... หนาวจิงๆด้วย..." คุณลุงนั่งจ้องมองกองไฟอย่างสงบ...
แต่ก็เริ่มเห็นสิ่งผิดสังเกตุที่คุณป้าค่อยๆแสดงออกมา...
แล้วก็คิดเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน...

" ครือว่า.... ครือ... "
" ฉันเริ่มจะทนไม่ค่อยไหวแล้วค่ะ..." คุณป้าเริ่มจะทนเก็บอาการไม่ไหว...
" คุณคงไม่คิดแบบนั้นใช่มั๊ย... คือว่า...แบ่บ... เราเพิ่งรู้จักกัน..." คุณลุงเองก็กลัวๆสถานการณ์ขณะนั้น...

แล้วคุณป้าก็เผยความในใจออกมา...
" ฉันอยากจะเข้าห้องน้ำน่ะค่ะ..."

โด่เอ๊ยยย... ที่แท้ก็ปวดฉินี่เอง.....
คุณลุงได้ถึงบางอ้อซะที... ไม่งั้นได้นั่งคิดมากอยู่คนเดียวนั่นแหละ...
กวางน้อยพร้อมใจกันนอนหงายท้อง...เขย่าขาไปมา
มากน้อยตามความสะใจของใครของมัน...

หลังกลับจากห้องน้ำ...คุณป้าก็มีอาการที่นิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด...

" พรุ่งนี้คุณจะทำอะไรคะ?"
" ผม...(จิบโกโก้ก่อน)..."

" พรุ่งนี้ผมจะเอาพวกมันไปส่งให้โรงชำแหละ..." คุณลุงชี้มือไปที่กวางน้อยที่นอนหงายท้องกันอยู่...
" คะ... อะไรนะคะ..." คุณป้าได้ยินไม่ถนัด...
" พาพวกนี้ไปส่งให้โรงชำแหละอ่ะ... ราคาดีนะ ยิ่งช่วงนี้ด้วย..."
กวางน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นอย่างพร้อมเพรียง วิ่งมาเกาะรั้วคอกกั้น...

คุณลุงทำเหมือนมองไม่เห็นพวกมัน...
คุณป้าเสียความรู้สึกต่อผู้ชายแก่คนนี้...
ทำไมเขาถึงได้ใจร้ายจัง...

แต่เขาก็กึ่งจูงกึ่งลากเธอเดินกลับขึ้นมาบนบ้าน...
เธอสะบัดมือ ดิ้นรนอยู่ได้ไม่นาน ก็อ่อนระโหยไป...ด้วยคำๆนี้...

" เราย้อเย่นนน..."

...

ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นบนบ้าน ในคืนนั้น...
มีแต่กวางน้อยบางตัว ที่นอกจากหนาวสั่นเพราะอากาศแล้ว...
ยังขวัญสยองจากคำพูดของคุณลุง... ที่เพิ่งแว้บเข้าหูมา...

" ฉันคิดว่า น่าจะกลับบ้านได้แล้ว..."
" คับ... นี่เสื้อคลุมของคุณ... เดินไปดีๆนะ.."

(นี่มันไม่คิดจะเดินไปส่งเราเลยเหรอวะ?)... คุณป้าคิดในใจ...
(หนาวจะตายยยย...มาเอง กลับเองละกัน...)... คุณลุงคิดตามมาติดๆ...

หลังจากที่คุณลุงยืนคิดอยู่ซักพัก... เขาก็หายตัวไปในห้องเก็บของใต้บันได...

" ฉันจะไปแล้วนะคะ..." คุณป้ายืนรอที่บันได รอโบกมือบ๊ายบาย...
" ... "
" คุณเป็นไรไป รึปล่าวคะ?... ฉันจะไปแล้วนะ..."
" ... "

" ตาแก่เอ๊ยยย... ชั้นจะไปแร้วน๊าาา... โคดหนาวจิงๆเรยยย..."
" ชั้นปวดฉิอีกรอบนึงแล้วเนี่ย" อันหลังนี่คุณป้าพูดกับตัวเอง...

" ไปแร้วน๊าาาา....บ๊ายบ"
คุณป้าเดินลงจากบันได มุ่งหน้าไปที่รั้วบ้าน... อย่างช้าๆ...
เหมือนเดินไปรอไป...รอคำตอบจากคนที่หายไป...
เธอยังสั่งลาไม่จบดี ก็หันมาเห็นภาพของคุณลุงยืนยิ้มแฉ่งอยู่หน้าประตูบ้าน...
ในมือมีโอเวอร์โค้ทตัวโต... ท่าทางจะมีฝุ่นเยอะเลย...

คุณลุงสะบัดๆฝุ่นที่เกาะเสื้อโค้ทตัวนั้น... แล้ววิ่งตามลงมา...
กวางน้อยมองพฤติกรรมของคุณลุงใจร้ายคนนั้น...

รูดอล์ฟจมูกแดงขึ้นๆทุกที...
" พรุ่งนี้เค้าจะส่งเราไปโรงชำแหละจิงๆเหรอ? แพรนเชอร์ " รูดอล์ฟเอ่ยถามถึงอนาคตของตนเอง
" ...อือม..."
" ทำไมอ่ะ ทำไม...เค้า...ฮิอ.."
" ... ชู่ว์... เงียบๆก่อนได้มั๊ย..."

ภาพที่กวางน้อยจับตามองอยู่ตอนนั้นคือ...
คุณป้าไม่กล้าใส่เสื้อเก๋า ๆ ตัวนั้น... คุณลุงก็เลยเอาห่มคลุมเธอไว้...
ในมือถือไฟฉายที่แบ็ตเตอรี่จะหมดมิหมดแหล่...
...ต้องเคาะๆ มันถึงจะสว่างขึ้นมาทีนึง...
แล้วก็กระย่องกระแย่ง เดินกันไปในทางที่มืดดำเบื้องหน้า...

" โคเม็ท ๆ... คุณลุงจะเอาเราไปโรงเชือดจิงๆเหรอ..ฮือออ ๆ ๆ...."
รูดอล์ฟยังพยายามซมซานไปซบตักโคเม็ท... แต่ก็ไม่ได้ผล...
" ....เงียบๆก่อน ดูดิ... ดูนู่น..."

คุณลุงไม่แค่เอาเสื้อโค้ทตัวเก่าตัวนั้นห่มเธอไว้...
คุณลุงยังมีแถม เอามือโอบไหล่ให้ด้วย...
ทั้งสองคนเดินไปจน...แสงแฟลชไลท์หายไปในป่า...

เมื่อไม่มีอะไรให้ดูอีกต่อไป กวางน้อยก็กลับมานั่งพูดคุยกัน...
" ไอ่ลุงเนี่ย มันพูดมาร้อยหนแล้ว..." แพรนเชอร์เอ่ยปากก่อน
" ใช่...ใช่..." กวางตัวที่เหลือประสานเสียงกัน...
" มันบอกจะเอาเราไปโรงเชือดไม่รุ้กี่ทีแล้ว..." หลังจากแพรนเชอร์พูดจบ
กวางทุกตัวพร้อมกันมองไปที่รูดอล์ฟ...

" แล้วทำไม??... พวกแกรู้อยู่แล้ว... จะแกล้งมาตกใจทำไมอ่ะ..." รูดอล์ฟงงในพฤติกรรมอย่างยิ่ง...
" ก็ตาลุงนั่นหลอกเรา... เราก็หลอกแกอีกทีนึงไง..." แพรนเชอร์พูดอย่างสะใจ
" พอใจยัง... 5 5 5...." หลังจากพูดจบ กวางน้อยก็เกลือกกลิ้งหัวร่อร่ากันไปอย่างพร้อมเพรียง...
โคเม็ทแอบเหลือบตามองดูปฏิกริยาของรูดอล์ฟน้อย... แต่ก็ไม่ได้ทำอะไร...
เขาทำได้แค่ดู...

รูดอล์ฟ กวางจมูกแดงตัวน้อย... ไม่สนุกไปกับเกมส์ยามดึกนี้ด้วย...
เขามีแค่ไม่กี่คำที่ท่องไว้ในใจ...

" แกจำไว้... เออ พวกแกจำไว้เรยยย... อย่าถึงทีชั้นมั่งละกัน... ฮึ่มมม...."

...

คืนนั้น คุณป้ากลับที่พักอย่างปลอดภัย...
เธอเปิดโคมไฟที่หัวนอน เอ๊ย... หัวเตียง...
เธอนอนเขียนไดอารี่ของเธอไป...
เธอยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก... และรับรู้ความสุขในค่ำคืนหนาวนั้น...
คนเดียวบนเตียงนอนอันอบอุ่น...

" โกโก้ร้อนๆ... คุ้กกี้... กองไฟ... และ...เอ่ออ..."
" ... และ ห้องน้ำ...(ที่ไม่ได้ล้างมานานมาก...)... ที่บ้านตาคนนั้น..."

" อิอิอิ... อ้าว... " คุณป้าอบอุ่นอยู่ภายใต้เสื้อคลุมที่เธอไม่ยอมใส่มัน...
แต่มันก็ยังคลุมอยู่บนไหล่ของเธอ... ลืมคืนให้คุณลุงไป...

" ลืมเอาเสื้อคลุมคืนเค้า... ต้องซักให้มั๊ยเนี่ย???..." คุณป้าไม่คิดต่อ...

...

คุณลุงเดินเคาะไฟฉายไปตลอดทาง เดินไปเคาะไป...
เดี๋ยวไฟก็ติด เดี๋ยวไฟก็ดับ... " หนาวอิ๊บอ๋ายเร๊ยยยย..."
เป่าปาก ถูมือก็แล้ว อะไรก็แล้ว... แล้วคุณลุงก็นึกขึ้นได้...

" ฮึ่ยย... " คุณลุงนึกถึงกองไฟที่ก่อไว้...
เขาไม่ได้ดับมันก่อนจะเดินออกมาส่งคุณป้า...

จะวิ่งก็ไม่ได้ มองไม่ค่อยเห็นทาง...
คุณลุงพยายามเดินอย่างรวดเร็ว... แต่ก็ไม่ทัน...

...

คืนนั้นลมพัดแรง...มันโหมกองไฟให้ลุกโชน...
แล้วเพลงหนึ่งก็ดังกระหึ่มขึ้น...
" สุมไฟให้แรง เหล็กก็แดง คุโชน...
เรายกมันขึ้นทั่ง เตรียมถั่งแรงปูดโปน... เฮ้ ไฮ้...เอ่า ฮึ่บ ฮึบ...
เราลงพะเนิน บนเหล็กแดง ด้วยไฟ...
ตีเข้าไป...ตีเข้าไป... "
ไม่ๆๆ... ไม่เกี่ยวอะไร กะเพลงคนตีเหล็กของคาราวาน... ไม่เกี่ยวกัน...


" ทั่นผู้มีอุปการคุณโปรดทราบ... "
" ขณะนี้ ไฟได้ลามเลียมายังคอกของพวกเราแร้ววว..."
" จะมีใครคิดอ่านประการใดมั๊ยจ๊ะ..." คิวปิด กวางน้อย ประกาศให้เพื่อนๆรับรู้ด้วยใจอันระทึก...

" ถ้าไม่มีใครคิดจะทำอะไร... "
" อิชั้นขอประกาศว่า... เราจะกลายเป็นกวางอบฟางเนื้ออ่อนนุ่ม ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้กันแน่ๆ..."
" แพรนเชอร์ ถ้าไม่รังเกียจ ก็เตรียมซีอิ๊วใส่กาละมัง แล้วเราไปนอนคลุกเล่นกัน..."
" เราจะได้เป็นกวางอบซีอิ๊ว เนื้อนุ่..... โอ๊ยยย...."
รูดอล์ฟ อดใจไม่ไหว กระโดดถีบไปหนึ่งที...
แพรนเชอร์นั่งมองอย่างพอใจ... ไม่ใช่ดิ... ออกไปทางสะใจมากกว่า...
คิวปิดจึงสงบปากสงบคำลง...

" เอางี้นะ...พอรั้วที่กั้นคอกไหม้ไฟดีแล้ว พวกเราก็วิ่งฝ่าไปเลย..." แพรนเชอร์เสนอความคิด
กวางน้อยทั้งหลายเห็นดีด้วย... พวกมันรอให้รั้วกั้นคอกไหม้ไฟจนได้ที่...

...

คุณลุงกลับมาที่บ้านเพื่อเห็นภาพของคอกกวางที่ไหม้เกรียมเป็นถ่านไปทั้งหลัง...
น้ำตาอุ่นๆไหลลงอาบแก้ม... ก่อนที่คุณลุงจะเอ่ยคำพูดออกมา...
ไม่หรอก... คุณลุงไม่ได้ห่วงกวางน้อยเหล่านั้นซักเท่าไหร่...

" โชคดี...บ้านเราไม่โดนไปด้วย... ฮือ ๆ ๆ..."
" โชคดีจิงๆ....เฮ้อออ..."

เมื่อได้ยินความคิดของคุณลุงดังลั่นออกมาแบบนั้น... กวางน้อยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...
" ตาแก่ใจร้าย... ไม่ได้ห่วงพวกเราเลย...ฮึ..."
ก่อนจะวิ่งกรูกันลงมาจากบ้าน วิ่งตรงมาที่คุณลุง...

" โชคดีจิงๆ ที่พวกแกยังรู้จักเอาตัวรอด..."
คุณลุงยิ้มทั้งน้ำตา... เมื่อเห็นกวางทั้งฝูงยังอยู่กันพร้อมหน้า...
คุณลุงคุกเข่าอ้าแขนรับกวางน้อยที่วิ่งเข้ามาหา...

แต่กวางน้อยต้องการมากกว่านั้น...
พวกเขาต้องการความรักจากคุณลุงมากกว่านั้น...
พวกเขาต้องการให้คุณลุงรักพวกเขามากกว่าบ้านหลังนั้น...
พวกเขาต้องการเป็นที่หนึ่ง... และไม่ต้องการให้ใคร หรืออะไรมาแย่งตำแหน่งนี้ไป...

คุณลุงไม่เข้าใจ... เขาจึงถูกกวางน้อยวิ่งเข้ามาชน และเหยียบๆ...
บางตัวชนแล้ววิ่งเหยียบผ่านไป...
รูดอล์ฟตามมาเป็นตัวสุดท้าย... นอกจากเหยียบๆแล้ว...
ยังหันมาส่งยิ้มให้คุณลุงก่อนวิ่งเตลิดไป...

" ฮือ ๆ ๆ... ไอ่กวางใจร้ายยย...." คุณลุงนอนหงายท้อง ร้องไห้อยู่ตรงนั้น...
" ชั้นจะจับแกส่งโรงเชือดให้หมดเลย... อย่ากลับมานะ...ฮือ ๆ ๆ..."

" เราไปกันเถอะ..." แพรนเชอร์ชวนเพื่อนๆ ให้เดินทางต่อไป...
" ตาลุงคนนี้ไม่ใช่ซานตาคลอสหรอก..."
" เราไปหาซานตาคลอสตัวจริงกันดีกว่า..."

กวางน้อยทั้ง 8 ตัว บินขึ้นสู่ท้องฟ้า...

" เฮ้ยยย.... เดี๋ยวก่อนดิ๊...." รูดอล์ฟตะโกนร้องอยู่เบื้องล่าง...
" ชั้นบินไม่เป็น..."
" รอด้วย ๆ...."

โคเม็ทหันมาตะโกนบอกกับรูดอล์ฟว่า...
" วันหนึ่ง เธอจะรู้... ว่าต้องบินยังไง..."

" ท่านผู้มีอุปการคุณโปรดทราบ ขณะนี้ยยย...โอ้ยยย...."
ยังไม่ทันที่คิวปิดจะได้พูดอะไรต่อ...แพรนเชอร์เอาเท้าหน้าอุดปากเธอไว้...

คิวปิดออกอาการงอนนิดๆ... ก่อนจะบอกว่า
" ชั้นแค่จะพูดว่า... วันหนึ่ง เธอก็จะรู้วิธีบิน... ด้วยตัวเธอเอง... แบร่..."

แพรนเชอร์ไม่ได้โต้ตอบอะไร... ยังคงมุ่งหน้าบินไปในเส้นทางข้างหน้า...

...

" ทำไมพวกเราไม่บินออกมาตั้งแต่แรก... ต้องรอให้รั้วไหม้ไฟ..." บลิทเช่น เอ่ยถามขึ้นมาลอยๆ...
แพรนเชอร์ได้ยิน แต่ไม่รู้จะตอบยังไง...
หันไปมองหน้าโคเม็ท ก็ไม่เห็นจะได้คำตอบ...
หันไปมองหน้าคิวปิด... มีค้อนเล็กน้อย... ออกอาการงอนๆ...

แพรนเชอร์เลยกลับมาถามตัวเอง...
" ทำไมเราต้องรอให้รั้วนั้นไหม้ไฟ... ทำไมเราไม่บินออกมาซะ... ก่อนหน้านั้น..."

" เพราะเราเชื่อว่าจะมีใครมาช่วยเราไง... ตาแก่นั่นอ่ะ..." แดชเชอร์ผู้เงียบงัน เอ่ยขึ้นมา...
" แต่พอไม่มี... เราก็ต้องวิ่งชนรั้วจนตัวดำ...แบ่บเนี้ย..."
" ใช่ ๆ ๆ..." กวางน้อยที่เหลือประสานเสียงกัน... หันไปมองแพรนเชอร์...

" ฉันคิดว่า ฉันอยากจะเป็นกวาง... ที่เหมือนกับกวางปกติทั่วไป..."
" อยากใช้ชีวิต อยู่บนสี่เท้า... เท่าที่มี..."
" ฉันไม่คิด อยากจะบินอีก... จนตาแก่นั่น พูดคำนั้นออกมา..."
แพรนเชอร์อธิบายความคิดของเขาให้เพื่อนๆฟัง...

" รูดอล์ฟน้อย ก็ยังบินไม่เป็นเหมือนกับพวกเรา... คิดว่าเค้าจะเป็นยังไง?..." โคเม็ทพูด

ไม่มีคำตอบจากแพรนเชอร์... มีเพียงเสียงลมพัดผ่าน...
กวางน้อยยังมุ่งหน้าบินไปในที่ใดที่หนึ่ง...
เพื่อค้นพบซานตาคลอสตัวจริงของพวกเขา...

...

รูดอล์ฟ กวางน้อยจมูกแดง ไม่รู้จะไปไหนดี...
เพื่อนๆ ก็บินขึ้นไปบนฟ้ากันหมดละ...
มันเดินกลับมาที่บ้าน...
เอาจมูกดุนๆคุณลุง ให้ตื่นขึ้นจากที่นอนเกลือกอยู่บนพื้นหญ้า...

" ไป ลุง... น้ำค้างลงเยอะเลย เดี๋ยวจะไม่สบาย..."
รูดอล์ฟพูดภาษาของเขา และคิดว่าคุณลุงก็คงจะไม่เข้าใจ...

คุณลุงพลิกตัวลุกขึ้นมา เขาอุ้มรูดอล์ฟขึ้นมา...
เขาไม่ลืมจะเอาเท้าเขี่ยๆกองไฟ... ดูว่ามันดับดีแล้วรึยัง...

" พรุ่งนี้ ค่อยว่ากันใหม่เนอะ..."
คุณลุงจุ๊บที่หน้าผากของรูดอล์ฟ ระหว่างที่เดินขึ้นบนบ้าน...

" ยังไงก็ ยังดีนะ ที่แกไม่ได้ทิ้งชั้นไปเหมือนพวกนั้น..." คุณลุงพูดกับรูดอล์ฟ...
ถ้ามันตอบได้ ก็คงจะตอบว่า... " ก็ชั้นยังบินไม่เป็นนิหว่า..."

คุณลุงกับกวางน้อย หลับไหลไปในคืนนั้น...
แวดล้อมด้วยกลิ่นควันที่ไหม้โชยมาจากคอกกวาง...

" ดีหมือนกัน... มันกลบกลิ่นคุ้กกี้ที่ชั้นทำไหม้เมื่อตอนเย็นซะหมดเลย..."
รูดอล์ฟไม่สนใจคำพูดที่เหลือ เพราะมันง่วงเต็มทนแล้ว...

...

หลังเหตุการณ์ไฟไหม้ตลาดหุ้น..
เอ๊ย... ไฟไหม้คอกกวางของคุณลุงวันนั้น...
ที่บ้านของคุณลุงก็ดูเงียบเหงาลงไป...

กวางน้อย 7-8 ตัว ที่เคยวิ่งเล่นกันเริงร่า ก็ไม่มาให้เห็นหน้าอีก...
พวกมันบินไปหาซานตาคลอสตัวจริงกันหมดละ...

ในคืนที่พระจันทร์สุกสว่างหลังวันปีใหม่...
คุณลุงออกมานั่งผิงไฟอยู่คนเดียว...
นั่งมองตอไม้ดำๆ... ที่เคยเป็นที่นอนของกวางน้อย...
ตอนนี้ไม่มีหลังคา ไม่มีฝาผนัง ไม่มีกวางน้อยอีกแล้ว...

และด้วยกำลังใจเฮือกสุดท้าย...
คืนนั้นไม่รู้คุณลุงไปกินยาอะไรมา...
เขาเริ่มก่อสร้างกระท่อมเล็กๆขึ้นมาแทนที่ตรงนั้น...

" เอาอีกแระ... จะสร้างคอกมาขังเราอีกแระ..." รูดอล์ฟยืนบ่นๆอยู่บนบ้าน
" หูยยย... ได้นอนบนพรมอุ่นๆบนบ้านนี่ได้ไม่กี่วันเอง..."
" ตาแก่ใจร้ายยย..." รูดอล์ฟคิดบ่นไปเรื่อยเปื่อย...
คืนนั้นใครคนหนึ่งย่องมาที่บ้านคุณลุงอย่างเงียบๆ...
รูดอล์ฟสะดุ้งตกใจเมื่อใครคนนั้นเดินเข้ามา... ทั้งที่มันยังคิดบ่นไม่เสร็จสิ้นดี...

คุณลุงยืนมองผลงานอย่างภาคภูมิใจ...
" กระท่อมหลังใหม่นี้ ไม่มีรั้ว..."
" ประตูที่ปิดเปิด ก็ไม่มีกลอน..." ไม่มีบทกวี ไม่มีอะไรซักอย่าง...

" เออ... ขอบใจ..." มีแก้วโกโก้ร้อนยื่นเข้ามาข้างๆหูของคุณลุง...
เขารับแก้วมาจิบดื่มก่อนจะ...
" เง้ยยยย...." คุณลุงผงะไป เมื่อหันไปมองที่มาของแก้วโกโก้...
" โถ่ ๆ ๆ... นึกว่ารูด๊อป...ซะอีก..."

" จะบ้าเหรอ... ชั้นเอง..." คุณป้าคนนั้นนั่นเอง...
" เธอมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้..."
" ฉันจะมาฉี่มั๊ง..." เธอพูดประชดคุณลุง
" ที่บ้านส้วมเสียเหรอ??" คุณลุงนึกว่าเธอพูดจริง เลยชี้มือไปที่ห้องน้ำ...
คุณป้าลุกเดินสะบัดไปสะบิดมา... คุณลุงยังตะโกนตามไล่หลัง...
" เอ่า ๆ ๆ... เอาไฟฉายไปด้วยดิ..."

" เฮ้อออ... เดี๋ยวก็ฉี่เลอะเทอะหมด..."

คุณลุงหันกลับมาใส่ใจกับกองไฟเบื้องหน้า เขาค่อยๆจิบโกโก้ร้อนทีละนิด ๆ เพราะว่า...
" ขมจิ๊บอ๋าย... ลืมใส่น้ำตาลเป่าวะเนี่ยยย..."

คุณป้าไม่ได้งอนกลับบ้านของเธอ แต่เธอกลับขึ้นไปบนบ้านของคุณลุง
เธอใช้เวลากับรูดอล์ฟอยู่พักนึง...

" เป็นไงบ้าง กวางน้อย... ช่างน่าสงสารจริงๆ บ้านถูกไฟไหม้ไปหมดเลย..."
" ก็เพราะแกนั่นแหละ... " รูดอล์ฟตอบในใจ ขณะที่คุณป้าเข้ามาลูบคอลูบคาง...
" ไม่เป็นไรหรอกนะ... นอนบนนี้ก็อุ่นกว่าตั้งเยอะเนอะ..."
" ช่าย ๆ..." อันนี้รูดอล์ฟเห็นด้วยอย่างเต็มใจ... มันหลับตาพริ้มให้เธอลูบหัวเล่น...

หลังจากกองไฟมอดไหม้จนหมด...คุณลุงเดินกลับขึ้นมาบนบ้าน...
" เอ่า... เธอยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ? "
" ฉันเอาเสื้อคลุมมาคืนน่ะค่ะ..."
" อ่อ...คับ..." คุณลุงตอบ
" ไม่คับค่ะ...ใส่สบายดี...แต่ยังไม่ได้ซักให้นะคะ..." คุณป้าตอบ...
" อือม... ไม่เป็นไรคับ... ไม่ซีเรียส..." แม้ใบหน้าจะพยักเพยิดเออออตามไป
แต่คุณลุงอดคิดไม่ได้.... "ทีหลังไม่ให้ยืมแล้ววุ้ย..."

รูดอล์ฟนอนขดหนุนขาหน้าของตัวเองแอบฟังลุงกะป้าคุยกัน...
แล้วช่วงหนึ่งของบทสนทนาก็มาถึงจุดที่รูดอล์ฟไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

" กวางน้อยหายไปไหนหมดแล้วอ่ะคะ? "
" มันบินไปหาซานตาคลอสกันหมดแล้วอ่ะคับ "
" 5 5 ห๊า ฮ่า ๆ ๆ...ห๊า ฮ่า ๆ 5 5..." คุณป้าหัวเราะร่าไปตามสมควร
ก่อนจะหยุด และเริ่มถามคำถามต่อไป...
" แล้วคุณยังจะสร้างกระท่อมขึ้นมาใหม่ทำไมล่ะคะ?"
" ก็ ให้เจ้ารูด๊อปนี่แหละ..."

ว่าแล้วคุณลุงก็อุ้มรูดอล์ฟน้อยไปที่กระท่อม...
" อ่ะ ลองดู... ชอบบ้านใหม่มั๊ย..."
คืนนั้นรูดอล์ฟน้อยกระโจนหายไปในป่า
เพราะมันดิ้นรนไม่ยอมเข้าไปอยู่ในกระท่อม...

คุณลุงยืนดูผลงานกระท่อมของตัวเองอย่างงงๆ...
" มันไม่น่าอยู่ตรงไหนฟระ?..."

"ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่... ปลูกอู่ตามใจผู้นอน..."
คุณป้ายกสุภาษิตสมัยสาวๆมาบอกให้คุณลุงฟัง...
ก่อนจะชวนกันเข้าบ้าน...
บทสนทนาดำเนินต่อไป...
ท่ามกลางกรุ่นไอโกโก้ร้อน...

ทั้งลุงทั้งป้าไม่ได้สนใจว่าในคืนนั้น...
รูดอล์ฟน้อย จะต้องนอนหนาวในป่ารกทึบตามลำพัง...

" ฉันไม่เห็นจะอยากอยู่ในที่ที่แกให้ฉันอยู่เลย..."
" ถ้าบินได้เหมือนไอ่แปดตัวนั่น...ชั้นคงบินไปแร้ววว...แง ๆ ๆ..."
" ตาแก่ใจร้ายยยย....ฮือ ๆ ๆ...."

เหตุการณ์ในคืนนั้น ไม่รอดพ้นสายตาของแพรนเชอร์
ที่ส่องกล้องมองจากทางไกลลงมาเห็น...
" เห็นมะ... ดูดิ... ดูตาแก่นั่นทำ..."
" อือมมม..." กวางน้อยที่เหลือขานรับพร้อมเพรียง...

" ถ้าพวกเราอยู่ มันคงจับเรายัดเข้ากระท่อมนั้นแน่ๆเลย..."
" ช่ายยย..." กวางน้อยต่างพยักหน้าเห็นด้วย...

" ไอ่ตาแก่หูดำ..."
" ????..." ประโยคหลังกวางน้อยที่เหลือไม่เก็ท...

แพรนเชอร์จึงเงียบไป...สาดส่ายกล้องไปมาแก้เขิน...
...

ท่ามกลางความดึกสงัดในคืนนั้น...
คุณลุงเดินเคาะไฟฉายไปส่งคุณป้าเหมือนเดิม...
เสื้อคลุมตัวนั้น... ก็ยังห่มคลุมคุณป้ากลับบ้านไปตลอดทาง...
แต่ตอนขากลับ คุณป้าไม่ลืม ที่จะยื่นให้คุณลุงห่มเสื้อคลุมนั้นกลับมาด้วย...
จะเป็นเพราะเธอขี้เกียจซักจริงๆ หรือ เธอเป็นห่วงว่าคุณลุงจะหนาว...
ไม่สามารถพิสูจน์ทราบได้...

แล้วคุณลุงก็กลับมาถึงบ้าน... เปิดประตูเข้ามา...
เห็นรูดอล์ฟน้อย นอนขดอยู่บนพรม หลับสนิทอยู่...

คุณลุงยิ้ม ก่อนล้มตัวลงหลับอย่างสบายใจในคืนนั้น...
" พรุ่งนี้ค่อยเช็คบิลนะ รูด็อป..."

คำพูดสุดท้ายของคุณลุง ทำให้รูดอล์ฟนอนหลับไม่ค่อยสนิทใจเท่าไหร่....
...

เช้าวันอาทิตย์...
ทั้งคุณลุง และรูดอล์ฟ ยังนอนหงายท้อง...
รับแสงแดดที่ส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาในบ้าน...

สายวันอาทิตย์...
ทั้งสองยังนอนอยู่ในท่าเดิม...

บ่ายวันอาทิตย์...
ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...

ตอนเย็น... รถปอเต๊กตึ๊ง ร่วมกตัญญูสามัคคีกันมาจอดหน้าบ้านคุณลุง...
" ยัง ๆ... ยังไม่ตายเว้ยยย..."

รูดอล์ฟเงยหัวขึ้นมาดูคุณลุงโหวกเหวก ก็จะนอนต่อ...

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...

ไม่ควรนอนข้ามวันยาวนานเกินไป...
เพราะคนข้างบ้านอาจโทรไปเรียกมูลนิธิต่างๆมาเก็บเราไป...

...

หลังจากนั้น...

ทั้งคุณลุง และรูดอล์ฟยังคงนอนในที่เดิมเหมือนวันก่อนๆ...
ครั้งนี้ ไม่มีใครสนใจบ้านหลังนั้นอีกต่อไป...
และเชื่อว่า เขานอนกินบ้านกินเมืองกันได้ขนาดนั้นจริงๆ...

เวลาผ่านไปหลายวัน ทั้งคุณลุง และรูดอล์ฟก็ไม่เคยเดินลงมาจากบ้าน...
ไม่มีใครในหมู่บ้านได้เห็นพวกเขาอีกเลย...

จนในวันหนึ่งคุณป้าแวะเอาของขวัญวันเด็กมาเยี่ยมรูดอล์ฟ...
" Hello... anybody home...?..."
หลังจากเคาะประตูเรียกอยู่นานคุณป้าก็ถือวิสาสะ...
ถีบประตูบ้านเพื่อจะเข้าไป...

เธอไม่พบใครในบ้านหลังนั้น...

...

" อ่ะ... จ่ายมา... จ่ายมาซะดีๆ...อิอิอิ... "
ฝูงกวางเรนเดียร์ที่ล้อมวงกันอยู่รอบกล้องส่องทางไกลกำลังเช็คบิลกัน...
" เหอ ๆ ๆ.... " โคเม็ทผู้ชนะในการพนันหัวเราะร่าเริง...
" ชั้นบอกแร้วว... ยัยป้านั่นต้องพังประตูเข้าไป..."
รูดอล์ฟ ไม่ได้พนันกะเค้าด้วย... นั่งดูเฉยๆ... รอว่าเมื่อไหร่กล้องส่องทางไกลจะว่างซะที...

คุณลุงเดินลุยผ่านปุยเมฆมาทักทาย...
" ทำอะไรกันอยู่อ่ะ?..."
" หาอะไรเล่นแก้เหงานิดหนอยอ่ะ ลุงจ๋า" แพรนเชอร์ออกตัวแทนเพื่อนๆ
หลังจากเช็คบิลกันเรียบร้อย รูดอล์ฟก็มองผ่านกล้องส่องทางไกล ไปตามความอยากรู้อยากเห็น...

คุณลุงเอ่ยขึ้นมาว่า "หลังจากปีใหม่มา ก็ไม่ค่อยได้อยู่สุขสบายกันเลย โชคดีเนอะ..."
" ช่าย ๆ..." ฝูงกวางพร้อมเพรียงกันเห็นด้วย
" โชคดี ที่ซานตาคลอสชวนเราขึ้นมาอยู่บนนี้..."
" ไม่งั้นต้องคอยหวาดระแวงกับระบ่งระเบิดในเมือง..."

คุณลุงย้อนนึกไปถึงวันนั้น...

วันที่คุณลุงอีกคนนึง ที่ลอยลงจากฟ้ามาทักทาย...
เขาจอดเลื่อนเทียมกวางเรนเดียร์แปดตัวไว้บนหลังคาบ้านคุณลุง...
แต่หาปล่องไฟไม่เจอ เลยต้องตะเกียกตะกายปีนลงจากหลังคามาเข้าทางหน้าบ้านแทน...

กวางน้อยทั้งแปดบินพาเลื่อนตามคุณลุงคนนั้นลงมาจอดที่หน้าบันได...

" ซานตาคลอส เหรอ?..." คุณลุงเจ้าของบ้านเปิดประตูต้อนรับ...ก่อนจะตอบไปว่า
" ไปข้างหน้าเหอะ ชั้นไม่มีเศษตังค์ "
รูดอล์ฟรู้สึกตัวตื่น จึงเงยหน้าขึ้นมาดูคุณลุงคุยกะคนแปลกหน้า...

กวางทั้งแปดตัวที่หน้าบ้านทำเสียงประกอบ " ทะแด้ม ทะแด้ม ทะแด้ม..."
คุณลุงซานต้ายังไม่ละความพยายาม...
และอธิบายว่ารูดอล์ฟมีความจำเป็นสำหรับเขาขนาดไหน...

ยังไม่ทันที่การถกเถียงจะขยายความไปถึงไหนต่อไหน
คุณลุงมองเห็นอดีตกวางน้อยที่เขาเคยเลี้ยง...
ขณะนี้มันถูกเทียมอยู่ที่เลื่อนของซานตาคลอส...
" ไอ่นี่..... ทรมานสัตว์เหรอ !!!..."
เขาพูดพร้อมส่งกำปั้นเปลือยเปล่าไปที่คางของซานต้า...

...
...
...

แน่นอนล่ะ คุณลุงซานต้าของเราก็หงายท้องสลบไสลไป...
กว่าจะฟื้นขึ้นมาสนทนากันต่อได้ ก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมง...
ภายหลังพูดคุยกันจนเข้าใจดี... คุณลุงก็แพ็คกระเป๋า...
และจัดเตรียมสิ่งของบางอย่างทิ้งเอาไว้ก่อนจะจากบ้านนี้ไป...

แล้วซานตาคลอสก็พาคุณลุง กับรูดอล์ฟขึ้นมาข้างบน...บนปุยเมฆอ่อนนุ่ม...
เขาอยู่ด้วยกันเพื่อรอให้ถึงเทศกาลมอบของขวัญในปีถัดไป...

...

เมื่อคุณป้าตรวจตราดูแล้วไม่พบ คุณลุง กับรูดอล์ฟในบ้าน...
เธอจึงเดินสำรวจไปรอบๆ...

แล้วเธอก็พบกล่องดำอันหนึ่ง วางอยู่ใกล้ๆรั้วหน้าบ้าน...
เธอพยายามเปิดอย่างไรก็เปิดไม่ออก...
รูดอล์ฟเฝ้ามองคุณป้าด้วยใจระทึก ผ่านกล้องส่องทางไกลนั้น...

มันมีเสียง ติ๊ก ๆ ๆ......

รูดอล์ฟไปลากคุณลุงให้มาช่วยดูผ่านกล้องส่องทางไกล...
คุณลุงทำใจเย็น เมื่อเห็นภาพของคุณป้าที่กำลังพยายามเปิดกล่องนั้นออกมา...
ฝูงกวางน้อยสลับกันดูผ่านกล้องส่งอทางไกลด้วยใจระทึก...เช่นกัน...
ต่างจ้องมองหน้าคุณลุงเพื่อหาคำตอบอะไรบางอย่าง...

และเมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้...
กล่องนั้นก็เปิดตัวเองขึ้นมา และมีเสียงพูดดังขึ้นโดยอัตโนมัติ...
" ติ๊ก ๆ ๆ... เจษฎาภรณ์ไม่ได้อยู่ในกล่องนี้...มีแต่ฉันเอง..."
ในกล่องมีรูปถ่ายของคุณลุงกับรูดอล์ฟวางอยู่...

" โหยยย... มุขนี้...." คุณป้าออกอาการเซ็งๆ...

แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหยิบรูปของคุณลุงขึ้นมาดู ที่หลังรูปเขียนว่า...
" ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วล่ะ... ถ้าคิดถึงกันก็แหงนหน้าขึ้นมาสิ ฉันอยู่บนนี้..."
" ปล. ฝากจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ายามหมู่บ้าน...และฝากดูแลบ้านด้วยนะ..."

" คิดถึงเธอเท่าเดิมนะ... ลงชื่อ ฉันเอง..."

คุณป้าวางกล่องดำใบนั้นลง เก็บรูปคุณลุงกะรูดอล์ฟใส่กระเป๋าเสื้อ...
เธอแหงนหน้าขึ้นมา ใต้ปุยเมฆที่คุณลุงกับฝูงกวางยืนอยู่...ก่อนจะตะโกนตอบกลับมาว่า...

" ชั้นจะคิดถึงแกเท่าเดิมเหมือนกันนะ...ตาแก่..."

คุณลุงหันไปมองหน้ากวางน้อยที่คอยจะจับผิดอยู่... และยิ้มเขินอาย...
จมูกของรูดอล์ฟแดงขึ้น ๆ... เขายิ้มตามคุณลุง และเพื่อนๆ...

...โจบแระ...

...

Create Date : 15 มกราคม 2550		3 comments
Last Update : 15 มกราคม 2550 0:51:54 น.
Counter : 1173 Pageviews.
Share Tweet