... คิด ถึง วัน เก่า... ที่ (กู่) ไม่ กลับ...

...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

เด็กนักเรียนคนหนึ่ง... เรียนจนจบในระดับที่ใบปริญญาพอจะช่วยสร้างเป็นเงินได้...
ตอนนั้น เขาลังเล ว่าจะทำงานที่โครงการหลวง เงินเดือนน้อยนิด หรือลงมาเสี่ยงโชคที่เมืองหลวงดี...

ถ้าอยู่โครงการหลวง ก็ได้พักรีสอร์ททุกวัน เพราะที่นั่นแวดล้อมไปด้วยต้นไม้...ที่เขาปลูกด้วยมือของตัวเอง...
ได้เงินเดือน 3,000 บาท

ถ้าทำงานเป็นนักข่าวอาชญากรรมในจังหวัดท้องถิ่น...
ก้ได้ 4,000-5,000 บาท
สมัยนั้นห้าวพอสมควร...
คนที่มาชวน ก็เจอกันที่ร้านเหล้า...
ไม่รู้จักกันมาก่อน คุยกันไปกันมา เขาก็ชวนทั้งเมาๆนั่นแหละ...

เมื่อยังไม่ตัดสินใจอะไร ก็ปล่อยชีวิตให้เร่ร่อนในท้องถิ่นนั้นไปซักพัก...
ไปเป็นไกด์ขายทัวร์ป่า เป็นครูสอนพิเศษเด็กนักเรียนชั้นประถม...
ได้เล่นกีต้าร์ร้องเพลงสนุกสนานกันไป...

แล้ววันหนึ่ง เพื่อนก็โทรมาชวนให้ลงมาทำงานที่เมืองหลวง...
จำไม่ได้ว่าเงินเดือนตอนนั้นเท่าไหร่ แต่ไม่เกิน ห้าพันเจ็ดพันนี่แหละ...
นั่งรถเมล์ไปทำงาน หลับทุกเช้า.......

แทนที่จะได้ทำงานเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุด เหมือนที่เรียนมา กลับมีโอกาส...
ทำงานเป็นนักข่าว สายตลาดหุ้น... สมัยนั้นตลาดหุ้นคึกคัก...
มีผู้จัดการตลาดหลักทรัพย์ ชื่อ มารวย....
ใครเข้ามาตลาดหุ้น ก็ได้รวยกันทั้งนั้น....

ตอนทำงานใหม่ๆ ใครพูดอะไร ก็เชื่อ ก็ทำตามเค้าหมด...
เพราะหัวสมองว่างเปล่า ไม่มีประสบการณ์อะไรเลย...

พออยู่ไปนานๆ ก็เรียนรู้ คนแต่ละคน กลุ่มแต่ละกลุ่ม...
และการใช้ประโยชน์กับสื่อ อย่างแอบแฝงเจตนาไม่บริสุทธิ์...

เราก็แค่อยากเป็นนักข่าวที่ดี มีจรรยาบรรณ และเรียนรู้ในเรื่องที่ไม่มีความรู้...
ในที่สุด คำตอบของสิ่งแวดล้อมรอบๆตัวเขา ก็คือ...
มีแต่คนคอยตักตวง เพื่อตัวเองกันทั้งนั้น...
เกลื่อนกลาด เยอะแยะไปหมด...

ไม่เห็นมีใครแคร์อะไร อย่างที่เขาเคยพูดหลอกเรามาก่อนหน้านี้เลย...
ในความเป็นจริง คนทุกคน ล้วนทำเพื่อตัวเอง....

ปี 2535 การต่อต้านรสช.ชัดเจน... เพราะสืบทอดอำนาจ...
เราไม่รู้น้าชาติถูกรังเกียจจากคนในประเทศขนาดไหน...
ตอนนั้น เรียนอยู่ในชั้นอุดมศึกษา แต่ไม่ชอบอ่านหนังสือพิมพ์เลย......ไม่รู้ทำไม?....

อาจเป็นเพราะเคยไปออกค่าย อยู่กับชาวบ้าน เลยไม่คิดว่าจะรู้เรื่องของคนอื่นไปทำไม...
มีที่ทำกิน มีบ้านให้อยู่ มีสวน มีไร่ ให้ไปทุกเช้า ก็สบายใจดี.....

ปี 2535 เป็นนักข่าวอยู่ที่นึง ก็ดันไปประท้วงกับเขาด้วย... ป๋าบอกว่า
" เราเขียนหนังสือพิมพ์.... คนอ่านซื้อเราเล่มละไม่กี่บาท..."
" แต่ เขาเชื่อเรา แล้วเดินไปตายกัน..."
" เราต้องเขียนข่าวดีๆ..."

ยังจำคำนี้ได้จนทุกวันนี้....




มาถึงยุคที่เงินครอบครอง และยึดครองทุกสิ่งอย่างไปจากเรา....
นักข่าวเขียนอะไรก็ได้ ที่ได้เงินมา ไม่ว่าทางตรง ทางอ้อม...

กัดเนื้อ กลืนเลือด..... ทนอยู่กับมันมานาน....
เพราะเราทำอะไรไม่เป็น... นอกจากเป็นนักข่าว....

เมื่อสังคมมันเปลี่ยน แต่เราไม่เปลี่ยนไปกับมัน...
ห้าหกปีที่ทนฝืนมา... มันน่าจะพอซะที...

ครั้งสุดท้ายก่อนลาออก เงินเดือนเยอะพอจะอยู่ได้อย่างสบาย...
ซื้อรถเบนซ์มือสอง ก็เป็นเรื่องไม่ไกลเกินเอื้อม....

หรือจะเลือกหาซื้อที่ดินต่างจังหวัด จากคนจนที่ถูกแบงก์ยึดที่ ก้ทำได้ อย่างไม่ยากนัก...
กรมบังคับคดีมีที่มาขายเยอะแยะ แบงก์ก็มีเอ็นพีแอลมาลดราคา...

ลาออกมา เพราะเบื่อกับ การตอแหลรายวัน....ของคนหลายๆคน...
ต้องใส่หน้ากากกันจริงจัง ทุกครั้งที่ออกจากบ้าน.......

ไปบวชอยู่ที่วัด... สงบจิตใจได้ซักพัก...
จนวันหนึ่ง ผู้นำประเทศ ก็ขายหุ้นล็อตใหญ่ออกมา...

เราหวังจะกลับมาเป็นนักข่าวอีกครั้ง...
แต่ทุกอย่างยังถูกครอบงำภายใต้กระแสของเงินตรา...

วันนี้.... ไปเรียนทำขนม ที่โรงเรียนราคาถูกแถวบ้าน...
ซื้อหนังสือมาหัดร้อยสร้อยจากลูกปัดคริสตัล...
ไม่อยากรับรู้ข่าวสารใดๆ ให้มากกว่านี้....

ชีวิตก็สบายดี มีความสุขดี... ถึงแม้ในใจยังคาดหวังไว้ลึกๆ
"เรายังอยากทำงานนักข่าวอีก..."
"เราจะไม่ขึ้นกับใครอีกต่อไปแล้ว"....
แต่ก็ไปไม่ได้ถึงไหน เพราะไม่มีเงิน... ไม่มีรายได้...

หวังว่า เรียนจบ ก็คงได้ทำขนมขาย... ซะที...

คิดถึงโครงการหลวงสมัยหนุ่มๆ...
อยากจะกลับไปเยี่ยมที่นั่นอีกสักครั้งเหมือนกัน...

ตอนนี้ ดาวเรือง ดาวกระจาย คงบานรับแสงแดดของเช้าวันใหม่กันร่าเริง...
เราก็จะยังเข้มแข็ง และอยู่กับสังคมแบบนี้ต่อไปให้ได้....
ถ้าว่างเมื่อไหร่ จะไปหาเธอนะ...


ฉันจะทำอย่างนั้น....


ปล.ได้ข่าวว่าบัวตอง ก็บานสดใสเหลืองอร่ามไป เหมือนในวันนั้น...

ทานตะวันชูคอ ชูช่อรออยู่...คอยชะแง้ดู รอใครกลับมา...
กระถินริมรั้วสูงขึ้นเลยบ่า พุ่มกระดังงาเลื้อยซุ้มประตู...

...





ทนอ่านมาจนถึงบรรทัดนี้...ก็อยากจะบอกว่า....


อันนี้ ก็เป็นผลพวงของการศึกษา อย่างนึง...
ที่ผู้เขียนประสบมาด้วยตัวเอง....
บางทีก็เรียนใน้องมั่ง เรียนกะชาวบ้านมั่ง...
เรียนรู้จากเพื่อนร่วมงานมั่ง....
และที่สำคัญ เรียนรู้จากคนที่โม้ ฝอย ให้เราฟังนั่นแหละ...



.... ยิ่งรู้มาก รู้ทันคนอื่นเค้ามาก... ก็ปวดกบาล...
ถ้าไม่รู้อะไรเลย.... น่าจะถูกปกครองได้ง่ายกว่า....

แต่สังคมจะอยู่กันอย่างสงบสุขรึเปล่า....
ก็อยู่ที่คนปั่นจิ้งหรีดแหละนะ...


เราไม่ใช่ทั่นผู้นำ นี่หว่า......

...

Create Date : 28 พฤศจิกายน 2549		3 comments
Last Update : 28 พฤศจิกายน 2549 3:51:34 น.
Counter : 783 Pageviews.
Share Tweet