...คิดถึง...

“ก่อนหน้าจะมาอยู่ที่นี่ ผมไม่รู้ว่าต้องมารับรู้ความรู้สึกแบบนี้อีกครั้ง...”

ปรากฏภาพของชายชราหิ้วถุงพลาสติก... ถือกุญแจบ้านมาหนึ่งอัน...
ในถุงพลาสติกสีเหลืองท้อป (สีเขียวบิ๊กซี และสีขาวคาร์ฟูร์ โลตัสสีอะไรจำไม่ได้ รู้แต่ว่าเค้าดื้อจะเปิดสาขาอีก...)
ในถุงนั้นบรรจุไปด้วยเสื้อยืดสีขาวสามสี่ตัว กางเกงขาสั้น และกางเกงขาโคตรสั้น...

มันเป็นบ้านไม้หลังเดียวที่เหลืออยู่ในซอยนี้...รอบข้างแวดล้อมไปด้วยตึกแถว...
เหตุผลเดียวที่นึกออกว่าทำไมเจ้าของบ้านเช่าไม่ทุบทิ้งแล้วสร้างตึกแถวซะก็คือ...
พื้นที่มันเล็กเกินไป...ลึกประมาณ 4 เมตร...หน้าบ้านยาว 6 เมตรน่าจะได้...

บ้านนี้ไม่มีใครอยู่ประจำ เป็นบ้านเก่าที่เขาอยู่ตอนเด็กๆ...
จนเติบโต ทำงาน และแยกครอบครัวออกไป...

ก่อนที่พ่อ กับแม่ จะย้ายออกไปอยู่ที่บ้านใหม่ที่น้องๆช่วยกันซื้อให้
และน้องๆของเขาก็แยกย้ายกันไปเช่าหอพักบ้าง ไปอยู่กับพ่อแม่บ้าง...
บ้านเก่าหลังนี้จึงร้างผู้คน... มีแต่แมวน้อยที่มาอาศัยหลบฝน...
มันเป็นแมวตัวเมีย... มีลูกตัวเล็กๆ 3 ตัว...

อย่างไรก็ตามน้องสาวน้องชายมักแวะเวียนมาที่บ้านนี้บ่อยๆ...
พวกเขาใช้ที่นี่เป็นที่เก็บของ เก็บตำรับตำรา

...

ชายชราไขกุญแจประตูเดินเข้าบ้าน... สัมผัสแรกที่รับรู้ได้คือ...
“กลิ่นขี้แมว” มันยังคงกลิ่นเดิม เหมือนสมัยเด็กๆที่เขาอยู่...

บ้านนี้เลี้ยงแมวมานานแล้ว... มีหลายตัวด้วย...
ตอนหลังย้ายไปที่บ้านพ่อกับแม่จนหมด...

แต่ก็ไม่วายจะมีครอบครัวใหม่ๆ แอบมาอาศัยอยู่...
แม่ 1 ลูก 3 เข้ามาเคล้าคลอขอกินข้าว ตามประสาแมว....

ชายชราพยายามไล่มันไป... แสดงท่าทีไม่พอใจต่อการมาอยู่ของพวกมัน...
ทำให้ทั้งครอบครัวแมว หนีขึ้นไปหลบที่ชั้นสองของบ้าน...

ในแต่ละวันที่เขาอยู่บ้านนี้ก็จะมีโทรศัพท์แสดงความห่วงใยมาจากทางบ้านไม่ขาดสาย...
“ แมวเป็นไงมั่ง... ซื้อปลาให้มันกินด้วยนะ...”
“ เก็บขี้มันรึยัง...”
“ ช่วงนี้น้ำท่วม ปูผ้าให้มันนอนบนเตียงไม้นะ...”

ชายชรายิ่งรังเกียจครอบครัวแมวมากขึ้นเมื่อเขาต้องมานั่งซักผ้า...
เพราะกลิ่นรัญจวนใจของขี้แมวจะมาปะทะจมูกเป็นช่วงๆ...

มันยังมาคุ้ยเขี่ยเพื่อทำความรู้จักกับถุงท้อปที่เขาหิ้วมา
จนกระจัดกระจายในยามค่ำคืนที่เขานอนหลับ...

เขาไม่สามารถจับอุ้มครอบครัวแมวมาเล่นได้ แม้ในยามเหงา...
ทำได้แค่เปิดปลากระป๋องแล้วเทให้แมวเหมียวน้อยเข้ามากินกัน...
มันไม่เคยไว้ใจเขา... จาก first impression ในวันที่เขาย่างกรายเข้ามา...

เขาค่อยๆเรียนรู้ว่า... ในแต่ละวัน ต้องให้ปลากี่กระป๋อง...
ในแต่ละวันครอบครัวแมวเหมียวจะถ่ายใส่กาละมังในตอนไหน...
เขาเรียนรู้ที่จะปิดกาละมังด้วยป้ายหาเสียงของพรรคไหนไม่รู้... กลิ่นมันจะได้ไม่ออกมา...

หลายครั้งที่เขาออกไปนอกบ้าน และกลับมา...
แมวเหมียวนั่งรอปลากระป๋องกันหน้าสลอน...
หลายครั้งเหมือนกันที่ครอบครัวแมวเหมียวออกไปหากินข้างนอกกันเอง...
แต่ก็จะวิ่งมาหา เมื่อได้ยินเสียงไขกุญแจบ้าน...
เขาเริ่มผูกพันและเรียกพวกมันว่า “เหมียวเหมียว”



แล้ววันหนึ่ง... น้องสาวของชายชราก็ทนไม่ได้กับพฤติกรรมของพี่ชาย...
ที่ไม่สนใจจะเก็บขี้แมวไปทิ้ง... เธอจึงนำกรงมา เพื่อเอาครอบครัวแมวไปอยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่...
เธอจับแมวได้เกือบหมด รวมทั้งแม่แมวด้วย...เว้นแต่ลูกแมวจอมดื้อตัวหนึ่ง...

ขณะนั้น แม่แมวกำลังอยู่ในอาการปิ๊งกับเจ้าส้มใหญ่ แมวนอกบ้าน...
มันตะกุยคุ้ยเขี่ยเพื่อหาทางออกจากกรง

มันไม่รู้เลยว่า การไปครั้งนี้จะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว...
เจ้าส้มใหญ่ก็ไม่รู้เหมือนกัน...
เพราะมันเคยรู้แต่ว่า มาที่บ้านนี้ทีไร ก็จะมีแม่แมวเหมียวแสนสวยคอยเขาอยู่...

ชายชรานั่งดูอาการของแม่แมวเหมียว ก็เห็นว่า...
“มันไม่ได้อยากจะจากบ้านนี้ไปเลย...”
คนเราไปกำหนดให้มัน...
เหมือนพ่อแม่ที่หวังดีหลายๆคน... ช่วยกำหนดให้ด้วยความหวังดี...

นาทีนั้นแม่แมวไม่ได้สนใจลูกๆของมัน... เพราะสมองสั่งการมาเพียงอย่างเดียว...
จากแรงกระตุ้นของเสียงเหมียวๆที่เปล่งมาจากส้มใหญ่นอกบ้าน....

ชายชราคิดในใจ จับได้แค่แม่ 1 กับลูก 2 ทิ้งแมวดื้อตัวน้อยไว้ซักตัว... คงไม่เป็นไร...
จะได้อยู่เป็นเพื่อนกัน...

แต่เมื่อความคิดเดินทางไปไกลกว่านั้น...
เขาตัดสินใจเดินไปจับลูกแมวน้อยจอมดื้อเข้ากรงดีกว่า...
เพราะ... ถ้าเหลืออยู่อย่างโดดเดี่ยวมันคงต้องส่งเสียงเรียกร้องหาแม่ทั้งคืน...

แต่การณ์ก็ไม่ง่ายเช่นนั้น....
เขาจับลูกแมวน้อยได้ แต่มันทั้งข่วนทั้งกัดที่มือ...จนลายไปหมด...
เมื่อเอาลูกแมวใส่กรง... แม่แมวก็วิ่งหลุดออกมา...

ในใจชายชราคิดว่า... มันคงไปกับส้มใหญ่ และไม่กลับมาแล้ว....
แต่เหมือนกับมันแค่ไปกล่าวคำลา....
แม่แมวกลับมาให้จับเข้ากรงโดยดี...เพราะลูกๆทั้งสามอยู่ในกรงนี้....

ชายชราน้ำตาซึม... เขาไม่อยากมีความรู้สึกแบบนี้อีก...

...

เช้าวันต่อมา ...

ไม่มีกลิ่นขี้แมว...
ไม่มีครอบครัวน้อยๆมาร้องขอกินอาหาร...
ไม่มีใครมารับที่ประตูบ้าน...
ไม่มีใคร ไม่มีใครๆเลย....

ชายชราสงบนิ่ง...
คิดถึงวันเก่าๆ.... เพราะเขาทำได้แค่นั้น...

...

ในคืนนั้น... ส้มใหญ่มาเรียกร้องหาคู่ของมันเหมือนเคย...
ชายชราได้เพียงแต่คิดตาม...
ป่านนี้ครอบครัวแมวเหมียวคงอยู่ได้สบายกันดี...
เหลือแต่แก กะ ฉัน นี่แหละ.... ต้องมาอยู่เจอน้ำท่วมกันแถวๆนี้ทุกวัน....55555555

...

Create Date : 06 พฤศจิกายน 2549		0 comments
Last Update : 6 พฤศจิกายน 2549 21:39:14 น.
Counter : 718 Pageviews.
Share Tweet