Group Blog
 
<<
ตุลาคม 2550
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
10 ตุลาคม 2550
 
All Blogs
 
... ความฝันอันถดถอย...วัย ...

...

ฝันวันที่หนึ่ง...

คืนวานซืน ฉันฝันเห็นตัวเองกลับไปใส่เสื่อเชิ้ต กางเกงสแล็ค..ไม่ได้ผูกไท
กลับไปเป็นนักข่าว กำลังเดินทางไปทำข่าว ที่อาคารสำนักงานแห่งหนึ่ง...
แบ็คกราวนด์ของความฝันนั้น น้ำท่วมถนนสูงระดับเอว จนไม่มีรถราใดๆวิ่งไปมา...
ฉันต้องต่อคิวยาวเหยียด เพื่อจะขึ้นบันไดเลื่อน ไปบนสถานีรถไฟลอยฟ้า...
ฉันมองเห็นเพื่อนเก่าหลายคนยืนต่อคิวรถไฟลอยฟ้า เราทักทายกัน...ฉันรู้สึกดีใจ...

ทางที่จะขึ้นไปสถานีรถไฟลอยฟ้า มีสะพานเชื่อมไปยังอาคารสำนักงานร้างแห่งหนึ่ง...
ฉันเดินเข้าไปดู มีผ้าห่มจำนวนมากมาย ถูกแขวนไว้บนผนังเหมือนวอลล์เปเปอร์...
มันเป็นห้องโล่งขนาดใหญ่ ที่ว่างเปล่า...ไร้ผู้คน... ฉันนึกถึงผ้าห่มเหล่านั้น...
ทำไมมันมีจำนวนมากมายเหลือเกิน...

จำนวนของผ้าห่มเท่ากับจำนวนคนที่มาหลบภัยในอาคารสำนักงานแห่งนี้
และเสียชีวิตลงที่นั่น หน่วยกู้ภัยนำร่างของคนเหล่านั้นไป
ทิ้งไว้แต่เพียงผ้าห่ม ที่ผึ่งแขวนอยู่บนฝาผนัง...
ฉันไม่เข้าใจสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น... อาจจะเกิดน้ำท่วมใหญ่ในเมืองหลวง...
หรือมีภัยพิบัติใด ทำให้เศรษฐกิจซบเซา สำนักงานถูกปิดร้าง ผู้คนล้มตาย...

ภาพในวันนี้... ผู้คนแก่งแย่งกัน... เบียดเสียดเพื่อขึ้นไปบนบันไดเลื่อน...
เร่งรีบเพื่อจับรถไฟฟ้าให้ทัน... ผู้คนไม่ได้มองหน้ากัน แล้วยิ้ม... เหมือนเมื่อก่อน...

ทุกคนมีอะไรที่รอให้ทำมากมาย... ฉันโชคดีที่ได้กลับมาที่ยืนในสังคมนี้อีกครั้ง...
โชคดี หรือ ?... หรือโชคไม่ดีกันแน่... ฉันสับสนที่จะตอบคำถามของตัวเอง...
รอยยิ้มจากเพื่อนร่วมงานเก่าๆ... ยังใช่รอยยิ้มเดิมอยู่หรือเปล่า?...

ฉันเพิ่งกลับมาเป็นนักข่าวใหม่อีกครั้ง... หลังจากที่ฉันหายไป...
ฉันหายไปไหนมา... ทำไมถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับบ้านเมืองนี้....ฉันไม่รู้จริงๆ...

...


ฝันในวันถัดมา...

มันเป็นบรรยากาศของงานเลี้ยงอำลา นักเรียนที่เรียนจบ...

ฉันพบเพื่อนๆหลายคน เราแต่งกายในชุดอัศวิน...มีเสื้อใน มีเสื้อนอก...
เอ่อ... ฉันหมายถึงเสื้อยืด ที่สวมไว้ข้างในนะ... ไม่ได้หมายถึงเสื้อใน...
เราเป็นโรงเรียนชายล้วน... ไม่มีเสื้อใน ในความหมายอีกอันนึง อ่ะนะ...

ตอนนั้นเป็นเวลาเย็น ก่อนจะมีปาร์ตี้เลี้ยงอาหารค่ำ ที่ริมสระน้ำ...
พวกเราต่างแต่งตัว ทักทายเพื่อนๆ... หลังจากที่จบการศึกษาแยกย้ายกัน...
และกลับมารวมกันอีกครั้งหนึ่ง ในวันเลี้ยงอำลา...
บางคนสอบเอ็นทรานซ์ติดมหาวิทยาลัย... บางคนออกมาทำงาน...

ในวันนั้น ฉันนึกถึงสิ่งที่เคยทำสมัยเรียนอยู่...
เคยรังแกแกล้งใคร ก็นึกย้อนกลับมา...
ฉันจะไปแกล้งใครได้ ตอนนั้นฉันสูงแค่ 160 เซ็นติเมตร หนัก 50 เศษๆได้มั๊ง...
ฉันตัวเล็กใหมู่เพื่อนๆ... เราชอบเล่นฟุตบอลในวัดหลังเลิกเรียน....

ในวัดมีต้นไม้เยอะ... วัดนี้เป็นวัดเก่าแก่... มีประวัติมายาวนาน...
ใต้ต้นไม้สูงใหญ่อายุแก่มากกว่าฉัน...อาจจะแก่มากกว่าพ่อของฉัน...
หรืออาจจะเป็นต้นไม้ในรุ่นของอากง (ปู่) ของฉัน....
ใต้ร่มเงานั้น... เป็นสนามฟุตบอลหลังเลิกเรียนของพวกเรา...

หลังจากเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า เวลาหกโมงเย็น...หลังเกมส์ฟุตบอลจบลง...
ทุกคนเหนื่อยกันมาก เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ...เตรียมตัวจะกลับบ้านกัน...
ไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นในหัวสมองของฉันคิดอะไร... ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ...
ในระหว่างที่นั่งรับลมเย็นๆที่พัดมา... รอให้หายเหนื่อยก่อนเดินกลับบ้าน...

ฉับพลันทุกคนก็กลับมามีพลังขับเคลื่อน อย่างกับมีสารกระตุ้นให้ออกวิ่งเป็นม้ากัน...
จะอะไรซะอีกล่ะ... ฉันอยู่ว่างๆ อยากรู้อยากเห็น ว่ารังนี้มีใครอยู่มั๊ย...
หรือเป็นรังเปล่า ๆ... รกร้างผู้อยู่อาศัย.... เราลองเคาะประตูเรียกเจ้าของบ้านดีกว่า...
ฉันถอดรองเท้าผ้าใบ ขว้างขึ้นไปที่รังต่อ... ก้มลงเก็บรองเท้ากลับมาสวมใส่ไว้...

เงยหน้าขึ้นไปอีกที... เจ้าของรังต่อ ก็ออกมา หึ่ง ๆ ๆ...กันดำไปหมด...
เพื่อนๆเรากล่าวลาวันนั้นกันด้วยคำว่า.... " เฮ้ยยย... วิ่งงง..."
หลังจากพ้นพื้นที่อันตราย พวกเรามาตรวจสอบความบอบช้ำด้วยกัน...
เพื่อนฉันคนหนึ่ง ถูกต่อต่อยเข้าที่หัว....
" แผลไม่ใหญ่เท่าไหร่ ไกลหัวใจว่ะ..." ฉันเผลอปากไป
" แล้วเมิงไปเขวี้ยงมันทำไม?...ไอ่ห่..."
เย็นวันนั้น ฉันวิ่งกลับบ้าน... มีหมาบ้าวิ่งตามฉันมาด้วย...5 5 5...


...


อ่ะ... กลับมาที่งานเลี้ยงอำลา.... ในงานเลี้ยงรุ่น...
ฉันพบเพื่อนที่เรียนจบชั้นประถม ชั้นมัธยม... และมหาวิทยาลัย...
เขามากันมากมาย...จนฉันงง ๆ ว่า นี่มันงานเลี้ยงรุ่นไหนกันแน่...
เพราะในฝันนั้น ฉันพบเพื่อนๆทุกๆรุ่นเลย... รวมถึงเพื่อนที่เสียชีวิตจากฉันไปแล้ว...
เขามาบอกฉันว่า ชุดอัศวินของฉัน เขาเก็บไว้ให้...

ในความฝันนั้น ฉันมีสี่ขา... สองขาแช่น้ำอุ่น นั่งคุยเล่นกับเพื่อนๆ คุยเรื่องสมัยเด็กๆ...
อีกสองขา ฉันสวมถุงเท้า... รอจะแต่งชุดอัศวิน...
ฉันสวมเสื้อในตัวเดียว...นั่งอยู่ริมจากุชชี่...
อืมม... เพื่อนฉันเก็บเสื้ออัศวินไว้ให้แล้วนี่ เดี๋ยวเข้างานค่อยเอามาใส่...
เมื่อใกล้เวลาเริ่มงาน เราพากันเดินไปที่ระเบียง...มองลงไป...

ฉันเห็นสองสาวลูกครึ่ง ลูกแม่ค้าขายอาหารที่แคนทีน...
ฉันแอบมองมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว... แต่ไม่เคยพูดคุยอะไรด้วยซักคำ...ได้แต่มอง...
วันนี้ เธอเงยหน้ามาโบกมือให้ฉัน... ฉันโบกมือทักทาย...แล้วก็ยิ้ม...
เธอยังน่ารักเหมือนเดิมเลยเนอะ... มีลูกกี่คนแล้วอ่ะตอนนี้....
เพื่อนๆ หันมามองฉัน....ด้วยสายตา...แปลกๆ...
" กียังดี เธอยังจำเราได้...อิอิอ..." ฉันคิด...ไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง...

...

เราต้องเดินทางไปสถานที่จัดปาร์ตี้กันเป็นระยะทางไกล...

เพื่อนๆหลายคนเดินไป ฉันเลือกจะขี่จักรยาน เกาะกลุ่มเพื่อนๆที่เดิน...
เราพูดคุยกันไปตลอดทาง บางคนก็พาแฟนมา...บางคนก็พาเพื่อนใหม่ของเขามา...
ยังไม่ทันที่ฉันจะตั้งหลักอะไร... ก็ปรากฏกายผู้ชายสูงใหญ่ผิวดำมานั่งซ้อนท้าย...

" ขี้เกียจเดินละ พาไปส่งหน่อยนะ..."

เขาเป็นเพื่อนของเพื่อนฉันอีกที...เขาเป็นกระเทยที่... อืม...สูง ใหญ่...และดำ...
วงแขนของเขาที่โอบรอบเอวสีตัดกับเสื้อขาวที่ฉันใส่อย่างชัดเจน...
ฉันรีบปั่นจักรยานนั้นให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น ....

มันเป็นพื้นราบ ลงบันไดสองสามขั้น แล้วก็พื้นราบ ลงบันไดสองสามขั้น...
สลับกันไปมาอย่างนี้... เป้าหมายก็คือ วงปาร์ตี้ที่มีสระน้ำ...
ฉันปั่นเร็วขึ้น ๆ จนผู้โดยสารร้องวี๊ดว้ายออกมา...
" อิอิอิ..." ฉันคิดว่าจะกดเบรค เมื่อใกล้ถึงที่งาน

แต่ก็จับเบรคไม่ได้มีผ้าคลุมอยู่... ฉันคิดว่าไม่เป็นไร...
เดี๋ยวใกล้ถึงค่อยหยิบผ้าออก... จะได้กดเบรคได้....
รถจักรยานของฉันมุ่งหน้าสู่สระน้ำอย่างมั่นคง....

เมื่อถึงเวลาที่ต้องใช้เบรค...
ฉันดึงผ้าห่มติดมือขึ้นมา.... ตื่นพอดี...
...ดีนะ ยังไม่ได้ตกน้ำ...

...


...ฝันวันที่เหลือ...


วันนี้ ถ้าเลือกฝันได้...ฉันอยากฝันเห็นหน้าเธอ...
อ่ะ... เว่อร์ไป เปลี่ยนๆๆ.... เดี๋ยวจะเลี่ยนซะก่อน....

ฉันฝันถดถอยมาสองวันแล้ว... ถ้าวันนี้ ฉันฝันว่ากลับไปเป็นเด็กๆกว่านั้น...

ฉันฝันเห็นโรงเจ... ที่ตอนกลางวัน ฉันเอาหม้อไปขอกับข้าวจากที่ศาลเจ้า...
โรงเจที่ ตอนกลางคืน มีชิงช้าสวรรค์ มีร้านยิงปืน...มีขายของเล่นป๋องแป๋ง...
เป็นโรงเจที่มีงิ้วแสดง มีแสดงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนท์สว่างไสว.....


มีร้านขายขนมตุ้บตั้บ ขายขนมถังแตก(ขนมรังผึ้ง)...ผัดหมี่เจที่อร่อยที่สุดในโลก...
มีร้านขายขนมหวานน้ำแข็งใส ใส่เม็ดบัว แปะก้วย ถั่วแดง ลูกชิด ฯลฯ...
ลูกสาวร้านนี้น่ารักทั้งคู่เลย...
มีกาละมังใส่ปลาไหล ใส่เต่า มีกรงนกวางให้ลูกค้ามาซื้อไปปล่อย...แล้วก็ไปจับมาขายใหม่...

สมัยเด็กๆ ฉันเคยเดินไปส่งกระดาษเงินกระดาษทองที่พับแล้ว แถวเยาวราช
แม่ฉันพับส่งให้เค้าเอาไปขายต่อ... ขากลับ ฉันแวะนั่งชิงช้าสวรรค์...ที่โรงเจ...
ฉันจำได้ มันเป็นตอนเย็น... พระอาทิตย์กำลังจะตก... ลูกค้ายังมีไม่เยอะ...
คนคุมชิงช้าสวรรค์ก็ใจดี ให้ฉันนั่งตั้งหลายรอบ...วนขึ้นๆ ลงๆ...

ดูแม่น้ำเจ้าพระยา ดูพระอาทิตย์หล่นจมหายไปในหลังบ้านของคนฝั่งนู้น...(ฝั่นธนฯ)...
จนฟ้าเปลี่ยนสี...จากสีฟ้า เป็นเหลืองแก่ๆ...เป็นสีส้ม สีแดง... และมืดลง...

กว่าที่ฉันจะได้ลงจากชิงช้า ฟ้าก็มืดแล้ว... กลับไปพบความเป็นห่วงจากแม่ที่บ้าน...
ฉันจำไม่ได้วันนั้นฉันถูกตีหรือเปล่า... จำได้แค่ว่า เวลาพระอาทิตย์ตกดินนี่ ก็สวยดี เนอะ...

ฉันอยากให้เธอได้เห็นจังเลย...




...





Create Date : 10 ตุลาคม 2550
Last Update : 10 ตุลาคม 2550 2:10:59 น. 6 comments
Counter : 2670 Pageviews.

 
เมื่อก่อนตอนเด็กประมาณ 7-8 ขวบ ฝันว่าตกน้ำทีไร ตอนเช้ารู้ว่าฉี่รดที่นอนทุกที...อิอิ


โดย: granun วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:4:57:47 น.  

 
เช้าๆๆสมองโปร่งโล่งงง..
หูยยย คุณลอย นามสกุลบราวน์รึเปล่าเนี่ย
ไม่คุณ ก้อ ดิฉัน คงมีใครสักคนทีพูดถูกนะคะ..
จะเลือกแบบสบายๆๆ หรือจะเลือกแบบเฉืองหลี่..
จัดไปตามใจตน จากต้นจนอวสานเลยน่ะเนี่ย...

นับถือ..นับถือ..เก่งอ่ะ..


โดย: ป้าซ่าส์ วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:7:50:10 น.  

 
Get this widget | Track details | eSnips Social DNA


เก็บฝัน

เพลงนี้ไม่เพราะเท่าไหร่ แต่น่ารักมากมาย
เอามาฝากพี่ลอยคนเขียนอะไรๆๆน่ารัก

ฝัน แล้วก็อยากจะฝันอีก อยากชวนเธอ
ไปเดินอยู่ในความฝัน แล้วพากันไป
คิดแล้วก็หยิบเอาเสื้อใหม่ ใส่ที่ตัวสวยไป
แล้วก็ออกไปเดินเฉย ฝอยกันให้ฟุ้ง Solo
เราวิ่งขึ้นไปจนสุดปลายฟ้า แล้วก็ล้มนอน
ลมโบก โชยพัด พาว่าว ขึ้นย้อน ยุกยิกไปมาน่ามอง
มีแมลงเฝ้ารอ แมงปอสีแดงสีเขียว ตัวเต่าทอง
ที่แม่น้ำลำคลอง เธอมองดูสุดสดใส เก็บฝันให้ดี
อย่าให้ฝันมันหนี เราไปได้ เดี๋ยวลืม ประเดี๋ยวลืม
แล้วจะเสียดาย (ซ้ำทั้งหมด)


โดย: ป้าซ่าส์ วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:11:32:33 น.  

 


ใส่หมวกกุ้ยเล้ย นุ่งกางเกงขาก๊วย...
อาแป๊ะอียังไม่รวย อาหมวยก็ไม่ชายตามอง...

เปียกฝนทู้กวัน ฝันถึงแต่อาหมวย...
อาแป๊ะก็ยังไม่รวย อาหมวยก็ไม่ชายตามา...

แปะถือไม้เท้า แอบย่องเบาไปตามป่าหญ้า...
จับกบยิงนกตกปลา เป็นเพราะว่าอาแป๊ะอยากรวย...

หากแปะรวยแล้ว... จะถอยหมวกใหม่ที่ใบสวยๆ...
คราวนี้อาแป๊ะได้รวย... อาหมวยก็มาด้วย...สนุกสุขใจ...



โดย: loykratong วันที่: 12 ตุลาคม 2550 เวลา:1:12:40 น.  

 
...



...


โดย: loykratong วันที่: 12 ตุลาคม 2550 เวลา:1:24:29 น.  

 


ช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไป ... รวดเร็วเสมอ


โดย: mk IP: 125.25.199.137 วันที่: 12 ตุลาคม 2550 เวลา:3:22:01 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

loykratong
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]






ไม่มีอะไรขึ้นตลอด
ไม่มีอะไรลงตลอด
...ไม่มี the end of the world ...

Web Site Hit Counters

ราคาทองคำ
 

ราคาทองคำต่างประเทศ



Friends' blogs
[Add loykratong's blog to your web]
Links
 
MY VIP Friend


 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.