...แด่ คุณครู ผู้เสียสละ...
...
เด็กน้อยพร้อม โตใหญ่ใช่ แค่ผ้าขาว... พร้อมส่องแสง สุกสกาว สว่างไสว... ครูคือผู้ จุดเทียนน้อย ลุกโชนไฟ... คือประทีป ให้แสงไฟ ส่องนำทาง...
ก่อนนี้เปลว เทียนน้อยเคย ละลายแท่ง... บรรเจิดแสง คุณธรรม แม้เหน็บหนาว... ยืดหยัดท้า อำนาจเถื่อน เกลื่อนหมู่ดาว... ยังจำคำ ครูสาวสอน ตอนวัยเยาว์...
ว่าเมืองไทย ในทุกทุก กระเบียดแขน... จะโลดแล่น ได้ทุกที่ ไม่มีเหงา... พื้นที่ อันตราย ใครไม่เอา... ครูจะเฝ้า จะดูแล ด้วยเอ็นดู... ...
ฉันรักครู ก็เพราะคุณ ครูรักฉัน... ครูบากบั่น มาอย่างไร ฉันไม่รู้... อาจเป็นเพราะ หัวใจสั่ง ให้เป็น "ครู" เธอจึงอยู่ อย่างไม่แพ้ ไม่มีวัน...
แต่เหตุการณ์ผ่านพาไปถึงที่หนึ่ง นึกไม่ถึงคนใจร้ายจ้องเผาผลาญ พาคุณครูจากฉันไปตลอดกาล ประทีปนั้น ดับท่ามกลาง ความเสียใจ...
ทำได้แค่ ร้องไห้จน หมดน้ำตา... ระทมทุกข์ หนักหนา หาฟื้นไม่... ครูมาจุด แสงสว่าง ให้กลางใจ... พลันดับไป ไม่ทันคิด ทันตั้งตัว... ...
หนูทำใจ ได้แล้ว ในคืนนี้... ในคืนที่ เมฆบังจันทร์ มืดสลัว... จะฟื้นตื่น จะยืนหยัด ไม่ขลาดกลัว... จะไม่มัว อยู่เฉยๆ ตามใจมัน...
หนูจะจุด เทียนน้อย ให้โชติช่วง ให้ทั้งปวง ได้สิ่งที่ ครูเคยฝัน... เทียนต่อเทียน ใจถึงใจ ไปถึงกัน... จะยืนยัน จะสานต่อ ขอมั่นใจ...
ขอคุณครู หลับพำนัก สงบยิ่ง... แม้สรรพสิ่ง หยุดนิ่ง ไม่ติงไหว... หลับเถิดครู หนูจะอยู่ สานต่อไป... ประเทศไทย รอให้ครู กลับมาเดิน...
แด่ คุณครู ผู้เสียสละ...
...
Create Date : 17 มกราคม 2550 |
Last Update : 17 มกราคม 2550 4:28:17 น. |
|
0 comments
|
Counter : 701 Pageviews. |
|
|
|
|
|