... สิ่งใดล้ำ ค่ากว่า "ทอง" ...

...

นึกถึงคำนึงขึ้นมาได้...
"ผู้ชายซื้อของไม่เป็น ชอบซื้อของราคาแพงมาใช้...
แต่ผู้หญิงชอบซื้อของราคาถูก และมีของแถม...แต่ไม่ได้ใช้..."ก็ซื้อมาเก็บๆไว้ เผื่อได้ใช้....

เครื่องออกกำลังกายซื้อมาไว้ตากผ้า...
ตุ๊กตา ซื้อมาไว้เก็บฝุ่น...
เสื้อผ้ามากมายหลายเป็นกระบุง...
ได้ใส่นุ่งสองสามที...แค่นี้พอ...
(พอเพียง....คิกๆๆ...)

...

วันนี้ได้ฟังข่าว เขาบอกว่ามีคหบดีผู้ร่ำรวย ซื้อเพชรมาเก็บไว้...
เพราะก่อนหน้านี้ไม่เคยได้มีโอกาส...
พอมีเงิน มีโอกาสก็เลยซื้อๆๆ... เก็บไว้ แต่ใส่ไม่ได้...
เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยว่าร่ำรวยผิดมนุษย์มนา...เอ๊ยยย....ร่ำรวยผิดปกติ...5 5 5...

...

ฉันนึกถึงอีกคำหนึ่ง...ผู้บอกเล่าคำหล่าวนี้ ท่านเสียชีวิตไปแล้ว...
" ถ้าคนเราไม่ทำเผื่อลูกหลานมากมาย...มันก็ไม่ยุ่งแบบนี้หรอก..."

ฟังแล้วงงใช่มั๊ย?
ทำไมอ่ะ...ทำเผื่อลูกหลานมันผิดตรงไหนวะ?...
พ่อแม่รักลูก เป็นเรื่องที่ถูก ที่ควร...
ทำเผื่อลูกหลานมันผิดตรงไหน?....

เหมือนเม็ดเกาลัดที่นั่งขบมาเนิ่นนาน...แตกดังเป๊ะ...

ความหมายนั้นคือ อย่างกมากนัก...
มุ่งมั่นกอบโกย ร่ำรวยจนเกินพอดี...
เผื่อไว้ให้ลูกหลานเหลนโหลน... จนทำให้คนอื่นเดือดร้อน...

...

ฉันเคยเห็นข่าวชิ้นหนึ่ง ทายาทของนักธุรกิจผู้สร้างอาณาจักรไว้...
และมาล่มสลายในรุ่นลูก... แค่รุ่นลูกนะ...
ก็คงเกิดมาสบายจนเกินไป... เลยทำอะไรไม่เป็น...
เป็นแต่ใช้จ่ายเงิน... แต่ไม่รู้ใช้จ่ายไปในทางไหนบ้างนะ...

" ถ้าคนเราไม่ทำเผื่อลูกหลานมากมาย...มันก็ไม่ยุ่งแบบนี้หรอก..."
กับประโยคนี้ ฉันคิดไปถึงว่า ถ้าปล่อยให้ลูกหลานมันลำบากๆมั่งก็คงจะดี...
ฟังดูซาดิสท์ดีเนอะ...555...

ความเหนื่อย ความลำบาก สอนคนได้ดีที่สุด...
ไม่ใช่การให้รางวัล ให้ของขวัญ หรือเฆี่ยนตี...
เพราะเป็นการให้เรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง... เมื่อได้ลงมือทำ... ทดลองทำ...
แล้วรุ่นลูก รุ่นหลาน ก็จะร้อง "อ๋อ... มันเป็นแบบนี้นี่เอง...."
จำแม่นกว่าถูกดุด่าว่าตี หรือการบังคับขู่เข็ญ...
และแน่นอน... มันทำให้จำได้ดีกว่าการได้รับรถเบนซ์ซักคัน เมื่อสอบเอ็นทรานซ์ติด...

...

สมัยที่ฉันเป็นเด็กๆ ฉันไม่ได้อยากได้เงินก้อนจากพ่อแม่ เพื่อไปลงทุนทำอะไร...
ฉันไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมา เพื่อให้เป็นเจ้าของกิจการ หรือธุรกิจใดๆ...
ฉันแค่อยากให้เค้าจับมือฉันเขียนหนังสืออยู่ที่บ้าน...
ทำกับข้าวอะไรก็ได้...ไม่ว่ารสชาดจะเป็นแบบไหน ก็อร่อยอยู่ดี....

ฉันอยากได้แค่กำลังใจ และคำกล่าวชื่นชม...
มันทำให้หัวใจของฉันพองโต และมีเรี่ยวแรง...
เมื่อฉันค้นหาตัวเองจนพบในวันหนึ่ง...
ฉันจะมุ่งมั่นทำเพื่อให้ได้ยินคำกล่าวนั้นอีก...ซ้ำๆ...ซ้ำๆ...
ฉันชอบฟังนะ.... ฉันบ้ายอ ล่ะ....

" ถ้าคนเราไม่ทำเผื่อลูกหลานมากมาย...มันก็ไม่ยุ่งแบบนี้หรอก..."
เมื่อวัยล่วงเลยผ่านไป ฉันไม่ต้องการให้ใครมาจูงมือ ไม่ต้องให้ฉันขี่คอ ขี่หลัง.....
ฉันอาจเดินบ้าง วิ่งบ้าง... ล้มลุกคลุกโคลน หิน ดิน ทราย...

แอบไปฉิข้างทางบ้าง... หรือ แอบบหนี ไปนอนเล่นในทุ่งกว้างบางครั้ง...
แค่บอกแผนที่ให้ฉัน ว่าแต่ละทางที่ฉันกำลังมุ่งหน้าไป จะพบกับจุดจบที่แตกต่างกันอย่างไร....
ไม่ต้องทำอะไรเผื่อฉันให้มากมาย....
สิ่งที่ฉันอยากได้ ไม่ต้องใช้ปัจจัยที่ 5 ที่ 6 ... ก็แค่ความรัก และความเข้าใจ ...

ไม่ต้องมาหาเงินไว้เผื่อฉันมากมาย....
ให้โอกาสฉันได้เรียนรู้ตามสมควรแก่วัย...
เมื่อฉันโตขึ้น ฉันจะเริ่มต้นเก็บเกี่ยวความรู้จากรอบๆตัวมาเพิ่มเติม...
เมื่อฉันได้ทดลองทำอะไร... ฉันจะเรียนรู้ได้จากสิ่งที่ฉันทำ...
เธอแค่เฝ้ามอง และคอยรดน้ำในยามที่ฉันเริ่มจะกินมาม่ามากเกินไปแร้วว...โอเค๊...

" ถ้าคนเราไม่ทำเผื่อลูกหลานมากมาย...มันก็ไม่ยุ่งแบบนี้หรอก..."
ทำเผื่อฉันในเรื่องเหล่านี้จะดีกว่า....
อย่าตัดต้นไม้......เพียงเพื่อหวังเงินแสน...
อย่าสร้างรีสอร์ท... เพียงเพื่อหวังเงินล้าน...
อย่าผลาญทรัพยากร... เพียงเพื่อแลกกับ "เงิน" ที่มนุษย์เป็นผู้สร้างขึ้นมาเอง
....อย่าทำให้โลกร้อนกว่านี้อีกเลย... เพราะหลานๆ เหลนๆ จะอยู่กันยังไง...
ถ้าเมืองไทย ไม่มีหน้าหนาวอีกต่อไปแล้ว...

อย่าคดโกงใครถึงแม้มันจะจำเป็นขนาดไหนก็ตาม....
(การคดโกงไม่ใช่ปัจจัยสี่... หัวใจที่ไม่ดีต่างหาก ที่สร้างให้มันมีตัวตนขึ้นมา...)
อย่าเอาลูกหลานมาเป็นข้ออ้างภายในหัวใจของเธอ...

เพราะ...ฉันไม่ได้ต้องการมีบ้านหลังใหญ่โต อย่างกับวัง...
ฉันแค่อยากให้เธอรักฉัน เหมือนที่เคยเป็น...
ฉันอยากให้เธอพูดว่า i proud ๆ ๆ to you ๆ....
แม้ฉันจะไม่ค่อยได้ดังใจเธอเท่าไรนัก...
แต่ถ้าจะเทียบกับอาหารที่เธอทำให้ฉัน...หล่อเลี้ยงฉันมาจนโตได้ขนาดนี้...
ฉันไม่เคยพูดซักคำว่า มีมื้อไหนที่ไม่อร่อย...

...แล้วปมของด้ายก็มาพัวพันๆ กัน... ผสมปนเป จนแยกเรื่องใดออกไปไม่ได้...
ชีวิต...ครอบครัว...สังคม... เศรษฐกิจ..เงิน...และ...ธรรมชาติ...(จะชาตินี้หรือชาติไหน ก็เนอะ...)....
ขึ้นอยู่กับว่า เราจะให้ความสำคัญกับสิ่งใดมาก่อนมาหลัง...

เด็ดความรัก...สะเทือนให้ หนูน้อยใจ...
เด็ดความห่วงใย...สะเทือนถึง ความสัมพันธ์...
หลงบูชาสิ่งที่ผิด... คิดจะไต่ ไปให้ถึงฝัน...
สุดท้ายนั้น ผลกระทบ ถึงแก้วตาดวงใจ...

ดีนะเนี่ย... ฉันยังไม่ได้ดึงศาสนาเข้ามาเกี่ยวด้วย....5 5 5...

...

เด็กนักเรียนคนหนึ่งมากับเพื่อน...
เธอยืนลังเลๆ อยู่หน้าแผงขายพวงมาลัย..
" แม่ค้า... ซื้อพวงมาลัยหน่อยค่ะ..."
" จะรับกี่พวงจ๊ะ?.."
เธอหันไปถามเพื่อน... " ซื้อกี่พวงดีอ่ะ?..."
" แล้ว...แก มีแม่กี่คนล่ะ?..."

เธอซื้อพวงมาลัยถือกลับบ้านไปสองพวง...

อันนี้ของแม่... มีดอกกุหลาบ... สวยดี ...
อันนี้ให้พ่อ... มีดอกสีเหลืองๆ ชื่อเรียกว่าอะไรอ่ะ จำไม่ได้ละ...

" ชั้นมีแม่คนนึง... มีพ่อคนนึง...ย่ะ...แบร่..."

...

Create Date : 18 สิงหาคม 2550		4 comments
Last Update : 18 สิงหาคม 2550 3:51:06 น.
Counter : 748 Pageviews.
Share Tweet