• ธนาคารความสุข Part 3
• ธนาคารความสุข part 2
• ธนาคารความสุข part 1
• ถามปัญหา เชิญที่นี่ครับ
• แวะมาเยี่ยมทั้งที ลงชื่อไว้ตรงนี้ได้ครับ

เรื่องแปลกๆในโลก เคยได้ยินไหมครับว่า.. ปลาวาฬ จริงๆแล้วไม่ใช่ปลา มันเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ดันไปอยู่ในน้ำ จริงๆแล้วจระเข้ไม่มีลิ้น .. ไอ้ที่เขาพูดว่าคนๆนั้นเป็นพวกลิ้นจระเข้ อันนั้นเขาแซวกันเล่น สองอันบนนี่ยังเด็กๆนะ โลกนี้มีอะไรแปลกๆเยอะแยะ ที่เราแทบไม่เคยรู้ อย่างล่าสุด นักร้องสาวเสียงดีคนนึงที่คุ้นเคยกัน ผมไม่บอกว่าเป็นใคร ไม่ให้อักษรย่อ เพราะผมไม่ใช่ดาราเดลี่ หรือมายาแชนเนล เอาเป็นว่า จู่ๆเธอ ก็โทรมาปรึกษาผมเรื่องจัดงานแต่งงาน ว่าที่เจ้าบ่าว เป็นหนุ่มออสเตรีย เรื่องแปลกคือเธอเล่าว่า เธอเพิ่งรู้จักกันมาเดือนเดียว อันนั้นยังไม่แปลกเท่ากับว่า ว่าที่เจ้าบ่าวเธอเล่าว่า ในออสเตรียนี่ ผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายมาขอผู้ชายนะ ผู้หญิงออสเตรีย ต้องจ่ายสินสอดให้บ้านฝ่ายชาย ไอ้หนุ่มนั่นจะพูดจริงๆหรือเปล่า ผมไม่รู้แฮะ แต่เล่นเอาผมอึ้งกิมกี่ เพราะนึกว่าธรรมเนียมแบบนี้ จะมีที่อินตะระเดียเท่านั้นนะนายจ๋า.. แต่มีอย่างนึง ที่ไม่ได้มีแต่ในอินเดียแน่ๆ นั่นคือแผ่นผี ทั้งละมุนภัณฑ์ (software) ซีดีเพลง ดีวีดีหนัง เมื่อวานแอบไปสำรวจแผงแผ่นผีมา เห็นบางแผ่นก็นึกขำๆอยู่ คือคนซื้อแผ่นผีนี่ เขาเคยชินกับการซื้อแต่แผ่นผี จนบางทีไม่รู้ว่าของจริงบางเรื่อง เขาขายถูกกว่าแผ่นผีเสียอีก คุณล่ะ เจอเรื่องแปลกๆอะไรมั่ง เล่าให้ฟังมั่งสิครับ   Create Date : 17 ตุลาคม 2549     Last Update : 20 ตุลาคม 2549 0:32:48 น. Counter : 3243 Pageviews.   43 comment Share Tweet

บนทางสามแพร่ง เคยรู้สึกว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้วผลมันออกมาแย่ไหมครับ ผมรู้สึกแบบนั้นอยู่ ทั้งในเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัว แต่บอกไว้ก่อนว่า ไม่ต้องห่วงผมมากนะครับ ผมแค่อยากบ่นให้ใครฟังซะบ้างเท่านั้นเอง ข้อดีของการนี้ ก็ยังมีอยู่บ้าง ตรงที่มันพอจะเตือนตัวเองได้ ว่าจริงๆ ผมก็ยังแอบมีความคาดหวังจากการทำดีอยู่ไม่น้อย เวลาที่ถูกมองในทางลบ ก็ยังขมขื่นเหมือนอมบอระเพ็ดสักกำใหญ่ บทเรียนอีกอย่าง ที่ได้คือ.. คนบางคน มีความสามารถในการยอมรับผิดต่ำมาก เขาจะมองว่าการตัดสินใจพลาด ทำอะไรผิด เป็นเรื่องต้องหาเหตุผลมาอธิบายการกระทำ ให้ดูมีน้ำหนักที่สุด มากกว่าจะเอ่ยสองคำสั้นๆว่า.. "ขอโทษ" จำเรื่องลูกน้องที่ผมบ่นไปเมื่อวันก่อนได้ไหมครับ ผมเพิ่งมารู้ว่า ภาพพจน์ผมในสายตาลูกน้องมันค่อนข้างลบอยู่ ไอ้เรื่องนั้นเข้าใจได้ .. คนเราโดนหัวหน้าดุด่าว่ากล่าว จะให้ชอบใจ ชื่นใจ ก็ท่าทางจะซาดิสม์เกินไป แต่การไปสุมหัวกันอภิปรายบอกว่า ผมเป็นหัวหน้าที่แย่ในทุกกระเบียด ..อันนี้ นิดนึงนะ ที่รู้ก็เพราะ ลูกน้องคนนึงเขียนบล็อคพยายามสอนมวยผม เพราะเขาก็ฟังมาจากการอภิปรายนี่แหละ ผมปล่อยลิงค์ไว้ในบล็อคงั้นแหละ ใครอยากอ่านก็ไปอ่านได้นะครับ ผมไม่ห่วงภาพพจน์เท่าไหร่ อันนี้ มันขมขื่นอยู่มากจริงๆ เพราะ 3 คน ที่เป็นหัวโจก ในการอภิปราย ล้วนแต่เป็นคนที่โดนนายผมเพ่งเล็ง และไม่ปลื้มในผลงาน คนนึง ทำงานพลาดบ่อยๆ และทุกครั้งก็วิ่งมาหาผม ก็ผมนี่แหละเป็นคนคอยช่วยแก้ปัญหาให้ ทั้งๆที่ตอนนั้น เขาไม่ได้อยู่แผนกผม จนพอแก้ปัญหาให้ได้ นายก็เลยเหมาให้เขามาขึ้นกับผม แต่วันนี้ เขาไม่พอใจเพราะรู้สึกว่า ผมไปจู้จี้เขา ทั้งที่เขาไม่ได้ขึ้นกับผมโดยตรง อีกคน เมื่อปีก่อนจวนเจียนจะไม่ผ่านโปรฯ ผมก็ช่วยด้วยการสถาปนาหน้าที่ความรับผิดชอบให้ใหม่ แล้วหาเหตุผลร้อยแปดไปบอกนายว่า เขาจะมีประโยชน์กับบริษัทยังไง อันนี้ ผมก็ไม่เคยบอก เพราะเกรงเขาจะเสียกำลังใจ แต่ก็ต้องมาเคี่ยวเข็นให้เขาทำงานดีขึ้น ให้รับผิดชอบดีขึ้น ผิดพลาดน้อยลง ทำงานให้ทันเวลามากขึ้น แต่พอเคี่ยวเข็นมากๆ ก็กลายเป็นผมโหด เลว(ไม่ค่อย)ดี อีกคนนึง เราเพิ่ง รีเอนยิเนียริ่งแผนก เขาจะโดนนายผมลดบทบาท เพราะเห็นว่าฝีมือไม่ถึง ผมก็ไม่อยากให้เขาเสียความมั่นใจ ผมก็พยายามพูดให้นาย ให้โอกาสเขา ซึ่งนายก็บอกว่า.. ก็ตามใจคุณนะ ถ้าคิดว่าเขาทำได้ ฟังแล้วก็สะอึก.. เพราะผมไม่มั่นใจเลย ว่าผมจะคุมเขาได้ แต่ผมรู้ว่า คนอีโก้จัดอย่างเขา ถ้าโดนลดบทบาท ยังไงก็ยอมรับไม่ได้ ผมก็เลือกจะรับเผือกร้อนมา แล้วหาทางจัดการกับเผือกเอาทีหลัง แทนที่จะโยนเผือกทิ้งไป ถือว่าธุระไม่ใช่ แล้วขอกล้วยมาแทน จะว่าไปก็เหมือนผมช่วยคนอื่น เพื่อสร้างปัญหาเพิ่มให้กับตัวเอง ตกลงนี่ผมคิดผิดเหรอนี่ .. สารภาพตามตรง ตอนอ่านบล็อคลูกน้องผม แว่บนึงผมคิดอย่างนั้น มองอีกที .. ผมเหมือนเป็นพ่อลูกน้องผมเลยนะ คนเป็นลูกมองขึ้นมา ก็คงนึกว่า เป็นพ่อนี่สบายจัง วันๆเอาแต่สั่งๆ ดุๆ ให้ลูกกลัว จู้จี้ ขี้บ่นก็เท่านั้น เจอหน้าก็ อ่านหนังสือบ้างนะ อย่าลืมทำการบ้านนะ อย่าเล่นเกมมากนะ อย่ากลับบ้านดึกนะ อย่าแต่งตัวโป๊นะ แต่ไม่รู้หรอกว่า.. ตอนลูกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน พ่อทำอะไร พ่อมีปัญหาอะไร พูดไม่ได้ก็ตั้งหลายเรื่อง ไอ้ที่พูดๆไปจนลูกเกลียดน่ะ ก็เพราะอยากให้เขาได้ดี อยากให้ปลอดภัย อยากให้เติบโต ดื้อมาก ออกนอกลู่นอกทางมาก พ่อก็ต้องดุด่าว่ากล่าว บางทีก็ต้องตีบ้าง พอให้รู้ว่า เรื่องนี้ ซีเรียสนะ แต่ตีแล้ว พ่อก็น้ำตาจะไหลตามลูกเหมือนกันนะ ผมบอกลูกน้องที่เขียนบล็อคสรรเสริญผมน่ะ บอกว่า.. ผมไม่ได้ตั้งใจว่าจะมีลูกน้องเลยสักคน ตอนเข้ามาทีแรก คุยกันอีกแบบนึง ว่าให้ผมเป็นคนวางแผนการตลาดอย่างเดียว ที่เหลือนายคุมเอง แต่พอทำๆไป ก็เห็นว่า ถ้าไม่ช่วยอะไรเลย ก็อาจจะตายหมู่ได้ คือจะให้ผมทำตัวเฉยๆ ไม่ต้องปกป้องอะไรใคร ไม่ยุ่งกับใคร คิดเสียว่า ธุระไม่ใช่ ใครจะมีงานทำ หรือตกงาน ก็ไม่ใช่เรื่องของผม อันนั้นก็น่าจะสบายกับผมอยู่มาก และไม่เสียภาพพจน์ด้วย แต่ถ้าผมกางปีกออกปกป้อง รับมาเป็นภาระผม แล้วมองผมในแง่ร้าย ผมก็เสียใจนะ แต่ก็นั่นแหละ.. ความยากของการเป็นหัวหน้าคนก็อยู่ตรงนี้ อีกอย่าง.. ผมก็เคยโดนหัวหน้าบี้มาแทบตายมาก่อน เพราะสมัยก่อนผมก็ห่วยพอๆกับลูกน้องผมนี่แหละ ผมเลยมองเห็นว่า มันเป็นกงกำกงเกวียนอย่างนึง ถ้าผมปั้นโคลนให้เป็นชามสังคโลก หรือไหบ้านเชียงได้ ก็ถือว่าผมก็สอบผ่าน แต่ถ้าผมทำไม่ได้ ก็ถือว่าสอบตก และเป็นคราวเคราะห์ของผมเอง ที่ดันให้โอกาสคนพวกนี้มาทำงาน อย่าคิดมากนะครับ ผมระบายเฉยๆ ขอบคุณที่รับฟังผมบ่นครับ สุขสันต์วันอาทิตย์ครับ   Create Date : 15 ตุลาคม 2549     Last Update : 17 ตุลาคม 2549 8:26:39 น. Counter : 1471 Pageviews.   18 comment Share Tweet

ความจำสั้น ปลาทอง จราจร จลาจล ผมค้นพบเทคนิคอย่างนึงในการหาเรื่องมาเขียนโดยบังเอิญ นั่นคือการแวะไปอ่านเรื่องของชาวบ้านมาก่อน แล้วมันจะป๊อปอัพสิ่งที่ตัวเองเจอขึ้นมาในหัวเป็นฉากๆ อันนี้เป็นกรรมอย่างนึงของคนความจำสั้นเหมือนปลาทองอย่างผม มีคนถามว่า.. ทำไมต้องความจำสั้นเหมือนปลาทองล่ะ คุณแอสตัน ตอบว่า.. เพราะมีคนบอกผมว่าปลาทองเป็นสัตว์ความจำสั้น เนื่องจากถ้ามันความจำยาว มันจะต้องตรอมใจตายด้วยความเบื่อ เพราะมันมักจะถูกเลี้ยงในภาชนะเล็กๆ อย่างมากก็ไม่เกินเมตรเศษๆ วันๆก็ว่ายไปว่ายมาอยู่แค่นั้น ฉะนั้นธรรมชาติก็จะทำให้ความจำปลาทองสั้น แค่เพียงชั่วว่ายน้ำจากฟากหนึ่งไปอีกฟากหนึ่ง เพื่อจะได้ลืมว่าอีกฟากนึงมีอะไร จะได้ว่ายกลับไปดูได้ใหม่ ไม่รู้เบื่อ เคยมีผู้รู้ท่านบอกว่า.. ธรรมชาติก็ทำแบบนี้กับเราเหมือนกัน คือให้เราจำอะไรได้เป็นช่วงๆ และทยอยลบความจำเราเป็นช่วงๆ หมดชาติหนึ่ง ก็ลืมกันไป ว่าชาติที่ผ่านมาเป็นยังไง เพราะถ้าความจำเราดีขนาดจำทุกอย่างได้หมด แบบนั้น ไม่ต้องเอาทุกชาติที่ผ่านมาหรอก เอาแค่ชาติปัจจุบันก็แย่แล้ว อันนั้นเป็นในแง่ดี .. แต่ในแง่ร้ายก็มี เพราะมันทำให้เราประมาท ทำให้เราไม่เชื่อว่า การเวียนว่ายตายเกิดมีจริง ทำให้เราไม่เห็นว่า สังสารวัฏ การเกิดแล้วเกิดอีกมันทุกข์ขนาดไหน เพื่อนหลายคนของผมเชื่อว่า เขาเกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว ขอใช้ชีวิตให้คุ้ม ฟังดูน่าจะดีนะครับ แต่เอาเข้าจริงๆ ไอ้การใช้ชีวิตที่ว่า มันกลายเป็น "ใช้ชีวิตเปลือง" มากกว่าใช้ "คุ้ม" หลายคนมองว่า การเที่ยวกลางคืนชนิดเมาหัวราน้ำ วันแล้ววันเล่า มีเซกส์กับคนไม่เลือกหน้า อัพยา เป็นการใช้ชีวิตคุ้มแบบสุดๆ สำหรับผม ผมเรียกว่า มันเป็นการใช้ชีวิต "เปลือง" นะ การใช้ชีวิตเปลืองอีกอย่าง.. คือการอยู่กรุงเทพในวันรถติดนี่แหละผมว่า เมื่อวันก่อน ที่ฝนตกชนิดฟ้ารั่วทั่วกรุงน่ะ ผมมีธุระต้องไปงานแถลงข่าวที่สยามพารากอนตอนหกโมงเย็น ออกจากออฟฟิศตอน ห้าโมงสิบนาที เอาเข้าจริงๆ ไปถึงสยามตอนเกือบสองทุ่มพอดี ใช้เวลาเดินทางเกือบสามชั่วโมง กับระยะทางที่เราเคยวิ่งแค่ ยี่สิบห้านาที ถึงไม่เกินชั่วโมงนึงนี่ ทรมานใช่เล่นนะครับ ถ้าคุณสังเกตเหมือนผม คงเห็นเหมือนกันว่า เวลาที่คนขับรถด้วยความเห็นแก่ตัว และฉุนเฉียวง่ายที่สุด คือตอนฝนตกรถติด นี่แหละ จะมีพวกอาแปะ (เขาต่อแถวกันดีๆ อาแกจะขับมาแปะตรงปลายๆรอแปลงกายเป็น) น้าแทรก ลุงมุด คนที่โดนกระทำ ก็จะหงุดหงิด ในอาการเอาเปรียบนั้นมากเป็นพิเศษ ส่วนตัวผม ผมเข้าใจทั้งสองฝ่าย ฝ่ายนึง ก็ไม่เคยมีคนสั่งสอนให้มีมารยาท คิดว่าแหม.. ฉันจะรีบไปตามหาบุพการี ขอแทรกแค่นี้อย่าคิดมาก ฝ่ายนึง ก็รู้สึกว่า ทำไมฉันรอมาตั้งนาน รถก็โคตะระติด ฉันยังต้องเจอไอ้พวกนี้ด้วย(วะ) ใครที่เคยถามผมว่า.. เราจะเอาหลักธรรมมาใช้ในชีวิตประจำวันยังไง .. นี่ไงครับ ผมถือหลักว่า.. ผมสงสารตัวเอง ถ้าจะต้องอารมณ์เสียจากเรื่องแบบนี้ เพราะปกติผมหงุดหงิดจากการขับรถบ่อยมากจริงๆ ผมรู้ว่า ถ้าผมวางใจผิด ผมจะต้องสงสารตัวเองเยอะมากกว่าจะถึงจุดหมาย เลยมองทุกอย่างว่ามันเป็นธรรมดาของมันแบบนั้นแหละ .. เพราะฝนตก น้ำเลยท่วม เพราะน้ำท่วม จะมีรถเสีย รถก็วิ่งช้า รถจึงติด เพราะรถติด ก็จะมีคนรีบกลับบ้าน รีบไปมากกว่าคนอื่นมาก ก็จะมีคนแสดงความเห็นแก่ตัวมาก ที่สำคัญ.. ผมสามารถหงุดหงิดมากกว่าปกติอีกร้อยเท่า แต่จราจร ก็จะจลาจลเหมือนเดิม และอาจจะแย่กว่าเดิมในความรู้สึก ฉะนั้น จะดีกว่าไหม ถ้าผมปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น และให้สติตั้งมั่น ในกาย ในใจของเราเอง รถมันจะติด ก็อย่าไปช่วยมันติด มันจะไปเมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้น มีวิทยุ มีซีดี ก็ฟังเพลงไป อาจจะลำบากกว่าเดิม แย่กว่าเดิม นานกว่าเดิม แต่ที่สุดแล้ว มันก็จะผ่านไป เหมือนหลายๆอย่างในชีวิต วันที่ดีก็ดี วันที่ร้ายก็ดี ต่างก็มี 24 ชั่วโมงเท่ากัน หมดแล้วก็ขึ้นวันใหม่เสมอกัน จะไปคาดคั้นเอาเป็นเอาตายอะไรกับมันนักหนา บอกเผื่อไว้ เพราะช่วงนี้ พายุท่าทางจะอยู่อีกหลายวัน วางใจให้ดีกันทุกท่านนะครับ   Create Date : 13 ตุลาคม 2549     Last Update : 15 ตุลาคม 2549 1:34:39 น. Counter : 2178 Pageviews.   21 comment Share Tweet

ดื้อเงียบ ไม่รู้จะเรียกว่าช่วงนี้ผมดวงการงานขึ้นดีไหม รู้สึกท่าน MD จะไว้ใจเหลือเกิน มีโปรเจคท์อะไร ก็อยากให้ผมมีเอี่ยวไปเสียทุกงาน แผนกไหนมีปัญหาก็มอบหมายให้ผมไปรื้อ ไปเจรจา สรุปปัญหา แล้วไปแก้ จากเดิม มีลูกน้อง 3 คน ตอนนี้ปาเข้าไป 10 คนแล้ว และกำลังจะงอกเป็น 11 คนในกลางเดือนนี้ เป็นลูกพี่คนนี่ มันวุ่นวายดีพิลึกนะครับ ลูกน้องผู้ชายก็แบบนึง ผู้หญิงก็แบบนึง ลูกน้องผู้ชายจะไม่อ่อนไหวมาก จะดุ จะว่า มันก็ยังยิ้ม หมั่นไส้หน่อย เตะก้นมันป๊าบ มันก็หัวเราะแหะๆ ถ้าผู้หญิงนี่ ดุนิด ดุหน่อย แอบไปเช็ดน้ำตากันเป็นแถว ลูกน้องผมนี่ร้องไห้กันมาสองคนแล้ว เท่าที่จำได้ เป็นที่ร่ำลือกันไป ว่าเวลาผมดุ อัลเซเชี่ยนยังชิดซ้าย แต่ลูกน้องไม่ค่อยรู้หรอก ว่าเวลาดุใครไป ผมน่ะเศร้าใจกว่าเขาเยอะ เวลาเห็นตัวเองมีโทสะนี่ ไม่สนุกหรอกครับ เจอบางคนขยัน หัวดี มีวินัย ก็อยากจับคนที่เหลือมาโคลนนิ่งให้มันเป็นเหมือนกันให้หมด จะได้ไม่ปวดหัว เรื่องทำงานไม่เรียบร้อย ไม่รอบคอบ ไม่รีบแก้ปัญหา เอาแต่โบ้ยความผิด ลูกน้องผมสองคน มีปัญหาเรื่องทัศนคติ มองอะไรก็ลบไปหมด ตั้งแต่เจ้านาย เพื่อนร่วมงาน ไปจนถึงฝ่ายจัดซื้อของห้างที่ไปติดต่อ อีกคนขยัน แต่ดื้อมาก และเป็นคนเชื่อมั่นว่าตัวเองเก่ง ตัวเองรู้มาก จะบอกจะสอนอะไรที ก็เหมือนเข็นครกขึ้นภูเขาด้วยมือซ้าย แล้วสีซอให้ควายฟังด้วยมือขวา พร้อมกับจับปูใส่กระด้ง ด้วยเท้าข้างซ้าย พูดประโยคนึง ก้อ เออ..ใช่ พี่คิดเหมือนหนูแหละ เออ.. หนูรู้ตั้งนานแล้ว (รู้แล้วทำไมไม่ทำให้ถูกฟะ ) พูดอีกประโยค ก้อ.. เออ.. หนูก็ทำอย่างที่พี่บอกนั่นแหละ เพียงแต่ทำคนละวิธี (แล้วมันอย่างเดียวกันยังไงฟะ ) พูดอีกประโยคก้อ.. เฮ้ย.. พี่ไม่เข้าใจหรอก ..อ้าว.. เช้าวันนี้แม่ลูกน้องคนนี้ ก็ทำผมน๊อตหลุดไปหลายตัว ช่วยให้ผมได้เจริญสติดูโทสะอุตลุต ที่สุดแล้วผมต้อง อีเมล์ ไปบอกว่า ถ้าไม่อยากเป็นลูกน้องผม ก็ให้บอก ผมจะช่วยบอก MD ให้ว่า ผมไม่มีความสามารถจะดูแลเขา เรามีปัญหาเรื่องการสื่อสารกัน ให้เขาไปขึ้นตรงกะ MD ไปเลย ผมไม่ว่า แล้วผมจะไม่ยุ่งงานเขาเลย นั่นแหละ.. ตอนบ่ายถึงได้ทำตัวดีขึ้นทันตา คุณๆ มีปัญหา เรื่องการบริหารงานลูกน้องกันมั่งไหมครับ ใครมีเคล็ดลับปราบพยศ บอกกันหน่อยสิ   Create Date : 09 ตุลาคม 2549     Last Update : 13 ตุลาคม 2549 9:32:30 น. Counter : 2650 Pageviews.   19 comment Share Tweet

The Matrix เรื่องง่ายๆ ที่กลายเป็นยาก ครั้งหนึ่ง ผมเคยได้รับเชิญ ให้ไปช่วยให้ความรู้เรื่องพุทธศาสนากับเด็กมัธยมในโรงเรียน สามแห่ง ที่ต่างจังหวัด พระที่ชวนผมไป ท่านบอกว่า ท่านอยากให้มีฆราวาสไปคุยกับเด็กว่า ทำไมเด็กต้องสนใจเรื่องศาสนาพุทธ ทำไงให้เด็กรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องเชย น่าเบื่อ ท่านรู้สึกว่า บางทีเด็กอาจจะรู้สึกว่า ถ้าเป็นพระพูด พระก็พูดเพราะเป็นหน้าที่ที่ต้องโฆษณาชวนเชื่อ และท่านคิดว่า ความเป็นฆราวาส สามารถเอื้อให้เราดัดแปลงวิธีการพูดได้หลากหลายกว่าพระ ผมเลยทำอย่างที่ท่านว่าจริงๆ ด้วยการเอาบางส่วนบางตอน ของภาพยนตร์ไปฉายเสียเลย เพราะเชื่อเอาว่า เด็กมักจะชอบ และสนใจมากกว่าไปยืนพูดๆๆๆๆ ผมเลือกเอาหนังเรื่อง the Matrix ไปฉาย เพราะภาคแรกของหนังเรื่องนี้ ถูกเขียนบทขึ้นมา โดยได้รับอิทธิพลจากคัมภีร์ปรัชญาพุทธสายมหายาน ทางธิเบต เมื่อวานนี้หยิบเอาหนังขึ้นมาดูอีกที ก็ยังนึกชมเชยความหลักแหลมของพี่น้องวาโชวสกี้ ที่เข้าใจปรัชญาพุทธเข้าขั้นลึกซึ้ง และคอยแซมหลักการปฏิบัติแบบพุทธไว้ในหนังอย่างเป็นระยะๆ อย่างตอนฉากที่มอร์เฟียร์ซ ให้นีโอเลือกว่า จะเลือกกินยาเม็ดสีแดง หรือสีน้ำเงิน อันนี้สะท้อนแนวความเชื่อของพุทธ ที่ศรัทธาในการ "เลือกกระทำ" ไม่ใช่พึ่งพาแต่ชะตาชีวิต เพราะนีโอ หรือมิสเตอร์ แอนเดอร์สัน ไม่ชอบความคิดเรื่องโชคชะตา เขาจึงมีสิทธิเลือกกระทั่ง จะตื่นขึ้นเพื่อเรียนรู้ความจริงของชีวิต หรือจะกลับไปฝันในโลกเดิมต่อไป ผมบอกน้องๆเด็กนักเรียนไปว่า.. น้องเลือกได้นะครับ ว่าจะหยิบยาเม็ดสีแดง หรือสีน้ำเงิน ถ้าคิดว่าศาสนาพุทธเป็นเรื่องเชย เป็นเรื่องของคนแก่ คนอกหักรักคุด มันไม่จ๊าบ ไม่ใจ ไม่คูล ก็เท่ากับน้องหยิบยาเม็ดสีน้ำเงิน ก็อยู่อย่างเดิมต่อไป แต่น่าแปลกที่คนฝรั่งทำหนังสุดเท่อย่าง thw Matrix เขายังสนใจพุทธปรัชญาน่ะ มันน่าเสียดายมั้ย พวกเราอยู่ใกล้ศาสนาพุทธแค่หายใจเข้าออก เรากลับปฏิเสธเสียอย่างนั้น ฉากหนึ่ง มอร์เฟียร์ซ พานีโอ ไปหา Oracle เขาบอกนีโอก่อนเข้าประตูว่า "ผมเป็นแค่คนบอกทาง แต่คุณคือคนที่ต้องเดินไปบนทางนั้นเอง" ซึ่งประโยคทำนองนี้ พระพุทธเจ้าเคยตรัสไว้ จะศีล ก็ดี สมาธิ หรือปัญญาก็ดี เราแจกกันไม่ได้ ทำแทนกันไม่ได้ จะมีได้ ก็ต้องสร้างเอาเอง ด้วยตัวเอง พระท่านจึงกล่าวประโยคที่เราเคยได้ยินเสมอว่า "อัตตาหิ อัตโน นาโถ" ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ไงครับ ฉากที่ตอนดูแล้วผมขนลุก คือตอนที่เขาซ้อมสู้กันมือเปล่าซึ่งนีโอสู้ไม่ได้ แล้วมอร์เฟียร์ซ บอกว่า "Don't THINK you can beat me, just KNOW" "อย่า 'คิด' ว่าคุณเอาชนะผมได้.. จง 'รู้' ว่าคุณทำได้ " แล้วก็บอกว่า "Stop trying to hit me and hit me.." "หยุด 'พยายาม' จะซัดผม และซัดเลย" มันมีหลักง่ายๆแต่ลึกซึ้ง ในการปฏิบัติเพื่อเจริญสติ ที่พระท่านสอนไว้ว่า.. ถ้าจะทำวิปัสสนา ไม่ต้อง "พยายาม" ทำอะไร สร้างอะไรขึ้นมา ขอให้ "รู้" ด้วยการ "รู้สึกตัว" ในสภาวะที่เกิด ไม่ว่าจะดี จะร้าย รู้ด้วยความเป็นกลาง ไม่ยินดีที่สภาวะนั้นมันดี ตรงใจเรา ไม่ยินร้ายที่สภาวะนั้นมันแย่ ไม่ตรงใจเรา ไม่ต้องอยากให้มันดี และไม่รังเกียจที่มันแย่ เพราะทุกอย่างคือความจริง คือธรรมชาติ ที่เราไม่มีหน้าที่อะไรมากไปกว่าการ "รู้" "รู้" เข้าไปเฉยๆ ธรรมดาๆ สั้นๆ ง่ายๆ คนปฏิบัติวิปัสสนาเป็นแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรมากหรอกนะครับ มีแต่คนที่ยังไม่ค่อยเข้าใจ ที่พยายามไปจินตนาการว่า วิปัสสนาต้องนั่งสมาธิ ต้องหลับตา ต้องไม่ฟุ้งซ่าน ต้องไม่มีกิเลส ต้องนุ่งห่มขาว ต้องไม่ทานเนื้อสัตว์ ต้องไม่ยินดียินร้าย ต้องไม่มีอารมณ์ ต้องไม่มีความรู้สึก ต้องเอาจิตไปแปะตรงไหน ต้องไปเพ่ง ไปบังคับมือ บังคับเท้า บังคับลม บังคับความคิด จะยืน จะเดิน จะนั่ง ก็ต้องมีท่าทาง เหมือนเพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย หรือหมัดมังกร 18 ท่า ของอั้งชิดกง กระบวนท่าหมัดเมาของยาจกซู พูดให้ถนัดกว่านั้น เราเริ่มพลาดตั้งแต่ "จินตนาการ" แล้วครับ เพราะวิปัสสนานี่ เขาไม่ใช้การ "คิด" แต่ใช้การ "รู้สึกตัว" ไม่ใช้การบังคับอะไร เพราะเราต้องการเห็นความจริง และของจริง ว่าจิตมันไม่ใช่ตัวเรา มันไม่เที่ยง มันบังคับไม่ได้ เหมือนที่ ออเรเคิล ชี้ให้ นีโอ ดูป้ายที่เขียนไว้เหนือทางเข้าห้องครัวของเธอ ว่าให้ "รู้จักตัวเอง" ไม่ต้องถอดจิตไปไหน ไปดูใคร แต่ให้ดูแค่ตัวเองนี่แหละ อีกฉากนึง หลังจากนีโอช่วยมอร์เฟียร์ซออกมาได้ มอร์เฟียร์ซบอกว่า "There a difference between Knowing the path and walking the path" "มันต่างกันนะ ระหว่างการรู้ว่าทางสายนั้นมีอยู่ กับการเดินไปบนทางนั้น" คุณที่หลังไมค์มาคุยเรื่องปัญหาชีวิตกับผม แล้วผมแนะนำให้หัดเจริญสติ แล้วกลับมาบ่นว่า ยังวนเวียนอยู่ในปัญหาเดิมๆ บางครั้งก็ดีขึ้น บางครั้งก็แย่ลง หลุดออกมาไม่ได้เลย พยายามสวดมนต์ นั่งสมาธิ แต่ใจก็สงบได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่นานก็กลับเข้ามาสู่วงจรเดิมอีก รู้สึกว่าตัวเองมันแย่เอามากๆเลย อยากบอกว่า คุณยังไม่มีทางหลุดได้หรอกครับ ตราบใดที่เรายังไม่ใช่พระอรหันต์ เรายังมีกิเลสอยู่ พระโสดาบันก็ยังโลภ โกรธ หลง เลย เพียงแต่เวลาคุณ โลภ คุณโกรธ คุณหลง ขอให้มีสติ รู้ว่ากำลังโลภ กำลังโกรธ กำลังหลง ถ้ารู้ ถ้าเห็นบ่อยๆ ก็จะประจักษ์เองว่า มันไม่ใช่อะไรมากไปกว่าอารมณ์อันหนึ่ง ที่เกิดขึ้นตามแรงกระทบ ทำให้จิตกระเพื่อมขึ้นครั้งหนึ่ง แล้วมันก็จะดับไป ตามธรรมชาติ เวลาคุณรู้สึกว่า จิตมันดี มันสงบ มันชุ่มชื้น คุณรู้สึกดี ก็ให้รู้ตรงที่คุณชอบใจ เวลามันเหี่ยว มันแห้ง มันแล้ง เหมือนแร้งทึ้ง คุณไม่ชอบ ก็ให้รู้ที่ความรู้สึกไม่ชอบ ถ้ารู้แบบนี้ ตามที่ผมบอก แต่ยังไม่หายทุกข์ ผมบอกได้ ว่าเป็นเพราะคุณยังละตัว "อยากหายจากทุกข์" ไม่ได้ คุณยัง "พยายาม" ดิ้นให้พ้นจากทุกข์ แต่ยิ่งดิ้น ทุกข์ก็จะยิ่งบีบรัดคุณให้ทุกข์แบบอินฟินิตี้ เพราะตัว "อยาก" มันไม่สมอยาก แล้วจะให้จิตเป็นสุขได้อย่างไร ทุกข์ตัวแรกเกิด แทนที่จะรู้ จะดูมันเฉยๆ ดันไปอยากให้มันหาย มันเลยไม่หาย เพราะมีกิเลส คือความอยากมาปรุงมันเข้า พอไม่สมอยากก็เกิดทุกข์ตัวที่สอง แล้วก็เกิดความอยากตัวใหม่ อยากให้ทุกข์ตัวสองมันดับ แล้วมันก็ดับไม่ได้ ก็ไม่สมอยากอีก เลยเกิดทุกข์ตัวที่สามและเกิดความอยากตัวใหม่ ซ้อนขึ้นมาเรื่อยๆ อย่างนี้ มันถึงเข้าตำราที่ว่า คุณ knowing the path แต่ไม่ยอม walking the path ผมแอบเดาว่าคุณเถียงในใจว่า ฉันพยายามเดินแล้ว แต่มันไม่สำเร็จ ผมเลยถือวิสาสะบอกคุณไว้เลยว่า คุณหยุด "พยายาม" จะเดินสิครับ แต่ให้เดินไปเฉยๆ เดินสบายๆ ชิล ชิล น่ะ ทำได้ไหม เหมือนที่มอร์เฟียร์ซ บอกนีโอว่า "Stop trying to hit me and hit me." นั่นแหละ แค่รู้สึกตัว รู้ว่าทุกข์ แต่ไม่ต้องพยายามทำให้หายทุกข์ ถ้ามันมีความพยายามจะดิ้น ก็รู้ทันว่ามันดิ้นรน คุณจะตื่นขึ้นวูบนึง แล้วกลับไปหลงคิด เกิดทุกข์รอบใหม่ขึ้นมา ก็ให้กลับไปเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาใหม่ ไม่ต้องบ่น เพราะมันเป็นธรรมชาติของมันอย่างนั้นแหละ คุณบังคับมันไม่ได้หรอก หรือถ้าไปทำสมาธิมากๆ ไปเพ่ง ไปกดข่ม มันเอาไว้ ก็ได้แค่ชั่วครั้งชั่วคราว สมาธิคลายเมื่อไหร่ เมื่อเหตุยังอยู่ ผลมันก็อีหรอบเดิม ถ้าคุณทำอย่างที่พระท่านสอนไว้ คุณจะเห็นว่า ทุกข์ตัวนั้นแม้จะเกิดขึ้นเป็นลูป เป็นวังวนวังเวียน แต่มันจะเล็กลงๆ สั้นลงๆ คุณจะสบายขึ้นๆ คนจำนวนมากไป "พยายามทำ" มากกว่าแค่ "รู้" ไอ้ที่ง่ายแสนจะง่าย มันก็เลยกลายเป็นยากขึ้นมา ผมเป็นได้แค่คนบอกว่าประตูมันมีอยู่ ทางมันมีอยู่ แต่คุณจะเปิดประตูแล้วเดินไป หรือเอาแต่บ่นอยู่หน้าประตู ผมบังคับไม่ได้นะครับ   Create Date : 08 ตุลาคม 2549     Last Update : 9 ตุลาคม 2549 23:36:52 น. Counter : 9107 Pageviews.   21 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• วิมุตติ
• แสงดาวส่องทาง
• มะลิเจี๊ยบ
• แหนมเนือง
• Fan Page aston27
• BlogGang.com